ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!!!

Ο "Μήτσος" είναι on line! Διαθέσιμος και πρόθυμος. Σε δικό του σπίτι (www.booksinfo.gr), που όμως είναι και λίγο δικό μας γιατί είναι σπίτι λογοτεχνικό. Διαβάστε τον, ονειρευτείτε τον και σχολιάστε. Επί της ουσίας όχι "...μπράβο, βρε Ελένη, τι ωραία που τα λες, από το στόμα μου το πήρες..." κλπ.
Παραθέτω ένα ακόμα απόσπασμα για δολωματάκι. Απολαύστε υπεύθυνα μαζί με το τραγούδι - το άκουγα 200 φορές την ημέρα όταν έγραφα το βιβλίο.





Ο Μήτσος ήταν ο τέταρτος που ήξερε τις περιπέτειές μας. Χωρίς ονόματα, φυσικά -φύλαγε τα ρούχα σου- αλλά με κάθε λεπτομέρεια.
Εκείνος μ’ άκουγε με προσήλωση: έσμιγε τα φρύδια όταν τα πράγματα γίνονταν σκούρα, τα σήκωνε ειρωνικά στις τραγικές μου εξάρσεις, χαμογελούσε στ’ αγαπησιάρικα και ξελιγωνόταν όταν άρχιζα τις κρυάδες - που ο φίλος μου θεωρούσε «αστεία».
- Ψοφάω να μου διηγείσαι, Αποστολοπούλου, μου έλεγε. Έχεις έναν τρόπο! Βέβαια, υποψιάζομαι πως τα πλακώνεις στη σάλτσα...
- Οικογενειακό κουσούρι, αγαπητέ μου, του απαντούσα. Πώς νομίζεις πως έγινε διάσημος για τις παραδόσεις του ο πατέρας μου; Ή πώς πουλάει αυτές τις μπούρδες για «τέχνη» η μάνα μου; Αν δεν έχεις τίποτα να διηγηθείς απ’ τη ζωή σου, Μήτσο, τότε δεν ζεις. Δεν θυμάμαι που το διάβασα, αλλά μερικές φορές νιώθω σαν να το ‘χω πει εγώ...
- Αλήθεια, γιατί δεν γράφεις; μου πρότεινε μια μέρα.
- Α, όχι, δεν είναι για μένα αυτά. Έχω μεγαλώσει ανάμεσα σε συγγραφείς, ξέρω τι σου λέω. Δεν έχω την απαιτούμενη πειθαρχία και αυτοσυγκέντρωση. Άσε, που δεν μπορώ να με φανταστώ ακίνητη τόσες ώρες. Εμένα ο λόγος της ύπαρξής μου είναι η κίνηση.
- Γιατί σταμάτησες να χορεύεις; με ρώτησε εκείνο το μεσημέρι, που συναντηθήκαμε να του πω για το πάρτι.
- Αυτή είναι μια άλλη ιστορία, τον έκοψα.
- Όχι, αυτή είναι η σωστή ιστορία, επέμεινε σοβαρά. Έχεις τέσσερις μήνες τώρα που με τραβολογάς σε καφετέριες και κρασάδικα. Μου μιλάς ασταμάτητα. Ξέρω τα πάντα για τις φίλες σου - δεν ξέρω, όμως, τίποτα, για σένα. Τίποτα ουσιαστικό. Μου τα παρουσιάζεις όλα ρόδινα - τη ζωή σου, το γάμο σου... Κι όμως, έχεις αυτό το θλιμμένο βλέμμα κάθε φορά. Μίλα μου, Αποστολοπούλου, δεν είμαι φίλος σου;
- Ορίστε, ρώτα με. Τι θες να μάθεις;
- Γιατί δεν χορεύεις;
- Γιατί βαριέμαι τις φασαρίες, Μήτσο. Δεν μ’ αρέσει να τσακώνομαι. Ο Κων/νος δεν ανέχεται την ιδέα να δουλέψω. Δεν είναι του επιπέδου μας, κατάλαβες; Ήταν το μόνο πράγμα που μου ζήτησε, κι εγώ σαν ηλίθια...
- Ν’ απαρνηθείς αυτό που είσαι; Κι ισχυρίζεται πως σ’ αγαπάει;
Δεν απάντησα. Είχαν τελειώσει τα προσχήματα μεταξύ μας. Δεν μπορούσα - δεν ήθελα να τον κοροϊδεύω άλλο. Ούτε τον εαυτό μου.
Για λίγη ώρα μείναμε σιωπηλοί. Και ξαφνικά:
- Τον έχεις απατήσει ποτέ;
- Ποτέ. Δεν έχω απατήσει κανέναν. Είναι ζήτημα προσωπικής ηθικής. Πρόσεξε: δεν κατακρίνω αυτούς που το κάνουν. Οι άνθρωποι που ξέρω, τουλάχιστον, έχουν τους λόγους τους και για μένα είναι σεβαστοί. Απλώς δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Δεν υπάρχει λόγος. Όταν πάψω να θέλω κάποιον, τον αφήνω.
Σταμάτησα λίγο και σκέφτηκα αυτά που έλεγα. Ο Μήτσος με κοιτούσε στα μάτια μ’ ένα παράξενο βλέμμα. Χαμήλωσα το δικό μου στο φλιτζάνι μου.
- Κι έπειτα, δεν μπορώ την ταλαιπωρία, συνέχισα σε πιο ανάλαφρο τόνο. Ψέματα, κρυφά τηλεφωνήματα, βιαστικές συναντήσεις. Γιατί να βασανίζω το κορμάκι μου;
- Μάλιστα, σχολίασε στο γνωστό του ύφος.
Άρχιζε να με μαθαίνει επικίνδυνα. Και για κάποιο, απροσδιόριστο ακόμα, λόγο δεν προσπαθούσα να του κρυφτώ.
- Λοιπόν, θα ‘ρθεις στο πάρτι μου;
- Μπορώ ν’ αρνηθώ; μου χαμογέλασε.
- Όχι.
- Τότε θα ‘ρθω.


Edit:
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική το 2002. Πήγε πολύ καλά, έκανε 2η έκδοση μέσα σε ένα μήνα. Τώρα, όμως, έχει εξαντληθεί και για να το βρει κάποιος πρέπει να πάει στο βιβλιοπωλείο της Εμπειρίας ή να το ζητήσει στα άλλα βιβλιοπωλεία.
Γι αυτό αποφάσισα να το ανεβάσω. Πιστεύω ακράδαντα πως τα βιβλία θα έπρεπε να μοιράζονται δωρεάν. Κι αν δεν είχε τόσο μεγάλο κόστος η έκδοση, θα το έβγαζα μόνη μου και θα το έδινα σε όλον τον κόσμο. Έβγαλα κάποια αρκετά λεφτά απ' αυτό, αλλά δεν θέλω να ζω από τη λογοτεχνία - κι αυτή είναι άλλη συζήτηση που θα κάνουμε κάποια στιγμή.
Το ανέβασα, λοιπόν, για να το διαβάσετε όλοι. Και για να εκτεθώ σε όλους (σας) τους φίλους και να στρωθώ να τελειώσω το δεύτερο που έχει γίνει ανέκδοτο: "Καλά, αυτό το μιθυστόρημα κόκαλα έχει";;;