Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Η αμπελοφιλοσοφία, όταν βαίνει ατελείωτη.


[Μαζεύτηκα άρον-άρον απ’ τα δάση κι έπεσα με τα μούτρα στο μαγγανοπήγαδο. Τι δουλειά, τι αργίες (χειρότερα), τι γιορτές, τι ιώσεις – όλα τα καλά αυτή τη βδομάδα. Μην τολμήσω να κάνω σχέδια, ακούγεται ένα γέλιο δυνατό απ’ το υπερπέραν…άλλο πράγμα. Παρόλα αυτά, μαζεύτηκα].

Διάβασα τα σχόλια που γενναιόδωρα μου αφήσατε στο προηγούμενο ποστ και γέλασα πολύ. Με την έμπνευση των γραφομένων, το χιούμορ και, κάποιες φορές, τον κυνισμό που αποπνέουμε πια ως ενήλικες.

Κάποιοι απόλυτα αρνούνται να δεχτούν οποιαδήποτε απ’ τις δύο περιπτώσεις έστω και ως ενδεχόμενο· άλλοι, πιο ευέλικτοι το δέχονται για την πάρτη τους αλλά όχι για τον άλλο· οι πιο έμπειροι κλίνουμε προς το αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αρκεί να μείνει μεταξύ μας· και κάποιοι άλλοι προτείνουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές για όλα τα γούστα.


Κανείς μας, όμως, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν «τολμά» ν’ αμφισβητήσει την έννοια ζευγάρι. Όλοι μας, μικροί-μεγάλοι, ρομαντικοί ή κυνικοί, στρέιτ και γκέι, συντάσσουμε τους προβληματισμούς μας με βάση την κοινωνική επιταγή που μας ενώνει ανά δύο. Και τους εντάσσουμε σ’ αυτήν.

Το ανακάλυψα έκπληκτη εκ των υστέρων, διαβάζοντας αυτά που έγραψα, αυτά που γράψατε κι εσείς και φτιάχνοντας στο μυαλό μου τα σχόλια μου που θα απαντούσαν στα δικά σας.


Οκ, η απαίτηση της ερωτικής αποκλειστικότητας γεννήθηκε από την ανάγκη να κληρονομούν την περιουσία του πατέρα τα νόμιμα τέκνα του – χονδροειδώς, αλλά κάπως έτσι είναι.

Η απαίτηση να πορευόμαστε στη ζωή μας ανά δύο, από ποια ανάγκη γεννήθηκε; Γιατί δεν «τα φτιάχνουμε» ανά τρεις, τέσσερις ή έξι; Με κοινά οικονομικά και κληρονομικά. Ή γιατί δε ζούμε ανά φύλο; Οι γυναίκες με τις γυναίκες, για να μεγαλώνουν ευκολότερα και τα παιδιά, και οι άντρες με τους άντρες, να βλέπουν μπάλα με την ησυχία τους; Ή ο καθένας μόνος του; Ή με τους γονείς και τ’ αδέλφια μας; Ή…προσθέστε όποια εκδοχή σας κατέβει στο κεφάλι.

Η βιβλιογραφία της κοινωνιολογίας φαντάζομαι θα μου δώσει την απάντηση. Πως στον καπιταλισμό μπλα, μπλα, μπλα και μετά στο σοσιαλισμό άλλα τόσα μπλα κι έτσι μας έγινε έθιμο/συνήθεια και μπλα, ώσπου φτάσαμε να θεωρούμε βασικό και αποκλειστικό κοινωνικό πυρήνα το σχήμα άντρας-γυναίκα με τα κοινά τους παιδιά.

Εδώ, φαντάζομαι πάλι, πως θα χρειαστεί να καταφύγω στη βιβλιογραφία της ψυχολογίας, με την ανάγκη μας γι αποδοχή; ασφάλεια; σταθερότητα; Δεν ξέρω. Γιατί αυτές τις ανάγκες μπορεί να μας τις καλύψει μόνο ένα άτομο του αντίθετου φύλου με το οποίο συνδεόμαστε σεξουαλικά;


Πραγματικά δεν ξέρω. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ορίζονται (οριζόμαστε) πρωτίστως μέσα απ’ τη σχέση με κάποιον άλλο. Ή, ακόμα χειρότερα, τη έλλειψή της.

Ούτε την ερώτηση δεν κατάφερα να διατυπώσω. Πάω να κατεβάσω τα βιβλία μου (τα βιβλία του, βασικά).

Για πείτε.

Και Μικροαστές σήμερα, μην ξεχνάτε.

(Η φωτο είναι από τη Βυτίνα: Ξωτικό απομακρυνόμενο).

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ήταν σαν να σε πρόσμενα, κυρά...

Εγώ μπορεί να τριγυρνάω στα δάση, αλλά οι Μικροαστές είναι εδώ!

Διαβάστε τις μέχρι να γυρίσω.

Και συνεχίστε, παρακαλώ, να απαντάτε στις ερωτήσεις του προηγούμενου ποστ.

Ο Σκαρίμπας είναι δώρο για καλό ΣΚ!!!!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Έχω μια τίγρη μέσα μου...

Μόλις έφαγα ένα ξεγυρισμένο βρώμικο που μου έφερε το Πρόσωπο (και μετά με παράτησε για να βγει μ’ ένα φίλο του, αλλά δεν έχει να κάνει. Σημασία έχει που με τάισε πρώτα. Δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, έκανε ένα κάρο χλμ για να μη μ’ αφήσει να πεινάσω. Αχ, το γλυκό μου! ή αλλιώς Κάποιο λάκκο έχει η φάβα! – διαλέγετε και παίρνετε).


Και τον αφήνεις να βγαίνει μόνος του; με ρωτάνε κάτι φίλες μου.

Μα, τι θα πει «τον αφήνω»; Τι είμαι, η μαμά του να του δώσω την άδεια; Του δίνω την ευχή μου, να περάσει καλά, και το ίδιο κάνει αυτός όταν βγαίνω εγώ (ειδικά από το παιδί και μετά βγαίνουμε πολύ συχνότερα χωριστά, κάποιος πρέπει να κάθεται σπίτι με τον σπόρο).


Και δε φοβάσαι μήπως ξεμυαλιστεί με καμιά άλλη; επιμένουν αυτές (οι οποίες, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχουν πραγματικά, συμμετέχουν στο κείμενο ως δικηγόροι του διαβόλου. Οι αληθινές φίλες μου είναι παρόμοια κουμάσια με μένα – περίπου ή και χειρότερα).

Μα, στο μπαρ θα πάει να ξεμυαλιστεί; Δεν μπορεί να ξεμυαλιστεί όλη μέρα στη δουλειά, το γυμναστήριο, το γήπεδο, το καφενείο ή πού αλλού σκατά πάνε οι άντρες; Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.


Κι αν έρθει τι θα κάνεις; Πώς θα το βαστάξεις να πάει ο αγαπημένος σου με μια άλλη; το βιολί τους αυτές, γιατί έτσι είναι οι καλές φίλες: σπαστικές.

Μα, ας πούμε ότι πάει με άλλη, ποια είμαι εγώ που θα τον κρίνω; Και στο φινάλε-φινάλε, πού θα το μάθω;


Για να σοβαρευτούμε τώρα: θες που χειμωνιάζει, θες που έχουμε σοσιαλισμό – όπερ άλλα ήθη κι έθιμα – κάνω μια βόλτα απ’ τα μπλογκς κι οι μισοί ασχολούνται με την αποκλειστικότητα στον έρωτα. Και, νομοτελειακά, το αντίθετό της, την απιστία. Το ίδιο κι οι Μικροαστές, παρεμπιπτόντως. Για να μην αναφερθώ στα τραγούδια, τις ταινίες, τα μυθιστορήματα κλπ που άλλο θέμα δεν μπορούν να βρουν.

Θέτω, λοιπόν, δυο υποθέσεις εργασίας: Ας πούμε ότι είστε χρόνια με κάποιον/α που αγαπάτε, λατρεύετε, είναι κορώνα στο κεφάλι σας και κολώνα του σπιτιού σας. Και ξαφνικά:

Α) Σας προκύπτει η σούπερ αναπάντεχη περιπτωσάρα που σας συναρπάζει/ξεσηκώνει/κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ειλικρινά, ένας άντρας/γυναίκα που δεν μπορείτε ν’ αντισταθείτε. Κι επιπλέον, δε θα το μάθει κανείς. Θα το κάνατε;

Β) Η περιπτωσάρα τυχαίνει στο έτερο ήμισυ κι όχι μόνο το κάνει αλλά το μαθαίνετε κιόλας. Θα το δεχόσασταν ή θα χωρίζατε;

Πολύ cosmopolitan μου κάνει το τεύχος. Αλλά έχω μια αγωνία ως συγγραφέας και ως άνθρωπος. Πείτε μου, αλήθεια μ’ ενδιαφέρει.

Θα αφήσω το ποστ καμιά δεκαριά μέρες για να ‘χετε χρόνο να το σκεφτείτε και να απαντήσετε χωρίς φόβο και πάθος (και γιατί προγραμματίζω να πάω την καθιερωμένη μου φθινοπωρινή εκδρομούλα το άλλο Π-Π-Σ-Κ ).
:-)

Γι αυτό και το επόμενο επεισόδιο των Μικροαστών θα κυκλοφορήσει εκτάκτως Τετάρτη.

Σας φιλώ γλυκά.

Α, κι επειδή το Πρόσωπο αύριο έχει μια πολύ ιδιαίτερη περίσταση…

…ένα αγαπημένο του "πολεμικό". Αφιερωμένο.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Just music

Με αφορμή την ανάρτηση του apos, ένα τραγούδι από την τελευταία ταινία του Almodovar.
Δεν την έχω δει, αλλά αυτή η μουσική με τη φωνή του Poveda είναι απλά μαγική.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Breaking News


Ο φίλτατος Ιρλανδός, εκτός από ατσίδας ρεπόρτερ είναι και μεγάλος κουτσομπόλης. Δεν πρόλαβε ο καημένος ο Γιώργος να σχηματίσει νέα κυβέρνηση κι έβγαλε όλα τα άπλυτα παρασκήνιά του στη φόρα.

Για την ιστορία απλώς να πω 1ον) πως, φυσικά, στα ενδεχόμενα ρουσφέτια της Wilma βασίζομαι μπας και δω θεού πρόσωπο, ούτως ή άλλως και 2ον) εγώ μόνο το Υπουργείο Πολιτισμού θα μπορούσα να δεχτώ σε μια κυβέρνηση, ας είναι και της σοσιαλδημοκρατίας, επειδή πρωτίστως είμαι άνθρωπος του πνεύματος (και επίσης, απ’ όσο ξέρω, αυτό ειδικά το Υπουργείο διαχειρίζεται τα πιο «καλά» κονδύλια – είπαμε, να μπούμε στην κυβέρνηση, μη μας περάσουν και για κορόιδα!).


Από κει και πέρα, πέμπτη μέρα σοσιαλισμού στη χώρα μας κι όλα μοιάζουν καλύτερα, λαμπρότερα, ομορφότερα και ψηλότερα. Πραγματικά, εισπράττω έναν πηγαίο ενθουσιασμό από συγγενείς, γνωστούς και φίλους για το νέο κυβερνητικό σχήμα, από ανθρώπους που μέχρι χτες ήταν, για να το πω κομψά, στα παπάρια τους.

Δε θυμάμαι αν είχε συμβεί το ίδιο όταν είχε πρωτοβγεί ο Καραμανλής το 2004, ίσως επειδή εκείνες οι εκλογές είχαν γίνει την άνοιξη κι εγώ, παραδοσιακά, την άνοιξη ασχολούμαι με πιο σοβαρά πράγματα.

Αλλά τώρα πραγματικά όλοι μοιάζουν να περιμένουν ν’ αλλάξουν δραματικά τα πράγματα στην Ελλάδα. Να ανοίξουν οι δουλειές, να παταχθεί η διαφθορά, να εξαφανιστεί η γραφειοκρατία, να ελευθερωθούν τα πεζοδρόμια για τους πεζούς.

Μπορεί να οφείλεται και στην εμφάνιση του νέου κυβερνητικού σχήματος, που κι εμένα λίγο έλειψε να με ψήσει. Τι ωραία παιδιά, τι σέξι κοπέλες, τι κάζουαλ ενδυματολογικές επιλογές! Όλοι έμοιαζαν τόσο πανέτοιμοι να κυβερνήσουν, δουλεύοντας σκληρά, μεθοδικά και με τον άνθρωπο πάνω απ’ τα κέρδη.

Ακόμα κι ο πατέρας μου, που κι αν έχουν δει τα μάτια του, τσίμπησε και μου λέει: «Τους είδες; Ο καθένας πήγε στο γραφείο του με το δικό του αμάξι» κι εγώ του απάντησα «Πατέρα, σε μένα τα λες, αυτή τη δουλειά κάνω, υπεύθυνη marketing είμαι».

Ααααχ! Αυτά. Εγώ θα μείνω πιστή στον αγαπημένο μου εδώ και χρόνια Μιχάλη Χρυσοχοϊδη (την έχω αυτή τη διαστροφή με τα καθώς πρέπει συνοφρυωμένα, μελαγχολικά αγόρια που μοιάζουν σαν να μην έχουν κάνει ποτέ σεξ της προκοπής στη ζωή τους και περιμένουν εμένα να τους ανοίξω τα άδολα μάτια – Χρυσοχοϊδης, Χατζηνικολάου, Πούτιν, ένα παλιό μου αφεντικό, Ματ Ντέιμον και άλλοι).

Αλλά, για να ξηγιόμαστε: αν στη ΝΔ εκλεγεί αρχηγός ο Νομάρχης της πίστης και της πίστας (δείτε ακανόνιστη) εγώ δεν ξανασχολούμαι με την πολιτική μέχρι να πεθάνω!


Φλυαρία Παρασκευής τέλος. Πάτε να διαβάσετε Μικροαστές. Και καλό Σαββατοκύριακο!!!!

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Καλά, δε θα πούμε τίποτα για το αποτέλεσμα των εκλογών;





Το πόσο έξω έπεσα στην εκτίμησή μου γι αυτές τις εκλογές δε λέγεται! Όλη τη βδομάδα έκανα τις προβλέψεις μου σ’ όποιον ήταν αρκετά κοντά (μέσα στην ατυχία του) ώστε να με ακούει. Προς το τέλος της, της βδομάδας, τις διατράνωνα αδιακρίτως με ύφος μεταξύ Ηλία Νικολακόπουλου και κυρίας Σούλας–αυθεντικό κληρονομικό χάρισμα: το ΠΑΣΟΚ δεν θα ξεπεράσει το 40% με τίποτα, η ΝΔ γύρω στο 35, ΚΚΕ κοντά στο 9, ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΟΣ λίγο πάνω από 5%. Α, και οι Οικολόγοι στη Βουλή.


Γενικά είμαι πολύ καλή στις προβλέψεις. Δεν πετυχαίνω τίποτα. Το μυαλό μου αδυνατεί να αναγνωρίσει το απλό και να παίξει ας πούμε το 1,01 στον άσσο της ΑΕΚ απέναντι στον Αίαντα Πικερμίου. Συνήθως, θα πάρω μια ξεκούδουνη πληροφορία, ότι πχ παντρεύτηκε επιτέλους ο προπονητής του Αίαντα και θα σκεφτώ «δεν μπορεί, αφού παντρεύτηκε θ’ ανέβει η ψυχολογία του και θα κερδίσει». Και θα πάω στο πρακτορείο να παίξω το διπλό που δίνει 275,3 και να πάρω τα τρία μου.


Έτσι και με τις εκλογές. Έχω μπλέξει με κάτι αλήτες κουμμούνια, προοδευτικούς, σκεπτόμενους, κουλτουριάρηδες (υμών συμπεριλαμβανομένων) που ακούνε ωραίες μουσικές, συχνάζουν στα πιο ψαγμένα μέρη, βλέπουν ευρωπαϊκό σινεμά και δεν ψηφίζουν δικομματισμό, ρε παιδί μου!


Και νομίζω πως όλος ο κόσμος είναι έτσι. Κλείνω τα μάτια μου και δε βλέπω πως όπου πάμε είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πώς υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που βλέπει Πάμε Πακέτο και περιμένει να διοριστεί από τον κομματάρχη του χωριού του. Που ονειρεύεται να βγει Σταρ Ελλάς και μίστερ Νέος Ζαφείρης Μελάς. Και που αδυνατεί να σκεφτεί, τέλος πάντων. Όχι δε θέλει. Δε μπορεί.


Το Πρόσωπο λέει πως είμαι βουλησιαρχική. Με την έννοια ότι οι προβλέψεις μου απηχούν τη θέλησή μου και μόνο. Και μάλλον έχει δίκιο. Γιατί μισό χρόνο τώρα υποστηρίζω σθεναρά πως ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως τον παρουσιάζουν τα δελτία του Σταρ. Πως ενδιαφέρεται για τα κοινά, πως σκέφτεται και δρα, πως δεν ακολουθεί την πεπατημένη, προτείνει και διεκδικεί. Τουλάχιστον, μια μεγάλη μερίδα του.


Παπάρια. Μια μειοψηφία, μάλλον. Οι ίδιοι και οι ίδιοι που συχνάζουν στα στέκια μου και μου παρουσιάζουν τη διαστρεβλωμένη μου εικόνα του πραγματικού.


Και δεν μ’ αφήνουν να παίξω ένα στοίχημα της προκοπής, μα τη φάρα μου (που λέει κι ο γιος μου)!



EDIT


Ξέχασα το σημαντικότερο (και μιλάω και για στοιχήματα, τρομάρα μου)! Ο αγαπημένος scarface είναι ξανά στη μπογκόσφαιρα! Δεν ξέρω για πόσο, οπότε τρέξτε να τον δείτε!

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Το μεγάλο μας τσίρκο (35 χρόνια μετά, τα ίδια και τα ίδια)




Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω ή να σωπάσω,
οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και τώρα στο λιμάνι, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετούνε τρεις μηχανογράφοι
θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες
το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και μέσα στο παλάτι οι παλατιανοί
προσμένουν τι νέο θα φανεί.

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός, φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
οι αγώνες που 'χεις κάμει δε φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε
λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι ειν' του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.


Το μεγάλο μας τσίρκο
Πρώτη έκδοση: 1974
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Νίκος Ξυλούρης, Τζένη Καρέζη και ο θίασος.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Η κατακερματισμένη συνείδηση




Σκέφτομαι χίλια πράγματα γι αυτές τις εκλογές. Τα συζητάω κι όλας. Με στιγμές συντροφικών συμφωνιών κι άλλες γόνιμων, πραγματικά, αντιπαραθέσεων.


Αλλά είμαι μια συνηθισμένη μικροαστή. Μαθημένη στη βολή μου, τη στρωμένη ζωή και τις ευκολίες μου. Δεν μπορώ εύκολα να ταχθώ ψυχή τε και σώματι υπέρ μιας μεγάλης ιδέας, ούτε να αντιπαλέψω λυσσαλέα μια έστω κατάπτυστη άλλη. Δεν έχω τον τρόπο, τη μεθοδολογία, την εμπειρία και τα περιθώρια. Και στο φινάλε ξεχνιέμαι.


Το καλοκαίρι στις ευρωεκλογές διάβαζα σε όλους σας ένα σωρό συζητήσεις. Είχαμε να πούμε πολλά, με κυρίαρχο αυτό το «παιδιά, πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε». Τώρα αυτό δεν υπάρχει. Όλοι θα πάμε να ψηφίσουμε. Πώς, όμως, μερικές φορές αισθάνεσαι πως έχουν ειπωθεί όλα και δεν έχεις να προσθέσεις λέξη; Ε, κάποιες άλλες πάλι δεν έχεις κάτι να πεις κι ας μην έχει ειπωθεί τίποτα. Γιατί όλοι ξέρουν.


Θέλω μόνο, πριν την Κυριακή, να σας θυμίσω την κλασική ψυχαναλυτική παραδοχή για το στάδιο του καθρέφτη. Εκεί που φτάνει η ώρα για το νήπιο να ξεπεράσει την κατακερματισμένη του συνείδηση (χέρι, πόδι, πιπίλα, πάνα, στήθος) και να αναγνωρίσει την οντότητά του μέσω της ύπαρξης του έτερου (μαμά, μπαμπάς, άλλοι, εγώ). Και κατ’ αναλογία, ο καλούμενος να ψηφίσει πολίτης, μέσω των κυβερνητών του, τη δική του θέση στην κοινωνία.


Ο Μαρξ πρωτοείπε, και οι νεότεροι κοινωνικοί επιστήμονες ανέλυσαν διεξοδικά, πως ο καθένας μας είναι αυτό που οι άλλοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του. Ο υπήκοος είναι υπήκοος γιατί υπάρχει ο βασιλιάς που τον ορίζει. Αλλά, προσέξτε: και ο βασιλιάς δεν μπορεί να υπάρξει ως βασιλιάς χωρίς υπηκόους. Εν ολίγοις, ο βλέπων είναι και βλεπόμενος, στο βαθμό ακριβώς που είναι βλέπων.


Μη σας κουράζω. Ας προτείνω μόνο σ’ αυτές τις εκλογές, που μιλήσαμε ελάχιστα και σκεφτήκαμε πολύ, να σταθούμε λίγο και να ακούσουμε τον τρόπο με τον οποίο μας απευθύνονται και μας προσφωνούν οι υποψήφιοι άρχοντές μας. Τις ιδιότητες που αναγνωρίζουν σ’ εμάς. Κι αυτά που μας ζητάνε. Γιατί από κει θα συμπεράνουμε αυτά που θα μας προσφέρουν. Αυτό που βλέπουν σε μας τους κάνει να είναι αυτοί που είναι.


Εμείς, οι ενήλικοι συνειδητοί πολίτες, έχουμε ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της κατακερματισμένης συνείδησης. Και, παρόλες τις παραπλανητικές προσφωνήσεις και τα μεγάλα λόγια, βλέπουμε στον πιο κρυφό καθρέφτη μας πλήρη την αλήθεια της ύπαρξής μας.


Ο καθένας μας ξέρει πολύ καλά. Τι θα ακούσει, τι θα πιστέψει και τι θα επιλέξει τελικά να κάνει. Μακάρι η Δευτέρα να μας βρει με τη συνείδησή μας ήσυχη.


Κι επειδή έχω καιρό να γράψω τόσο δομημένο κείμενο στο μπλογκ, κι επειδή έχω πλήρη συνείδηση της μελοδραματικότητας και του διδακτισμού του, να ομολογήσω πως αυτά τα γράφω πρώτα-πρώτα για μένα. Μπας και πειστώ να πιστέψω.



ΥΓ Έχουμε και Μικροαστές. Που ασχολούνται με το σεξ, φυσικά. Μνήσθητί μου, κύριε, με τι θέλατε να ασχολούνται, με τις εκλογές;

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.