Τι χρειάζεται μια γυναίκα για να είναι ευτυχισμένη

Banksy - Cleaning Lady

Χτες χάζευα (κι άλλο;) τιβί. Κι έπεσα πάνω στην εκπομπή του Γιάννη Πολίτη στη ΝΕΤ - δεν θυμάμαι τον τίτλο. Έκατσα, λοιπόν, γιατί έπαιζαν ωραίοι άντρες: Πρωτούλης (το έγραψε και το Cosmopolitan), Χρυσοχοϊδης (εμένα μ' αρέσει), Βουλγαράκης (που θα μ' άρεσε, παρόλη την καράφλα, αν δεν είχε αυτό το ύφος του μπαγιάτικου Mr. Υφήλιος 1976), ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ (αδιάφορος) και τον Άδωνη Γεωργιάδη (εξαίρεση στο καστ) που, για καλή μου τύχη, καθόταν άκρα δεξιά και έβγαινε διαρκώς εκτός πλάνου.

Και συζητούσαν μάλλον για την ακρίβεια - δεν είδα και πολύ, είπαμε, πόσα περιθώρια έχω πια να χαζέψω; Εγώ πέτυχα τη φάση που ο Χρυσοχοϊδης έδειχνε κάτι πίνακες που (δεν φαινόντουσαν αλλά) έδειχναν πως ο παραγωγός πουλάει το ρύζι 30 λεπτά το κιλό, ενώ στα σούπερ μάρκετ το αγοράζουμε 3 ευρώ. Δεν είναι πανάκριβο;

Λοιπόν, δεν είναι. Κι επειδή με έχουν πρήξει με την ακρίβεια, θέλω να διευκρινίσω τα εξής: Η αξία ενός εμπορεύματος - η αξία, όχι η τιμή του - εξαρτάται από τις ώρες που ξοδεύονται για να παραχθεί. Πολλές ώρες, μεγάλη αξία. Το ρύζι, λοιπόν, δεν είναι ακριβό όταν πουλιέται 3 ευρώ το κιλό. Φτάνει να αναλογιστεί κανείς πόσες ώρες χρειάζονται και πόσοι άνθρωποι για να φτάσει ο σπόρος που φυτεύει ο αγρότης να γίνει προϊόν έτοιμο προς κατανάλωση. Αντίστοιχα, όταν στο Zara αγοράζω το μπλουζάκι 10 ευρώ - φθηνότερα ίσως απ' όσο το έπαιρνα πριν 10 χρόνια - δεν μπορώ να παραπονεθώ πως η τιμή του είναι υψηλή. Γιατί δεν είναι.

Αυτό που παρουσιάζεται δυσανάλογα υψηλό είναι το ποσοστό του κέρδους που καρπώνονται όλοι εκτός από τον εργαζόμενο. Κι ενώ το ρύζι ακριβαίνει 1.000 % μέχρι να φτάσει απ' το χωράφι στο ράφι, οι μισθοί μέσω των γελοίων συλλογικών συμβάσεων και του, έστω χαμηλού, πληθωρισμού χρόνο με τον χρόνο μειώνονται. Συμπέρασμα στοιχειώδους Πολιτικής Οικονομίας: το μπλουζάκι που πριν 10 χρόνια έβρισκα στις εκπτώσεις ένα πεντοχίλιαρο και το αγόραζα σε τρία χρώματα γιατί ήταν τζάμπα, τώρα με 15 ευρώ το δοκιμάζω τρεις φορές και πάλι το συζητάω.

Αυτά και μην ξανακούσω άλλη κουβέντα για την ακρίβεια. Γιατί θα περάσω στο δεύτερο κεφάλαιο που είναι οι Θεωρίες Υπεραξίας και θα σταματήσω να με διαβάζω ακόμα κι εγώ.

Θέμα δεύτερο: Πριν χρόνια σταμάτησα να αγοράζω οποιοδήποτε προϊόν μάρκας Vileda γιατί είχαν βγάλει μια άκρως προσβλητική και χυδαία διαφήμιση που έλεγε κάτι σαν: Τι χρειάζεται μια γυναίκα για να είναι ευτυχισμένη; Να μην έχει σκόνη το τραπεζάκι του σαλονιού. Τέτοια σιγουριά, μιλάμε, ο κειμενογράφος. Βρήκε το μυστικό της ευτυχίας μου που το 'κρυβα εφτασφράγιστο τόσα χρόνια για να το ανακαλύψει μόνο ο εκλεκτός. Δεν έχω ξαναγοράσει Vileda μέχρι σήμερα κι ας έκοψαν έκτοτε τις μαλακίες.

Σήμερα, λοιπόν, έμαθα και ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μιας γυναίκας. Έτσι μου 'ρχεται να το βάλω κουίζ, αλλά θα το πάρει το ποτάμι γιατί βαριέμαι: η κυτταρίτιδα!!! Yes, ladies and gentlemen, το έμαθα σήμερα από τα βιβλία του ΣΚΑΙ. Υπάρχει και πουλιέται σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία βιβλίο με τίτλο κάπως: Ειδική διατροφή για να καταπολεμήσετε τον νούμερο ένα εχθρό της γυναίκας, την κυτταρίτιδα

Σε λάθος πόλεμο είμαστε πάλι, συντρόφισσες. Πού πας να διεκδικήσεις ισότητα και ελευθερία μ' αυτά τα μπούτια, μανάρα μου;

(Ρε, ουστ!!!!!)