Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν...

Υπάρχουν λογοτεχνικά κείμενα που τα διαβάζεις με το μυαλό. Κι αν είναι καλά γραμμένα, αν ο συγγραφέας ξέρει τι θέλει να πει, βρίσκεις σ’ αυτά ιδέες να ενστερνιστείς ή να μαλώσεις.

Υπάρχουν κι άλλα που τα διαβάζεις με το υπόλοιπο σώμα.

Με την καρδιά, όταν απευθύνονται στο θυμικό σου – συναισθηματικά ή πολιτικά, γραμμένα για να σε κάνουν ν’ αναστενάξεις. Να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να βγεις στους δρόμους. Αναζητώντας την επανάσταση, στον έρωτα ή τις κοινωνικές δομές.

Άλλα με το υπογάστριο, όσο κι αν σας φαίνεται προκλητικό. Κείμενα γραμμένα για να σε κάνουν να νιώσεις επιθυμία, ανάλογη με αυτή του συγγραφέα. Ωμά ή συγκαλυμμένα, με γλώσσα ρομαντική ή χυδαία – μόνο τους στόχο έχουν ν’ ανατριχιάσει το κορμί σου.

Υπάρχουν, όμως, και λογοτεχνικά κείμενα, ποιήματα ή πεζά, που τα διαβάζεις με το στομάχι. Ακατέργαστα κείμενα, που σχεδόν νιώθεις ότι δεν έχουν άλλον στόχο παρά την κατάθεση της αλήθειας αυτού που τα γράφει. Δεν είναι ανάγκη να έχεις βρεθεί στην ίδια κατάσταση για να σε αγγίξουν, δεν είναι καν ανάγκη να καταλαβαίνεις τι λένε. Έχουν μια δύναμη, αυτή της αμεσότητας και της ειλικρίνειας που σε ακουμπά όπως και να ‘χει.

Μπορεί να μην είναι καλά, μπορεί να μην είναι ούτε λογοτεχνικά. Μπορεί να είναι μια παρόρμηση σημειωμένη σε ένα πακέτο τσιγάρα. Ένα σύνθημα στον τοίχο απέναντι από το σπίτι σου. Που, όμως, το διαβάζεις και το νιώθεις να κατεβαίνει απ’ τον οισοφάγο σου στο στομάχι. Και να σε πονάει εκεί.

Η φίλη μας η beth μαζί με τον φίλο της τον vanish έφτιαξαν ένα μπλογκ όπου θα συνδιαλέγονται ένα αγόρι με ένα κορίτσι. Το κορίτσι γράφει έτσι, το ξέραμε. Κείμενα ειλικρινή και αυθόρμητα, που τα αγαπάς ή τα μισείς, πάντως τα θυμάσαι.

Το αγόρι, όμως, έγραψε ένα κείμενο σαν αυτά που σας έλεγα πριν. Το διάβασα και το ένιωσα να μου τριγυρίζει το στομάχι. Δεν είναι λογοτεχνία, είναι το «αχ» του. Το «άι σιχτίρ» του. Και το «σ’ αγαπώ ακόμα» του. Δεν χρειάζεται να έχεις νιώσει έτσι για να τον νιώσεις, είναι πολύ σαφής. Μα πάλι, ποιος δεν έχει λιώσει έτσι, ανίσχυρος μπροστά στην απεραντοσύνη και τη ματαιότητα του έρωτα;

Δεν αντιγράφω το κείμενο, αξίζει να το δείτε στον φυσικό του χώρο και τη φυσική του αρχιτεκτονική. Αξίζει, βασικά, να δείτε όλο το μπλογκ. Γιατί μ’ αρέσει όταν τα μωρά ανοίγουν τα φτερά τους χωρίς να φοβούνται μην τσακιστούν.

Κι ένα τραγουδάκι. Αφιερωμένο.