Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Αυτό το 89 στη φανέλα, πάντως, ακόμα να το χωνέψω




HOWEVER FAR AWAY
I WILL ALWAYS LOVE YOU

2ο Λύκειο Ν.Ηρακλείου
Τάξη '89


Πάω στο Γκάζι χρόνια. Από τότε που υπήρχε σχεδόν μόνο το Γκαζάκι, όπου παρκάραμε απέξω και κάθε φορά έπινα το ποτό μου και συναντούσα 200 γνωστούς. Μετά το 'χασα για λίγο -ένεκα μωρομάνα- κι από πέρσι το ξαναβρήκα. Μόνο που πια δεν προλαβαίνω να ξεχωρίσω αν υπάρχουν γνωστοί μέσα σ' όλο αυτό το πολύχρωμο και πανέμορφο πλήθος κι επιπλέον νιώθω πως είμαι η μεγαλύτερη με διαφορά σε κάθε μαγαζί που μπαίνω - γιατί προτιμάω και τα νεανικά, τρομάρα μου.

Χτες ήμουν πάλι εκεί, με 45 άτομα παρέα και τολμώ να πω πως ανεβάσαμε δραματικά τον μέσο όρο ηλικίας της περιοχής, τουλάχιστον για τα επόμενα δυο καλοκαίρια.

Reunion η τάξη του '89. Ξεκίνησε σαν αστείο από το ρουφιανοfacebook, βρεθήκαμε οι πιο κοντινοί να πιούμε έναν καφέ και κουτσά-στραβά το οργανώσαμε. Τότε ήμασταν συνολικά γύρω στους 90. Μαζευτήκαμε οι μισοί - δεν είναι κι άσχημα!

Συμπεράσματα:

  • Οι παλιές μου συμμαθήτριες έχουν γίνει ξανθές - οι περισσότερες - κι έχουν από δυο τρία παιδιά- όλες. Μην ξανακούσω για υπογεννητικότητα, το Ν.Ηράκλειο στηρίζει "αυξάνεσθε και πληθύνεσθε".
  • Οι παλιοί μου συμμαθητές έχουν γίνει ψηλοί, μελαχρινοί με γκρίζους κρόταφους. Ακόμα και οι κάποτε κατάξανθοι. Όσο πιο χάλιας ήταν κάποιος το '89, τόσο πιο ωραίος έχει γίνει τώρα.
  • Δεν κατάφερα να θυμηθώ ούτε τους μισούς - ούτε τότε τους θυμόμουν, ούτε και πρόκειται να τους ξαναθυμηθώ άμα τους ξαναδώ. Προφανώς, δεν τους ήξερα ποτέ. (Είχε πολλή πλάκα, ερχόντουσαν και με αγκάλιαζαν με ενθουσιώδη διαχυτικότητα κάτι πανύψηλοι μελαχρινοί με γκρίζους κρόταφους και κάτι ξανθές με 3 παιδιά κι εγώ χαμογελούσα σαν ζώον - "τι κάνεις, βρε, είδα κι έπαθα να σε γνωρίσω", που ακόμα δεν τον/την γνωρίζω, έτσι;)
  • Η wilma -ναι, η γνωστή- παραμένει μακράν η ωραιότερη γκόμενα του σχολείου, μ' ένα σωρό πανύψηλους κλπ να την ακολουθούν κατά πόδας κουβαλώντας της ποτό, φέρνοντας καινούριο όταν έλιωναν τα παγάκια, βρίσκοντας καρέκλα να κάτσει όταν κουραζόταν και χώρο να χορέψει όταν έπαιζε OMD. Ταυτοχρόνως αγριοκοιτάζονταν μεταξύ τους σαν τα κοκόρια και εκτόξευαν πάντα χαμογελαστοί ατάκες τύπου "Εγώ την έχω μεγαλύτερη", "Όχι, εγώ την έχω" κοκ.
  • (Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει αυτό το κορίτσι, δεν τους χαλαλίζει ούτε μισή υπόσχεση και τους τρέχει όλους να την έχουν μη βρέξει και μη στάξει. Εμένα ένας γκόμενος μ' άρεσε σ' όλο το Λύκειο και η πρώτη του κουβέντα με το που με είδε ήταν πως έχει τρία παιδιά - ευτυχώς δεν έγινε ξανθός).
  • Περάσαμε υπέροχα. Γελάσαμε πολύ, ήπιαμε, χορέψαμε, στριγγλίσαμε, συγκινηθήκαμε, φιληθήκαμε από 200 φορές ο καθένας, προβάλαμε στον τοίχο φωτογραφίες του τότε και γίναμε ρόμπες σε όλο το μαγαζί, αγκαλιαστήκαμε, χαϊδευτήκαμε και ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης και παντοτινής αφοσίωσης.
Σε μια στιγμή και μετά από 4 τεκίλες, έκατσα σε ένα σκαλοπάτι κι έμεινα να τους κοιτάζω όλους μέσα στην οφθαλμαπάτη των φωτορυθμικών. Και σκέφτηκα πως τους περισσότερους τους αγαπάω. Μ' εκείνη τη σωματική αγάπη που έχει προκύψει στην εφηβεία, από την τόση δοκιμασμένη οικειότητα και την παντελή έλλειψη αιδούς και προσχημάτων. Είχαμε περάσει καλά στο σχολείο. Και ήμασταν όλοι καλά 20 χρόνια μετά. Με κάποια περιττά κιλά, αρκετές ρυτίδες και μαύρους κύκλους, τα 2-3 παιδιά και τις ξανθές ανταύγειες να μας βαραίνουν αλλά...

Αλλά, μας κοίταζα έτσι που χορεύαμε Παρασκευή βράδυ Life is life ανάμεσα στα πιτσιρίκια και διαπίστωνα πως οι περισσότεροι ταιριάζαμε μια χαρά. Λίγο μεγαλύτεροι, οκ, αλλά όχι μεγάλοι. Και παρηγορήθηκα.

Στις 5 το πρωί, από τις 9.30 που είχαμε συναντηθεί,βγήκαμε από το κλαμπ και ξαναρχίσαμε τα φιλήματα, αγκαλιάσματα, ξεφωνητά κλπ, ανταλλάξαμε κινητά τηλέφωνα και μέηλς, καληνυχτιστήκαμε και δώσαμε νέο ραντεβού για τσίπουρα. Μετά, έτσι όπως ήμασταν, όλοι μαζί, πήγαμε απέναντι για να φάμε -πάντα έτσι κάναμε, ο αποχαιρετισμός κρατάει τουλάχιστον ένα δίωρο. Κι αποφασίσαμε πως να πάνε να γαμηθούν τα τσίπουρα, το επόμενο reunion θα είναι μέσα Ιουλίου με 10 ιστιοπλοϊκά στο Αιγαίο -είμαστε και θαλασσόλυκοι.

(Εγώ δεν θα πάω, φυσικά, τρελή είμαι; Να 'χω τη wilma με δέκα υποψήφιους να της κουβαλάνε γαλέτες κι εγώ να ορτσάρω όλη μέρα τα πανιά με τον κάποτε φέρελπι γκόμενο να μου τα πρήζει με τα 127 παιδιά του;).

ΥΓ και τελευταίο συμπέρασμα: Αυτό το κορίτσι θα είναι, όπως ήταν πάντα, η καλύτερή μου φίλη.


14 σχόλια:

Spy είπε...

Ποιά είναι η wilma;


:))))))))))))))

:PPPPPPPPPPPPPP

elf είπε...

Μια φίλη μου, δεν την ξέρετε. Ευτυχώς, δηλαδή, καλέ μου κύριε, γιατί αλλιώς θα σας έβλεπα να κουβαλάτε ποτά και καρέκλες.
;-)

Όλα καλά στο "μέτωπο"; Ακόμα;;;;;;

apos είπε...

Το ΥΓ μπορεί και να τα λέει όλα. Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις.

(είδες τι απλά που είναι τα πράγματα, άμα δεν υπόσχεσαι; Μέχρι και υπερωεκάνειο σου κουβαλάνε. Γιατί όλοι κάνουμε το ακριβώς αντίθετο;)

manetarius είπε...

Μπράβο σας!! Τι ωραία να περνάς καλά με τους παλιούς συμμαθητές! Εμείς άμα συναντηθούμε στο δρόμο αλλάζουμε πεζοδρόμιο... εκτός φυσικά από ελάχιστες εξαιρέσεις!
Ωστε εσύ ήσουν η κολητή της ωραίας του σχολείου; Αααχ... τι πέρασες κι εσύ..! :)))

υ.γ. εγώ ήμουν η καλύτερη φίλη όλων των αγοριών... και φυσικά όλοι με έβλεπαν σαν φίλη!! αααχ...

dsquared είπε...

Για την γνωστη Wilma λες?
Παντως αυτο το ξανθο που το ανακαλυψαν ολες στα γεραματα. Ημουν μιση ωρα διπλα σε παλια συμμαθητρια που απο μαυρογκαγκανη εγινε πλατινα και δεν την πηρα χαμπαρι.
din

elf είπε...

@ apos: Είδα. Πρέπει να το συζητήσουμε εκτενέστερα. Γιατί ούτε εγώ τάζω, αλλά περιμένω μανιωδώς να μου τάξουν. Άλλο θέμα κι αυτό. Φιλιά.

@ manetarius: Ναι, ωραία περάσαμε και περνάγαμε (ή είμαι στον κόσμο μου, ΕΓΩ τουλάχιστον περνάω ωραία). Όσο για την ωραία...αααχ, ακόμα τα ίδια τραβάω!

@ din: Τη γνωστή, φυσικά. Για το ξανθό που λες, εσύ δεν την αναγνώρισες. Εμένα μία πρώην μαυρογκάγκανη-νυν πλατίνα που μου είπαν ποια είναι, οπότε την κατάλαβα, και της λέω "κλά, ρε συ, δεν θα σε γνώριζα με τίποτα", τι μου απάντησε; "Γιατί, αφού δεν έχω άλλάξει καθόλου"!!!!

Καλή βδομάδα όλοι!

Ανώνυμος είπε...

Κι εσείς του '89; Παναγία μου, κάτι είχε εκείνη η χρονιά! Κι ο δικός μου έρωτας του Λυκείου πάντως, έχει δύο παιδιά και τρια οροφοδιαμερίσματα.
Δεν στεναχωριέμαι όμως. Από φρικιό που ήταν, τώρα ακούει λαϊκά σκυλάδικα. Μεγάλη ανακούφιση...

wilma είπε...

βρε παιδάκι μου αν λες εμένα ωραία του σχολείου, φαντάσου γνώμη που θα σχηματίσουν οι αναγνώστες σου, για τις υπολοιπες συμμαθήτριες.
Λοιπόν, για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, εσύ είσαι το αγαπημένο παιδί του σχολείου. Εμένα μάλλον μου κάνουν τα χατήρια για να μεταφέρω σε σένα κανένα καλό λόγο.
Το πιο ωραίο ήταν πάντως ότι μας αναγνώριζαν ως σετ. Όταν κυκλοφορούσαμε μεμονωμένα αναζητούσαν το ετερον ήμισυ.
(ρώτα και τον Δημητράκη -εξαιρετικό παιδί!- πόσες φορές τον έβαλα να σε ψάξει μέσα στο πλήθος διότι σε είχα χάσει).

Adomiel είπε...

Μολονότι δεν υπήρξα συμμαθήτρια σας έχω να πω δυο λογάκια στο φιλοθέαμον κοινό σας...

Και οι δυο λένε την πεντακάθαρη αλήθεια...! αχαχαχαχαχαχα

Δυο κούκλες που δεν ξέρεις ποια να πρωτοφτύσεις για να μην τις ματιάσεις...!

Αλλά γλυκό μου elf το γέλιο που έριξα με τις "ταλαιπωρίες" που πέρασες και περνάς ως "απαρατήρητη" στο χρωστάω... κι αυτό είναι απειλή...! :p

Φιλιά και στις δυο...!

elf είπε...

@ MpinelikoMistress: Ο δικός μου, ευτυχώς, παραμένει φρικιό - αλλά τα παιδιά παιδιά! Το 89, όμως, ακόμα να το χωνέψω...Καλημέρες!

@ wilma: Τι γνώμη να σχηματίσουν, βρε; Τη σωστή. Καλημέρα, μωράκι.

@ Adomiel: Δεν ήσουν, αλλά τους γνώρισες την επόμενη χρονιά, δε γλίτωσες! Όσο για την άλλη και πως τους καταφέρνει, καλό κουμάσι είσαι κι εσύ: "Αχ, τι να κάνω σήμερα το βράδυ, που δεν έχει και τίποτα η τιβί; Να πάρω τον Μήτσο, το Θανάση, τον Αποστόλη, το Χαράλαμπο...."

Κυρίες και κύριοι, μ' αυτές τις δύο ειδικά, δεν έχω καμία ελπίδα!!!!!!!!!!!!!

kikop80 είπε...

XEXE!!!
Και μετά έρχεται το κάθε τσογλανάκι και σου λέει εγώ γεννήθηκα το 1989!
Που πα ρε?
Που δεν έχεις δει ένα Γκάλη στο Ευρωμπάσκετ?
Που πα ρε σκατό που δεν έχεις δεί ποτέ σου πικάπ?
Που πα ρε μπούρδα που δεν έχεις προλάβει ΥΕΝΕΔ και ασπρόμαυρη?
Που πά ρε νεοσσέ που δεν έχεις δεί Νίκο Πιλάβιο στον Παραμυθά?
ΟΥ!
Εμείς τα' χουμε δεί και δεν ξέρετε τι χάνετε και είμαστε καλύτεροι!
ΟΥΓΚ!
ΚΑΤΩ ΟΙ ΓΕΝΙΕΣ ΑΠΟ 89 ΚΑΙ ΠΕΡΑ!
Αψού!
Έχω και αλεργία!

brujita είπε...

εεεε... αυτο ειναι το σχολειο μου!!! (αν θυμαμαι καλα δηλαδη!) Μονο με λιγα χρονακια διαφορα... Εγω τελειωσα 92/93! Και δεν θελω να δω κανεναν (ε ενταξει σχεδον κανεναν) απο τοτε!!!
Να εισαι καλα, να ομορφαινεις!

Ηλιάνα είπε...

REUNION – 22/5/2009


20 χρόνια μετά!!!!!!!

Η ιδέα αρχικά με ξένισε λιγάκι. Τι μπορείς άραγε να πεις με ανθρώπους που έχεις να τους δεις τόσα πολλά χρόνια............Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην πάω ήταν η αρχική μου σκέψη. Τελικά αποφάσισα να πάω γιατί πραγματικά ήθελα να συναντήσω κάποια άτομα που είχα να τα δω από τότε…..

Μέσα στο μισοσκόταδο προσπάθησα να αναγνωρίσω πρόσωπα….(περίεργο συναίσθημα)

Κάποιους τους γνώρισα αμέσως…..άλλους πάλι (κυρίως του άντρες) δυσκολεύτηκα αρκετά….

Μετά τα αναγνωριστικά τύπου: «εγώ είμαι ο/η τάδε – εσύ ποιός», και τις ερωτήσεις «με τι ασχολείσαι τώρα;», «παντρεύτηκες – έχεις παιδιά;» υπήρξαν τα σχόλια «δεν άλλαξες καθόλου…» ή αντίθετα «αν σ’ έβλεπα στο δρόμο δεν θα σε γνώριζα…»

Και μετά……….ο καθένας στην παρέα του. Βλέπετε όσα χρόνια κι αν περάσουν ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν. Και οι παρέες το ίδιο. Έτσι οι περισσότεροι ουσιαστικά επικεντρωθήκαμε στα άτομα με τα οποία συνεχίζουμε, κατά κάποιον τρόπο, να έχουμε επαφές.

Διασκεδάσαμε, δε λέω και χορέψαμε επίσης (φανταστείτε τους υπόλοιπους θαμώνες οι οποίοι μας κοίταζαν σαν εξωγήινους) αλλά τίποτε δεν ήταν όπως παλιά……..

Κάποιοι έφυγαν χωρίς να πουν ούτε ένα γειά…..δεν τους αδικώ…….ίσως ένιωσαν ότι δεν τους αφορούσε όλο αυτό………

Για μένα δεν ξέρω……η γεύση γλυκόπικρη………τα χρόνια πέρασαν είναι σίγουρο………..μένει όμως μια γλυκιά ανάμνηση………….είπαμε ότι θα ξανασυναντηθούμε……..δεν ξέρω αν θα γίνει………νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι απλά ξαναπήραν τον δρόμο τους..........

Ανώνυμος είπε...

Ποιος ήταν ο γκομενος Ελένη;

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.