Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Σε όλα τα πιτσιρίκια, τώρα που τέλειωσαν τα σχολεία. Και στο γιο μου, που τον Σεπτέμβρη αρχίζει.

(Βγήκα στις 7.30 το πρωί να τους αποχαιρετίσω και συγκινήθηκα βλέποντας μια τεράστια τσάντα με χέρια, πόδια και κεφάλι να κατηφορίζει τη σκάλα στηριγμένη με εμπιστοσύνη σε μια δυνατή και φιλόξενη παλάμη.
Δυο βδομάδες περίοδος προσαρμογής/προετοιμασίας για το προ-προνήπιο που θα μπει στη ζωή του με τη νέα σεζόν.
Την πρώτη μέρα τους ενημέρωσε πως θα αλλάξει τους κανόνες. Τις επόμενες συνδικάλισε και τα άλλα μωρά ώστε να βρούνε τρόπο να το σκάσουν από τις παλιοδασκάλες.
Κατά μάνα, κατά κύρη.
Τουλάχιστον δεν ξέρει πόσο τυχερός είναι: ο δικός του μπαμπάς ξυπνάει αξημέρωτα δυο βδομάδες τώρα για να τον πάει και να τον περιμένει υπομονετικά μέχρι να τελειώσει. Κι αυτό για αμφότερους θεωρείται δεδομένο).

Ένα παλιότερο κείμενο εμπνευσμένο από τα πιτσιρίκια του Δημοτικού της γειτονιάς μου, όπως τα βλέπω από το μπαλκόνι μου.

Είναι πάντα ο πρώτος που πάει σχολείο. Και ο τελευταίος που φεύγει. Η μαμά του πιάνει δουλειά πολύ νωρίς κι τον ξυπνάει ενώ είναι ακόμα νύχτα. Δεν μπορώ να σηκωθώ, της λέει κάθε μέρα. Νυστάζω. Τα μάτια μου κοιμούνται, τα χέρια μου κοιμούνται, η καρδιά μου κοιμάται. Εκείνη γελάει και του χαϊδεύει την πλάτη. Σήκω σιγά-σιγά και μόλις πιεις το γάλα σου να δεις που θα ξυπνήσεις.

Όταν φτάνει στο σχολείο δεν υπάρχει κανείς. Κάθεται μόνος του στα σκαλοπάτια της αυλής, ή στην είσοδο άμα βρέχει, με τη μπάλα του ανάμεσα στα γόνατα και περιμένει τους φίλους του που σίγουρα κοιμούνται ακόμα. Σκέφτεται πως αν δεν είχε φύγει ο μπαμπάς του θα μπορούσε να τον πηγαίνει αυτός. Όχι, του είπε η μαμά, μια φορά που της το πέταξε κλαίγοντας. Ο μπαμπάς σου θα σε πήγαινε κι αυτός νωρίς. Ναι, αλλά μπορεί να μην έπρεπε να δουλεύεις αν ήταν εδώ μαζί μας. Πάλι θα έπρεπε, μόνο μην κλαις, δεν είσαι μωρό, πας πρώτη δημοτικού, είσαι μεγάλο παιδί πια.

Τις δύο πρώτες μέρες είχε πάρει άδεια και πήγε στο σχολείο μαζί του. Αργά, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι. Έκατσε εκεί απέξω και τον χαιρετούσε μέχρι που μπήκε στην τάξη. Και μετά μπορούσε να βλέπει απ’ το παράθυρο τα μαλλιά της και να μη φοβάται. Και στο τέλος έφυγαν πάλι μαζί και τον πήγε στα Goodys για να φάει πατάτες. Το ίδιο και την άλλη μέρα. Αλλά μετά η άδεια της τελείωσε κι έτσι αυτός είναι αναγκασμένος να ξυπνάει ενώ όλο του το σώμα κοιμάται και να κάθεται στα σκαλοπάτια μέχρι να έρθουν οι φίλοι του.

Μόλις τελειώνει το μάθημα οι πιο πολλοί φεύγουν με τη γιαγιά τους. Αυτός πάλι μένει μόνος του στο ολοήμερο. Δηλαδή, όχι ολομόναχος, κάθονται κι άλλα παιδιά αλλά είναι μεγαλύτερα και δεν τα χωνεύει. Συνέχεια φτύνουνε και κάνουνε φασαρία και δεν τον αφήνουν να διαβάσει τα μαθήματά του. Αυτός θέλει να τελειώνει, ειδικά τις μέρες που είναι να δει τον μπαμπά, γιατί ο μπαμπάς τον πάει στη θεία του και βλέπει DVD,και καθόλου δεν τον ρωτάει αν έχει διαβάσει για την άλλη μέρα. Κι αυτός θέλει να έχει διαβάσει γιατί τότε η κυρία Αλέκα του γράφει στο τετράδιο μπράβο και του κολλάει κίτρινες φατσούλες.

Σήμερα παρόλο που ψιχαλίζει κάθεται στα σκαλοπάτια. Αν δεν έφευγε ο μπαμπάς ή αν είχαμε τη γιαγιά κοντά θα μπορούσα να κοιμάμαι λίγο ακόμα, σκέφτεται και μουτρώνει. Και σήμερα δεν χωνεύει τη μαμά του. Γιατί θα πάνε στο θέατρο και θα τελειώσουν νωρίς και θα κάτσει στο ολοήμερο εκατό ώρες μαζί με τα βλαμμένα που φτύνουνε. Και δεν τον νοιάζει να κάνει και τα μαθήματα γιατί ο μπαμπάς τού τηλεφώνησε πως δεν θα έρθει γιατί έχει δουλειά, αλλά αυτός άκουσε τη μαμά να λέει στην νονά του κάποια έχει βρει αυτός και να δεις τι έχω να τραβήξω.

Τουλάχιστον θα πάνε στο θέατρο που έχει ξαναπάει παλιά και του αρέσει. Από το δρόμο βλέπει το φίλο του τον Φοίβο που έρχεται με τη γιαγιά του. Άντε ρε, γρήγορα, του φωνάζει και του πετάει τη μπάλα, για να προλάβουν να παίξουν λίγο πριν μπούνε στα πούλμαν.

18 σχόλια:

wilma είπε...

Αχ μεγάλωσε το πιτσιρίκι μας! Μπορείς να φανταστείς πόσο συγκινήθηκα που είδα την κινούμενη τσάντα! πρέπει να είναι από τις στιγμές που θα θυμάσαι για πάντα: το μωρό μας μεγάλωσε και πάει στο σχολείο.
Περιμένουμε εκτενή ανταπόκριση των κατορθωμάτων του. Ήδη η πρώτη γεύση ήταν η ...αναμενόμενη :)

kikop80 είπε...

Για όλους μας είναι το κείμενο, γιατί κι εμείς ξυπνάγαμε νωρίς χωρίς να το θέλουμε όταν ήμασταν παιδιά, άσχετα άν στην πορεία το συνηθίσαμε. Παραμένουμε πάντα παιδιά και θα πρέπει να μείνουμε έτσι και για χάρη των παιδιών μας (σσ. δεν εχω, αλλά λέω..)
Θυμάμαι μια μέρα, πρωί, μπροστά πήγαινε μιά μαμά και δέκα βήματα πιο πίσω ο πιτσιρικάς με την τεράστια σάκα στην πλάτη.
Έσενε τα βήματα του αγουροξυπνημένος, με μισόκλειστα τα μάτια και σουφρωμένα τα χείλη.
-Έλααα! Του φώναξε.
-Δε θέλω να πάω σχολείο, είπε παραπονεμένα.
Χαμογελάσαμε οι τριγύρω.
-Μη γελάτεεε, δεν είναι αστείοο, μας λέει!!!
Τον λυπήθηκα τον πιτσιρικά, που μου θύμισε εμένα κάποια νυσταγμένα πρωινά!

Laplace είπε...

σωστος ο κικοπ..
τις καλησπερες μου

Madame Bovary είπε...

Τι γλυκό κείμενο!! Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο σαν χτες. Είχα μια τσάντα με τους φλίνστοουνς.

Christina Noe είπε...

Ego sto ipa kai tin alli fora.Afto den ine ena aplo pedi opos ola ta alla....!!!To katalava sou leo apo to tragoudi pou se eklise stin ntoulapa!!xaxaxaxaxaxa!!Akoma to thimame!
Filia polla!

dr.SeenG είπε...

Ελένη μου που πάει ο μικρός? Δεν κατάλαβα :/
Περίοδος προσαρμογής? Που? Πρώτη αφορά ακούω κάτι τέτοιο...
Εγώ το έλυσα το πρόβλημα του πρωινού ξυπνήματος... δεν κοιμάμαι καθόλου το βράδυ :P
Η wilma γιατί άλλαξε εικόνα? Δεν φαίνεται καλά η καινούργια...
ΥΓ. Ο μικρός είναι όλα τα λεφτά. Αλλά δώστε του βρε μια μικρότερη τσάντα του καημένου :P
Πολλά πολλά φιλιά και καλό ΣΚ!!!

day-dreamer είπε...

Πολύ τρυφερό κείμενο!
Να χαίρεσαι το πιτσιρίκι σου! :)

Γέλασα πολύ με το σχόλιο του kikop :P
Φυσικά και αυτά είναι σοβαρές υποθέσεις για τα παιδιά!
Αυτός είναι ο κόσμος τους!
Να φροντίζουμε να τον κάνουμε καλύτερο!

Τα φιλία μου σε μαμά και γιό!

beth είπε...

όμορφο και γλυκό κείμενο!:)
τωρα elf ελπίζω να μην περιμένεις να το αντιληφθώ σαν μανουλα. μου ειναι πιο εύκολο να το δω απο την σκοπιά του γιου σου τώρα που το σκέφτομαι.
Ζει έντονες στιγμές, εμένα μου είναι αξέχαστες.

το κείμενο είναι γλυκό και μένα με μελαγχόλησε.

ζείτε ωραίες στιγμες οικογενειακης ευτυχιας

elf είπε...

Καλησπέρα όλοι! Βλέπω κανείς δεν σηκωνόταν με χαρά το πρωί, εγώ πάντα έλεγα πως πρέπει να ξεκινάμε κατά τις 10 αλλά δεν πέρασε.

@ wilma: Άσ'τα, πού να την έβλεπες λάιβτην τσάντα! Ελπίζω από Σεπτέμβρη να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία για να πάρουμε μία πιο στα μέτρα του. Τα κατορθώματα...και μη χειρότερα, πάντως έχει δύο φίλες, την Ισαβέλλα και τη Σοφία, που τους κάνει όλα τα χατήρια και πάει όπου του ζητήσουν. Θα δούμε, τέτοιο άγχος, ούτε φαντάρος να έφευγε! Θα τα πούμε εμείς αργότερα.

@ kikop80: Τι ωραία ιστορία! Και τι καλογραμμένη! Γελάσαμε πάρα πολύ, αν και είπαμε "δεν είναι αστείο"!!!
Όσο για το άλλο που λες, τα παιδιά δηλ, μη βιαστείς: θα αρχίσεις πάλι να ξυπνάς νωρίς για το σχολείο!

@ laplace78: Γεια σου, μαγικό ρομπότ! Πού έχεις χαθεί εσύ; Είχε εξαφανιστεί και ο scarface και δεν είχα ούτε μια πληροφορία για το Euro, πώς θα κάνω εγώ την έξυπνη όταν εσείς οι ειδικοί εξαφανίζεστε; Ελπίζω να είναι όλα καλά, πολύ χάρηκα που σε "άκουσα".

@ Madame Bovary: Σε σχέση με μας τους "παλιότερους" εσύ πήγες σχολείο περίπου χτες - εγώ πάλι προχτές, (δηλ. την Τετάρτη;). Θέλω τόσο πολύ να του αρέσει, εγώ περνούσα πάντα υπέροχα στο σχολείο, έτσι θέλω να περνάει κι αυτός!

@ Christina Noe: Έχω να σου πω τρελές ατάκες από το σχολείο, η δασκάλα μας είπε ότι βγαίνει κι αυτή έξω από την αίθουσα για να γελάσει! (Αυτό όταν δεν θέλει να τον πνίξει). Μήπως να κανονίσουμε κανένα ουζάκι;

@ dr.Seeng: Γιατρέ μου, πού να τα ξέρεις, εσύ είσαι κανονικός άνθρωπος, όχι γονιός. Πάει σε ένα σχολείο ιδιωτικό και τους κάνουν μια περίοδο προσαρμογής για 2 βδομάδες το καλοκαίρι ώστε να αρχίσουν πιο ομαλά τον Σεπτέμβρη. Το "προετοιμασία" ήταν για πλάκα, όπως κάνουν οι ομάδες, ξέρεις 3-5 πηγάδια κλπ!!!
Η wilma άλλαξε εικόνα γιατί λούστηκε με ένα θαυματουργό σαμπουάν, λέει στο μπλογκ της. Στην πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει τίποτα και παραμένει η θεά που ήταν πάντα.

@ day-dreamer: Καλώς την! Ό,τι μπορούμε κάνουμε, μακάρι να γίνει ένας καλύτερος κόσμος, αυτό θα σημαίνει πως γίναμε καλύτεροι κι εμείς. Μαμά και γιος ανταποδίδουν τα φιλιά. Χαρήκαμε για τη γνωριμία!

@ beth: Αγαπημένη μου, έτσι κρατάω τις ισορροπίες μου κι έχω επαφή με την πραγματικότητα. Άν ήταν όλοι οι φίλοι μου γονείς θα ήμουν στο ψυχιατρείο. Νομίζω πως τα παιδιά δεν χρειάζονται μια μαμά αποκλειστικής χρήσεως, που η μοναδική της ασχολία είναι το βλαστάρι της, αυτή η μαμά θα είναι τουλάχιστον νευρωτική. Ευτυχώς που υπάρχουν οι ό,τι να 'ναι φίλοι μου και θυμάμαι πάντα πως υπάρχει ζωή - η πραγματική - έξω από τη γειτονιά μου και το σπίτι μου.
Πάντως, καλά είναι κι εδώ μέσα, έχεις δίκιο.

Καλό ΣΚ σε όλους, να κάνετε μπάνια να μαυρίσετε!!! Φιλιά.

scarface είπε...

@ελφ, τον μικρό τον βλέπω σε καλό δρόμο, από που και ωσπού ακούστηκε να προσαρμόζονται τα παιδιά σε αυτά που θέλουν οι μεγάλοι.

Ακριβώς το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει.

Τον Σεπτέμβρη φόρεσέ του έναν μπερέ και στείλτον.
Η επανάσταση άρχισε.

elf είπε...

@ scarface: Μάλλον δεν έχεις κι άδικο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι, πως πρέπει να προσαρμοστεί ξαφνικά σε κάτι που εμείς του διαλέξαμε.
Άσε που μου λένε πως τα άτακτα αγόρια γίνονται οι καλύτεροι άντρες.
Τώρα, για τον μπερέ δεν ξέρω αν θα είναι αρκετός-προχτές μου ζητούσε να πάρει μαζί τα πειρατικά σπαθιά του.
Καλημέρα!!!

chmarni είπε...

Elf να ευχηθώ και εγώ καλή αρχή στο γιο σου και σε εσένα και στον πατέρα του να τον δείτε μια μέρα όπως ονειρεύεται.
Θυμάμαι και εγώ όταν με έστελναν στο νηπιαγωγείο, δεν ήθελα να κάτσω και έκλαιγα. Έτσι ήταν αναγκασμένη η καημένη η γιαγιά μου να κάθεται απ' έξω για να τη βλέπω. Μέχρι που μία μέρα έφαγα ένα χέρι ξύλο από τον πατέρα μου (είναι η μοναδική φορά που με έδειρε) και όλα μπήκαν σε τάξη.
Ρε συ elf συγκινήθηκα απίστευτα με το κείμενο σου...

harisheiz είπε...

Η τσάντα μου ήταν πάντα βαριά, δεν έβγαζα τα βιβλία της προηγούμενης για να βάλω αυτά της επόμενης, τα κουβαλούσα όλα. Ήταν ίσως κι αυτά ένα δείγμα ότι ήμουν αυτό που είμαι ακόμα, πλουραλιστής αλλά και βαριεστημένος!:) Καλή αρχή στο μωρό σου, έσκασα ένα μεγάλο χαμόγελο με την φωτογραφία! Να τον χαίρεσαι!

elf είπε...

Καλημέρα, παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ, με τόσες ευχές να τον προστατεύουν ελπίζω πως δεν θα τον βρει κακό ποτέ στη ζωή του!

@ chmarni: Αγαπητέ μου, εγώ το έχω πει πολλές φορές, οι παλιές, κλασικές, δοκιμασμένες μέθοδοι έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα! Αστειεύομαι, βέβαια, ο δικός μου δεν είναι ακόμα για ξύλο, να μεγαλώσει λίγο να μην πάει χαμένη η φάπα! Μ' αρέσει η ευχή να τον δούμε όπως ονειρεύεται.

@ harisheiz: Τα βλέπω συνέχεια με τις ασήκωτες τσάντες να βαρυγκομάνε και θέλω να τα πάρω αγκαλιά. Αφού, πέρσι είδα και σάκες με ροδάκια, λες και κουβαλάνε το βιος τους τα κακόμοιρα! Εγώ, πάντως, όταν μεγάλωσα αρκετά ώστε να ξεφεύγω του ελέγχου με ένα τετράδιο στην κωλότσεπη πήγαινα σχολείο. Κι αυτό δεν είχε συνήθως γραμμένα σχολικά πράγματα!

Πολλές καλημέρες, αγόρια, καλή Κυριακή!!!

νατασσΆκι είπε...

Και τις δικές μου ευχές για το μικρούλι σου-καλό κουράγιο!
:)

(εμένα που είναι απο 1 έτους σε παιδικό σταθμό, αξημέρωτα, χειμώνα καλοκαίρι... Αλλά συνήθισε, κι αυτό κι εμείς -τώρα, θα πάει Τετάρτη, και τα καλοκαίρια του λείπει το σχολείο. Αλλά τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Και, θα ξαφνιαστείς όταν δεις πόσο βαριές είναι οι τσάντες τους -κι ο γιος μου με ροδάκια είχε! )

Καλή βδομάδα :)

Turdus Merula είπε...

Καλή αρχή στο αντράκι σου και καλό κουράγιο σε σένα...

elf είπε...

Ευχαριστούμε πολύ, παιδιά, και για τις ευχές και για τα κουράγια.
Νατασσάκι μου, πόσο θα 'θελα να του λείπει και του δικού μου γιου το σχολείο, μαγκιά σας που το καταφέρατε αυτό.
Άσε αυτές τις τσάντες-τα βλέπω πρωινιάτικα να τις σέρνουν, λες και μετακομίζουν!
Πρέπει να ανοίξουμε κάποια στιγμή μια κουβέντα περί εκπαίδευσης και παιδείας, σαν πολλοί γονείς δεν μαζευτήκαμε;!

Spark D' Ark είπε...

:"(

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.