Γαλάζιο πουκάμισο.

(Βάλτε να παίζει το τραγούδι που έκλεψα από την brujita και συνεχίστε).

Καταλαβαίνω πως ήρθε η άνοιξη όταν φοράω γαλάζιο πουκάμισο κι ακούω τ' αγόρια να μου σφυρίζουν μέσα από τ' ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων τους. Όχι γιατί ομόρφυνα. Μόνο γιατί ίσιωσα τους ώμους μου και σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Γιατί διώχνω από πάνω μου την καμπούρα του χειμώνα. Γιατί φαίνεται στα μούτρα μου η προδιάθεση και η καλή καρδιά.

Αυτό κάθε χρόνο. Παλιά ήταν τα χελιδόνια κι οι πασχαλιές. "Ήρθε η άνοιξη" σκεφτόμουν λιγωμένη. Γιατί η άνοιξη μ' αρέσει.

Φέτος, μαζί με τ' αποδημητικά διαπίστωσα άλλα δύο γεγονότα που έσκασαν μύτη με τις πρώτες αληθινές λιακάδες. (Το Πρόσωπο ισχυρίζεται πως έχουν έρθει εδώ και πολύ καιρό. Έστω, εγώ τώρα τα παρατήρησα).

Το πρώτο είναι αυτή η γενικευμένη και μαζική κινητικότητα των "ερασιτεχνών τρομοκρατών". Ανοίγω κάθε πρωί το ραδιόφωνο και μαθαίνω τσάκα τσάκα πόσα γκαζάκια έσκασαν σε πόσους στόχους στην Αθήνα και την επαρχία. Δώδεκα προχτές, μέσα σε διάστημα 15 λεπτών. "Δηλαδή, 24 άτομα το πολύ" σκέφτομαι. Ακόμα και στη γειτονιά μου, το Ηράκλειο Αττικής, που μέχρι πρότινος θεωρούσα λίγο-πολύ χωριό.

Δεν φοβάμαι τα γκαζάκια, δεν είμαι ο Πάγκαλος, ούτε τους κλέφτες άλλωστε - αν μπουν στο σπίτι μου θα σιχτιρίσουν την ώρα και τη στιγμή, μόνο βιβλία, βιβλία, βιβλία και τις εφευρέσεις του γιου μου.

Απλώς, μου κάνει εντύπωση αυτή η νέα φάμπρικα. Και περιμένω να δω τι θα δείξει.

Το δεύτερο είναι η απόλυτη πλέον αυτοαναίρεση της αστικής δημοκρατίας. Που ό,τι κι αν έκανε δεν έπαυε στιγμή να ορκίζεται στο δικαίωμα διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων. Που διαφύλαττε μέσα από ταλαιπωρημένα Συντάγματα, τσαλαπατημένους αλλά κραταιούς νόμους και δήθεν συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Φέτος (η κρίση ντε!) τα ξεπέρασε όλα αυτά. Πρώτα βγήκε ο ιδιώτης εργοδότης και άλλαξε στεγνά όλους τους εργασιακούς όρους: θα δουλεύεις εκ περιτροπής, θα πληρώνεσαι όποτε και όσα, θα τίθεσαι σε διαθεσιμότητα, θα σου πηδάω το σπίτι. Μετά βγήκε και το Δημόσιο: θα σου κρατήσουμε μισό μισθό γιατί έχουμε στριμωχτεί κάπως, θα μας πληρώσεις και κάτι 2% εξτραδάκια, η σύνταξη δεν είναι σύνταξη αλλά αμοιβή εκ των υστέρων (παρντόν;).

Ευχαριστώ και ανταποδίδω. Και σιγά τα νέα, θα σκεφτείτε. Ναι, αλλά όταν εγώ ήρθα να δουλέψω εδώ κάναμε μια συμφωνία. Κατάπτυστη για μένα αλλά καλή τη πίστη, υποτίθεται. Εγώ τήρησα τις δικές μου υποχρεώσεις. Όταν έρχεσαι εσύ όμως εργοδότη μου, ιδιώτη ή κράτος, και δεν τηρείς τις δικές σου διαπράττεις αδικοπραξία. Και πού είναι τότε τα ατομικά μου δικαιώματα που γι αυτά σε ψηφίζω τόσα χρόνια;

Αυτή την άνοιξη, λοιπόν, αυτό που βλέπω πως ήρθε ολοφάνερα είναι η πλήρης απαξίωση των προσχημάτων. Έτσι γουστάρω, αδελφέ. Κι άμα σ' αρέσει.

Τουλάχιστον, φορέσαμε πάλι τα γαλάζια πουκάμισα. Και τ' αγόρια δείχνουν να έχουν διάθεση να σφυρίζουν. Καλή άνοιξη, παίδες. Και φέτος.

ΥΓ άσχετο: Αυτό το παιδί η beth, με κάλεσε στο facebook να γίνω μέλος σ' ένα γκρουπ που λέγεται κάπως ΔΕΣ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΙΛ ΣΟΥ. Δεν έχω προλάβει ακόμα να μπω και να δω ποιος τον παίζει, τέλοσπάντων, αλλά γι αυτό εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες στη γενιά που έρχεται. Χιούμορ, έμπνευση, ταλέντο και τελείως ακομπλεξάριστοι, λέμε. Φιλιά, μικρή.