Σκόρπιες Σκέψεις. Κι ένα γράμμα από ανάγκη.

Η αρχή του φθινοπώρου για μένα είναι πάντα πολύ δύσκολη. Πρέπει να φτάσουν τα μέσα του Οκτώβρη για να «ξαναβάλω παπούτσια». Και φέτος ειδικά έχω πολλή δουλειά στη δουλειά, πολλή δουλειά στο σπίτι και πολλές τύψεις που δεν λέω να στρωθώ σε τίποτα από τα δυο. Το χειρότερο είναι που ο γιος μου άρχισε σχολείο (προ-προνήπιο) κι έχουμε ξεχάσει τι θα πει ύπνος. Από τη μια πρέπει να ξυπνάμε στις επτά παρά δέκα κι από την άλλη να μην κοιμόμαστε όλη νύχτα – ούτε το σπλάγχνο μου είναι πολύ προσαρμοστικό. Ευτυχώς που το Πρόσωπο έχει βρει ένα σωρό καινούρια ενδιαφέροντα που τον ενθουσιάζουν και υπάρχει στο σπίτι μια φάτσα αποφασισμένη και δυναμική.

Αυτά με τα προσωπικά μου. Τα έγραψα κυρίως για να απολογηθώ που δεν αφήνω τα σχόλια που θα ήθελα στα μπλογκς σας. Σας διαβάζω όλους κάθε πρωί, ό,τι κι αν σας λέει αυτό. Αλλά για να σχολιάσω θα πρέπει να αφήσω κάποιους αδιάβαστους. Και μ’ έχει πιάσει το αξιοκρατικό μου τελευταία.

Παρόλα αυτά, κι επειδή έφτιαξα μπλογκ για να οσφραίνομαι κυρίως τις ιδέες και τις απόψεις των άλλων κι όχι για να εκθέτω τις δικές μου, πολύ μ’ αρέσει όταν ανοίγουμε συζήτηση. Ακόμα κι όταν δεν προλαβαίνω να συμμετάσχω. Μοιράζομαι, λοιπόν, μαζί σας μερικές σκόρπιες σκέψεις όπως μου ‘ρχονται στο μυαλό και περιμένω με ανυπομονησία τις δικές σας.

Ξεμπλογκάρισμα.

Δεν τα ξέρω τα παιδιά, ούτε αν έχουν απώτερους σκοπούς ή προσδοκίες. Αυτή η ιδέα, όμως, μου μοιάζει δίκαιη και καθόλου φιλανθρωπική – δεν τα πάω καλά με τους φιλάνθρωπους. Το να δώσω τα ρουχαλάκια που δεν κάνουν πια στον γιο μου, καθώς και τα τεράστια αποθέματα σε πάνες, κρέμες συγκάματος και βρεφικών σαπουνιών (που μάζευα μπας και γίνει πόλεμος και ξεμείνουμε από πάμπερς) και τώρα γεμίζουν τις ντουλάπες από αμέλεια, σε μια φυλακισμένη που τα έχει ανάγκη είναι σαν να τα έδινα στη φίλη μου που γέννησε μετά από μένα. Δεν τη λυπάμαι, ούτε την απαξιώνω. Αν είχε μεγαλύτερο παιδί, θα περίμενα να δώσει κι αυτή τα παλιά του στο δικό μου. Ή στης φίλης της.

Την τελευταία τους δράση την έμαθα τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβα. Στην επόμενη όμως θα πάω.

Οικονομική κρίση.

Ρώτησαν τα τζιμάνια στις ΗΠΑ γιατί το σχέδιό τους θα ρίξει στην αγορά 700 δις δολάρια κι όχι, ας πούμε, 600 ή 800. Και απάντησαν περίπου «γιατί χρειαζόμασταν ένα αρκετά μεγάλο νούμερο». Κουτουρού σαν να λέμε. Τελικά δεν υπήρχε plan B. Γιατί, όπως εύστοχα παρατήρησε και το Πρόσωπο, δεν υπήρχε ούτε plan A. Θεωρίες συνομωσίας τέλος. Ζήτω η θεωρία της βλακείας!

Μερικοί οικονομολόγοι πρότειναν αντί να δοθούν τα λεφτά στους αστέρες της Wall Street, που θα το πάρουν για επιβράβευση και θα το ξανακάνουν, να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των χρεών των φτωχών δανειοληπτών. Έτσι θα σωθούν τα σπίτια τους και θα τους μείνει χρήμα να ρίξουν στην αγορά ώστε αυτή να αρχίσει να ξανακινείται. Πώς είπατε; Παλιοκομμουνιστές!

Ο ουρανός.

Η αφεντικίνα μου είναι ψυχολόγος. Πραγματική, όμως. Ενδιαφέρεται για όλον τον κόσμο.

Το κτίριο που στεγαζόμαστε είναι στο Νέο Ηράκλειο. Τριώροφο και στην ταράτσα του έχει το πλυσταριό, όπως το λέμε. Μια μικρή κουζίνα όπου φτιάχνουμε τον καφέ μας. Επειδή συνήθως φτάνω πρώτη, βάζω τη μηχανή του γαλλικού να τον ετοιμάσει για όλες. Μέχρι να γεμίσει η κανάτα, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στην ταράτσα να δω τον ουρανό. Από πουθενά αλλού δεν τον βλέπω έτσι ολόκληρο και στη βάση του τα δέντρα. Από την Πάρνηθα και την Πεντέλη μέχρι το Αιγάλεω και τον Πειραιά.

Την Τετάρτη είχα ακουμπήσει τα μπράτσα μου στα κάγκελα και ρέμβαζα. Εκείνη την ώρα ήρθε η ψυχολόγος. Σηκώνει το βλέμμα, με κοιτάζει και ρωτάει ανέμελα: «Θα πέσεις;». «Όχι ακόμα» της απαντώ.

Την Πέμπτη, ανέβηκε στο πλυσταριό μαζί μου. Κι έκατσε μέχρι που έβαλα τον καφέ μας στα φλιτζάνια. Για να με βοηθήσει να τα κατεβάσω στα γραφεία μας. Μάλλον αυτό το «ακόμα» ήταν.

Χρόνια πολλά, μπαμπά.

Κλείνει τα 68 αλλά δεν το ξέρει. Νομίζει πως είναι ακόμα 50 το πολύ. Κι εμείς δεν του λέμε τίποτα. Παραμένει ωραίος και τσαχπίνης. Και σήμερα μου εξομολογήθηκε πως του αρκεί να φτάσει στα 100. Να τα εκατοστήσεις, λοιπόν, μπαμπά μου. Με το αγαπημένο σου τραγούδι.