Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΙΙ




Φυσικά και δεν ήταν έρωτας. Κι ας τους άφησε όλους να το πιστεύουν. Μια ευκαιρία να φύγει έψαχνε. Γιατί ξαφνικά φαίνεται πως ανέπτυξε τάσεις φυγής.

Σιδέρωνε στην κουζίνα το συνηθισμένο βουνό από ρούχα του άντρα της και των παιδιών της. Αυτός έλειπε στο καφενείο – ίσα για να πιει ένα ούζο, ευτυχώς δεν είχε μπλεχτεί ποτέ με στοιχήματα και ζάρια. Εκείνα, τα παιδιά τους, ήταν σκορπισμένα στο σαλόνι: ο μεγάλος έβλεπε τηλεόραση στη διαπασών και οι δυο μικρότερες ξεμάλλιαζαν τις κούκλες τους.

Ψέκαζε και πάταγε το ένα βρακί μετά το άλλο, μηχανικά, χωρίς να σκέφτεται, ώσπου ένιωσε για μια στιγμή ένα φτερούγισμα στο στήθος. Αναπάντεχα. Σαν ξάφνιασμα. Όχι προαίσθημα για κάτι δυσάρεστο, ούτε ενόχληση, απλώς σαν κάτι να μην ήταν ίδιο.

Έριξε μια ματιά στο σαλόνι κι είδε πως τα παιδιά της συνέχιζαν τις ασχολίες τους. Οι μικρές, μάλιστα, έχουν αρπάξει πια την κούκλα και την τραβάνε πότε η μια και πότε η άλλη ουρλιάζοντας κι ο μεγάλος τούς φωνάζει νευριασμένος.

Μόνο που αυτή δεν τα ακούει. Τα βλέπει και τα τρία με ορθάνοιχτα στόματα, τεντωμένους λαιμούς και γουρλωμένα μάτια να χειρονομούν και υποψιάζεται τα ουρλιαχτά τους, μόνο που δεν τα ακούει.

Τι ασύλληπτη ευτυχία! Που, δυστυχώς, κρατάει μια μόνο στιγμή. Πριν προλάβει να χαμογελάσει, η ακοή της επιστρέφει και μαζί οι φωνές των παιδιών της. Γυρίζει αφηρημένη να τους πει να ησυχάσουν και πάνω στην ώρα έρχεται ο πατέρας τους για το βραδινό.

Δεν του είπε τίποτα, ούτε και σε κανέναν άλλον, παρόλο που της συνέβη κι άλλες φορές από τότε. Δεν ήταν μορφωμένη, αλλά καταλάβαινε πως δεν είχαν τίποτα τα αυτιά της. Την κουφαμάρα αυτήν τη δημιουργούσε το μυαλό της όταν δεν άντεχε άλλο.

Δεν ήταν φτιαγμένη για σύζυγος, ούτε για μητέρα. Από μικρή το μόνο που ήθελε ήταν να κάθεται στον καναπέ του πατρικού της και να διαβάζει κουτσομπολιά στις φυλλάδες. Πότε-πότε να σηκώνεται και να πηγαί-νει στην ξαδέλφη της, στην άλλη άκρη του χωριού, για να παίξουν «Θανάση» κι ύστερα πάλι πίσω στον καναπέ της.

Είχε φτάσει όμως εικοσιπέντε χρονών και οι γονείς της βιάζονταν να την παντρέψουν. Τον άντρα της τον διάλεξε μόνη της. Λίγο μεγαλύτερός της, από το διπλανό χωριό, είχε πάει στην Αθήνα να δουλέψει στο μαρμαράδικο του θείου του. Ένα καλοκαίρι ήρθε για διακοπές και συναντήθηκαν στην καφετέρια. Της την έπεσε, βγήκαν πεντέξι ραντεβού, τη ζήτησε και τον πήρε.

Είναι καλός άντρας κι εργατικός. Βγάζει αρκετά λεφτουδάκια και περνάνε άνετα. Κι όταν βγει στη σύνταξη ο θείος, θα του αφήσει το μαρμαράδικο όλο δικό του.

Και τα παιδιά τους είναι καλά. Φρόνιμα και τα τρία, και στο σχολείο τα κουτσοκαταφέρνουν. Καμιά φορά μόνο μαλώνουνε, αλλά ποια αδέλφια σ’ αυτήν την ηλικία δεν μαλώνουν;

Μόνο που εκείνη δεν αντέχει άλλο. Δεν θέλει να ξυπνάει απ’ το χάραμα για να τους ετοιμάσει έναν-έναν να φύγουν, και μετά να πιάσει τις δουλειές, μετά τα ψώνια, το φαγητό, μετά ν’ αρχίσουν ξανά να μαζεύο-νται, να φάνε, να πλυθούνε, να διαβάσουν, να ξαναφάνε και να πέφτει στο κρεβάτι ξερή αλλά να μην κοιμάται. Γιατί αλλιώς την ήθελε τη ζωή της.

Οπότε, φυσικά, δεν ήταν έρωτας. Σιγά τον ωραίο ή τον πετυχημένο. Ο βοηθός του υδραυλικού, δεκαοχτώ χρονών μωρό, αλλά την κοιτούσε μες την λιγούρα.

Τον κάλεσε μια μέρα μόνο του, του ‘φτιαξε καφεδάκι και τον τράβηξε στη κρεβατοκάμαρα, πριν προλάβει να βγάλει άχνα. Τον χάρηκε, βέβαια, τον πιτσιρικά αλλά δεν έφυγε μαζί του γι αυτό.

Έφυγε γιατί ήταν πολύ άβουλη για να φύγει μόνη. Να πάρει την απόφαση, να σηκωθεί, να τα μαζέψει και να φύγει.

Ενώ τώρα τα κανόνισε όλα αυτός. Και το αυτοκίνητο και τα λεφτά και το φίλο του που θα τους φιλοξενούσε στην Πάτρα μέχρι να ορθοποδήσουν. Ήρθε από κάτω, της κόρναρε κι αυτή το μόνο που είχε να κάνει ήταν να κατέβει και να κάτσει στη θέση του συνοδηγού.




Γύρισε μετά από λίγες μέρες. Μόνη της. Ο άντρας της τη δέχτηκε γιατί είναι καλός άντρας και γιατί δεν τα ‘βγαζε πέρα με το σπίτι και τα τρία παιδιά.

Κι έπειτα εκείνη ξανάφυγε μ’ έναν άλλον. Και ξαναγύρισε. Κι εκείνος την ξαναδέχτηκε, γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.

Ώσπου ξανάφυγε. Και δεν έχει γυρίσει. Αυτή τη φορά φαίνεται να ‘ναι οριστικό.

17 σχόλια:

Green_revenger είπε...

Πιπινοκυνηγιάρα η κυρία.
Άμα το 'χεις στο αίμα σου, τι αναπάντεχα και ξαφνικά....
Τα παιδιά κι ο άντρας θα το ξεπεράσουν, όλα ξεπερνιούνται άλλωστε.
Κι ο ποητής έγραψε : "θες και βουλιάζεις κάθε μέρα στα βαθειά, αφού δεν ξέρεις στη στεριά να ταξιδεύεις".
Καλές εσπέρες

aKanonisti είπε...

Καλή πουτάνα η πρωταγωνίστρια σου!!!!
Χαχαχαχαχαχαχαχα
Μη σώσει και γυρίσει....
Ο καημένος ο άντρας της..θα βρει καμία άλλη... και ζήσει ευτυχισμένος ever after....
Αυτή... λίγο χλωμό το κόβω να ευτυχήσει ποτέ... γιατί δεν θέλει να δώσει....μόνο αρπάζει...
Τα καήμενα τα παιδιά.. τι φταίνε?

Γιατί ωρέ με τσάτισες Σαββατιάτικα?? Μου θύμησες πραγματικές ιστορίες.. που με εξοργίζουν...

elf είπε...

@ green revenger & aKanonisti:
Παιδιά, η ιστορία βασίζεται σε αληθινό περιστατικό που δημοσιεύτηκε στον Τύπο (metrorama 21.10.2002). Μόνο που η original είναι απείρως καλύτερη: 42χρονη ΠΑΚΙΣΤΑΝΗ, μητερα 11 παιδιών, έριξε υπνωτικό στον άντρα της και έφυγε με τον 18χρονο εραστή της, με τον οποίο την είχαν πιάσει στα πράσα άλλες δύο φορές!
Την έφερα στα δικά μας μέτρα ακριβώς για να δείξω πως μπορεί να συμβεί εύκολα κι ανά πάσα στιγμή.

Green revenger, συμφωνώ πως όλα ξεπερνιούνται. Όπως λέω πάντα, κανείς δεν πέθανε δα από έρωτα. Καλό Σαββατόβραδο!

aKanonisti, αυτά χρυσή μου είναι βγαλμένα απ' τη ζωή. Δεν χρειάζεται να τσατίζεσαι Σαββατιάτικα! Ελπίζω να βγεις, να γλεντήσεις και να πιεις και ένα ουισκάκι και για μένα (που θα μείνω μέσα να κρεμάσω κάτι κάδρα που πήραμε). Φιλιά πολλά!

aKanonisti είπε...

Δεν θα βγω.. αλλά θα το πιω...
Χαχαχαχαχαχαχα
Σήμερα θα κάνω κούρα... γιατί...
κακά τα ψέματα...
Γέρασααααααααααα!!!!!
(εβγαλα και ένα τεράστιο σπυρί... στο μάγουλο...και είμαι να μην με βλέπει άνθρωπος...)
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Υ.Γ. Αλφάδι έχετε??? Αλλιώς δεν κρεμιούνται τα κάδρα...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ να πω μόνο πως γράφεις καταπληκτικά. Με έναν τόνο θλίψης που μου αρέσει. Τα σκεύη μου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Η εικόνα πάνω απο την ανάρτηση μου θύμισε ένα τραγούδι της Αλκυστης Πρωτοψάλτη για μιά γυναίκα που σιδέρωνε στη κουζίνα και πάνω σε μιά πιέτα δύσκολη της έφυγε ένα δάκρυ. Πικρό τραγούδι, πικρή κι' η ιστορία σου, πικρή και η ζωή όποιου πιστεύει ότι δραπετεύει απ' τη μιζέρια του με τυφλές φυγές.

Green_revenger είπε...

Να πεθάνεις από καύλα πάνω στην πράξη, χίλιες φορές.
Να πεθάνεις για κάτι που γουστάρεις, τρεις χιλιάδες φορές.
Αλλά να πεθάνεις για ξεφτιλισμένο συναίσθημα, αυτό κι αν είναι "τυφλή φυγή" (αν και ο όρος είναι σοφιστεία).
Από τότε που οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι το sex δεν είναι μόνο αναπαραγωγική διαδικασία, η αγάπη (αλλοφύλων τε και μη) κατάντησε προιόν με ημερομηνία λήξης. Α! και βάση για κερδοφόρες επιχειρηματικές δραστηριότητες (αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο)
ΥΓ: Να θυμηθώ ν'αφήσω τα κλειδιά της νταλίκας στο καφενείο του Μιστόκλα στα Άνω Λιόσια.

Ανώνυμος είπε...

"Κι εκείνος την ξαναδέχτηκε, γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει" : η υπέρτατη ξεφτίλα. Ισως αν δεν υπήρχαν αυτοί που 'ξαναδέχονται' τα πράγματα σ΄αυτή τη κοινωνία να ξεκαθάριζαν. ΟΙ άνθρωποι (αντρες και γυναίκες) να μάθαιναν ότι, κάποια στιγμή, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους - γυμνοί, χωρίς άλλοθι.

Spy είπε...

Δε μπόρεσα να βρω το βίντεο, βρήκα όμως τους στίχους.
Μάλλον θα ήταν ωραίο soundtrack για το ποστ αυτό...

wilma είπε...

Είπα κι εγώ!, διότι θυμόμουν την Πακιστανή και έλεγα ότι την ξέρω την ιστορία. (εσύ μου την είχες διηγηθεί ντε!). Η Πακιστανή δεν ξαναγύρισε.
Βασικά κι η πρωταγωνίστρια τις δύο φορές που γύρισε, ήταν για να πάρει φόρα και να φύγει τελειωτικά την τρίτη. Ε τι δεν είναι κακό! σημασία έχει που το πήρε απόφαση.
Άλλοι μενουν μια ζωή και κοροιδεύουν. τον άλλο. και τα μούτρα τους.

Laplace είπε...

απαραδεκτη η κυρια...
οποια κ να ειναι..
καλησπερες..

beth είπε...

egw pantws de tin simpa8isa aythn thn kiria
diabazontas thn thn misisa kiolas

kali bdomada!

elf είπε...

@ aKanonisti: Όχι μόνο αλφάδι, όλο το Praktiker έχουμε. Μια ντουλάπα ρούχα, δυο ντουλάπες εργαλεία. Τα κρεμάσαμε, τελικά. Ωραία είναι.
Ελπίζω να πέρασες όμορφα με την κούρα και να έχει φύγει το σπυρί. Ουισκάκι ήπιες;


@ island: Ευχαριστώ (σκέτο, γιατί με τα καλά λόγια κοκκινίζω). Μ' αρέσει κι εμένα όπως γράφεις κι έτσι σ' εμπιστεύομαι.


@ βιολιστής στη στέγη: Βιολιστή μου, είμαι πραγματικά περίεργη να μάθω τι έγινε με τις γυναίκες αυτές. Τη δική μου και την Πακιστανή που γράφω στο πρώτο μου σχόλιο και μου την ενέπνευσε. Συνήθως ακολουθώ τους ηρωές μου μέχρι τέλους. Αυτήν την παράτησα εκεί. Τη βαρέθηκα μάλλον.

Καλημέρα σε όλους και καλή βδομάδα!

elf είπε...

@ Green revenger: Αυτό το άλλο κεφάλαιο που λες θέλω να το ανοίξω κάποια στιγμή αλλά θέλει κάμποση έρευνα. Μου φαίνεται πως ο "έρωτας" και το σεξ, με μια πλατιά θεώρηση, πρέπει να αφήνουν περισσότερα κέρδη και από το εμπόριο όπλων. Πολλά λεφτά λέμε!


@ houlk: Ήρωά μου, δεν είναι ότι τη δέχτηκε, αυτό θα ήταν μαγκιά του πιθανώς. Ήταν ότι τη δέχτηκε γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Πού να ξέρει; Τον έμαθε κανείς;



@ Spy: Ευχαριστώ πολύ για αυτούς τους στίχους. Η Αφροδίτη Μάνου είναι πάντα ευφυής. Ναι, θα ήταν τέλειο "χαλί".

Καλημέρες!!!

elf είπε...

@ wilma: Κι αυτές δεν ξέρω ακριβώς τι κάνουν. Αν κοροιδεύουν ή όχι, εννοώ. Αλλά η Πακιστανή, ρε συ, πρέπει να είναι απίθανη! Με 11 παιδιά και τσίμπησε το τεκνό;;; Τι να πω, βοήθειά της.


@ laplace78: Εσύ, καλό μου αθώο μαγικό ρομπότ, πώς καταφέρνεις και τα βλέπεις πάντα τόσο ξεκάθαρα; Ειλικρινά το λέω. Σε πείσμα των καιρών και των ηθών, είσαι πάντα τόσο σταράτος. Εγώ δίνω συνήθως στους ανθρώπους μια ευκαιρία. Όχι ότι την αξίζουν τις πιο πολλές φορές...



@ beth: Κουκλί μου, ούτε εγώ τη συμπαθώ. Κι αυτό μου συμβαίνει σπάνια με ήρωα. Σ' αυτά τα διηγήματα όμως, τα "Αναπάντεχα", σχεδόν όλοι είναι πολύ παπάρες. Μάλλον επειδή εξαρχής επεδίωκα να είναι ρεπορταζιακά και οι κανονικοί άνθρωποι συνήθως μας απογοητεύουν.
Εσύ; Όλα καλά;

Καλημέρες πολλές και καλή βδομάδα!!!

fpboy είπε...

εγώ λέω πως ήταν έρωτας....

chmarni είπε...

Υπάρχει κάτι που με εξιτάρει στο κείμενο σου. Και δεν είναι άλλο από την ανατροπή. Μπορεί με κοινωνικά κριτήρια η κυρία να είναι κατακριτέα, κατάπτεστη ή ότι άλλο. Αλλά εδώ θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε πόσες φορές, έχουν υπάρξει στις ζωές μας στιγμές, κατά τις οποίες θέλαμε να τα μουντζώσουμε όλα και να ξεκινήσουμε κάτι καινούριο.
Έτσι λοιπόν εγώ αυτό που κρατάω από την ηρωίδα σου είναι η δύναμη της για ανατροπή. Δε ξέρω αλλά για μένα η λέξη ανατροπή είναι περίπου συνώνυμο της λύτρωσης…

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.