Ιστορίες καθημερινής εναλλακτικής αστρολογίας.

Προχτές πήγα στο κομμωτήριο να κουρευτώ (Κουρεύτηκα. Πολύ. Τέλος συζήτησης).
- Τι ζώδιο είστε; με ρωτάει η κομμώτρια.
Εγώ από ζώδια ξέρω όσα και από ζαχαροπλαστική: ένα αλλοπρόσαλλο συνοθύλευμα πληροφοριών (χρόοοονια ανάγνωσης γυναικείων περιοδικών) που πάντα καταλήγουν σε ένα άκαιρο (και άκυρο) αποτέλεσμα.
- Υδροχόος, της απαντάω - αυτό το ξέρω.
- Αλήθεια; Κι εγώ, ενθουσιάστηκε και με κούρεψε σαν οχτάχρονο (αγόρι).

Επιπλέον, με ενημέρωσε πλήρως και για τα ζωδιακά μου. Δεν τα θυμάμαι, μην ψήνεστε (οι Υδροχόοι). Συγκράτησα, όμως, πως "εμείς οι Υδροχόοι είμαστε απρόβλεπτοι, κανείς δεν ξέρει τι θα κάνουμε μετά".

Θεά. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι - όχι θεά, θεά είναι η κομμώτρια, αλλά απρόβλεπτη. Τον τελευταίο καιρό έχω μπει σε ένα mood τόσο αφύσικο που ούτε εγώ ξέρω τι θα κάνω μετά. Και δεν ανησυχώ. Ούτε φοβάμαι. Το θεωρώ απολύτως φυσικό - το αφύσικο.

Με περιμένω με ενισχυμένη περιέργεια. Και ενθουσιασμό.

Πάντα όταν περνάω αυτά τα φεγγάρια, το πρώτο που την πληρώνει είναι τα μαλλιά μου. Κι επειδή δεν τα βάφω (γιατί μετά θα βαριέμαι να τα ξεβάψω/ξαναβάψω ή ό,τι σκατά τα κάνουνε) τα κόβω.

Μετά το σπίτι μου. Σήμερα έπλυνα τα χαλιά - όλα! Αύριο θα τα χαρίσω γιατί διαπίστωσα πως τα βαρέθηκα. Ομοίως και το τραπεζάκι του σαλονιού, μου πιάνει όλο το σαλόνι.

Έπειτα το ντύσιμό μου. Τώρα, για να ταιριάζει με το punk look του οχτάχρονου, έχω καθιερώσει μαύρα φορέματα και ψηλά τακούνια - ναι, καλοκαιριάτικα και ξανά ναι, το πάω κόντρα.

Μετά τα γραπτά μου. Πέφτω με τα μούτρα σε ό,τι έχω ήδη ξεκινήσει και αρχίζω κι άλλα 124. Το γραφείο μου είναι τόσο γεμάτο χαρτιά, κωλόχαρτα και σχεδιαγράμματα που δεν θυμάμαι πλέον τι-πάει-πού. Γι αυτό αυτά που γράφω δεν τα καταλαβαίνει κανένας (Ωραίο, βρε πουλάκι μου, αλλά τι ήθελες να πεις εξαρχής;).

Και τέλος, ο περίγυρος. Φίλοι και συγγενείς που ακούνε έντρομοι τα καινούρια μου σχέδια και τις φρέσκες ανατρεπτικές θεωρίες κάνοντας πως δεν ακούνε. Ειδικά ο πατέρας μου.

Και τότε αρχίζουν οι πιο δημιουργικές μου περίοδοι. Κόβω τις μαλακίες κι αφήνω τον πραγματικό (Υδροχόο) εαυτό μου να βγει στην επιφάνεια. Και καταπλήσσω τα έκθαμβα πλήθη.

Σας φιλώ, έκθαμβα πλήθη. Κι επειδή ο παλιός μου εαυτός δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα ολοκληρωτικά και δεν μ' αφήνει να φύγω το ΠΣΚΔ, επιτρέψτε μου να σας θαμπώσω κι άλλο, ταξιδεύοντάς σας μ' ένα τραγούδι που ανακάλυψα μόλις.

Απολαύστε τον Lolek. Είναι Έλληνας κι ας τραγουδάει τα αγγλικά σαν Γάλλος. Ελπίζω να ήρθε για να μείνει, εμένα αυτό το τραγούδι μου αρέσει πολύ.

Α, και καλό βόλι. Μαύρο, κατά προτίμηση.