Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Τρόχισε εκείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν...

Υπάρχουν λογοτεχνικά κείμενα που τα διαβάζεις με το μυαλό. Κι αν είναι καλά γραμμένα, αν ο συγγραφέας ξέρει τι θέλει να πει, βρίσκεις σ’ αυτά ιδέες να ενστερνιστείς ή να μαλώσεις.

Υπάρχουν κι άλλα που τα διαβάζεις με το υπόλοιπο σώμα.

Με την καρδιά, όταν απευθύνονται στο θυμικό σου – συναισθηματικά ή πολιτικά, γραμμένα για να σε κάνουν ν’ αναστενάξεις. Να σηκωθείς από την πολυθρόνα και να βγεις στους δρόμους. Αναζητώντας την επανάσταση, στον έρωτα ή τις κοινωνικές δομές.

Άλλα με το υπογάστριο, όσο κι αν σας φαίνεται προκλητικό. Κείμενα γραμμένα για να σε κάνουν να νιώσεις επιθυμία, ανάλογη με αυτή του συγγραφέα. Ωμά ή συγκαλυμμένα, με γλώσσα ρομαντική ή χυδαία – μόνο τους στόχο έχουν ν’ ανατριχιάσει το κορμί σου.

Υπάρχουν, όμως, και λογοτεχνικά κείμενα, ποιήματα ή πεζά, που τα διαβάζεις με το στομάχι. Ακατέργαστα κείμενα, που σχεδόν νιώθεις ότι δεν έχουν άλλον στόχο παρά την κατάθεση της αλήθειας αυτού που τα γράφει. Δεν είναι ανάγκη να έχεις βρεθεί στην ίδια κατάσταση για να σε αγγίξουν, δεν είναι καν ανάγκη να καταλαβαίνεις τι λένε. Έχουν μια δύναμη, αυτή της αμεσότητας και της ειλικρίνειας που σε ακουμπά όπως και να ‘χει.

Μπορεί να μην είναι καλά, μπορεί να μην είναι ούτε λογοτεχνικά. Μπορεί να είναι μια παρόρμηση σημειωμένη σε ένα πακέτο τσιγάρα. Ένα σύνθημα στον τοίχο απέναντι από το σπίτι σου. Που, όμως, το διαβάζεις και το νιώθεις να κατεβαίνει απ’ τον οισοφάγο σου στο στομάχι. Και να σε πονάει εκεί.

Η φίλη μας η beth μαζί με τον φίλο της τον vanish έφτιαξαν ένα μπλογκ όπου θα συνδιαλέγονται ένα αγόρι με ένα κορίτσι. Το κορίτσι γράφει έτσι, το ξέραμε. Κείμενα ειλικρινή και αυθόρμητα, που τα αγαπάς ή τα μισείς, πάντως τα θυμάσαι.

Το αγόρι, όμως, έγραψε ένα κείμενο σαν αυτά που σας έλεγα πριν. Το διάβασα και το ένιωσα να μου τριγυρίζει το στομάχι. Δεν είναι λογοτεχνία, είναι το «αχ» του. Το «άι σιχτίρ» του. Και το «σ’ αγαπώ ακόμα» του. Δεν χρειάζεται να έχεις νιώσει έτσι για να τον νιώσεις, είναι πολύ σαφής. Μα πάλι, ποιος δεν έχει λιώσει έτσι, ανίσχυρος μπροστά στην απεραντοσύνη και τη ματαιότητα του έρωτα;

Δεν αντιγράφω το κείμενο, αξίζει να το δείτε στον φυσικό του χώρο και τη φυσική του αρχιτεκτονική. Αξίζει, βασικά, να δείτε όλο το μπλογκ. Γιατί μ’ αρέσει όταν τα μωρά ανοίγουν τα φτερά τους χωρίς να φοβούνται μην τσακιστούν.

Κι ένα τραγουδάκι. Αφιερωμένο.





8 σχόλια:

kikop80 είπε...

ΚΑλησπέρα elf μου!
Το διάβασα το κείμενου του vanish και το βρήκα πραγματικά συγκλονιστικό. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου σε τέτοια κατάσταση, μολονότι όλοι μας φαντάζομαι θα έχεουμε βιώσει κάτι παρόμοιο.
Το σίγουρο είναι πως περιγράφει τι του συμβαίνει χωρίς αυταπάτες, ξακάθαρα αυτό που νιώθει.
Έτσι νομίζω. Καθαρή η αλήθεια!

harisheiz είπε...

Είχα μια κουβέντα εχθές με έναν τύπο, υπερασπιστή του "Ορθού Λόγου" και προσπαθούσα να του εξηγήσω την μεταφυσική του στομαχιού κατά την ανάγνωση, του υπογαστρίου και γενικά του υποκειμένου που εκείνος επιχειρούσε να αντικειμενικοποιήσει! Αυτός δεν κατάλαβε τίποτα και σπάστηκα μέχρι που ήρθα εδώ και είδα να το γράφεις τόσο όμορφα αυτό για το στομάχι και το υπογάστριο που μου έφτιαξες τη μέρα! Επιτέλους κάποιος που καταλαβαίνει πως στο σύμπαν του αισθητικού επικρατεί η μη εξορθολογίσιμη πολλαπλότητα του! Με έχεις καλύψει, το κείμενο του Vanish ήταν υπέροχο αλλά ακόμα πιο ωραίο είναι ότι μπορούμε να το διαβάσουμε χωρίς στόχο την μοναδιαία και αληθινή ανάγνωση, αλλά την γεύση και την ανατριχίλα του! Την καλημέρα μου!

Madame Bovary είπε...

ανακάλυψη ο vanish

Lilith είπε...

α!
εχω παθει σπαστικη κολίτιδα τωρα, δίαβαζα διάβαζα... και ξαφνικα κατάλαβα πως μιλάς για μένα.. και λέω.. μα πως, μα γιατί?
δεν είχα ιδέα τι γίνεται με αυτό το υπογάστριο και το στομάχι και όλα αύτα.. τα έθεσες πολύ σωστα σίγουρα..
σε ευχαριστώ πιο πολύ γιατί ένιωσες αυτό που έστω για λίγο ένιωσα και εγω..
βασικά ευχαριστώ όλους.

beth είπε...

....
....
....

δεν έχω λόγια..
δε θα πω τίποτα, απλά να πω πως χαίρομαι που το καινούργιο blog απελευθέρωσε γαστρικό οξύ στο στομάχι σας.

και ο vanish θα έπρεπε να νιώθει καταξίωση τώρα που μια τόσο καλή συγγραφέας σαν την elf.. έκανε ένα τέτοιο ποστ για αυτόν..

ευχαριστω και εγω για αυτα που λες...


Oh the wind whistles down
The cold dark street tonight
And the people they were dancing to the music vibe
And the boys chase the girls with the curls in their hair
While the shy tormented youth sit way over there
And the songs they get louder
Each one better than before

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?
Where you gonna sleep tonight?

So your heading down the road in your taxi for four
And you're waiting outside Jimmy's front door
But nobody's in and nobody's home 'til four
So you're sitting there with nothing to do
Talking about Robert Riger and his motley crew
And where you're gonna go and where you're gonna sleep tonight

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

And you're singing the songs
Thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go? Where you gonna go?
Where you gonna sleep tonight?

Where you gonna sleep tonight?


παρε και ακου και αυτο που τώρα ακούω, δώρο:)
http://youtube.com/watch?v=c6MRYLWJb1o

akou to e?

elf είπε...

Καλησπέρα σε όλους!
Το κείμενο του vanish ήταν η αφορμή να σκεφτώ κάποια πράγματα και να θυμηθώ την αίσθηση του να σ' αγγίζει κάτι που διαβάζεις. Κι ας μην σε αφορά, δεν έχει σημασία. Τελευταία διαβάζω όλο Έλληνες άντρες συγγραφείς της νεότερης γενιάς κι έχω βαρεθεί τη ζωή μου - αμπελοφιλοσοφίες, ματαιοδοξία και απουσία στόχου. Δεν είναι ωραία όταν ένα κείμενο 150 λέξεων ξέρει ακριβώς τι θέλει να σου πει;
Χαίρομαι που σας άρεσε, όλο το μπλογκ αξίζει τον κόπο.
Beth, ευχαριστώ τόσο πολύ για το τραγούδι, μου κόλλησε σαν τσίχλα και μου έφτιαξε όλη τη χτεσινή μέρα!

dr.SeenG είπε...

Τώρα αν πω... πως διαβάζω κυρίως εφημερίδες... θα με πάρετε όλοι με τις πέτρες... :P
Είμαι τόσο φυγόπονος, που δεν έχω ζορίσει πολύ το μυαλό μου για να ψάξω το βαθύτερο νόημα κειμένων... Πάντως ζήλεψα με τον τρόπο που αγαπάς το διάβασμα και σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις τόσα πολλά (και έντονα) συναισθήματα...
Περιμένω ένα μείον σου στο εμαιλ μου... Πολλά πολλά φιλιάαααααααα

elf είπε...

Καλέ μου γιατρέ, καλά κάνεις, κάποιος πρέπει να σχολιάζει εύστοχα την επικαιρότητα, εγώ χαμένη στα βιβλία σπανίως παίρνω χαμπάρι τι γίνεται γύρω μου.
Το μείον μου έρχεται σε δέκα λεπτά - χτες με πήρε ο ύπνος με το συναρπαστικό ματς που δεν έλεγε να ρημαδοτελειώσει!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.