Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Δυο τραγούδια του Μίλτου Πασχαλίδη που αγαπώ πολύ.

Το "Παραμύθι με λυπημένο τέλος" (στίχοι-μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης) για την απελπισία και τη ματαιότητα που κρύβει η φράση "Κάποτε γνώρισα μια λίμνη που 'θελε να 'ναι θάλασσα"



και οι "Ντομάτες" (στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης) για την αισιόδοξη απειλή "Δε θα γεράσουμε ποτέ, στο υπογράφω!".



Επιπλέον, και against all odds, οι Μικροαστές είναι στο πόστο τους και ισχυρίζονται πως "Δεν είναι αυτό που νομίζετε (μάλλον)".

Καλό ΣΚ σε όλους!!!!

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Δυο από μας

Άναψα μια υπέροχη φωτιά στο τζάκι.


Η ανάρτηση θα μπορούσε να ολοκληρώνεται εδώ. Άναψα μια υπέροχη φωτιά στο τζάκι. Είμαι τρομερά περήφανη γι αυτό! Δεν έχω ξανανάψει!


Μετά την παράτησα να καίει, άνοιξα μια μπύρα κι έκατσα να γράψω μια ιστορία. Την έγραψα και σας την παραδίδω.


Α, επίσης, έχω φτιάξει και Μικροαστές! Κι όμως! Από την περασμένη Παρασκευή! Στο λόγο της τιμής μου (ε;)! Και – υιού θέλοντος – θα συνεχίσουν κανονικά τον 3ο κύκλο τους άπαξ εβδομαδιαίως.



Δυο από μας



Αυτό που της άρεσε περισσότερο απ’ όλα, ήταν η στιγμή που ξάπλωνε πλάι του κι έπιανε το βιβλίο της να διαβάσει. Εκείνος έκλεινε τα μάτια κι έκανε πως κοιμάται. Ώσπου κοιμόταν στ’ αλήθεια. Κι έμοιαζε τόσο απροστάτευτος στο χαμηλό φως του πορτατίφ! Τόσο όσο ήταν και πραγματικά στη ζωή του. Ένας άντρας απροστάτευτος, σχεδόν σαν παιδί.


Εκείνη ήταν ο δυνατός πυλώνας της σχέσης. Από την πρώτη μέρα, το πρώτο λεπτό. Εκείνος πήγαινε κι ερχόταν στη δουλειά και τις άλλες δραστηριότητές του κι εκείνη έπαιρνε όλες τις αποφάσεις για όλα. Τι θα φάνε, τι θα πιούνε, πού θα πάνε, ποιους θα δούνε. Για το σπίτι, το γάμο, τη ζωή τους.


Στην υπόλοιπη καθημερινότητά της, όχι. Απλή υπάλληλος, καλή κόρη, πιστή φίλη κλπ. Ένα χρυσό παιδί, που δε χάλαγε χατίρια και δεν ανακατευόταν σε αποφάσεις. Αλλά στο σπίτι αρχηγός.


Εκείνος, αντίθετα. Δραστήριος και φιλόδοξος έξω, κοτούλα μέσα. Δεν τολμούσε να της αντιπαρατεθεί. Σαν να στράγγιζε όλη του η μαγκιά ακριβώς στο κατώφλι. Εκεί που άνθιζε η δική της.


Μέσα στο σπίτι αυτά. Έξω, ωραίοι, μοντέρνοι, άνετοι. Το ζευγάρι που οι πάντες έφερναν ως υπόδειγμα άψογης συνεργασίας. Συνεννοούνταν με μια ματιά. Επικοινωνούσαν με ένα ανεπαίσθητο νεύμα. Δε διαφωνούσαν ποτέ. Γελούσαν συχνά, χόρευαν πάντα πρώτοι – η καλύτερη παρέα για κάθε στιγμή.


Ο γόης και η καλοβαλμένη. Τον κοίταζε με λατρεία και της φερόταν ιπποτικά. Φυσικά, είχε ερωμένη. Ερωμένες. Μία μόνιμη και διάφορες περιστασιακές. Εκείνη το ήξερε. Στην πραγματικότητα το δρομολογούσε. Ο άντρας που δεν έχει ερωμένη είναι μέρα-νύχτα ανάμεσα στα φουστάνια σου. Ώσπου σπάνε τα νεύρα του και τα δικά σου - μότο ζωής. Που επαναλάμβανε μέσα της και σχεδόν χαμογελούσε.


Εκείνος το ‘ξερε πως το ξέρει. Ο άντρας που δεν έχει ερωμένη είναι ευνουχισμένος. Πρέπει να της δείχνεις διαρκώς πως έχεις κι άλλες εναλλακτικές λύσεις για να μη σε θεωρεί δεδομένο – μότο ζωής. Που επαναλάμβανε μέσα του και φούσκωνε από τεστοστερόνη.


Κι έτσι περνούσαν οι μέρες τους κι έφταναν τα βράδια. Η στιγμή που του άρεσε πιο πολύ. Όταν, καθαρή πια και μυρωδάτη, ξάπλωνε δίπλα του να διαβάσει το βιβλίο της. Εκείνος έκανε πως κοιμόταν. Σαν παιδί. Κι όταν εκείνη έσβηνε το χαμηλό φως του πορτατίφ, έσπρωχνε προς το μέρος του το κορμί της, να ‘ρθει το πίσω μέρος το μηρών να κολλήσει στα γόνατά του. Και περίμενε. Τότε αυτός, τάχα αναδευόμενος στον ύπνο του, άπλωνε τη δυνατή παλάμη και την άρπαζε απ’ τον αυχένα. Κι έπειτα, έμπλεκε τα δάχτυλά του εκεί που ριζώνουν τα μαλλιά και της τα τράβαγε μέχρι να τη νιώσει να βογκάει.


Τότε χαλάρωνε ελαφρά τη λαβή κι έτσι κοιμόντουσαν αγαπημένοι ως το πρωί.



Καληνύχτα σας.




Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

Γεώργιος Μολφέτας, 1871 - 1916



Η γυναίκα μου, σαν κούκλα με το νέο της φουστάνι,

στον περίπατο σαν βγαίνει είδες νάζι που το κάνει;

Προσκυνώ! της λέει ο ένας, δούλος σας! της λέει ο άλλος.

Και εγώ ωσάν μεγάλος της Ευρώπης διπλωμάτης

αντιχαιρετώ τους φίλους συμπεριπατών σιμά της.

"Γυναικούλα μου, ποιος είναι ο ξανθός με τα μουστάκια;"

"Παίζαμε μαζί" μου λέει, "όταν είμαστε παιδάκια".

"Αμ αυτός ο μαυρογένης;"

"Αυτός είναι ο κουμπάρος της κουμπάρας της Ελένης".

"Και αυτός που περπατάει σαν μουλάρι που κλοτσάει;"

"Μου τον είχανε συστήσει τις προάλλες σ' ένα τσάι".

"Αμ αυτός που 'χει βαμμένα τα μουστάκια και τα γένια;"

"Ουφ! λογαριασμούς γυρεύεις! Δεν είναι δική σου έννοια.

Βγάνε σ' όλους το καπέλο και ποιοι είναι και τι θέλουν

να με ερωτάς δεν θέλω!..."

Μωρέ κόσμο που γνωρίζει η γυναίκα μου αυτή!

Πώς δεν τσ' έρχεται η ιδέα να με βγάλει βουλευτή;




(Ντρέπομαι πάρα πολύ. Για την υπολειτουργία του μπλογκ και, κυρίως, γιατί δεν προκάνω να σχολιάζω αυτά που γράφετε, εδώ ή στα δικά σας. Συγχωρέστε με όσοι με συμπαθείτε. Θα το ξαναβρώ.)

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

The same, my little Pantelis...


Από μικρό παιδί ζω μέσα σε πονεμένες ιστορίες αγάπης. Δέκα χρόνων είχα διαβάσει όλον τον Λουντέμη. Δώδεκα, ήξερα απέξω τον Καζαντζάκη. Δεκαπέντε τη Λιλή Ζωγράφου. Ταυτοχρόνως, δε, είχα ξεσκονίσει τα άπαντα τον ΒΙΠΕΡ-Νόρα-Άρλεκιν που διάβαζε η μαμά της φίλης μου και μετά τα πέταγε σ' ένα σάκο, όπου τα βρίσκαμε εμείς. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, πρέπει να είχα διαβάσει γύρω στα 200 μονοκοπανιά. "Μα καλά, όλοι παντρεύονται στο τέλος; Πάντα;;". Έψαχνα μετά μανίας να βρω αυτό στο οποίο η ηρωίδα θα γλένταγε το παληκάρι και μετά θα έφευγε να συνεχίσει τη ζωή της. Φευ! Σε όλα παντρεύονταν. Τότε πρέπει να ήταν που αποφάσισα πως δεν θα παντρευτώ ποτέ. Έχω παντρευτεί ήδη δύο φορές και ποιος ξέρει τι μου ξημερώνει.

Διάβαζα στην Athens Voice τα ζώδια (η γραμματέας στη δουλειά μου έσπασε το πόδι της και όλες καθόμαστε στη γραμματεία εκ περιτροπής κάποιες ώρες. Αν συνεχιστεί κι άλλο αυτή η πλήξη, όχι ζώδια, λίμα θα πάρω να κάνω τα νύχια μου). Δεν πιστεύω στα ζώδια. Όμως, αυτός ο τύπος στην παραπάνω φυλλάδα τα λέει ωραία. Κάθε φορά έχει κάτι να μου πει. Αυτή τη φορά, στις προβλέψεις του για τους Υδροχόους για όλο το 2010, δεν έκανε ούτε μία αναφορά σε προσωπικά/αισθηματικά. Τι δουλειές, τι σπουδές, τι ταξίδια, τι ξύδια - από έρωτες κι αγάπες τίποτα. Και ξέρω τι μου λέει: "Μανάρι μου, τόσα χρόνια με τα σεξουαλικά σου μας έπρηξες. Μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθείς με τίποτα πιο σοβαρό στη ζωή σου;".

Κατά καιρούς αναπτύσσω και υποστηρίζω διάφορες θεωρίες. "Όλα στη ζωή γίνονται για το σεξ. Ντύσιμο, στυλ, σπουδές, καριέρες, φιλίες, καλλιέργεια, διαβάσματα, μουσικές, μπλογκς - όλα για να βρούμε κάποιον/κάποια/κάποιους/κάτι να ρίξουμε στο κρεβάτι μας". Άλλη θεωρία: "Όταν καταφέρεις να λύσεις τα ερωτικά σου, έχεις άπειρο χρόνο να ασχοληθείς με ένα σωρό ενδιαφέροντα και αξιόλογα πράγματα. Ντύσιμο, στυλ, σπουδές, καριέρες...μπλογκς".

Αντικρουόμενες οι δύο παραπάνω, όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου, άλλωστε. Είμαι στη φάση που τα 'χω λυμένα (μέχρι νεοτέρας). Μήπως να ασχοληθώ και με τίποτα άλλο; Καλημέρα σας!

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ



Χάσαμε τρεις μέρες το τηλεκοντρόλ και δε μας έκανε καμία εντύπωση. Το ψάξαμε μόνο όταν αποφασίσαμε να δούμε τον Buzz Lightyear οικογενειακώς.

Δε μας είχε λείψει καθόλου. Το Πρόσωπο ζει μέσα στην ενημέρωση κι εγώ ενημερώνομαι ραδιοφονικώς.

Αλλά έχω αρχίσει να το μετανιώνω κι αυτό. Σκέφτομαι να κόψω τις ειδήσεις και ν' ακούω μόνο αθλητικές. Έτσι, για το καλαμπόυρι της κατάστασης. Γιατί με τις άλλες συγχίζομαι. Και κάνω ρυτίδες. Και δε μ' αρέσει!

Δύο απ' αυτές που μου έκαναν τις περισσότερες (ρυτίδες) την εβδομάδα που πέρασε:

1. Η κυβέρνηση (των 100 ημερών) έφερε στη Βουλή άρον-άρον και τσάτρα-πάτρα, μέσα σε ένα νομοσχέδιο για τα δάση (!) τροπολογία που φορολογεί τις μεταβιβάσεις ακινήτων και τις γονικές παροχές.
Είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως προτίθενται να το κάνουν κι έτρεξαν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να κάνουν τις μεταβιβάσεις τους μπας και γλιτώσουν το φόρο.
"Έτσι μου είστε;" σκέφτηκε ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός. "Εξυπνάδες και μαγκιές; Τώρα θα σας φτιάξω εγώ!". Σιγά που θα τον πιάναμε κορόιδο!

Και δεν έχει άδικο. Όταν κάποιος είναι ιδιοκτήτης δέκα ακινήτων πρέπει να πληρώνει φόρους. Θα πει πως μπορεί. Μόνο που όσοι έχουνε δέκα ακίνητα τα περνάνε σε off shore εταιρίες, δεν τα δηλώνουνε στη ΔΟΥ της γειτονιάς του. Οπότε, ως συνήθως, θα φορολογηθεί ο πατέρας μου που μάζευε μια ζωή να πάρει ένα σπιτάκι προίκα στην κόρη του (μπας και στραβωθεί κανένας και τη στεφανωθεί) και τώρα στα γεράματα ο σοσιαλδημοκράτης του κάνει την τίμή να τον αντιμετωπίζει ως μεγαλοεισοδηματία.

Και με συγχίζει που δεν το λένε! "Παιδιά, οι πλούσιοι δεν πληρώνουνε. Πάρτε το απόφαση. Εσείς θα τα δώσετε πάλι. Δώστε τα, λοιπόν, να πάει στο διάλο, να τελειώνουμε, να πάμε παρακάτω σ' αυτή τη ρημαδοζωή!"
Όχι. Θα το περάσουν νύχτα στο νομοσχέδιο για τα καμμένα.

2. Όλοι οι ένστολοι αστυνομικοί θα υποχρεωθούν να φέρουν τα διακριτικά τους. Αυτή κι αν είναι είδηση!
Γιατί υποτίθεται πως η αστυνομία υπάρχει για να κυνηγά και να καταπολεμά το έγκλημα. Τον εγκληματία, τον παραβάτη, τον κλέφτη, τον ληστή, τον τρομοκράτη. Σιγά μη φέρει στη στολή του και τη διεύθυνση και το τηλέφωνό του, να αποφυλακιστεί ο εγκληματίας να μπορεί να τον βρει να πούνε δυο κουβέντες, βρε αδελφέ!
Πέρα από πλάκα, είναι παράλογο, δεν είναι; Οι άνθρωποι που μας προστατεύουν από την παραβατικότητα, θα στοχοποιούν τόσο ανόητα τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους; Παρέχοντας τα προσωπικά τους στοιχεία στους κακούς;

Τι; Το κάνουν για τους ΜΑΤατζήδες στις διαδηλώσεις; Για να μη μπορούν να βαράνε αδιακρίτως και μετά να παριστάνουν τις ζαρτινιέρες;

Ε, λοιπόν, αυτή είναι η πραγματική συζήτηση που πρέπει ν' ανοίξει. Τι δουλειά έχουν τα ΜΑΤ και η αστυνομία, γενικά, στις διαδηλώσεις; Από πού κι ως πού; Έχει στις διαδηλώσεις εγκληματίες, παραβάτες, κλέφτες κλπ;
Έχει εργαζόμενους, φοιτητές, ομοφυλόφυλους, χριστιανούς, οπαδούς ομάδων και άλλους σοβαρούς ή πικραμένους που βγαίνουν να κοινοποιήσουν τον καημό τους και στους υπόλοιπους. Είναι αυτοί οι κακοί;

(Θυμάμαι παλιά, πολύ παλιά, στη Φιλαδέλφεια που άρχιζε το παιχνίδι και περνάγαμε ζάχαρη, με τα συνηθήματα, τις φωνές μας, τις μούτζες μας στους επόπτες - μια κανονική φάση, υγιής και ποδοσφαιρική. Μέχρι που μπαίνανε στο γήπεδο τα ΜΑΤ και γινόταν της πουτάνας. "Εσύ, εσύ, εσύ με τα χακί, η μάνα σου γαμιέται με έναν ΑΕΚτζή!" Κι αρχίζαν τα μπουκάλια κι οι φωτιές. Τι δουλειά έχουν τα ΜΑΤ στο γήπεδο;)


Καταλαβαίνεται όλοι, δε χρειάζεται ν' ανοίξει καμιά κουβέντα. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν τρίχρονα, τιμωρώντας αναδρομικά τις ζαβολιές τους, και στέλνει πάνοπλους αστυνομικούς, με ή χωρίς διακριτικά, στις κοινωνικές συγκεντρώσεις τους;

Δεν μπορώ, βαρέθηκα. Τα ίδια και τα ίδια. Πάλι εγώ θα τρέχω να πληρώσω. Το μπότοξ.


ΥΓ. Το μανιτάρι γέννησε! Το 'μαθα απ' τον Κίκοπα, ήρθε επιτέλους στον κόσμο ο μικρός της Τρότσκι! Με συγκινεί πολύ αυτό, τόσο που γίνομαι βλαμμένη και κοινότοπη: χίλιες ευχές, μανιταροοικογένεια! Να σας ζήσει! Να 'ναι γερός και δυνατός, με διάθεση και χιούμορ, με αγάπη και χαρά. Να τον καμαρώσετε όπως θέλει!

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Από το πλούσιο στοκ μας ΙΙ

Κι έπειτα
Άρχισες, λέει, να δίνεις τόπο στην οργή.
Να καταπίνεις λέξεις υπέροχες
στα πιο βαθιά έγκατά σου.

Κι εικόνες ανεξάντλητες βίας αγνής
μαζεύονταν αιφνίδια
πίσω από κλειδωμένα βλέφαρα.

Αίμα που έβαφε τους ήδη κόκκινους τοίχους.
Και ήχοι ξεροί από σπασμένα δόντια.

Το πέλμα σου να προσγειώνεται
στο ωραίο του σαγόνι.

Και μια φωτιά ξεκάρφωτη
να σβήνει και να σβήνει
λόγια γλυκά, μελωδικά.
Λόγια παρωχημένα.

Κι ακόμα
Πιο μετά
Να υπονομεύεις την αλήθεια
με καλολογικές υπερβολές.
Ν' ανακαλύπτεις γκρίζες ζώνες
που χρωματίζεις με τα πιο ανοιξιάτικα
χρώματα.
Και ευγένειες
Από τα πιο βαθιά έγκατά σου.

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.