Don't kill her. Start with yourself.

“…Από μικρό παιδί πίστευα -κι ακόμα δεν το ‘χω ξεπεράσει απόλυτα- πως όλα τα πράγματα στη ζωή μου αποτελούν σημάδια, οιωνούς. Και γίνονται πάντα για το καλό μου. Μια μικρή ή μεγάλη αλλαγή στα πλάνα μου, ανοίγει μπροστά μου καινούριους ορίζοντες και με οδηγεί σε νέες κατευθύνσεις.
Γι’ αυτό και σε κάθε μου αποτυχία σταματώ. Ποτέ δεν διεκδικώ, δεν ξαναπροσπαθώ κάτι που έχω ήδη επιχειρήσει. Θεωρώ ότι εφόσον απέτυχα δεν το ήθελα αρκετά ή δεν είναι το κατάλληλο για μένα.
Εκ των υστέρων διαπιστώνω πως αυτός είναι ένας πολύ βολικός τρόπος να δικαιολογώ κάθε μου ανεπάρκεια, για να μην πω τεμπελιά. Κι αυτός είναι ο λόγος που περιμένω πάντα να συμβεί κάτι σπουδαίο στη ζωή μου, ν’ ανοίξουν ξαφνικά οι ουρανοί και να μου αποκαλυφθούν ταλέντα κι ευκαιρίες. Απ’ το πουθενά, χωρίς αγώνα από μέρους μου. Σαν να το αξίζω, τελικά…”

Αυτά έλεγε η ηρωίδα στην αρχή του βιβλίου μου Το Πλήρωμα του Χρόνου και ο Μήτσος. Και περίμενε αυτό που θα τη σώσει από τη ζωή της. Μια συγκυρία, έναν πόλεμο, μια φυσική καταστροφή. Έναν άντρα. Φίλο ή εραστή.

Γι αυτό και σε 150 σελίδες βιβλίο δεν ακούγεται ούτε μια φορά το όνομά της. Γιατί η προσωπικότητά της περιορίζεται στην ανάγκη της να σώζεται. Και γιατί δεν το αξίζει.

Βλέπω πολλούς ανθρώπους γύρω μου να κάνουν το ίδιο πράγμα. Να ζουν τις μέρες τους αφηρημένα, άκριτα. Και να ξεσπάνε όταν αποδεικνύεται πως δεν ελέγχουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Γιατί ποτέ δε φταίνε αυτοί. Αυτοί είναι εκεί και περιμένουν να σωθούν. Φταίει το κισμέτ, τα άστρα, οι γονείς τους, οι σύντροφοι, η πουτάνα η κοινωνία.

Σε κοινωνικό επίπεδο αφήνοντας τους αγώνες στους άλλους. Αυτούς που ξέρουν. Τους ειδικούς. Αυτούς που τελικά καλούνται να αποφασίσουν και να δράσουν για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Λες και είναι διορισμένοι σοφοί ή φωτεινοί παντογνώστες.

Και σε προσωπικό επίπεδο. Περισσότερο οι γυναίκες. Φτωχές σταχτοπούτες εγκλωβισμένες στα γυάλινα γοβάκια τους που τις στενεύουν. Με το όραμα του πρίγκιπα που θα ‘ρθει να τις ελευθερώσει. Κι όταν ο πρίγκιπας δεν στέκεται άξιος των προσδοκιών τους τον απορρίπτουν συνολικά. Τον απορρίπτουμε. Γιατί δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να μας σώσει.

“…Έπρεπε να ξεμπερδευτώ κι εγώ η ίδια. Τον αγαπούσα τόσο ή είχα προσωποποιήσει στη μορφή του την ανάγκη μου να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, να του προσφέρω το καλύτερο απ’ αυτά που πίστευα πως δικαιούμαι;
Δεν ήθελα να πέσω ξανά στην παγίδα του Σωτήρα, του άντρα που θα με τραβήξει από μια ζωή μίζερη για να μου προσφέρει τον Παράδεισο σε συσκευασία δώρου. Όσο κι αν με βόλευε, όσο κι αν θα τον κολάκευε, δεν το ‘θελα αυτό για μας γιατί είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πως η εξάρτηση σκοτώνει τη ζωή και ζωή είναι να ‘σαι ευτυχισμένος στις επιλογές σου…”

Αυτά έλεγε τάχα μου η ηρωίδα μου στο τέλος του βιβλίου. Αλλά το όνομά της δεν το άκουσε. Γιατί ακόμα το περίμενε από Εκείνον.

Ακούστε το τραγούδι που ακολουθεί. Της είπε πως θα της τηλεφωνήσει κι εκείνη έγραψε απλόχερα το σενάριο της υπόλοιπης κοινής τους ζωής. Κι αφού δεν την πήρε για να επαληθευτεί το έργο φταίει αυτός και η οξυζεναρισμένη ξανθιά γκόμενά του. Διαλέγω να πιστέψω πως η Soko μας ειρωνεύεται.

Καλό Σαββατοκύριακο.