Αυτό το 89 στη φανέλα, πάντως, ακόμα να το χωνέψω

HOWEVER FAR AWAY
I WILL ALWAYS LOVE YOU

2ο Λύκειο Ν.Ηρακλείου
Τάξη '89

Πάω στο Γκάζι χρόνια. Από τότε που υπήρχε σχεδόν μόνο το Γκαζάκι, όπου παρκάραμε απέξω και κάθε φορά έπινα το ποτό μου και συναντούσα 200 γνωστούς. Μετά το 'χασα για λίγο -ένεκα μωρομάνα- κι από πέρσι το ξαναβρήκα. Μόνο που πια δεν προλαβαίνω να ξεχωρίσω αν υπάρχουν γνωστοί μέσα σ' όλο αυτό το πολύχρωμο και πανέμορφο πλήθος κι επιπλέον νιώθω πως είμαι η μεγαλύτερη με διαφορά σε κάθε μαγαζί που μπαίνω - γιατί προτιμάω και τα νεανικά, τρομάρα μου.

Χτες ήμουν πάλι εκεί, με 45 άτομα παρέα και τολμώ να πω πως ανεβάσαμε δραματικά τον μέσο όρο ηλικίας της περιοχής, τουλάχιστον για τα επόμενα δυο καλοκαίρια.

Reunion η τάξη του '89. Ξεκίνησε σαν αστείο από το ρουφιανοfacebook, βρεθήκαμε οι πιο κοντινοί να πιούμε έναν καφέ και κουτσά-στραβά το οργανώσαμε. Τότε ήμασταν συνολικά γύρω στους 90. Μαζευτήκαμε οι μισοί - δεν είναι κι άσχημα!

Συμπεράσματα:

• Οι παλιές μου συμμαθήτριες έχουν γίνει ξανθές - οι περισσότερες - κι έχουν από δυο τρία παιδιά- όλες. Μην ξανακούσω για υπογεννητικότητα, το Ν.Ηράκλειο στηρίζει "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε".
• Οι παλιοί μου συμμαθητές έχουν γίνει ψηλοί, μελαχρινοί με γκρίζους κρόταφους. Ακόμα και οι κάποτε κατάξανθοι. Όσο πιο χάλιας ήταν κάποιος το '89, τόσο πιο ωραίος έχει γίνει τώρα.
• Δεν κατάφερα να θυμηθώ ούτε τους μισούς - ούτε τότε τους θυμόμουν, ούτε και πρόκειται να τους ξαναθυμηθώ άμα τους ξαναδώ. Προφανώς, δεν τους ήξερα ποτέ. (Είχε πολλή πλάκα, ερχόντουσαν και με αγκάλιαζαν με ενθουσιώδη διαχυτικότητα κάτι πανύψηλοι μελαχρινοί με γκρίζους κρόταφους και κάτι ξανθές με 3 παιδιά κι εγώ χαμογελούσα σαν ζώον - "τι κάνεις, βρε, είδα κι έπαθα να σε γνωρίσω", που ακόμα δεν τον/την γνωρίζω, έτσι;)
• Η wilma -ναι, η γνωστή- παραμένει μακράν η ωραιότερη γκόμενα του σχολείου, μ' ένα σωρό πανύψηλους κλπ να την ακολουθούν κατά πόδας κουβαλώντας της ποτό, φέρνοντας καινούριο όταν έλιωναν τα παγάκια, βρίσκοντας καρέκλα να κάτσει όταν κουραζόταν και χώρο να χορέψει όταν έπαιζε OMD. Ταυτοχρόνως αγριοκοιτάζονταν μεταξύ τους σαν τα κοκόρια και εκτόξευαν πάντα χαμογελαστοί ατάκες τύπου "Εγώ την έχω μεγαλύτερη", "Όχι, εγώ την έχω" κοκ.
• (Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει αυτό το κορίτσι, δεν τους χαλαλίζει ούτε μισή υπόσχεση και τους τρέχει όλους να την έχουν μη βρέξει και μη στάξει. Εμένα ένας γκόμενος μ' άρεσε σ' όλο το Λύκειο και η πρώτη του κουβέντα με το που με είδε ήταν πως έχει τρία παιδιά - ευτυχώς δεν έγινε ξανθός).

• Περάσαμε υπέροχα. Γελάσαμε πολύ, ήπιαμε, χορέψαμε, στριγγλίσαμε, συγκινηθήκαμε, φιληθήκαμε από 200 φορές ο καθένας, προβάλαμε στον τοίχο φωτογραφίες του τότε και γίναμε ρόμπες σε όλο το μαγαζί, αγκαλιαστήκαμε, χαϊδευτήκαμε και ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης και παντοτινής αφοσίωσης.
  

Σε μια στιγμή και μετά από 4 τεκίλες, έκατσα σε ένα σκαλοπάτι κι έμεινα να τους κοιτάζω όλους μέσα στην οφθαλμαπάτη των φωτορυθμικών. Και σκέφτηκα πως τους περισσότερους τους αγαπάω. Μ' εκείνη τη σωματική αγάπη που έχει προκύψει στην εφηβεία, από την τόση δοκιμασμένη οικειότητα και την παντελή έλλειψη αιδούς και προσχημάτων. Είχαμε περάσει καλά στο σχολείο. Και ήμασταν όλοι καλά 20 χρόνια μετά. Με κάποια περιττά κιλά, αρκετές ρυτίδες και μαύρους κύκλους, τα 2-3 παιδιά και τις ξανθές ανταύγειες να μας βαραίνουν αλλά...

Αλλά, μας κοίταζα έτσι που χορεύαμε Παρασκευή βράδυ Life is life ανάμεσα στα πιτσιρίκια και διαπίστωνα πως οι περισσότεροι ταιριάζαμε μια χαρά. Λίγο μεγαλύτεροι, οκ, αλλά όχι μεγάλοι. Και παρηγορήθηκα.

Στις 5 το πρωί, από τις 9.30 που είχαμε συναντηθεί,βγήκαμε από το κλαμπ και ξαναρχίσαμε τα φιλήματα, αγκαλιάσματα, ξεφωνητά κλπ, ανταλλάξαμε κινητά τηλέφωνα και μέηλς, καληνυχτιστήκαμε και δώσαμε νέο ραντεβού για τσίπουρα. Μετά, έτσι όπως ήμασταν, όλοι μαζί, πήγαμε απέναντι για να φάμε -πάντα έτσι κάναμε, ο αποχαιρετισμός κρατάει τουλάχιστον ένα δίωρο. Κι αποφασίσαμε πως να πάνε να γαμηθούν τα τσίπουρα, το επόμενο reunion θα είναι μέσα Ιουλίου με 10 ιστιοπλοϊκά στο Αιγαίο -είμαστε και θαλασσόλυκοι.

(Εγώ δεν θα πάω, φυσικά, τρελή είμαι; Να 'χω τη wilma με δέκα υποψήφιους να της κουβαλάνε γαλέτες κι εγώ να ορτσάρω όλη μέρα τα πανιά με τον κάποτε φέρελπι γκόμενο να μου τα πρήζει με τα 127 παιδιά του;).

ΥΓ και τελευταίο συμπέρασμα: Αυτό το κορίτσι θα είναι, όπως ήταν πάντα, η καλύτερή μου φίλη.