Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

Η αμπελοφιλοσοφία, όταν βαίνει ατελείωτη.


[Μαζεύτηκα άρον-άρον απ’ τα δάση κι έπεσα με τα μούτρα στο μαγγανοπήγαδο. Τι δουλειά, τι αργίες (χειρότερα), τι γιορτές, τι ιώσεις – όλα τα καλά αυτή τη βδομάδα. Μην τολμήσω να κάνω σχέδια, ακούγεται ένα γέλιο δυνατό απ’ το υπερπέραν…άλλο πράγμα. Παρόλα αυτά, μαζεύτηκα].

Διάβασα τα σχόλια που γενναιόδωρα μου αφήσατε στο προηγούμενο ποστ και γέλασα πολύ. Με την έμπνευση των γραφομένων, το χιούμορ και, κάποιες φορές, τον κυνισμό που αποπνέουμε πια ως ενήλικες.

Κάποιοι απόλυτα αρνούνται να δεχτούν οποιαδήποτε απ’ τις δύο περιπτώσεις έστω και ως ενδεχόμενο· άλλοι, πιο ευέλικτοι το δέχονται για την πάρτη τους αλλά όχι για τον άλλο· οι πιο έμπειροι κλίνουμε προς το αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αρκεί να μείνει μεταξύ μας· και κάποιοι άλλοι προτείνουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές για όλα τα γούστα.


Κανείς μας, όμως, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν «τολμά» ν’ αμφισβητήσει την έννοια ζευγάρι. Όλοι μας, μικροί-μεγάλοι, ρομαντικοί ή κυνικοί, στρέιτ και γκέι, συντάσσουμε τους προβληματισμούς μας με βάση την κοινωνική επιταγή που μας ενώνει ανά δύο. Και τους εντάσσουμε σ’ αυτήν.

Το ανακάλυψα έκπληκτη εκ των υστέρων, διαβάζοντας αυτά που έγραψα, αυτά που γράψατε κι εσείς και φτιάχνοντας στο μυαλό μου τα σχόλια μου που θα απαντούσαν στα δικά σας.


Οκ, η απαίτηση της ερωτικής αποκλειστικότητας γεννήθηκε από την ανάγκη να κληρονομούν την περιουσία του πατέρα τα νόμιμα τέκνα του – χονδροειδώς, αλλά κάπως έτσι είναι.

Η απαίτηση να πορευόμαστε στη ζωή μας ανά δύο, από ποια ανάγκη γεννήθηκε; Γιατί δεν «τα φτιάχνουμε» ανά τρεις, τέσσερις ή έξι; Με κοινά οικονομικά και κληρονομικά. Ή γιατί δε ζούμε ανά φύλο; Οι γυναίκες με τις γυναίκες, για να μεγαλώνουν ευκολότερα και τα παιδιά, και οι άντρες με τους άντρες, να βλέπουν μπάλα με την ησυχία τους; Ή ο καθένας μόνος του; Ή με τους γονείς και τ’ αδέλφια μας; Ή…προσθέστε όποια εκδοχή σας κατέβει στο κεφάλι.

Η βιβλιογραφία της κοινωνιολογίας φαντάζομαι θα μου δώσει την απάντηση. Πως στον καπιταλισμό μπλα, μπλα, μπλα και μετά στο σοσιαλισμό άλλα τόσα μπλα κι έτσι μας έγινε έθιμο/συνήθεια και μπλα, ώσπου φτάσαμε να θεωρούμε βασικό και αποκλειστικό κοινωνικό πυρήνα το σχήμα άντρας-γυναίκα με τα κοινά τους παιδιά.

Εδώ, φαντάζομαι πάλι, πως θα χρειαστεί να καταφύγω στη βιβλιογραφία της ψυχολογίας, με την ανάγκη μας γι αποδοχή; ασφάλεια; σταθερότητα; Δεν ξέρω. Γιατί αυτές τις ανάγκες μπορεί να μας τις καλύψει μόνο ένα άτομο του αντίθετου φύλου με το οποίο συνδεόμαστε σεξουαλικά;


Πραγματικά δεν ξέρω. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ορίζονται (οριζόμαστε) πρωτίστως μέσα απ’ τη σχέση με κάποιον άλλο. Ή, ακόμα χειρότερα, τη έλλειψή της.

Ούτε την ερώτηση δεν κατάφερα να διατυπώσω. Πάω να κατεβάσω τα βιβλία μου (τα βιβλία του, βασικά).

Για πείτε.

Και Μικροαστές σήμερα, μην ξεχνάτε.

(Η φωτο είναι από τη Βυτίνα: Ξωτικό απομακρυνόμενο).

12 σχόλια:

irlandos είπε...

Για ξεκίνα λοιπόν την αναζήτηση στα βιβλία (του) και πες μας και εμάς, που διψάμε για μόρφωση!


Πάντως νομίζω ότι δεν αρκεί η κοινωνιολογία και η ψυχολογία, για να βοηθήσουν στην απάντηση τού ερωτήματός σου. Μάλλον θα χρειαστεί και ολίγη βιολογία ή και ανθρωπολογία - ως προς την πρώτη, κάτι μπορώ να βρω κι εγώ ξεσκονίζοντας τον Desmond Morris, τον Eibesfeld, το Lorenz ...

Άντε, διότι "γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι", χα χα

Φιλικά,
Ιρλανδός

Rizobreaker είπε...

Το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι "τα σπας" (:p), και οι προβληματισμοί σου είναι προβληματισμοί κάθε ανθρώπου που θέλει να είναι (και όχι να λέγεται απλά) προοδευτικός...

Venceremos από τον -εντός ολίγων ημερών- φαντάρο Ριζομπρέικερ!

Coffeemug είπε...

Για να το ερευνήσουμε λοιπόν. Τί είναι αυτό που έκανε την δική μας δυτική κοινωνία να ακολουθεί αυτό το πρότυπο; Αν και βλέπετε γύρω ότι αυτό λίγο αλλάζει σιγά σιγά και γίνονται και πολλοί άλλοι συνδυασμοί αποδεκτοί. Δύσκολα και σιγά σιγά αλλά συμβαίνει.

Ανώνυμος είπε...

Me likes elf!

habilis είπε...

H ιδιοκτησία επί ορατών και αοράτων και ενψύχων παίζει γερά και με τσαμπουκά.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχουν αρχέτυπες συμπεριφορές στον άνθρωπο, όπως και στη «Νέα Φυσική». Ο Ντέσμοντ Μόρις είναι τραγικά ξεπερασμένος.
Μόνη πρόοδος είναι η συντροφικότητα στο δίπολο άντρας-γυναίκα, ως πυρήνα μιας μη ανθρωποφαγικής, αν μη τι άλλο, κοινωνίας. Καιρός να ξεπεράσουμε το προπατορικό αμάρτημα. Ποιο ήταν αυτό;
Ο Αδάμ υπερασπίζει τον εαυτό του αντί να υπερασπίσει την Εύα: «Η Εύα με εξηπάτησε». Η Εύα λέει «ο Όφις με εξηπάτησε». Αυτή είναι η ουσία του αμαρτήματος. Δεν είχαν μάθει ν’ αγαπιούνται. Γιαυτό καλά και άγια έκανε ο θεούλης και τους είπε, «Ε άει και …». Τους έθεσε ενώπιον των αγαπητικών ευθυνών τους Τους έδιωξε για να επιστρέφουν ο ένας στον άλλο μέχρι να μάθουν ν΄αγαπιούνται. Για να μην είναι η σχέση τους εγωισμός εις διπλούν. Και κάθε στιγμή να μετταγλωτίζονται ο ένας στον άλλον ακάθεκτα, όπως θα έλεγε ο Μαγιακόβσκη.
ΥΓ. Ποτέ δεν αξιοποιήσαμε αυτό το παραμυθάκι που καλώς ή κακώς μαθαίνουμε από μικρά.

Flann O’Leary

βιολιστης στη στεγη είπε...

Εγώ πάντως πιστέυω, πως δεν οριζόμαστε μέσα απο τη σχέση, αλλά πως η σχέση ορίζεται απο εμάς. Ενας ευτυχισμένος άνθρωπος, είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Αν ταιριάξουν δύο ευτυχίες, τότε είναι ζευγάρι, με την πραγματική έννοια της λέξης. Αν, απο τη σχέση παράγεται δυστυχία, τότε είναι δύο δυστυχισμένοι άνθρωποι, που ακόμα κι' άν ζούν μαζί, δεν είναι ζευγάρι. Και σαφώς, δύο δυστυχίες μαζί, παράγουν την πιό ανυπόφορη και δυσβάσταχτη μοναξιά.
Λογικό συμπέρασμα;
Ποιός τα χέ..ει τα κοινωνικά πρότυπα;

kikop80 είπε...

Ε, λοιπόν, εσύ έχεις περάσει πολλές μέρες χωρίς δουλειά ή έκατσες και είδες ντοκυμαντέρ του ΣΚΑΙ με τη ζωή των χιμπατζήδων!!!
Δεν εξηγείται αλλιώς!!
:-DD
Κάλό μήνα βρε ξωτικούλα!!!
:-)

kalo paidi alla... είπε...

Υπάρχει μια αιώνια διαμάχη μεταξύ του ενστίκτου αναπαραγωγής που σε προτρέπει να ορμήξεις στο θηλυκό που σου αρέσει= που υποσυνείδητα θεωρείς ότι θα σου προσφέρει καλούς απογόνους και στα κοινωνικά πρότυπα που απαιτούν μονογαμία, αιώνια αγάπη, αποκλειστικότητα σε ένα σύντροφο. Πώς επικράτησε αυτό το κοινωνικό πρότυπο? Δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι βομβαρδίζεσαι από αυτό από τόσο μικρή ηλικία που ουσιαστικά μπαίνει στο DNA σου κι άντε να το ξεφορτωθείς...Γιατί υπάρχει μεγάλη απόσταση από το να αναγνωρίσεις ότι η ιδέα της μονογαμίας κάπου χωλαίνει ως το να να κάνεις πράξη τα ενστικτά σου χωρίς σκέψη και ενοχή.
Ωραία η Βυτίνα..και το Μαίναλο γενικά!!

Coffeemug είπε...

το θέμα δεν είναι μόνο πώς θα το αποδεχτείς, θα το κατανοήσεις, θα το υιοθετήσεις εσύ. Πρέπει και οι γύρω σου (οι άμεσοι) να το αποδεχτούν με τη σειρά τους.

Kος Μηδενικός είπε...

Αναπαράγουμε αναμφίβολλα τα στερεότυπα που κληροδοτούμαστε. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Και τα στερεότυπα με τη σειρά τους σχηματίζονται από κοινωνικά ερεθίσματα.

Το θέμα, λοιπόν, κατά πόσο θες εσύ να εναντιωθείς στο πρότυπο συμπεριφοράς που φέρεις. Ίσως αυτή είναι και η πιο σωστή ερώτηση. Όχι αν θα απιστήσεις. Και το λέω, μη έχοντας απατήσει μέχρι τώρα. Κέρατο δεν έχω φορέσει σε άλλου ανθρώπου το κεφάλι. Στο δικό μου πάλι, εξ όσων γνωρίζω έχει μπει...χαχα!!

Συνεπώς, αυτό που βλέπω είναι ότι εγώ προσωπικά αδυνατό να υπερβώ αυτό το νοητικό κατασκεύασμα. Και φαντάσου ότι έχω καταφέρει να ξεπεράσω άλλους κοινωνικούς καταναγκασμούς. Σε αυτόν όμως κολλάω...

wilma είπε...

πρώτον: με αυτό το βιολί με τις μικροαστές, μπερδεύομαι και αφήνω σχόλιο μόνο εκεί.
δεύτερον (και ουσιαστικά αυτό είναι το σχόλιο): αναρωτιέμαι: οι λόγοι που υπαγορεύουν την έννοια του ζευγαριού είναι κοινωνικοί-ψυχολογικοί ή μήπως βιολογικοί?
μήπως το γεγονός ότι it takes two (και μάλιστα different two) για να πετύχεις τη διαιώνιση είναι αυτή που καθορίζει και το ζευγάρι?
@ιρλανδέ μου τι λες?

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.