Σε όλα τα πιτσιρίκια, τώρα που τέλειωσαν τα σχολεία. Και στο γιο μου, που τον Σεπτέμβρη αρχίζει.

(Βγήκα στις 7.30 το πρωί να τους αποχαιρετίσω και συγκινήθηκα βλέποντας μια τεράστια τσάντα με χέρια, πόδια και κεφάλι να κατηφορίζει τη σκάλα στηριγμένη με εμπιστοσύνη σε μια δυνατή και φιλόξενη παλάμη.
Δυο βδομάδες περίοδος προσαρμογής/προετοιμασίας για το προ-προνήπιο που θα μπει στη ζωή του με τη νέα σεζόν.
Την πρώτη μέρα τους ενημέρωσε πως θα αλλάξει τους κανόνες. Τις επόμενες συνδικάλισε και τα άλλα μωρά ώστε να βρούνε τρόπο να το σκάσουν από τις παλιοδασκάλες.
Κατά μάνα, κατά κύρη.
Τουλάχιστον δεν ξέρει πόσο τυχερός είναι: ο δικός του μπαμπάς ξυπνάει αξημέρωτα δυο βδομάδες τώρα για να τον πάει και να τον περιμένει υπομονετικά μέχρι να τελειώσει. Κι αυτό για αμφότερους θεωρείται δεδομένο).

Ένα παλιότερο κείμενο εμπνευσμένο από τα πιτσιρίκια του Δημοτικού της γειτονιάς μου, όπως τα βλέπω από το μπαλκόνι μου.

Είναι πάντα ο πρώτος που πάει σχολείο. Και ο τελευταίος που φεύγει. Η μαμά του πιάνει δουλειά πολύ νωρίς κι τον ξυπνάει ενώ είναι ακόμα νύχτα. Δεν μπορώ να σηκωθώ, της λέει κάθε μέρα. Νυστάζω. Τα μάτια μου κοιμούνται, τα χέρια μου κοιμούνται, η καρδιά μου κοιμάται. Εκείνη γελάει και του χαϊδεύει την πλάτη. Σήκω σιγά-σιγά και μόλις πιεις το γάλα σου να δεις που θα ξυπνήσεις.

Όταν φτάνει στο σχολείο δεν υπάρχει κανείς. Κάθεται μόνος του στα σκαλοπάτια της αυλής, ή στην είσοδο άμα βρέχει, με τη μπάλα του ανάμεσα στα γόνατα και περιμένει τους φίλους του που σίγουρα κοιμούνται ακόμα. Σκέφτεται πως αν δεν είχε φύγει ο μπαμπάς του θα μπορούσε να τον πηγαίνει αυτός. Όχι, του είπε η μαμά, μια φορά που της το πέταξε κλαίγοντας. Ο μπαμπάς σου θα σε πήγαινε κι αυτός νωρίς. Ναι, αλλά μπορεί να μην έπρεπε να δουλεύεις αν ήταν εδώ μαζί μας. Πάλι θα έπρεπε, μόνο μην κλαις, δεν είσαι μωρό, πας πρώτη δημοτικού, είσαι μεγάλο παιδί πια.

Τις δύο πρώτες μέρες είχε πάρει άδεια και πήγε στο σχολείο μαζί του. Αργά, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι. Έκατσε εκεί απέξω και τον χαιρετούσε μέχρι που μπήκε στην τάξη. Και μετά μπορούσε να βλέπει απ’ το παράθυρο τα μαλλιά της και να μη φοβάται. Και στο τέλος έφυγαν πάλι μαζί και τον πήγε στα Goody’s για να φάει πατάτες. Το ίδιο και την άλλη μέρα. Αλλά μετά η άδεια της τελείωσε κι έτσι αυτός είναι αναγκασμένος να ξυπνάει ενώ όλο του το σώμα κοιμάται και να κάθεται στα σκαλοπάτια μέχρι να έρθουν οι φίλοι του.

Μόλις τελειώνει το μάθημα οι πιο πολλοί φεύγουν με τη γιαγιά τους. Αυτός πάλι μένει μόνος του στο ολοήμερο. Δηλαδή, όχι ολομόναχος, κάθονται κι άλλα παιδιά αλλά είναι μεγαλύτερα και δεν τα χωνεύει. Συνέχεια φτύνουνε και κάνουνε φασαρία και δεν τον αφήνουν να διαβάσει τα μαθήματά του. Αυτός θέλει να τελειώνει, ειδικά τις μέρες που είναι να δει τον μπαμπά, γιατί ο μπαμπάς τον πάει στη θεία του και βλέπει DVD,και καθόλου δεν τον ρωτάει αν έχει διαβάσει για την άλλη μέρα. Κι αυτός θέλει να έχει διαβάσει γιατί τότε η κυρία Αλέκα του γράφει στο τετράδιο μπράβο και του κολλάει κίτρινες φατσούλες.

Σήμερα παρόλο που ψιχαλίζει κάθεται στα σκαλοπάτια. Αν δεν έφευγε ο μπαμπάς ή αν είχαμε τη γιαγιά κοντά θα μπορούσα να κοιμάμαι λίγο ακόμα, σκέφτεται και μουτρώνει. Και σήμερα δεν χωνεύει τη μαμά του. Γιατί θα πάνε στο θέατρο και θα τελειώσουν νωρίς και θα κάτσει στο ολοήμερο εκατό ώρες μαζί με τα βλαμμένα που φτύνουνε. Και δεν τον νοιάζει να κάνει και τα μαθήματα γιατί ο μπαμπάς τού τηλεφώνησε πως δεν θα έρθει γιατί έχει δουλειά, αλλά αυτός άκουσε τη μαμά να λέει στην νονά του κάποια έχει βρει αυτός και να δεις τι έχω να τραβήξω.

Τουλάχιστον θα πάνε στο θέατρο που έχει ξαναπάει παλιά και του αρέσει. Από το δρόμο βλέπει το φίλο του τον Φοίβο που έρχεται με τη γιαγιά του. Άντε ρε, γρήγορα, του φωνάζει και του πετάει τη μπάλα, για να προλάβουν να παίξουν λίγο πριν μπούνε στα πούλμαν.