Από το Σικάγο στην Καισαριανή

Μια βόλτα στο Διαδίκτυο και βρίσκεις χίλια πράγματα γι αυτή τη μέρα. Που ξεκίνησε από το Σικάγο του 1886, καθιερώθηκε από τη Δεύτερη Διεθνή το 1889, άρχισε να γιορτάζεται στην Ελλάδα το 1893 και κορυφώθηκε για τη χώρα μας το 1944 στην Καισαριανή. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν σε εισαγωγικά είναι copy paste από τον Ριζοσπάστη και το Athens Indymedia. Η συρραφή και όλα τα υπόλοιπα δικά μου.

Στους δρόμους
"...Ηταν τόσο μεγάλη και τόσο επιβλητική η κινητοποίηση της εργατικής τάξης του Σικάγο που οι καπιταλιστές θεώρησαν πως έπρεπε να επιβληθούν δυναμικά. Ετσι πραγματοποίησαν ένα από τα πιο επαίσχυντα εγκλήματά τους σε βάρος των εργατών. Στις 3 Μάη, η αστυνομία πυροβόλησε εν ψυχρώ εναντίον εργατών που διαδήλωναν - κατά των απεργοσπαστών - έξω από το εργοστάσιο θεριστικών μηχανών Μακ Κόρμικ. Το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθούν εν ψυχρώ 4 διαδηλωτές και να τραυματιστούν αρκετοί. Την επομένη, 4 Μάη, η εργατική τάξη του Σικάγο πραγματοποίησε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Χέιμαρκετ, όπου κάποιος προβοκάτορας έριξε βόμβα, σκοτώνοντας έναν και τραυματίζοντας πάνω από 70 αστυνομικούς. Οι υπόλοιποι αστυνομικοί ανασυγκροτήθηκαν κι άρχισαν να πυροβολούν εναντίον του πλήθους, προκαλώντας πλήθος τραυματιών και τουλάχιστον έναν νεκρό. Τις επόμενες μέρες πέθαναν άλλοι έξι τραυματίες αστυνομικοί, αλλά ο θάνατός τους ήταν συνέπεια τραυματισμών που υπέστησαν από τους αδιάκριτους πυροβολισμούς των συναδέλφων τους.
Συγκεκριμένα, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε σκηνοθετημένη δίκη οκτώ άνθρωποι που είτε δε βρίσκονταν στην πλατεία του Χέιμαρκετ όταν ρίχτηκε η βόμβα είτε δεν ήταν σε θέση έμμεσα ή άμεσα να έχουν την παραμικρή εμπλοκή σ' αυτήν την υπόθεση. Τελικά, από τους 8 οι Πάρσανς, Σπάις, Φίσερ και Ενγκελ απαγχονίστηκαν στις 11 Νοέμβρη 1887, ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του και οι Νημπ, Σουάμπ και Φίλντεν καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα."

Στη δίκη
"...Ύστερα από μια μεγάλη ανάλυση των απόψεών του ο Σπάιζ είπε: “Λοιπόν, αυτές είναι οι ιδέες μου. Αποτελούν μέρος του εαυτού μου, δεν μπορώ να τις αποχωριστώ και δεν θα το έκανα ακόμα κι αν μπορούσα. Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να συντρίψετε αυτές τις ιδέες που κερδίζουν έδαφος κάθε μέρα και περισσότερο, αν νομίζετε ότι μπορείτε να τις στείλετε στην κρεμάλα -αν επιβάλλετε άλλη μια φορά τη θανατική ποινή σε άτομα που τόλμησαν να πουν την αλήθεια - και σας προκαλώ να μας αποδείξετε σε ποιο σημείο είπαμε ψέματα - σας λέω ότι αν ο θάνατος είναι η ποινή γιατί διακηρύχτηκε η αλήθεια, τότε θα πληρώσω το ακριβό τίμημα με περηφάνια και τόλμη! Φωνάξτε το δήμιό σας!”
Και με το θάρρος που είχε δείξει κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Λινγκ που ήταν τότε μόνο 21 χρονών, είπε:
“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω... Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”"

Στην Ευρώπη
"...Στις 20 Ιούλη του 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς κατέληξε σε μια απόφαση που σφράγισε την ιστορία του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο. «Σκοπός μας - έλεγε η απόφαση- είναι να οργανωθεί μια μεγαλειώδης διαδήλωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο ώστε ταυτόχρονα σ' όλες τις χώρες και σ' όλες τις πόλεις, την ίδια συμφωνημένη ημέρα, οι εργάτες να απαιτήσουν απ' τις δημόσιες αρχές να μειώσουν με νόμο την εργάσιμη ημέρα στις οκτώ ώρες και να εφαρμόσουν στην πράξη τις υπόλοιπες αποφάσεις του Συνεδρίου του Παρισιού. Έχοντας υπόψη το γεγονός ότι μια παρόμοια διαδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί για την 1η Μαΐου 1890 από την Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας στο Συνέδριό της, το οποίο συνήλθε στο Σαιντ Λούις τον Δεκέμβριο του 1888, η ημερομηνία αυτή υιοθετείται και για την διεθνή διαδήλωση. Οι εργάτες των διαφόρων χωρών θα πρέπει να οργανώσουν την διαδήλωση αυτή σύμφωνα με τις συνθήκες που τους έχουν επιβληθεί απ' την συγκεκριμένη κατάσταση κάθε χώρας»"

Στην Ελλάδα
"...Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Δ) Το συμβούλιον του "Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου" να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν..."

Στην Καισαριανή
"...«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί (σ.σ. πρόκειται για ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής Ελλάδος»..."

“….Την πρωτομαγιά 1944 πήραν διακόσους από το στρατόπεδο του Χαϊδαριού και τους σκοτώσαν αράδα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Φορτώσαν τα πτώματα, ζεστά σε καμιόνια και τα περάσαν μέσα από το συνοικισμό, τρέχαν ποτάμι τα αίματα όθε περνούσαν, κι ο κόσμος έκλεινε τα παράθυρα δε βαστούσε να βλέπει….” (Αφίσα για την Εργατική Πρωτομαγιά)

Και τώρα, ας αντιγράψουμε όλοι μαζί τα αιτήματα της Πρωτομαγιάς του 1893 (οκ, εκτός του Δ) κι έχουμε έτοιμο το πανό μας για αύριο. Καλό μήνα!

Ανασκόπηση Πασχαλινού Τύπου - με χρονοκαθυστέρηση.

Πάει κι αυτό το Πάσχα. Έτσι όπως ήταν έμοιαζε πιο πολύ με Χριστούγεννα: βροχή, κουβέρτες, αναμμένο τζάκι - μόνο η γαλοπούλα έλειπε για να ολοκληρωθεί η ψευδαίσθηση. Κι όμως περάσαμε ωραία. Κοιταχτήκαμε καλά-καλά, κοιμηθήκαμε αγκαλίτσα, γελάσαμε, τεμπελιάσαμε. Όλα αυτά που μας είχαν λείψει τους προηγούμενους μήνες και στριμώξαμε να χωρέσουμε σ' ένα τριήμερο. Και ορκιστήκαμε να μη μας ξαναλείψουν.
Επιπλέον απ' τα χριστιανικά - που δεν μας ψήνουν ως οικογένεια και τα ψιλοαποφεύγουμε - τηρήσαμε τα δικά μας ήθη κι έθιμα που σηματοδοτούν κάθε φορά τις γιορτές μας. Χαζέψαμε. Βάλαμε στόχους αυτοβελτίωσης και ορκιστήκαμε πως αυτή τη φορά θα τους τηρήσουμε. Λιώσαμε στη μικρή οθόνη. Είδαμε γιαγιάδες και παππούδες, τηλεφωνηθήκαμε με ξεχασμένους συγγενείς. Φάγαμε και ξαναφάγαμε κι ακόμα τρώμε. Αγοράσαμε βιβλία. Πάρα πολλά βιβλία για όλους μας. Παιδικά, μεγαλίστικα και φιλοσοφικά. Ξεκινήσαμε να τα διαβάζουμε και ευτυχώς μας αρέσουν πολύ, ιδίως τα παιδικά.
Και ενημερωθήκαμε από τον γραπτό τύπο (εγώ, δηλαδή, γιατί από τους άλλους δυο ο ένας ενημερώνεται καθημερινά ένεκα επαγγελματικής διαστροφής και ανάγκης και ο άλλος τα κάνει κολάζ).
Και ιδού τι έμαθα από τις πασχαλινές εφημερίδες- εσείς πιθανότατα τα έχετε πληροφορηθεί ήδη, αλλά εγώ, που τις διαβάζω με χρονοκαθυστέρηση, έμεινα καθυστερημένα μαλάκας:

• Μια δεκαεφτάχρονη κοπέλα, έγκυος στον έβδομο μήνα, παρασύρθηκε και σκοτώθηκε από απορριμματοφόρο ενώ έψαχνε ανάμεσα στα σκουπίδια του ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων για να βρει κάτι να φάει. Κανένα σχόλιο.
• "Για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός μεγάλου αυτοκινήτου με βιοαιθανόλη, απαιτείται ποσότητα βρώσιμων δημητριακών που θα μπορούσε να θρέψει ένα άτομο για έναν ολόκληρο χρόνο" είπε ο κος Μπράουν, πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικής της Γης. Δεν γνωρίζω τον συγκεκριμένο κύριο, ούτε το Ινστιτούτο του και δεν μπορώ να πω πως εμπιστεύομαι την κρίση του, όμως σύσσωμος ο Τύπος μας έχει μουρλάνει με τη φτώχεια που βασανίζει μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας. Φταίνε τα βιοκαύσιμα; Όχι. Φταίει ένας φαύλος κύκλος που ξεκινά από τους κερδοσκόπους της αγοράς παραγώγων που "παίζουν" πετρέλαιο και εμπορεύματα στις χρηματαγορές του πλανήτη, την τιμή του δολαρίου που πέφτει και εκσφεντονίζει τις τιμές των τροφίμων, την έλλειψη σε αγρότες και γεωργική γη που προκαλούν οι νέες συνθήκες σε όλον τον κόσμο, τις αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες των λαών, σ' έναν σωρό πολέμους και αναταραχές που έτσι κι αλλιώς δυσχεραίνουν τα πάντα και, φυσικά, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που αντιλαμβάνεται τα προβλήματα πάντα από τη σκοπιά του κεφαλαίου. Αλλά, και γαμώ τον καπιταλισμό μου γαμώ, αφού ξέρεις ότι συμβαίνουν όλα τα παραπάνω σ' αυτό το καταραμένο σύστημα, είναι ανάγκη να διατυμπανίζεις πως το ρεζερβουάρ σου έχει πιο ευαίσθητο στομάχι από τον προλετάριο;
  
• Η Ελλάδα κινδυνεύει να αποβληθεί από το διεθνές σύστημα εμπορίας ρύπων. Oh, yes υπάρχει και τέτοιο εμπόριο, καρανόμιμο βεβαίως. Θα το έχετε ακούσει και ως Πρωτόκολλο του Κιότο. Δεν έμαθα ακριβώς τη διαδικασία αλλά το κόλπο έχει περίπου ως εξής: οι χώρες που έχουν μεγάλη καβάτζα σε ρύπους αγοράζουν δικαιώματα από άλλες, κακόμοιρες, που δεν έχουν βιομηχανική ανάπτυξη και τέτοιες αηδίες, κι ενώ ο κοσμάκης συνεχίζει να ψοφάει από τον αέρα που ανασαίνει η παγκόσμια ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη ωσάν τον αέρα του βουνού! Πληρώνουμε ως χώρα κάτι παραπάνω και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Όσο για την επικείμενη αποβολή της Ελλάδας οφείλεται στην αμέλεια ή τεμπελιά των υπευθύνων να καταμετρήσουν επακριβώς τους δικούς μας ρύπους. Τι εμπόρια και αηδίες, θα σκέφτηκαν οι παραπάνω υπεύθυνοι, δεν το παίζουμε στο Στοίχημα που έχουμε και ρέντα ως Χριστιανοί και ως Έλληνες; (Λέτε να έχει ενταχθεί και αυτό το εμπόριο στην αγορά παραγώγων; Μια ιδέα ρίχνω).

Αυτά και εις άλλα με υγεία. Με έχει πιάσει η γκρίνια μου, δεν είναι να διαβάζω εφημερίδες. Μην πιάσω και τα δελτία ειδήσεων γιατί άκουσα στο εναλλακτικό Star πως η Ελεωνόρα Μελέτη είπε πως η Ζωή Λάσκαρη είναι 75 χρόνων (Ζει η Ζωή Λάσκαρη; Και ποια είναι η Ελεονώρα Μπεγλέτη; που ρώτησε και η κολλητή μου, η οποία δεν έχει τηλεόραση κι έχει σώας τας φρένας).

Υ.Γ. Σας ευχαριστώ πολύ πολύ για τις ευχές σας. Φυσικά έπιασαν. Τα λέμε.

Κλειστόν λόγω διακοπών!

Φεύγω για την εξοχή. Αφήνω πίσω τις mikroastes μου που αυτή την Πέμπτη δεν θα είναι μαζί σας (θα είναι με άλλους!) και παίρνω μόνο ένα παραμυθάκι που προσπαθώ να τελειώσω - ναι, σιγά, με τέτοιον ήλιο! Παίρνω και τους αγαπημένους μου άντρες, που έχω επιθυμήσει πολύ όλον τον χειμώνα.

Θα σας επιθυμήσω κι εσάς, γιατί εκεί στην εξοχή το πιο εξελιγμένο τεχνολογικά μέσο που διαθέτουμε είναι η τοστιέρα (και δεν ρισκάρω να γράψω κείμενο σε τοστιέρα, θα το "κάψω").

Γι αυτό θέλω να ευχηθώ σε όλους σας, αγαπημένοι μου, καλή Άνοιξη!!! Παγανιστική, ζουμερή, ερωτική και ζαβολιάρα. Να ανιχνεύσετε το Πάσχα (μετ. πέρασμα, έξοδος) που χρειάζεστε ο καθένας και να το κατακτήσετε χωρίς σοβαρές παράπλευρες απώλειες. Για να σας βρει ελαφρύτερους και πιο γελαστούς το καλοκαίρι που παραμονεύει και θα εμφανιστεί αμείλικτο. Και έτοιμο για όλα.

Και μην ξεχνάτε την Αγάπη!



Τραγουδούν η Έλλη Λαμπέτη και ο Δημήτρης Μαλαβέτας από τη "Γλυκιά Ίρμα", Θέατρο Μπρόντγουεη 1972 (Στο βιντεάκι είναι φυσικά με τον Δημήτρη Χορν).

Στον τόπο του εγκλήματος

Ή πως μπορεί μια τηλεοπτική σειρά να σε προετοιμάσει για τα χειρότερα. Που, ναι παιδιά, έρχονται.


Ένα απ' τα πράγματα που αλλάζει στη ζωή σου όταν κάνεις παιδί - και είσαι ένας καθημερινός φουκαράς που το μεγαλώνει χωρίς τη Μαίρη Πόππινς να το ταϊζει μουρουνόλαδα και να το εξαφανίζει από μπρος σου όποτε έτσι διατάξεις - είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεις την ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Μην πάει ο νους σας στη γονική συνέπεια και μέριμνα για το τι παρακολουθεί το βλαστάρι σου και τελικά ο ίδιος - γιατί εσένα έχουν παράδειγμα τα σκασμένα και περιμένουν τη στιγμή που θα το γυρίσεις στο εναλλακτικό, απ' ό,τι μαθαίνω, δελτίο του STAR για να σου το χτυπήσουν στην πρώτη ιδεολογική διαφωνία.
Εννοώ πως εγώ, παραδείγματος χάρη, πριν το παιδί, φρόντιζα να παρακολουθώ μίνιμουμ ένα δελτίο ειδήσεων την ημέρα, τον Κούλογλου κάθε Δευτέρα, τον Καλαμούκη στο ραδιόφωνο, όποια καλή ταινία έβγαινε και αρκετές κακές, τρεις εφημερίδες (μία αστική, μία κομμουνιστική και μία ντεμί σεζόν) κάθε Κυριακή κατά προτίμηση αραχτή στην πλατεία, Ποντίκι την Πέμπτη, χώρια τα θέατρα, οι συναυλίες, τα παντός είδους θεάματα - οι φίλοι μου με φωνάζαν Αθηνόραμα.
Τηλεόραση απ' την άλλη δεν έβλεπα ποτέ πολλή. Είπαμε ειδήσεις, Αθλητική Κυριακή, καμιά ενημερωτική, κανένα ξένο σίριαλ...αυτά μέσες-άκρες. Τώρα με τον σπόρο κατάλαβα γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο παλεύουν για το δικαίωμα στην επιλογή. Έντεκα η ώρα καταφέρνω να ρίξω το κορμί μου σ' έναν καναπέ, τι παίζει; Συνήθως τίποτα εως τίποτα με υπότιτλους.
Ώσπου μπήκε στη ζωή μου το CSI, Στον τόπο του εγκλήματος. Στην αρχή το έπαιζε στον Σκάι. Τετάρτη Νέα Υόρκη και Σάββατο Μαϊάμι. Μετά το έβαλε και κάθε Τρίτη στη ΕΤ1. Μετά στη NOVA κάθε Πέμπτη και κάτι παρόμοιο στη ΝΕΤ την Παρασκευή. Κάθε μέρα CSI, είχα πάθει ψύχωση, κυρίως γιατί άρχιζε και τελείωνε μέσα σε σαράντα λεπτά, είχε υπόθεση και πλοκή και,τελικά, μάλλον ήταν εθιστικό γιατί κάθε μέρα όλον τον χειμώνα στρωνόμουνα στην πολυθρόνα και περίμενα ν' αρχίσουν οι δολοφονίες.
Τον πρώτο καιρό το παρακολουθούσα αφηρημένα. Έψαχνα τον δολοφόνο, αξιολογούσα τα ευρήματα, θαύμαζα τον οίστρο και τα επιστημονικά προσόντα των ερευνητών.
Σιγά-σιγά, όμως, σαν να μου φαινόταν πως η συγκεκριμένη, καλογυρισμένη φάβα είχε έναν πελώωωωριο λάκκο. Κατ' αρχάς δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι οι ύποπτοι αντιμετωπίζονται σαν αποβράσματα της κοινωνίας, αρπάζουν τις φάπες τους με τη μία, δεν ακούγεται ποτέ η λέξη ένταλμα ή δικαίωμα, ψάχνουν τα σπίτια τους, παρενοχλούν τους οικείους τους, κλέβουν με δήθεν εξυπνάδες το DNA τους και γενικώς κάνουν ό,τι γουστάρουν. Δεύτερον, αυτοί οι φοβεροί μπάτσοι/πεζοναύτες/γιατροί/χημικοί/βιολόγοι/πιλότοι/κατσαριδολόγοι -όλα ταυτόχρονα, βρίσκονται παντού ακαριαία, η δυσκολότερη υπόθεση εξιχνιάζεται το πολύ σε τρεις ώρες (που αν αναφερόμαστε στη Νέα Υόρκη και το Μαϊάμι δεν φτάνουν ούτε για να πας να πάρεις καφέ και ντόνατς, δεν πα να 'σαι όχι μπάτσος αλλά spiderman). Επιπλέον, όλες αυτές οι πολύπλοκες δολοφονίες λύνονται επειδή ο ύποπτος ξέχασε να σκουπίσει από το πάτωμα τα σάλια που του τρέχανε, πάτησε μια πέτρα που φυτρώνει μόνο στην Τιχουάνα ή ξέρασε και αποδείχτηκε πως ο λιγούρης είχε φάει άγριο σολωμό Σκωτίας που σερβίρει μόνο το Κολόνιαλ (κι όχι μπιφτέκα απ' του Μακ Ντόναλντς, όπως θα ήταν και πιο αναμενόμενο για λιγούρη άνθρωπο και δολοφόνο).

Ηθικά διδάγματα:

• Ό,τι κι αν κάνεις δεν θα γλιτώσεις, ακόμα κι αν δεν το 'κανες εσύ.

• Είσαι ένοχος μέχρι να φιλοτιμηθεί ο αληθινός δολοφόνος να κάνει καμιά χοντρή γκάφα για να τον πιάσουνε και ομολογήσει ΑΜΕΣΩΣ.
  
• Δεν έχεις δικαιώματα και μαλακίες (τι θα πει δικηγόρος;), αυτά συμβαίνουν μόνο στο ευρωπαϊκό σινεμά. Ακόμα.
  

Έχουν γραφτεί διδακτορικά και τόμοι ολόκληροι για την υποκουλτούρα του φόβου που βασιλεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, "σύντομα και κοντά σας". Πώς ο φόβος πουλάει γιαούρτια και σερβιέτες, ανεβάζει και στηρίζει αντιδραστικές κυβερνήσεις, ενώνει τους ανθρώπους σε μικρούς ακίνδυνους πυρήνες (ζευγάρια, οικογένειες) και κρατάει την τάξη των πραγμάτων ως έχει.
Απλώς, μου κάνει ακόμα εντύπωση αυτή η ωμή προπαγάνδα, αυτό το συνεχές promotion της ταχαμούα πανοπτικής, πανίσχυρης αστυνόμευσης που θα σε μαγκώσει όπως και να 'χει, αδελφάκι μου. Γιατί δεν μπορεί: όλο και θα ξεχαστείς και θα βήξεις πάνω απ' το πτώμα ή θα πατήσεις αυτή τη ρημαδοκωλόπετρα που ευδοκιμεί μόνο στην Τιχουάνα.
Και μη βιαστείτε να σκεφτείτε "εδώ είναι Βαλκάνια, ακόμα κι αν αφήσω την ταυτότητά μου πάνω στο χαλί, μαζί με δείγμα απ' το αίμα μου και τον λογαριασμό της ΔΕΗ με τη διευθυνσή μου, μέχρι να τα διασταυρώσουνε με τα αρχεία στη ΓΑΔΑ θα 'χει παραγραφεί το έγκλημα".
Έχω πληροφορίες από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα πως οι φοβεροί και τρομεροί μπάτσοι/πεζοναύτες/γαμώ-τους-γκόμενους κλπ σύντομα θα πάψουν να είναι τηλεοπτικοί ήρωες και θα βρεθούν ανάμεσά μας. Και δεν θα βγάλουμε κιχ. Γιατί θα τους έχουμε συνηθίσει.

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ 1

Peter Callesen Paper Cuts

Είχε βγάλει τα παπούτσια της και τα πρησμένα πόδια της ανακουφίζονταν στο δροσερό, βρώμικο πάτωμα. Φριχτή ζέστη και ο σχεδόν προπολεμικός ανεμιστήρας πιο πολύ την εκνεύριζε με την κοροϊδία του παρά την ξεϊδρωνε με τις ασθενικές ριπές του.

Έντεκα και είκοσι. Έβγαλε να φάει ένα κριτσίνι. Είχε καταπιεί ήδη το μισό κι ετοιμαζόταν να δαγκώσει το υπόλοιπο όταν χτύπησε η πόρτα.

- Περάστε, είπε χαλαρά.

Δυο απ’ τους αντιπαθητικούς φύλακες κι ανάμεσά τους ένας νεαρός, καινούριος κρατούμενος. Ούτεπου σήκωσε τα μάτια της απ’ τα χαρτιά. Λίγο επίδειξη δύναμης, λίγο να κρατάει τις αποστάσεις.

- Κάθισε, τον διέταξε σχεδόν κι έδιωξε μ’ ένα νεύμα τους άλλους δύο. Ήξερε πως ο ένας θα στεκόταν έξω απ’ την πόρτα για κάθε ενδεχόμενο κι ο άλλος θα διέσχιζε με αργά βήματα το μεγάλο διάδρομο που συνδέει τις δύο πτέρυγες ψάχνοντας κάποιο απ’ τα φρικιά της φυλακής για να το βασανίσει.

- Προτιμώ όρθιος, της απάντησε κι εκείνη ξαφνιασμένη σήκωσε τα μάτια. Κοιτάχτηκαν για ένα δευτερόλεπτο, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε και το χέρι της ανέβηκε μόνο του για να τσεκάρει τα μαλλιά της. Αναπάντεχα.

- Κάθισε, σε παρακαλώ, μίλησε κι εκείνος της έστειλε μισό χαμόγελο κι άπλωσε το τεράστιο κορμί του στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο της.

Είχε περάσει προ πολλού τα σαράντα. Και της φαινόταν. Μια ώριμη γυναίκα, λεπτή ακόμα αλλά πλαδαρή, με καστανά μαλλιά κομμένα σε κοντό καρέ και περίπου πράσινα μάτια που φρόντιζε να βάφει τις σπάνιες φορές που έβγαινε βράδυ. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Δεν είχε καν αρραβωνιαστεί. Ζούσε στο ίδιο διαμέρισμα από τότε που γεννήθηκε, με τους καλοστεκούμενους γονείς της που είχαν πολύ εντονότερη κοινωνική ζωή απ’ την ίδια, με τους συνταξιούχους φίλους τους, τις εκδρομές της Εργατικής Εστίας και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του ΚΑΠΗ.

Όταν τέλειωσε την Κοινωνιολογία στην Πάντειο, αποφάσισε να δουλέψει στις φυλακές με μεγάλες φιλοδοξίες. Ονειρευόταν να μεταμορφώσει τα σωφρονιστικά καταστήματα σε τέτοια ακριβώς: τόπους αξιοπρεπούς διαβίωσης όπου οι εγκληματίες θα έμπαιναν κτήνη και θα έβγαιναν άνθρωποι. Στην πορεία ανέλυσε χιλιάδες φορές αυτή τη νεανική φράση ώσπου αναθεώρησε όλα της τα στοιχεία: τα «σωφρονιστικά καταστήματα» είναι μη-τόποι, καταργούν κάθε έννοια αξιοπρέπειας, οι πραγματικοί εγκληματίες δεν περνούν ούτε απέξω, οι καταδικασμένοι δεν μπαίνουν αλλά τους μπάζουν και οι λίγοι που είναι ακόμα άνθρωποι όταν έρχονται, βγαίνουν τελειωμένα κτήνη.

Μ’ αυτό το οριστικό σχήμα στο μυαλό της ντυνόταν κάθε πρωί όσο πιο άχρωμα μπορούσε και πήγαινε να κάνει τη δουλειά της τυπικά και ευσυνείδητα.

Ο άντρας που στεκόταν, όμως, τώρα μπροστά της τής δημιουργούσε την ανάγκη να είναι όμορφη. Κούκλος ο ίδιος, παρά το γελοίο κούρεμα και τα λάθος ελληνικά, είχε μια γοητεία που την καθήλωνε. Επικίνδυνος εγκληματίας, τον κυνηγούσαν οι αστυνομίες στη μισή Ευρώπη, μ’ ένα σωρό ληστείες και φόνους στο βιογραφικό του και ήταν μόλις πόσο; Εικοσιπέντε χρόνων; Το πολύ εικοσιοκτώ.

Δεν θυμόταν από πότε είχε να πάει με άντρα. Τέλος πάντων, προτιμούσε να μην το θυμάται. Κάθε φορά που τον έβλεπε να μπαίνει στο γραφείο της η ίδια χυδαία σκέψη αναβόσβηνε στο μυαλό της με φωσφοριζέ γραμματοσειρά: «Θέλω να νιώσω τον σκληρό φαλλό του μέσα μου». Έμμονη ιδέα.

Έτσι, οργάνωσε την απόδρασή του σαν ειδικός. Τα ρούχα, η περούκα, η πλαστή ταυτότητα, το αυτοκίνητο. Σήκωσε όλα τα λεφτά από το λογαριασμό της και τον ακολούθησε. Πίσω τους σύσσωμη και αγριεμένη η ελληνική αστυνομία. Κατάφερναν να κρυφτούν στην καλοκαιρινή ύπαιθρο με τους χιλιάδες τουρίστες. Τις μέρες κάναν επιτέλους έρωτα και τα βράδια οδηγούσαν προς την ελευθερία της Ανατολικής Ευρώπης, πότε αυτός και πότε εκείνη. Είχαν γλιτώσει.

Όταν τον χόρτασε, τον παράτησε στο Μπουργκάζ. Του άφησε μόνο χίλια πεντακόσια ευρώ και τα κλειδιά του τελευταίου τους Βουλγάρικου αυτοκινήτου.

Τον έπιασαν λίγους μήνες αργότερα στην Αθήνα. Δεν είπε γιατί επέστρεψε, δεν μίλησε ποτέ γι αυτήν, ούτε όταν άκουσε την καταδίκη του σε ισόβια. Σαν να μην είχε πάει ποτέ μαζί του.

Εκείνη εξαφανίστηκε τόσο ήσυχα όσο ζούσε. Δεν ξανακούσαμε νέα της. Σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.

Σοβαρή κουλτούρα... (να φύγουμε)!

Αφορμή στάθηκε μία ανάρτηση στο allufunmarx με τίτλο "λόγια, τσιγάρα, τραγούδια" και περιεχόμενο στίχους και αφορισμούς που γράφτηκαν για το τσιγάρο. Παραθέτω, λοιπόν, κι εγώ ένα πόνημα (για να μην πω ποίημα και με πάρουν με τις πέτρες) του 2004. Αν το μελοποιήσει επίδοξος καλλιτέχνης-συνθέτης παρακαλώ όπως μου αποσταλεί αντίτυπο για να καμαρώνω. Ιδού:

Δικλείδα εφηβείας

Απομεσήμερο του Ιούνη στην πλατεία, μ' ένα φραπέ και το τσιγάρο στο τασάκι,
απολαμβάνω το γλυκό καλοκαιράκι και λέω "αντίο" στη μεγάλη μου εφηβεία.

Η μοναξιά αυτή που τόσο επιδιώκω, της ενατένισης κι ουχί της απωλείας,
της ελεγχόμενης, στρωτής μελαγχολίας, που δεν χρειάζεται ανταπόδοση και τόκο,

η μοναξιά που πλημμυρίζει με εικόνες της ειλικρίνειας και της δημιουργίας,
της τόσο παρατεταμένης εφηβείας, λαμπρή κατάκτηση με κόπους και αγώνες.

Δεν περιμένω την αγάπη να μου γνέψει. Μου γνέφει χρόνια μέσα απ' το χαμόγελό σου
κι όταν μου λες "στην αγκαλιά μου, κούκλα, στρώσου να σε ταΐσω ενθουσιασμό και τέρψη".

Φωνάζει η αγάπη μέσα απ' τα παράθυρά μου. Δεν μου επιτρέπει να πονέσω, να δακρύσω,
απ' τους νταλκάδες μου να πιω και να καπνίσω. Τότε, αναπάντεχα, ζητώ τη μοναξιά μου,

τη μοναξιά που πλημμυρίζει με εικόνες της ειλικρίνειας και της δημιουργίας,
της τόσο παρατεταμένης εφηβείας, λαμπρή κατάκτηση με κόπους και αγώνες.

Πως είμαι ενήλικη απόφαση θα πάρω. Θα χαιρετίσω την ωραία μου εφηβεία.
Θα βρω καινούριους δρόμους στη δημιουργία. Σήμερα, αγάπη μου, θα κόψω το τσιγάρο!

Είκοσι χρόνια καταστρώνω τα όνειρά μου. Τώρα μεγάλωσα και θέλω να τα ζήσω.
Μόνη δικλείδα εφηβείας θα κρατήσω το ιερό δικαίωμα στη μοναξιά μου.

Υ.Γ. Εννοείται πως τα παραπάνω "θα" είχαν τη συνήθη τύχη των ομοίων τους!!!

...το ανάγνωσμα

"...κάπου άκουσα ότι ο πολυετής αυνανισμός βαράει στ' αυτιά...εκτός αν όντως ισχύει αυτό, οπότε δεν άκουσα καλά."
Κωστάκης Ανάν, "...και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες", εικονογράφηση sotos anagnos,
εκδόσεις Βαβέλ 2005.
Εγώ το πήρα στα χέρια μου την προηγούμενη βδομάδα, κι επειδή πλέον διαβάζω μόνο κάτι μαύρες νύχτες ξαπλωμένη δίπλα στο "πρόσωπο", έφαγα όλα τα μαξιλάρια και παπλώματα για να μην τους ξυπνήσω όλους απ' τα γέλια. Μόλις το τελείωσα έκανα κάτι που είχα να κάνω από την εποχή που ήμουν μικρή και μπορούσα να παθιαστώ με πράγματα όπως τα βιβλία: έπιασα και το ξαναδιάβασα. Όχι γιατί είναι κανένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά γιατί έχει έναν διαβολεμένα "καθαρό" ρυθμό, πολύ καλά κρυμμένο, σαν να διαβάζεις ένα μεγάλο ποίημα και έχει, επίσης, ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης όπου μπορείς μετά βδελυγμίας να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου.
Έτσι, λοιπόν, το σημερινό "απόγευμα που βρομάει ληγμένο σαββατοκύριακο" (του ιδίου) προτείνω σε όλους τους αναγνώστες που "μπορούν να γελάσουν με ένα καλόγουστο αστείο που αφορά την καράφλα τους" να το προτιμήσουν.
Παραθέτω δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα για του λόγου το αληθές:

"Βρε παππού, πάλι τσίσα στο κρεβάτι;
Μοιάζει τελείως απλοϊκή σαν σκέψη, αλλά αν ο θείος Ιωσήφ επέμενε και τελικά προσαρτούσε την Ελλάδα στη δική του σφαίρα επιρροής στο τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου, τότε πιθανότατα την παραπάνω φράση να την έλεγε και η δική σου αδελφή, φίλε αναγνώστη, ξεσκατώνοντας σε ξένες χώρες παππούδες κατάκοιτους και λάγνους."

"Για παράδειγμα, μπορεί να διαβάζεις και να μιλάς για ακρότητες και παραβιάσεις δικαιωμάτων με τις ώρες, απ' τη στιγμή όπως που θα δεις μια φωτογραφία όπου διάφοροι τύποι παίζουν ποδόσφαιρο χρησιμοποιώντας για μπάλα το κομένο κεφάλι ενός άλλου τύπου (και ακόμα κι αν ο υπότιτλος γράφει: τελικό σκορ 3-1), το σοκ θα είναι αρκετό ώστε να μη φας το μεσημέρι και να συνειδητοποιήσεις τι μαλακίες έλεγες όλον αυτό τον καιρό. Το βασικό πρόβλημα ήταν πάντα ίδιο. Αφού δεν έφτασε μέχρι τον δικό μας κώλο, λέμε και ένα ανεκδοτάκι με καπότες για να γελάσουμε."

ΓΙΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΤΕ!!!

(που λένε και στο χωριό μου). Κι όχι σαν τα πρόβατα, ε; Με τσαμπουκά και επιχειρήματα. Άντε, καλό βόλι!

Γράμμα στους διαδικτυακούς μου φίλους

Έφτιαξα αυτό το blog το καλοκαίρι που πέρασε, σίγουρη πως δεν πρόκειται να γράψω ποτέ. Βάλε ότι είμαι τεμπέλα, βάλε πως για να γράψω, γενικώς, πρέπει να επιτύχω ειδικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, που λέγαμε στη Φυσική (ή στη Χημεία, δεν θυμάμαι), βάλε και το αντικειμενικό πως έχω δηλ. καθημερινά να κάνω χίλια πράγματα, βάλε κι ένα τελευταίο πως με την τεχνολογία είχαμε συναντηθεί κάπου μια φορά, αλλά αδυνατούμε να θυμηθούμε η μια την άλλη... Εν ολίγοις, όταν συζητώντας με τους συνήθεις ύποπτους κολλητούς μου αποφάσισα να δεσμευτώ και να γράφω ένα κεφάλαιο από τις mikroastes την εβδομάδα ήμουνα προετοιμασμένη να φάω το φτύσιμο όσων θα με πίστευαν και θα με περίμεναν (μάταια) κάθε Πέμπτη. Τελικά, με διέψευσα, προς το παρόν τουλάχιστον γιατί, για να ξέρετε τι κουμάσι είμαι, πρέπει να αναρτήσω στο γραφείο μου το χαρακτηριστικό μου τσιτάτο: "Μην αφήνεις γι αύριο ό,τι μπορείς ν'αναβάλλεις για μεθαύριο" -αλλά δεν το έχω κρεμάσει ακόμα, το αφήνω γι αύριο.
Και ξαφνικά, ανοίγω σήμερα στο γραφείο τη σελίδα μου και έχω χίλιους φίλους που έχουν ανοίξει την κουβέντα και γράφουν για τα αγαπημένα τους βιβλία και τα τραγούδια που τους κάνουν να κλαίνε κι από τα blogs τους μαθαίνω κι άλλα πόσα blogs και πρέπει να αφιερώσω δυο ώρες την ημέρα για να σας προλάβω όλους - γιατί είστε και προκομμένοι, γράφετε συνέχεια και δεν θέλω να χάνω ούτε γραμμούλα.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: christina, αγαπημένη μου έφτιαχνα τον "Μήτσο" να στον στείλω με mail, γιατί δεν φανταζόμουν πως θα το βρεις, η δεύτερη έκδοση έχει εξαντληθεί και δεν το βλέπω να κυκλοφορεί, τουλάχιστον στα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Παρόλα αυτά, σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ που μπήκες στον κόπο να το ψάξεις και, φυσικά, περιμένω σχόλια. Ειλικρινή εννοείται, όχι "τι ωραίο που ήτανε, καλή σταδιοδρομία και εις ανώτερα", το έχω ξεπεράσει πια, αντέχω και σκληράδες. Όσο για το παιχνίδι, το περίμενα πως θα μεγαλουργήσεις.
Gianni, είμαι συγγραφέας όποτε μου κατέβει, πάντως όχι όταν γράφω και γελάω μαζί σας, οπότε μην τρελαίνεσαι, μάλλον έχεις γράψεις κι εσύ πολλές χιλιάδες λέξεις (περισσότερα σχόλια επί του προσωπικού επιφυλάσσομαι να σου κάνω στις skepseis). Και, φυσικά, θα σου πω ό,τι θέλεις για τα εκδοτικά και τα τοιαύτα, αν θέλεις στείλε μου mail με ό,τι θες να μάθεις και θα σε καθοδηγήσω όσο μπορώ με μεγάλη μου χαρά. Πάντως, τα πράγματα είναι ευκολότερα απ' όσο φαντάζεσαι, τουλάχιστον ήταν για μένα.
Gavaka, χάρηκα πολύ που σε ξαναβρήκα, άκουσα και την τελευταία εκπομπή στο pulse και -δεδομένου ότι τα μουσικά μας γούστα συγκλίνουν- περιμένω και τις επόμενες. Περνάω κι από τους φίλους σου και βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, ωραία τσάρκα για μας τους παλιοροκάδες.
Στην κυρία wilma τα είπα δια ζώσης, μόνο αυτήν τη βρωμονεράιδα την adomiel δεν έχω καταφέρει να ξετρυπώσω, αλλά που θα μου πάει...
Δεν ξέρω αν συνηθίζεται να απαντάμε στα σχόλια με posts, αλλά ήθελα πολύ να σας τα πω και να σας ευχαριστήσω γιατί με ξεκολλάτε απ' τα τετριμμένα μου, με βάζετε να σκεφτώ και να στρωθώ να γράψω.
Η φίλη σας, elf

Πάντα την άνοιξη με πιάνει μια μελούρα...

Λέω σήμερα να ξεκινήσουμε ένα νέο παιχνίδι. Μουσικές και τραγούδια που μας κάνουν να κλαίμε. Αν τα βρούμε σε video (ναι, ανακάλυψα το youtube) ή, αλλιώς, όπως τα βρούμε. Ας βάλουμε ένα όριο: να είναι τρία, ελληνικά ή αλλοδαπά. Και, φυσικά, να καλέσουμε κι άλλους. Εγώ, λοιπόν, ανεβάζω τρία τραγούδια που πάντα με κάνουν να κλαίω, όπου κι αν τα ακούσω, μέρα ή νύχτα. Το πρώτο για τη μουσική και τον σπαραγμό του - έτσι κι αλλιώς δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι - και το δεύτερο για τους στίχους που τα λένε όλα. Το τρίτο είναι ένα σπουδαίο ποίημα, που λέει γιατί πρέπει να γίνονται τα ποιήματα για να λογίζονται ως τέτοια.
Καλώ, λοιπόν, συμπαίκτες τους: christina noe, wilma, adomiel, gavaka και gianni.
Για να καλωσορίσουμε την άνοιξη και τη μελαγχολία της. Και για να γνωριστούμε καλύτερα μέσα από τις εμμονές μας.



1."Film d'amore e d'anarchia"
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Λίνα Βερτμίλερ
Μουσική: Νίνο Ρότα


2."Μικρές Νοθείες"
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος


3.Γιάννης Ρίτσος, Καπνισμένο τσουκάλι, 88-97. Μετακινήσεις (1942-1949). Ποιήματα, Β´. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 250.
Τραγουδισμένο από τον Νίκο Ξυλούρη.
Και νά, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα-ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα ― δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,
κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: «τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα». Αυτό θέλουμε και μεις.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
(copy από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, www.snhell.gr)

Πρό(σ)κληση

Η christina noe με κάλεσε να παίξω στην αλάνα της και δεν μπορώ να της το αρνηθώ. Λοιπόν, το παιχνίδι έχει ως εξής:
1- Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2- Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3- Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4- Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5- Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Το κοντινότερο σε μένα βιβλίο εκείνη τη στιγμή ήταν "Το πλήρωμα του χρόνου και ο Μήτσος" ή, αλλιώς, η πρώτη μου ολοκληρωμένη συγγραφική απόπειρα. Και αντιγράφω από τη σελ. 123:
"...Ό,τι κάνουμε για τον εαυτό μας είναι αμαρτία, πρέπει να αφήσουμε το μυαλό μας να στερέψει και το κορμί μας να αφυδατωθεί από τη στέρηση, να ξορκίζουμε αυτά που λαχταράμε, να μη ζούμε μέρα με τη μέρα μοναδικά, μα κοπαδιαστά, σαν τους άλλους.
Αισθάνομαι πως μεγάλωσα κι αυτό δεν μου αρέσει, όχι με τον τρόπο που γίνεται. Ώρες ώρες μου φτάνει αυτό το σίγουρο μέτριο που έχω, φοβάμαι να αναμετρηθώ με το αύριο και τις πιθανότητες να αποτύχω."
Αυτό ήταν κι εγώ με τη σειρά μου προσκαλώ προς το παρόν τους wilma-tote-twra, gavaka και adomiel γιατί είμαι ρούκης στο διαδίκτυο και δεν έχω άλλους φίλους. Επιφυλάσσομαι, όμως σύντομα να βρω ακόμα δύο.