Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Κι αν, όμως;



Κι έπειτα τον είδε μπροστά της και ήξερε πως τίποτα πια δεν θα μπορούσε να είναι όπως πριν. Τα πρωινά στο μετρό δίπλα στους νυσταγμένους οποιουσδήποτε και τα απογεύματα με τα μελαγχολικά τους χρώματα. Ούτε η μέρα, ούτε η νύχτα, ούτε η σιωπή, ούτε η μουσική. Όλα θα ήταν τώρα πιο λαμπερά και πιο εύσχημα, χρωματισμένα εκτυφλωτικά από την αναπάντεχη παρουσία του. Το μυαλό της θα ταξίδευε στα πιθανά και τα όνειρά της θα γέμιζαν μπαλόνια και παλιομοδίτικα παγωτά, γλυκούς καφέδες και κιθάρες ξεκούρδιστες.

Λες να; Μπα, όχι. Κι αν, όμως; Ε, τότε…!

Το παιδικό αστείο συνόδευε τα βήματά της σε κάθε ρυθμό, αλαφιασμένο ή της περισυλλογής. Κι αν, όμως;

Τι ήταν αυτό που υπαγόρευσε το Μπα, όχι; Μια συστολή καλής ανατροφής. Ένα άκαιρο τηλεφώνημα που επανέφερε την πραγματικότητα. Το νάζι κάθε υποψήφιας μοιραίας. Και μια λαχτάρα που μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε. Η λαχτάρα που παραλύει.


Κι έπειτα τον είδε ξανά μπροστά της και ήξερε πως τίποτα πια δεν θα μπορούσε να είναι όπως πριν. Οι μέρες, οι νύχτες, οι σιωπές και οι μουσικές. Τον είδε ξανά μπροστά της και θυμήθηκε τα χρώματα των πιο εκτυφλωτικών ονείρων της. Και φαντάστηκε τα γέλια και τα χαμόγελα, τις συνένοχες ανάσες και τη χαλαρότητα των στιγμών. Κι είπε αποκλείεται να τα χάσω αυτά, για όλες τις καλές ανατροφές και τα νάζια του κόσμου. Κι έκλεισε το τηλέφωνο να μην την επαναφέρει. Κι άφησε τη λαχτάρα της να την οδηγεί. Με σταθερά βήματα και ρυθμό απαράλλαχτο: Ε, τότε…!


ΕλΦ 2012


Δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας 

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.