Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

Don't kill her. Start with yourself.

“…Από μικρό παιδί πίστευα -κι ακόμα δεν το ‘χω ξεπεράσει απόλυτα- πως όλα τα πράγματα στη ζωή μου αποτελούν σημάδια, οιωνούς. Και γίνονται πάντα για το καλό μου. Μια μικρή ή μεγάλη αλλαγή στα πλάνα μου, ανοίγει μπροστά μου καινούριους ορίζοντες και με οδηγεί σε νέες κατευθύνσεις.
Γι’ αυτό και σε κάθε μου αποτυχία σταματώ. Ποτέ δεν διεκδικώ, δεν ξαναπροσπαθώ κάτι που έχω ήδη επιχειρήσει. Θεωρώ ότι εφόσον απέτυχα δεν το ήθελα αρκετά ή δεν είναι το κατάλληλο για μένα.
Εκ των υστέρων διαπιστώνω πως αυτός είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να δικαιολογώ κάθε μου ανεπάρκεια, για να μην πω τεμπελιά. Κι αυτός είναι ο λόγος που περιμένω πάντα να συμβεί κάτι σπουδαίο στη ζωή μου, ν’ ανοίξουν ξαφνικά οι ουρανοί και να μου αποκαλυφθούν ταλέντα κι ευκαιρίες. Απ’ το πουθενά, χωρίς αγώνα από μέρους μου. Σαν να το αξίζω, τελικά…”


Αυτά έλεγε η ηρωίδα στην αρχή του βιβλίου μου Το Πλήρωμα του Χρόνου και ο Μήτσος. Και περίμενε αυτό που θα τη σώσει από τη ζωή της. Μια συγκυρία, έναν πόλεμο, μια φυσική καταστροφή. Έναν άντρα. Φίλο ή εραστή.

Γι αυτό και σε 150 σελίδες βιβλίο δεν ακούγεται ούτε μια φορά το όνομά της. Γιατί η προσωπικότητά της περιορίζεται στην ανάγκη της να σώζεται. Και γιατί δεν το αξίζει.

Βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου να κάνουν το ίδιο πράγμα. Να ζουν τις μέρες τους αφηρημένα, άκριτα. Και να ξεσπάνε όταν αποδεικνύεται πως δεν ελέγχουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Γιατί ποτέ δε φταίνε αυτοί. Αυτοί είναι εκεί και περιμένουν να σωθούν. Φταίει το κισμέτ, τα άστρα, οι γονείς τους, οι σύντροφοι, η πουτάνα η κοινωνία.

Σε κοινωνικό επίπεδο αφήνοντας τους αγώνες στους άλλους. Αυτούς που ξέρουν. Τους ειδικούς. Αυτούς που τελικά καλούνται να αποφασίσουν και να δράσουν για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Λες και είναι διορισμένοι σοφοί ή φωτεινοί παντογνώστες.

Και σε προσωπικό επίπεδο. Περισσότερο οι γυναίκες. Φτωχές σταχτοπούτες εγκλωβισμένες στα γυάλινα γοβάκια τους που τις στενεύουν. Με το όραμα του πρίγκιπα που θα ‘ρθει να τις ελευθερώσει. Κι όταν ο πρίγκιπας δεν στέκεται άξιος των προσδοκιών τους τον απορρίπτουν συνολικά. Τον απορρίπτουμε. Γιατί δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να μας σώσει.

“…Έπρεπε να ξεμπερδευτώ κι εγώ η ίδια. Τον αγαπούσα τόσο ή είχα προσωποποιήσει στη μορφή του την ανάγκη μου να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, να του προσφέρω το καλύτερο απ’ αυτά που πίστευα πως δικαιούμαι;
Δεν ήθελα να πέσω ξανά στην παγίδα του Σωτήρα, του άντρα που θα με τραβήξει από μια ζωή μίζερη για να μου προσφέρει τον Παράδεισο σε συσκευασία δώρου. Όσο κι αν με βόλευε, όσο κι αν θα τον κολάκευε, δεν το ‘θελα αυτό για μας γιατί είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως η εξάρτηση σκοτώνει τη ζωή και ζωή είναι να ‘σαι ευτυχισμένος στις επιλογές σου…”

Αυτά έλεγε τάχα μου η ηρωίδα μου στο τέλος του βιβλίου. Αλλά το όνομά της δεν το άκουσε. Γιατί ακόμα το περίμενε από Εκείνον.

Ακούστε το τραγούδι που ακολουθεί. Της είπε πως θα της τηλεφωνήσει κι εκείνη έγραψε απλόχερα το σενάριο της υπόλοιπης κοινής τους ζωής. Κι αφού δεν την πήρε για να επαληθευτεί το έργο φταίει αυτός και η οξυζεναρισμένη ξανθιά γκόμενά του. Διαλέγω να πιστέψω πως η Soko μας ειρωνεύεται.

Καλό Σαββατοκύριακο.

25 σχόλια:

Laplace είπε...

Και σε προσωπικό επίπεδο. Περισσότερο οι γυναίκες. Φτωχές σταχτοπούτες εγκλωβισμένες στα γυάλινα γοβάκια τους που τις στενεύουν. Με το όραμα του πρίγκιπα που θα ‘ρθει να τις ελευθερώσει. Κι όταν ο πρίγκιπας δεν στέκεται άξιος των προσδοκιών τους τον απορρίπτουν συνολικά. Τον απορρίπτουμε. Γιατί δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να μας σώσει.


ποσο αληθινο..βγαλμενο απο την ζωη..κ στους ανδρες ομως καποιες φορες ετσι ειναι..
ΚΑΛΟ ΣΚ elf Μου

Τσουχτρα είπε...

Ούτε πρίγκιπες, ούτε σταχτοπούτες ! Τα παραμύθια δεν βοήθησαν ποτέ όσους κοιμούνται με το ένα πόδι στο πάτωμα. Το πήραν χαμπάρι και σταμάτησαν να τα ακούν...Όσοι απ' αυτούς....
Αν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι έφυγε ο Μήτσος ή η Σούλα...that's life my friend !

Καλό Σαββατοκύριακο elfoula !

aKanonisti είπε...

Κακούργα!!!!
Το λατρεύωωωωωωωωω αυτο το άσμα!!!!!!
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ όμως έτσι...Με κατέστρεψες....
Κρατάω τις φονικές διαθέσεις λοιπον...
και συμφωνώ μαζί σου στην ανάλυση που γράφεις...
Εγώ δεν ένιωσα ποτέ έτσι(να περιμένω τον Τρύφωνα τον Ηρωα)... οπότε..
δεν έχω κανένα περισπούδαστο σχόλιο να κάνω...

I Kill Herrrrrrrrrrrr!!!!!!

giannis είπε...

geia sou elf!!!!

simfono....me to text, diafono me th skeptikh pou aneferes sto a meros

akoma k na apotyxeis se kati , isos prepei na epimeineis gt ekanes lathos proseggish h lathos taktikh..

as kunhghsoume toneiro mas xoris fobo ma ma prosoxh k stathera bimata...

filia....na prosexeis thn oikogeneia

giati_baba? είπε...

Η στιγμή που θα αγαπήσεις κάποια(ον) περισσότερο απο τον εαυτό σου, θα σου αποκαλύψει πόσο απλές μπορούν να είναι οι ανθρώπινες (ερωτικές) σχέσεις...
Μου άρεσε πολύ η προσέγγιση σου στην αρχή του post και πιστεύω ότι εαν είναι κάποιος ειλικρινής με τον εαυτό του, κάτι θα του θυμίζει ο ευκολός δρόμος της παραίτησης...
Αλλά κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην προσωπική ζωή, άλλωστε όλα ένα πράγμα είναι,όταν αισθανθείς το ξεχωριστό, πρέπει να είσαι εκεί και να το στηρίξεις και όχι στη πρώτη στραβή να το βάλεις στα πόδια...
Πάντως μιλώντας προσωπικά,στο παρελθόν, όταν το έβαζα στα πόδια δεν ήταν και τόσο πάγια τακτική ή attitude τελικά, αλλά διέξοδος απο κάτι που τελικά αρνιόμουν να ''ωραιοποιήσω''...

elf είπε...

@ laplace78: Και οι άντρες, βεβαίως, μαγικό μου ρομπότ. Πολλές φορές.
Καλό ΣΚ να έχεις!


@ Tsouxtra: Με το ένα πόδι στο πάτωμα, ε; Μ' αρέσει αυτό, θέλει σκέψη.
Αλλά το πλήρωμα του χρόνου οφείλουμε να το αντιλαμβανόμαστε. Νωρίς. Για να μην ξοδευόμαστε σε τελειωμένα και να μην εγκλωβιζόμαστε.
Ιστορίες για φίδια, τσούχτρα μου. Καλό ΣΚ και σε σένα!!!

elf είπε...

@ aKanonisti: Κι εμένα μου αρέσει πολύ, γενικά η τύπισσα, τελευταία την ανακάλυψα.
Εσύ κράτα τις φονικές διαθέσεις, ναι, γιατί έμαθα πως κυκλοφορούν και αρκούδες (ας μην το κατάλαβα ακριβώς. Θα το ξαναδιαβάσω κι επιφυλάσσομαι).
Άκου τον Τρύφωνα!!! Χα χα χα χα!!!!


@ giannis: Κι εγώ διαφωνώ, Γιάννη μου, γι αυτό η ηρωίδα μου είχε αυτήν την τύχη :-)
Αν και τα κατάφερε τελικά, κατά κάποιον τρόπο.
Αν ξέρεις θετικά τι κυνηγάς, τότε πρέπει να προσπαθείς ξανά και ξανά. Και να βελτιώνεσαι.
Φιλιά και σε σένα. Τους προσέχω!

elf είπε...

@ giati baba: Καλησπέρα και καλώς ήρθες! Πέρασα από τα μέρη σου, τι ωραία που γράφεις! Πραγματικά χάρηκα.
Και στος μουσικές, μαζί με τον chmarni, προβλέπω να μου φτιάχνετε ωραίο σάουντρακ για τον χειμώνα.

Απλά είναι τα πράγματα στις ερωτικές σχέσεις. Εμείς τα μπερδεύουμε γιατί τις φορτώνουμε απαιτήσεις και προσδοκίες.
Απαιτήσεις και προσδοκίες που θα έπρεπε να έχουμε από τους εαυτούς μας για να 'μαστε σοβαροί.

Και καλά έκανες που το έβαζες στα πόδια. Είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεσαι νωρίς πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.

Καλό καλό ΣΚ!!!

Spy είπε...

To άζμα ενέπνευσε την συγγραφεύς ή η συγγραφεύς το άζμα;
Διότι μια ταύτισης νοημάτων ήτο ολοφάνερη.

(Η μικρά είναι άνω των δεκαπέντε;)

chmarni είπε...

Ααααααααααχ… Εσύ να δεις τι μου κάνεις με αυτά που γράφεις…
Σε όλους μας συμβαίνει κάποια στιγμή να μας φταίνε τα πάντα εκτός από τον εαυτό μας. Αλλά η αλήθεια είναι τελικά πως ζούμε σε ένα κόσμο που και εμείς συνδιαμορφώνουμε, περιμένουμε πολλές φορές από τους άλλους λύσεις σε πράγματα που αυτοί είτε δεν δύνανται να δώσουν, είτε δεν αισθάνονται την υποχρέωση. Όμως η ζωή δε χρωστάει κανενός… Έτσι αν δε πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας θα ψάχνουμε μία ζωή το άλλοθι της δυστυχίας μας.
Αυτό που μου έχει μείνει από την ηρωίδα του βιβλίου σου είναι το γεγονός ότι ήταν από μία εύπορη και γνωστή οικογένεια, αν μη τη άλλο ποθητή και ερωτεύσιμη, με πολλά ταλέντα και γενικότερα είχε ένα πακέτο που πολλές γυναίκες θα ζήλευαν. Αλλά να που όλα αυτά δε συνιστούν συστατικό προσωπικής ευτυχίας…

Madame Bovary είπε...

Εύχομαι να το είχες γράψει/να το είχα διαβάσει αυτό πριν από καιρό. Τραγικά εύστοχο κείμενο. Congrats

elf είπε...

@ Spy: Ταύτισις, αγαπητή, εφόσον δεχτούμε πως η καλλιτέχνις έχει μια διάθεση ειρωνική. Γιατί αν το εννοεί στ' αλήθεια εμπίπτει στη συνομωταξία που αναφέρω.
Πρέπει να είναι λίγο πάνω από 20. Άρα και να το εννοεί τη συγχωρούμε, ε;


@ chmarni: Deserve is a strange word, διάβασα πριν λίγο στον kleisti strofi. Δεν είναι;


@ Madame Bovary: Κι εγώ εύχομαι να ήταν πριν πολύ πολύ καιρό και να έχει περάσει. Γιατί σε έχασα και δεν ξέρω γιατί. Λύνεται πάντως, μην ανησυχείς. Όταν το πάρεις απόφαση γίνεται τραγικά ανώδυνο. Σε φιλώ, μικρή μου!

Adomiel είπε...

Αγαπημένο μου elf πολλές καλημέρες...

Ελπίζω το σχόλιο μου να σε βρίσκει καλά... Εμείς εδώ πολύ καλά, όβερ...!

Πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Έχω προλάβει να σου πω τι γ@μ1στερα posts ανεβάζεις; Μ' αυτό γέλαγα επί 5λεπτο...! ;-)

wilma είπε...

H ιδανική λύση: ρίχνεις πάντα το φταίξιμο σε κάποιον άλλο. Αν γυρίσεις τα μέσα έξω και στο τσιτάτο του Κοέλιο (αν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν μπλα μπλα....) θα καταλάβεις ότι αν δεν θες κάτι πολύ, για αυτό και δεν έγινε. Ναι καλά τώρα, δεν έγινε επειδή δε το ήθελα αρκετά. Ενώ αμα καταντήσω γραφικός με ακορντεόν κάτω από το παραθύρι του έρωτα που δε με θελει, θα με θελήσει επειδή έχω λυσσάξει να περάσει το δικό μου.
Δηλαδή είτε παρατάς εύκολα τις μάχες ή καταντάς αγύριστο κεφάλι.δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτόν τον κόσμο κύριοι!

Ανώνυμος είπε...

Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με την ανθρώπινη ψυχολογία και τους διαφόρους τύπους ανθρώπων. Για παράδειγμα, ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω, στο άσμα ' O 'ανθρωπός μου' (http://www.youtube.com/watch?v=SLc7IwGDM1o) ποιό ήταν εκείνο το προσόν που ανήγαγε τον "κύριο" σε "φως" και "άνθρωπο" της κατά τα άλλα εξαίρετης αοιδού.
Οπως βέβαια και στον αντίποδα, ο υμνος των ανθρώπων, που μπορούν να αφήσουν πίσω το παρελθον, από το αγαπημενο μου σπουργιtάκι, (http://www.youtube.com/watch?v=kFRuLFR91e4)
(Δε προλαβαίνω να εμβαθύνω περισότερο άλλη φορά..)
Φιλιά.......

ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

Καλημέρα ερίτιμος
από πού άραγε εκπορεύεται αυτή η κούραση, νά τό πώ? παράιτηση? πού, ομολογουμένως, αποπνέουν οί παρασκευιάτικες αναζητήσεις σας?
από όπου καί εάν είναι πάντως, είναι, καλοδεχούμενες διότι αυτό σημαίνει πώς, άν μή τί άλλο, προσπαθείτε νά διορθώσετε τό "τρίτο λάθος" σας καί εσείς:))
όμως μήν εγκαταλλείπετε θά συνιστούσα "epimonyl" τών 250 ml καί φυσικά "alepoudin-d" τών 50 ml καί απόλυτη ηρεμία.
φιλικώτατα ό θεράπων σας

elf είπε...

@ Adomiel: Γεια σου, γλυκό μου! Τα ίδια καλά κι εδώ, όβερ. Μήπως να τα λέγαμε σε πιο τετ α τετ φάση; Χειμώνιασε, ώρα για καφεδάκια και ομαδική περισυλλογή.


@ wilma: Εγώ αν καταφτάσω με ακορντεόν κάτω από το παράθυρο, πόσο μάλλον αν τραγουδήσω κιόλας, όχι μόνο θα με θέλει, γη και ύδωρ θα παραδώσει για να σταματήσω!
Αυτό το "κύριοι"! Έχω πεθάνει στα γέλια, μουτράκι.

elf είπε...

@ houlk: Τι να εμβαθύνεις ήρωά μου, για εμβάθυνση είμαστε τώρα; Είπαμε, τα πράγματα είναι απλά, εμείς έχουμε μάθει να τα κάνουμε παλούκια. Λες και δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιόλογο να ασχοληθούμε. Άσε με, γιατί τα έχω πάρει στο κρανίο, που λέει κι ο γιος μου.
Ωραία τραγούδια! Φιλιά κι εσύ.


@ ΓΙΑΝΝΗΣ: Πού είσαι εσύ, επιστήμονας άνθρωπος, και αφήνεις τον ασθενή σου στην τύχη του;
Χάρηκα που είδα πως επανήλθες με το Part III του αγαπημένου μου ΠΑΝ κι ένα σωρό θεραπείες για μένα.
Μπορεί κούραση, λίγο παραίτηση και πολύ το φθινόπωρο, πάντα με πιάνει μια μελαγχολία που όσο να 'ναι θεωρείται γοητευτική.
Το epimonyl θα κλείσω τη μύτη και θα το καταπιώ. Το δε alepoudin-d, αν και δεν ξέρω τι ακριβώς θεραπεύει, μου φαίνεται ένα κι ένα για την περίπτωσή μου. Και ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.
Ευχαριστώ, θεραπευτή μου. Καλό βράδυ σου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Δεν ξέρω τελικά, ποιά είναι η καλύτερη επιλογή. Να αποδέχεσαι και να προσαρμόζεσαι σε κάθε αναποδιά της ζωής, ή να πηγαίνεις κόντρα στο ρέμα για να μείνεις με τη γεύση της πιθανής σου νίκης;
Ετσι κι'αλλιώς, εκ του αποτελέσματος δεν κρίνεται η κάθε προσπάθεια; Τα "σωστά" και τα "λάθη" μας, εκ του αποτελέσματος δεν κρίνονται ως λάθη, ή ως σωστά;
Απλά κάποιοι άνθρωποι, όπως η ηρωϊδα σου, δεν αντέχουν ούτε τη προσαρμογή, ούτε την απόρριψη. Πιθανότατα, δεν αντέχουν ούτε τον ίδιο τον εαυτό τους. Υπάρχουν μόνο μέσα απο τη παρουσία τρίτων, και την αποδοχή τους.
Και συνήθως, είναι βαθύτατα δυστυχισμένοι...
Καλό βράδυ elf μου.

Λούσυ είπε...

Στη ζωή μας η ευχάριστη έκπληξη είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είναι τόσο απλό να το ανακαλύψει κάποιος, όσο απλό είναι να μάθεις ποδήλατο. Κανεις δεν μπορει να σου μάθει μονος σου βρίσκεις το κόλπο της ισορροπίας και στη συνέχεια απορεις, όταν διαπιστώνεις ότι ήταν τόσο εύκολο. Ωστόσο δεν είναι γνώση που μεταβιβάζεται...

beth είπε...

Μοναδικο σαν το βιβλιο σου που το διαβασα και αυτο..

υγ: δεν εφυγα απλα ακολουθω τις συμβουλες σας.. ομορφα ειναι

υγ2: διαβασα ενα βιβλιο το "φτιαξε την δυστυχια σου μονος σου" το ξες μηπως?

kikop80 είπε...

Γιατί μαρτύρησες το τέλος?
:(
Δεν είναι σωστό...

Ρε τι λέτε τώρα?
:)
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να μη φταις για τίποτα εσύ, παρά μόνο όοοολοι οι άλλοι???
:D
Πάντως όπως προείπανε οι προλαλήσαντες, προηγουμένως, έχουμε όλοι κάτσει στα αυγά μας και δε λέμε να ξεκουνήσουμε τον απευθυσμένο μας από τη ζεστή μας τη φωλιά (προσοχή, όχι Φώλια)!
Είμαι του δόγματος: αν δεν κουνήσεις το δαχτυλάκι σου τίποτα δεν θα "κερδίσεις"!
Οι παλιοί δεν τα 'βγαλαν ετσι τόσα σοφά! Δεν φτάνει να τα περμένεις όλα να σου συμβούν! Πρέπει να τα κυνηγήσεις! Το πήρε και ο μπαρμπακοέλιος και το κανε μπαντιέρα! Εννοείται κύριος πως περισσότερες πιθανότητες είναι να σου κάτσει κάτι αν το θες και κινηθείς προς αυτό, δεν είπες και τπτ νέο!

Ώπα , ώπα... θυμήθηκα και το άλλο...Χε Χε!!!
Παρακαλάει ο Εβραίος από το πρωί μέχρι το βράδυ το Θεό:
"Θεέ μου κάνε σε ικετεύω να κερδίσω το λότο, σε παρακαλώ πολύ, κάνε να κερδίσω το λοτο κλπ κλπ.
Χρόνια ολόκληρα αυτή η δουλειά!
Καμιά φορά ανοίγουν τα σύννεφα, σχίζονται οι ουρανοί, αστραπές και βροντές και μια δυνατή στεντόρεια φωνή ακούγεται από ψηλά:
"Παίξε και κανα λότο!"

Κάλώς σε βρήκα ξωτικούλα!!!
Καλό Φθινοπωράκι και καλή σεζόν (θα έχουμε)!

Mara Lisha είπε...

Πίσω από τον γυάλινο πύργο που έχτισα, κοιτώ τα πεφταστέρια. Κι αν έρθει θα χτίσω την σκάλα. Θα πάρω διαμαντάκια και θα ραγίσω το γυαλί.
Τελικά έρχεται ποτέ; Γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα; Παραδεχόμαστε στον εαυτό μας ότι έχουμε κάνει λάθος επιλογές;
Κοιτάμε ποτέ την πίκρα του άλλου ή είμαστε τόσο εγωιστές που θεωρούμε πως μόνο εμείς έχουμε προβλήματα;
Ξωτικό μου, κάθε φορά με βάζεις στην διαδικασία της αναζήτησης και της αυτοκριτικής!
Σε φιλώ :)

elf είπε...

@ βιολιστής στη στέγη: Τώρα που βλέπω γραμμένη από κάποιον άλλον την αντιμετώπιση που της έχω, μου φαίνεται πολύ σκληρή. Αλλά έτσι είναι. Πάντα δυστυχισμένη την παράτησα. Εκτός αν καταφέρει να μεγαλώσει μόνη της. Αποτινάσσοντας τα περιττά. Καλημέρα!

@ Λούσυ: Εσύ, καλή μου, έχεις κάθε δικαίωμα να το λες αυτό. Το έχεις αποδείξει. Οι περισσότεροι από μας μόνο στη θεωρία δοκιμαζόμαστε. Προς το παρόν. Και στις υποθέσεις εργασίας είναι εύκολο να παραβλέψεις σημαντικούς παράγοντες και να κάνεις λάθος. Καλημέρα και σε σένα!

elf είπε...

@ beth: Χτες βράδυ χάζευα το ποστ σου για το ίντερνετ που έχει βρωμίσει τοσες μέρες κι ετοιμαζόμουν να σου γράψω σχόλιο "τι έγινε, μικρή, η Πληροφορική φαίνεται πως είναι τίγκα στα ενδιαφέροντα και τους ενδιαφέροντες", αλλά με διέκοψε το τέρας μου και δεν το έκανα.
Με τιμάει πολύ που διάβασες το βιβλίο μου και σου άρεσε. Πού να δεις το επόμενο :-)
Το άλλο που μου λες δεν το ξέρω. Μυθιστόρημα είναι; Γράψε καμιά πληροφορία αν το θεωρείς καλό.

Να περνάς καλά, κοριτσάκι. Πόσο μου έχει λείψει η φοιτητική ζωή!


@ kikop 80: Γύρισε! Γύρισε!! Γύρισεεε!!!!!
Γιατί γύρισες, βρε; Και γιατί διαβάζεις τέτοιες μπούρδες ερωτευμένος άνθρωπος; Εσύ μόνο να αισθάνεσαι και να μυρίζεις πρέπει τώρα. Άσε τη βαριά φιλοσοφία και την αυτοκριτική και ζήσε την ευτυχία. Να είσαι γερός και χαρούμενος. και να την προσέχεις!

(Δεν έχασες το ταλέντο σου στις Κεντρικές Ευρώπες, πάντως. Ο Εβραίος είναι σούπερ!)

Καλημέρα, Κίκοπά μου!!!!Καλώς επέστρεψες!

@ Mara Lisha: Πόσο μας έχεις λείψει, αγάπη μου, το λέγαμε και με τη Wilma. Άντε, τελείωνε με την εργασιοθεραπεία μήπως έρθεις και για καμιά Αθηνοθεραπεία. Θα χαρούμε πολύ!
Ποτέ δεν κοιτάμε, νομίζω, τα προβλήματα των άλλων. Μόνο σε επίπεδο ανακούφισης "ουφ, ευτυχώς, εμείς είμαστε μια χαρά!"
Η αναζήτηση είναι μια χαρά. Χαίρομαι που μου την προσάπτεις. Τουλάχιστον εσύ καταλήγεις και σε κανένα συμπέρασμα. Ενώ εγώ...
Σε φιλούμε!!!!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.