Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Σκόρπιες Σκέψεις. Κι ένα γράμμα από ανάγκη.

Η αρχή του φθινοπώρου για μένα είναι πάντα πολύ δύσκολη. Πρέπει να φτάσουν τα μέσα του Οκτώβρη για να «ξαναβάλω παπούτσια». Και φέτος ειδικά έχω πολλή δουλειά στη δουλειά, πολλή δουλειά στο σπίτι και πολλές τύψεις που δεν λέω να στρωθώ σε τίποτα από τα δυο. Το χειρότερο είναι που ο γιος μου άρχισε σχολείο (προ-προνήπιο) κι έχουμε ξεχάσει τι θα πει ύπνος. Από τη μια πρέπει να ξυπνάμε στις επτά παρά δέκα κι από την άλλη να μην κοιμόμαστε όλη νύχτα – ούτε το σπλάγχνο μου είναι πολύ προσαρμοστικό. Ευτυχώς που το Πρόσωπο έχει βρει ένα σωρό καινούρια ενδιαφέροντα που τον ενθουσιάζουν και υπάρχει στο σπίτι μια φάτσα αποφασισμένη και δυναμική.

Αυτά με τα προσωπικά μου. Τα έγραψα κυρίως για να απολογηθώ που δεν αφήνω τα σχόλια που θα ήθελα στα μπλογκς σας. Σας διαβάζω όλους κάθε πρωί, ό,τι κι αν σας λέει αυτό. Αλλά για να σχολιάσω θα πρέπει να αφήσω κάποιους αδιάβαστους. Και μ’ έχει πιάσει το αξιοκρατικό μου τελευταία.

Παρόλα αυτά, κι επειδή έφτιαξα μπλογκ για να οσφραίνομαι κυρίως τις ιδέες και τις απόψεις των άλλων κι όχι για να εκθέτω τις δικές μου, πολύ μ’ αρέσει όταν ανοίγουμε συζήτηση. Ακόμα κι όταν δεν προλαβαίνω να συμμετάσχω. Μοιράζομαι, λοιπόν, μαζί σας μερικές σκόρπιες σκέψεις όπως μου ‘ρχονται στο μυαλό και περιμένω με ανυπομονησία τις δικές σας.


Ξεμπλογκάρισμα.

Δεν τα ξέρω τα παιδιά, ούτε αν έχουν απώτερους σκοπούς ή προσδοκίες. Αυτή η ιδέα, όμως, μου μοιάζει δίκαιη και καθόλου φιλανθρωπική – δεν τα πάω καλά με τους φιλάνθρωπους. Το να δώσω τα ρουχαλάκια που δεν κάνουν πια στον γιο μου, καθώς και τα τεράστια αποθέματα σε πάνες, κρέμες συγκάματος και βρεφικών σαπουνιών (που μάζευα μπας και γίνει πόλεμος και ξεμείνουμε από πάμπερς) και τώρα γεμίζουν τις ντουλάπες από αμέλεια, σε μια φυλακισμένη που τα έχει ανάγκη είναι σαν να τα έδινα στη φίλη μου που γέννησε μετά από μένα. Δεν τη λυπάμαι, ούτε την απαξιώνω. Αν είχε μεγαλύτερο παιδί, θα περίμενα να δώσει κι αυτή τα παλιά του στο δικό μου. Ή στης φίλης της.

Την τελευταία τους δράση την έμαθα τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβα. Στην επόμενη όμως θα πάω.



Οικονομική κρίση.

Ρώτησαν τα τζιμάνια στις ΗΠΑ γιατί το σχέδιό τους θα ρίξει στην αγορά 700 δις δολάρια κι όχι, ας πούμε, 600 ή 800. Και απάντησαν περίπου «γιατί χρειαζόμασταν ένα αρκετά μεγάλο νούμερο». Κουτουρού σαν να λέμε. Τελικά δεν υπήρχε plan B. Γιατί, όπως εύστοχα παρατήρησε και το Πρόσωπο, δεν υπήρχε ούτε plan A. Θεωρίες συνομωσίας τέλος. Ζήτω η θεωρία της βλακείας!

Μερικοί οικονομολόγοι πρότειναν αντί να δοθούν τα λεφτά στους αστέρες της Wall Street, που θα το πάρουν για επιβράβευση και θα το ξανακάνουν, να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή των χρεών των φτωχών δανειοληπτών. Έτσι θα σωθούν τα σπίτια τους και θα τους μείνει χρήμα να ρίξουν στην αγορά ώστε αυτή να αρχίσει να ξανακινείται. Πώς είπατε; Παλιοκομμουνιστές!



Ο ουρανός.

Η αφεντικίνα μου είναι ψυχολόγος. Πραγματική, όμως. Ενδιαφέρεται για όλον τον κόσμο.

Το κτίριο που στεγαζόμαστε είναι στο Νέο Ηράκλειο. Τριώροφο και στην ταράτσα του έχει το πλυσταριό, όπως το λέμε. Μια μικρή κουζίνα όπου φτιάχνουμε τον καφέ μας. Επειδή συνήθως φτάνω πρώτη, βάζω τη μηχανή του γαλλικού να τον ετοιμάσει για όλες. Μέχρι να γεμίσει η κανάτα, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στην ταράτσα να δω τον ουρανό. Από πουθενά αλλού δεν τον βλέπω έτσι ολόκληρο και στη βάση του τα δέντρα. Από την Πάρνηθα και την Πεντέλη μέχρι το Αιγάλεω και τον Πειραιά.

Την Τετάρτη είχα ακουμπήσει τα μπράτσα μου στα κάγκελα και ρέμβαζα. Εκείνη την ώρα ήρθε η ψυχολόγος. Σηκώνει το βλέμμα, με κοιτάζει και ρωτάει ανέμελα: «Θα πέσεις;». «Όχι ακόμα» της απαντώ.

Την Πέμπτη, ανέβηκε στο πλυσταριό μαζί μου. Κι έκατσε μέχρι που έβαλα τον καφέ μας στα φλιτζάνια. Για να με βοηθήσει να τα κατεβάσω στα γραφεία μας. Μάλλον αυτό το «ακόμα» ήταν.



Χρόνια πολλά, μπαμπά.

Κλείνει τα 68 αλλά δεν το ξέρει. Νομίζει πως είναι ακόμα 50 το πολύ. Κι εμείς δεν του λέμε τίποτα. Παραμένει ωραίος και τσαχπίνης. Και σήμερα μου εξομολογήθηκε πως του αρκεί να φτάσει στα 100. Να τα εκατοστήσεις, λοιπόν, μπαμπά μου. Με το αγαπημένο σου τραγούδι.







19 σχόλια:

Laplace είπε...

να τον χαιρεσαι..
στα αλλα συμφωνουμε :) λογικο.
:)
καλο σκ,καλα να περνας.

fpboy είπε...

xμ, πρέπει να κάνεις οικονομία δυνάμεων και (κυρίως) μετακινήσεων!
να χαίρσεαι το παιδί σου!

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Καλησπέρα!
Να χαίρεσαι και το γιο και το μπαμπά, η ηλικία του μικρού τώρα είναι η καλύτερη (αν και κουραστική).
Για το Ξεblogάρισμα συμφωνώ απόλυτα, πολύ καλή κίνηση. Πολύ περισσότερα από απλά λόγια.

Mara Lisha είπε...

Να τον χαίρεσαι καλή μου, να είναι πάντα γερός και δυνατός.
Επιστρέφω. Ευχαριστώ για την δύναμη και την παρότρυνση.
Φιλιά, καλό ξημέρωμα.

Turdus Merula είπε...

...να τον αγαπας και να του το δείχνεις καθημερινά...
...Παρεμπιπτόντως,η αδελφή του Παύλου ζεί στο Ν.Ηράκλειο

Leviathan είπε...

xronia tou polla!!poli omorfes oi skepseis sou!!kali kiriaki na exeis!

Ανώνυμος είπε...

Σε νοιώθω. Εξ ίσου πιεσμένη είμαι και εγώ και έτσι δε θα σχολιάσω τις σκέψεις σου όλες. Ισως κάποια άλλη στιγμή.
Οσον αφορά στη σπουδάζουσα νεολαία, υπομονή. Μετά από λίγο, όλα θα κυλάνε ρολόι. Θα είναι τόσο κουρασμένο από τις "σπουδές", που θα σου κοιμάται σα πουλάκι (μιλάει η πείρα τώρα...).
Χρόνια πολλά στο μπαμπά σου αλλά να του πεις να μην είναι τόσο ολιγαρκής (άκου 100!).
Καλή εβδομάδα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Και τί απάντησαν στους οικονομολόγους; Να μαντέψω;
Κι' έπαθα κι' ένα σοκ βλέποντας τον Σιδηρόπουλο τόσο νέο ακόμα... Τον ήξερα προσωπικά, μου θύμισε εκείνη την εποχή...
Ο μπαμπάς Σιδηρόπουλο; Γουστάρω μπαμπά!

elf είπε...

Σας ευχαριστώ όλους πολύ πολύ για τις ευχές και τα χαμόγελα.

Ρομπότ μου, λογικό!

Φωτογράφε, κι άλλη οικονομία; Βαρέθηκα!

Σουζάνα μου, δεν ξέρω αν έχεις κι εσύ μικρό αλλά είναι όντως η πιο κουραστική. Και πολύ γέλιο, έτσι;

Μάρα μου, μού 'φτιαξες το κέφι!

ΜΖ, δεν το ήξερα για την αδελφή του Παύλου. Πες μου, στο προηγούμενο ποστ εννοούσες την Παπαγιαννοπούλου; Ποιο τραγούδι; Δεν την ξέρω την ιστορία.

Λεβιάθαν, καλώς όρισες! Πολύ όμορφο και το δικό σου μπλογκ. Και πολύ ενημερωτικό για τους σινεφίλ. Θα τα λέμε!

Χουλκ μου, μου δίνεις ελπίδες - μ' έχει τσακίσει η αϋπνία. Το μυαλό μου έχει κλουβιάσει εντελώς.
Κι εγώ τα 100 λίγα τα βρίσκω. Τι στο καλό, 100 έφτασε ο δικός του πατέρας!

Βιολιστή μου, αυτό που μαντεύεις μαντεύω κι εγώ. Ήξερες τον Σιδηρόπουλο; Για πες! Ο πατέρας μου μ' αυτό το τραγούδι πάντα κλαίει - τώρα καταλάβαμε που έμοιασα και συγκινούμαι και με τα Μικι Μάους!

Καλημέρα σε όλους, παιδιά. καλή βδομάδα. Και κουράγια!!!!

ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

Καλημέρα ξυπόλητη πριγκήπισα
"Νά τόν αγαπάς καί νά τού τό δείχνεις καθημερινά" όπως είπε καί ό ΜΖ γιατί...μετά μένεις μέ ένα τεράστιο κενό, γιά ότι έπρεπε νά ειπωθεί καί δέν ειπώθηκε, πίστεψε με.
Γιά πές γιά τό Ηράκλειο από κάτω είναι τά σουβλάκια τού νταή?
Φρόντισε τό "..ακόμα" νά διαρκέσει όσο γίνεται πιό πολύ,βλέπεις η σφαίρα έφυγε από τό όπλο καί δέν γυρίζει πίσω...απλά πήγαινε μαζί της
Στόν οικονομικό τομέα τά πράγματα είναι "α-pla(n)" εσύ μόνο δίνεις καί αυτοί παίρνουν...
Καί τέλος γιά τό ζεϊμπέκικο νά σού θυμίσω λίγο Νιόνιο
"...νά ακούω έλεγε τά λόγια τή φωνή καί τ'αδερφάκι μου υψωμένο νά τό κοιτάζω στόν χορό του μοναχό καί κάτι νά..παθαίνω.."
Αυτά είχα νά καταθέσω, οφείλοντας νά παραδεχθώ ότι ήταν μεγάλη κατάθεση, περιμένοντας τούς τόκους ό θεράπων σας

wilma είπε...

Είδες τώρα! μου είπες τα νέα από κοντά, πως να αφήσω σχόλιο?
αφήνω μόνο ευχές για τον πατέρα!
Πολλά φιλιά να του δώσεις.

apos είπε...

καταρχήν, ο μπαμπάς σου είναι θεός και φυσικά μόνο ένας τέτοιος θα έβγαζε εσένα. Να ζήσει και πάνω από τα 100 εύχομαι. Χαλαρά.
η ιδέα για τα λεφτά και το χρηματοπιστωτικό σύστημα στις ΗΠΑ «έπεσε» και από αρκετούς Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους βουλευτές που την πρώτη φορά καταψήφισαν το σχέδιο των «700». Βλέπεις, εκεί δεν είναι βόδια να ψηφίζουν ό,τι του καπνίσει του μεγάλου αρχηγού. Λυπάμαι τελικά που στο τέλος υποχώρησαν.
Λες να ήταν το «ακόμα» που την ανέβασε επάνω; Ή μήπως ήθελε απλά να σε βοηθήσει; Ή μήπως φτιάχνεις καλό καφέ; Να έρθουμε και εμείς;

beth είπε...

δε θα τα πιασω ενα ενα αντιλαμβανομαι ποσο σκορπια ειναι. να ζησει ο πατερας σου. δε λεω χρονια πολλα γτ θα ταν καθυστερημενα, αλλα του ευχομαι να ειναι καλα παντα.
παλιό κομμουνιστες ε?? χαχα ηταν και το αστειο σημειο του κειμενου σου..

Ελενη μη νιωθεις τυψεις αμα δεν στρωνεσαι στις υποχρεωσεις σου. δεν υπαρχει πιο ψυχοφθορο απο απο το να χεις να κανεις κατι... να το σκεφτεσαι και τελικα να μην το κανεις. Η καντο η μη το σκεφτεσαι :)
καλημερα. 6 και 40 εδω το πρωι

chmarni είπε...

Σχετικά με το ξεμπλογκάρισμα. Είναι πολύ όμορφη πρωτοβουλία. Και εμένα με όλη αυτή τη γκλαμουριά, έφτασε να μου τη σπάει η λέξη φιλανθρωπία. Θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε ότι υπό συγκεκριμένες συνθήκες και καταστάσεις θα μπορούσε ο καθένας από εμάς να καταλήξει στη φυλακή.
Σχετικά με το Plan A και το ανύπαρκτο Plan B, να που τελικά και τα 700 δις δολάρια δεν έκαναν τίποτα. Και το Κραχ δεν είναι προ των πυλών αλλά υφίσταται. Το θέμα είναι πότε θα δραπετεύσει από τα χρηματιστήρια και θα έρθει αγορά. Για δεύτερη φορά μέσα σε 80 χρόνια οι αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά σκάει με εκκωφαντικό τρόπο. Μετά το κραχ του 1930 ακολούθησαν δικτατορίες και στη συνέχεια ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή τη φορά τι;
Να χαίρεσαι τον πατέρα σου

giannis είπε...

kt tha diegnose bre h afentikina k anebike parea...xxxx
apologoumai kgo elf mou pou desxoliazo pio syxna osous diabazo...ma o xronos me piezei aforita pleon...
- gia th krish pou grafeis ti na po...anameno na do pou tha paei...

- aksizei na skarfaloseis k s eperbazia k opou nanai gia na deis mia oraia mera ton omorfo attiko ourano ( otan den yparxei nefos e)

elf είπε...

@ ΓΙΑΝΝΗΣ: Αγαπητέ μου θεραπευτή, το "ακόμα" δεν υπάρχει. Εκτός αν ξέρει κάτι παραπάνω η φιλενάδα-ψυχολόγα, τι να πω κι εγώ!

Ευχαριστώ για την κατάθεση (κι εσένα και τον ΜΖ που μου θυμίσατε τα αυτονόητα) - θα στα τοκίσω. Δεν σχολιάζονται οι καταθέσεις, ε;

Όσο για το σουβλάκι του Νταή, βγαίνω εκεί με τον γιο μου ραντεβού (3 χρόνων) και πολύ το καμαρώνει! Αν βρεθείς όμως στα μέρη μου, έλα να σε κεράσω σουβλάκι από την κυραΛένη (μια λέξη).
Το καλύτερο που έχω φάει με διαφορά!



@ wilma: Του έδωσα και ευχαριστεί κι ανταποδίδει!

elf είπε...

@ apos: Άπος μου, μετά από τόσα καλά λόγια για τον μπαμπά μου και την αφεντιά μου, να έρθετε φυσικά! Φτιάχνω πολύ καλό καφέ. Έτσι ισχυρίζονται όλες οι συναδέλφισσες, προφανώς για να με καλοπιάσουν. Εγώ δεν μπορώ να κρίνω - σπάνια πίνω καφέ φίλτρου. Για την Αμερική καλά τα λες, ώρες-ώρες κρατάνε τουλάχιστον τα προσχήματα οι βουλευτές τους. Καλό βράδυ!


@ beth: Μωρό μου, ευχαριστώ για τον πατέρα και πιο πολύ για τη συμβουλή. Έχεις ένα ταλέντο να μου λες το κατάλληλο πράγμα ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να το ακούσω. 6 και 20 το απόγευμα εδώ και άρχισα ήδη να το κάνω.

elf είπε...

@ chmarni: Αυτά τα "μετά το Κραχ" δεν ήθελα να ακούσω, αγαπητέ μου. Γιατί πολύ το φοβάμαι πως θα κάνουν κανένα πόλεμο για να "λύσουν" τα αδιέξοδα του καπιταλισμού κι εμείς να δω μετά πού θα κρυφτούμε!

Για να πολεμήσω στον σκοπό τους δεν το συζητώ. Ούτε με σφαίρες!


@ giannis: Γιάννη μου, μην απολογείσαι. Έχω διαβάσει το ποστ σου για την οικονομία εδώ και μέρες και δεν προλαβαίνω τίποτα πια - και τα σχόλια με χρονοκαθυστέρηση τα απαντάω.
Μη στενοχωριέσαι. Εμείς να 'μαστε καλά και θα τα λέμε όπως και να 'χει! Πολλά φιλιά.

harisheiz είπε...

Εγώ αντιθέτως ομολογώ ότι είχα καιρό να σε διαβάσω, είχα και καιρό να σχολιάσω σε μπλογκ γενικά... Να χαίρεσαι τον μπαμπά σου και υπομονή... Το προ-προνήπιο κρατάει έναν μόνο χρόνο αλλά μένει ως συνείδηση για πάντα (στους γονείς)... Οι δικοί μου αισθάνονται ότι πηγαίνω ακόμα νήπιο κι ας έχω 10 χρόνια σε πανεπιστήμια :)

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.