Έχω μια τίγρη μέσα μου...

Μόλις έφαγα ένα ξεγυρισμένο βρώμικο που μου έφερε το Πρόσωπο (και μετά με παράτησε για να βγει μ’ ένα φίλο του, αλλά δεν έχει να κάνει. Σημασία έχει που με τάισε πρώτα. Δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, έκανε ένα κάρο χλμ για να μη μ’ αφήσει να πεινάσω. Αχ, το γλυκό μου! ή αλλιώς Κάποιο λάκκο έχει η φάβα! – διαλέγετε και παίρνετε).


Και τον αφήνεις να βγαίνει μόνος του; με ρωτάνε κάτι φίλες μου.

Μα, τι θα πει «τον αφήνω»; Τι είμαι, η μαμά του να του δώσω την άδεια; Του δίνω την ευχή μου, να περάσει καλά, και το ίδιο κάνει αυτός όταν βγαίνω εγώ (ειδικά από το παιδί και μετά βγαίνουμε πολύ συχνότερα χωριστά, κάποιος πρέπει να κάθεται σπίτι με τον σπόρο).


Και δε φοβάσαι μήπως ξεμυαλιστεί με καμιά άλλη; επιμένουν αυτές (οι οποίες, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπάρχουν πραγματικά, συμμετέχουν στο κείμενο ως δικηγόροι του διαβόλου. Οι αληθινές φίλες μου είναι παρόμοια κουμάσια με μένα – περίπου ή και χειρότερα).

Μα, στο μπαρ θα πάει να ξεμυαλιστεί; Δεν μπορεί να ξεμυαλιστεί όλη μέρα στη δουλειά, το γυμναστήριο, το γήπεδο, το καφενείο ή πού αλλού σκατά πάνε οι άντρες; Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.


Κι αν έρθει τι θα κάνεις; Πώς θα το βαστάξεις να πάει ο αγαπημένος σου με μια άλλη; το βιολί τους αυτές, γιατί έτσι είναι οι καλές φίλες: σπαστικές.

Μα, ας πούμε ότι πάει με άλλη, ποια είμαι εγώ που θα τον κρίνω; Και στο φινάλε-φινάλε, πού θα το μάθω;


Για να σοβαρευτούμε τώρα: θες που χειμωνιάζει, θες που έχουμε σοσιαλισμό – όπερ άλλα ήθη κι έθιμα – κάνω μια βόλτα απ’ τα μπλογκς κι οι μισοί ασχολούνται με την αποκλειστικότητα στον έρωτα. Και, νομοτελειακά, το αντίθετό της, την απιστία. Το ίδιο κι οι Μικροαστές, παρεμπιπτόντως. Για να μην αναφερθώ στα τραγούδια, τις ταινίες, τα μυθιστορήματα κλπ που άλλο θέμα δεν μπορούν να βρουν.

Θέτω, λοιπόν, δυο υποθέσεις εργασίας: Ας πούμε ότι είστε χρόνια με κάποιον/α που αγαπάτε, λατρεύετε, είναι κορώνα στο κεφάλι σας και κολώνα του σπιτιού σας. Και ξαφνικά:

Α) Σας προκύπτει η σούπερ αναπάντεχη περιπτωσάρα που σας συναρπάζει/ξεσηκώνει/κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ειλικρινά, ένας άντρας/γυναίκα που δεν μπορείτε ν’ αντισταθείτε. Κι επιπλέον, δε θα το μάθει κανείς. Θα το κάνατε;

Β) Η περιπτωσάρα τυχαίνει στο έτερο ήμισυ κι όχι μόνο το κάνει αλλά το μαθαίνετε κιόλας. Θα το δεχόσασταν ή θα χωρίζατε;

Πολύ cosmopolitan μου κάνει το τεύχος. Αλλά έχω μια αγωνία ως συγγραφέας και ως άνθρωπος. Πείτε μου, αλήθεια μ’ ενδιαφέρει.

Θα αφήσω το ποστ καμιά δεκαριά μέρες για να ‘χετε χρόνο να το σκεφτείτε και να απαντήσετε χωρίς φόβο και πάθος (και γιατί προγραμματίζω να πάω την καθιερωμένη μου φθινοπωρινή εκδρομούλα το άλλο Π-Π-Σ-Κ ).
:-)

Γι αυτό και το επόμενο επεισόδιο των Μικροαστών θα κυκλοφορήσει εκτάκτως Τετάρτη.

Σας φιλώ γλυκά.

Α, κι επειδή το Πρόσωπο αύριο έχει μια πολύ ιδιαίτερη περίσταση…

…ένα αγαπημένο του "πολεμικό". Αφιερωμένο.