Προειδοποίηση: Το ποστ που ακολουθεί είναι εξόχως προβοκατόρικο.

Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη. Και σχολιάζετε επί της ουσίας, μην ακούσω κοκοκό.

Συγχύστηκα πολύ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Κι ακόμα δεν μου ‘χει φύγει εντελώς. Έβαλα κάτι γκάζια στον σπόρο το πρωί, που μ’ άκουσε όλη η γειτονιά.

Καλά του ‘κανα, μη σας πιάνει το ευαίσθητο. Πριν ανοίξει το μάτι του είχε αρχίσει τη γκρίνια. Κι αφού γελούσα με τη στραβοχυμένη φάτσα του και τον κορόιδευα που κλαψουρίζει του λέω: «Πω πω, πρέπει να τη φωτογραφίσω αυτή τη φάτσα!». Ακαριαία σταματάει την κλαούνα και μου λέει σοβαρά: «Μπορείς να με φωτογραφίσεις τώρα;», η ψωνάρα ο γιος μου!

Του λέω πως δεν μπορώ κι η κλαούνα συνεχίζεται επί δέκα. Που τον ντύνω, τον πάω να κατουρήσει και να πλυθεί, του δίνω το γάλα κι ένα κομμάτι κέικ…

Κι εκεί που είμαι έτοιμη να τσιρίξω ακούγεται στο ράδιο αυτό και βλέπω το τέρας να σηκώνει τα χέρια και ν’ αρχίζει το χορό! «Μαμά, ωραίο τραγούδι!».

Ακόμα γελάω, δικό μου παιδί είναι αυτό, πάει και τελείωσε!

Την Κυριακή, λοιπόν, για να επιστρέψω στη σύγχυση, τον πήρα να πάμε στο Πολυτεχνείο. Του είχα διηγηθεί την ιστορία, του είχα δείξει φωτογραφίες, βίντεο και τραγούδια κι είχε μείνει μόνο να τον πάω εκεί.

Για να εντάξει όλες αυτές τις πληροφορίες στον τόπο.

Δεν ξέρω πόσοι πήγατε φέτος. Το Πολυτεχνείο ανακατασκευάζεται και είναι το μισό γιαπί. Το άλλο μισό, αυτό στο οποίο θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ο κόσμος, ήταν πανηγύρι. Τα 2/3 του προαυλίου κατειλημμένα από τα τραπεζάκια της ΚΝΕ και των ΠΚΣ και το υπόλοιπο 1/3 από ΣΥΡΙΖΑ, ΣΕΚ, ΕΑΑΚ και κάθε επαναστάτη, σοβαρό ή πικραμένο.

Μετά βίας μπορούσες να προχωρήσεις δυο βήματα. Κι ένα μεγάφωνο που ούρλιαζε όλη την ώρα που ήμουν εκεί στ’ αυτιά μου πως ο ιμπεριαλισμός μπλα μπλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Συνθήκη του Σένγκεν, η κυβέρνηση, «…κι αυτή τη στιγμή καταθέτουν στεφάνι οι εκπρόσωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου Πετρούπολης…» και εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, λέμε.

Ουρλιάζοντας. Παρόλα τα ηχεία. Μισώ αυτόν τον φασισμό του μικροφώνου. Που όποιος το κρατάει θεωρεί υποχρέωση και δικαίωμά του να μου φορέσει τις απόψεις του. Ουρλιάζοντας. Λες και δε φτάνουν τα ηχεία.

Το Πρόσωπο λέει πως το Πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος, είναι υπενθύμιση και συνέχιση των αγώνων. Πως αν λείψουν αυτά θα γίνει άλλη μία αποστειρωμένη, απολιτίκ και αντιδραστική γιορτή του κώλου.

Ναι, ρε συ, αλλά κι εγώ θέλω να σκεφτώ. Καμία εμπιστοσύνη δε μου έχεις πως μπορεί και να μπορώ να σκεφτώ μόνη μου; Και, όχι, δεν μπορώ μ’ αυτή τη φασαρία.

Τη δεκαετία του ‘80 ήταν οι Πασόκοι, τώρα είναι το ΚΚΕ. Αύριο θα βγουν και οι ΔΑΠίτες, αμφιβάλλετε;

Συσχετισμός δυνάμεων, μου λέει. Όποιος έχει τη δύναμη, παίρνει και τα τραπεζάκια και τη ντουντούκα.

Ναι, ρε συ, ξαναλέω, αλλά με θεωρείς ντιπ χαζή; Δεν ξέρω για τον ιμπεριαλισμό, τη συνθήκη Σένγκεν, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το μουνί της μάνας τους; – συγνώμη κιόλας. Τα ξέρω.

Το παιδί μου δεν ξέρει για το Πολυτεχνείο. Κι αυτά θέλω να του πω. Γιατί πρέπει να μου τα χορογραφήσεις;

Του χρόνου να ‘μαστε καλά – και με τα ίδια μυαλά γιατί μπορεί να έχω αλλάξει και να σας κυνηγάω με τις προκηρύξεις – θα πάρω τον φίλο μου τον Γιάννη που έχει άδεια μικροπωλητή και θα πάω να στήσω κι εγώ τραπεζάκι. Με μαλλί της γριάς. Τζάμπα. Πάρτε κόσμε. Χίλιες φορές να χαρίζω ζαχαρωτά παρά να παριστάνω πως.

ΥΓ. Στενοχωρήθηκα πολύ, στον λόγο της τιμής μου. Βγήκα στη Στουρνάρη κι έβρισα έναν δύστυχο οδηγό που δεν βάρεσε προσοχή για να περάσω.

Γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως μας θεωρούν τόσο χαζούς που δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνοι μας τις αναγωγές του τότε με το τώρα. Που είναι σίγουροι πως αν μας αφήσουν θα κάνουμε τον Πέτρουλα μπλουζάκι με παγιέτες σαν τον Τσε.

Και γιατί πως, περισσότερο απ’ όλα στη ζωή μου,φοβάμαι πως μπορεί να έχουνε και δίκιο.