Απλά πράγματα.

Αυτές οι μέρες του Πάσχα πέρασαν όπως και σχεδόν ολόκληρος ο προηγούμενος χρόνος: νεράκι. Πριν προλάβω να φύγω, είχα γυρίσει. Εδώ που τα λέμε, τι να σου κάνει ένα τετραήμερο; Χρειάζομαι τουλάχιστον δέκα μέρες στην εξοχή για να πετάξω από πάνω μου τον χειμώνα. Όλοι μου οι φίλοι έτσι είναι. Συναντιόμαστε στο γραφείο και τις καφετέριες και συγκρίνουμε τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μας. Πολλή κούραση. Κι η άνοιξη ακόμα δεν έχει καταφέρει να μας ξελαγράρει.

Πέρασα, όμως, όμορφα. Πιο πολύ εξαιτίας του γιου μου που αμολύθηκε στα χωράφια και ζήτημα να άκουσε τρία μη όλες τις μέρες. Το βράδυ του έβγαζα τα παπούτσια και οι κάλτσες του γύρω απ' τον αστράγαλο είχαν ένα παχύ-παχύ στεφάνι χώμα. "Καρπούζια μπορούμε να φυτέψουμε εδώ πέρα" του έλεγα. Και δώστου να γελάει. Νομίζω πως αυτό το γάργαρο παιδικό γέλιο είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα γονιό - πόσα κλισέ θα αναπαράγω ακόμα;

Λοιπόν, συνοπτικά, ήπια καφέ στο Ναύπλιο, περπάτησα γύρω απ' το θέατρο της Επιδαύρου (το ίδιο το θέατρο ήταν κλειστό), ακολούθησα τον επιτάφιο (όπου ο γιος μου ρώτησε "Μαμά, ποιος είναι ο κύριος Ελέησον;), είδα τα βεγγαλικά της ανάστασης, έψησα και έφαγα αρνί και κοκορέτσι και ήπια τεκίλες στο αγαπημένο μου σκυλόμπαρο του Λυγουριού.

Στο αγαπημένο μου σκυλόμπαρο είχα και μια φοβερά εποικοδομητική συζήτηση περί τέχνης με τον φίλο μου τον Τάκη. Ο Τάκης είναι ένας ωραίος, ελεύθερος σαραντάρης που ζει μόνιμα στο χωριό και ασχολείται με τίποτα. Άντε να ποτίσει πού και πού τις ελιές και να πλύνει το αγροτικό για ν' αστράφτει. Τις υπόλοιπες ώρες του τις περνάει ακούγοντας λαϊκοπόπ τραγούδια του συρμού.

Εγώ γελάω πολύ μ' αυτά τα τραγούδια. "Αφού πεθαίνω για σένα κι εσύ πεθαίνεις για μένα γιατί δεν παντρευόμαστε";;; Ο Τάκης γελάει που γελάω. "Εσύ τι ακούς" με ρωτάει. Εγώ, ρε παιδί μου, όταν πρόκειται για ξένα είμαι κάπως πιο ροκ, του εξηγώ, κι από ελληνικά καθόλου τέτοια, ξέρεις, πιο έντεχνα, Παπακωνσταντίνου, Μάλαμα κλπ. "Δεν ξέρεις τι σου γίνεται " μου απαντάει. "Άκου αυτό που παίζει τώρα. Απόψε φόρα τα καλά σου και γι αγάπη ετοιμάσου γιατί, όπως φαίνεται, θα γίνει μπέρδεμα. Απλά πράγματα. Της το λες και σου απαντάει μ' ένα ναι ή μ' ένα όχι. Ενώ ο Μάλαμας, καταλαβαίνεις ποτέ τι θέλει να πει; Αν τη γουστάρει, ρε παιδί μου, τη γκόμενα τελικά;".

Δεν έχει κι άδικο ο Τάκης, άσχετα με τα γέλια που έκανα εγώ. Άσχετα, επίσης, αν αυτά τα τραγούδια με παραπέμπουν σε αισθηματικές καταστάσεις Β' Γυμνασίου. Πόσο αλλάζουν, όμως, τα πράγματα, μωρέ παιδιά; Η ξαδέλφη της μάνας μου είναι 50 και ο φίλος της 60 κι ανταλλάσσουν sms σαν σχολιαρόπαιδα. Η κολλητή μου είναι λεσβία και κάθε μέρα μου κλαίγεται που δεν την πήρε τηλέφωνο και γιατί δεν την πήρε και τώρα τι να κάνει, να την πάρει αυτή και πάει λέγοντας. Οι γονείς μου είναι μαζί 40 χρόνια και ο πατέρας μου της κρατάει μούτρα γιατί άργησε να γυρίσει απ' τον χασάπη. Κι εγώ παριστάνω την απελευθερωμένη και...ε, όχι, δεν θα βγάλω και τις δικές μου κατινιές στη φόρα!

Απλά πράγματα, λοιπόν. Μικροί-μεγάλοι, στρέιτ ή γκέι, απελευθερωμένοι ή συντηρητικοί, όλοι με τα ίδια στιχάκια καψουρευόμαστε. Μόνο που άλλοι το λένε "Σκότωμα, τα βράδια μακριά σου είναι σκότωμα" κι άλλοι "Τσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ η μοναξιά".

...Δεν μου βγαίνει η σύγκριση. Το πρώτο δεν μπορώ να το ακούσω με τίποτα. Αλλά καταλάβατε περίπου τι ήθελα να πω.

(Τώρα, πώς ξεκίνησα από τις αναμνήσεις πασχαλινής εξόρμησης και κατέληξα πάλι στα σεξουαλικά, είναι απορίας άξιο!)

Πολλά φιλιά και καλό ξημέρωμα.