ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΙΙ

Φυσικά και δεν ήταν έρωτας. Κι ας τους άφησε όλους να το πιστεύουν. Μια ευκαιρία να φύγει έψαχνε. Γιατί ξαφνικά φαίνεται πως ανέπτυξε τάσεις φυγής.

Σιδέρωνε στην κουζίνα το συνηθισμένο βουνό από ρούχα του άντρα της και των παιδιών της. Αυτός έλειπε στο καφενείο – ίσα για να πιει ένα ούζο, ευτυχώς δεν είχε μπλεχτεί ποτέ με στοιχήματα και ζάρια. Εκείνα, τα παιδιά τους, ήταν σκορπισμένα στο σαλόνι: ο μεγάλος έβλεπε τηλεόραση στη διαπασών και οι δυο μικρότερες ξεμάλλιαζαν τις κούκλες τους.

Ψέκαζε και πάταγε το ένα βρακί μετά το άλλο, μηχανικά, χωρίς να σκέφτεται, ώσπου ένιωσε για μια στιγμή ένα φτερούγισμα στο στήθος. Αναπάντεχα. Σαν ξάφνιασμα. Όχι προαίσθημα για κάτι δυσάρεστο, ούτε ενόχληση, απλώς σαν κάτι να μην ήταν ίδιο.

Έριξε μια ματιά στο σαλόνι κι είδε πως τα παιδιά της συνέχιζαν τις ασχολίες τους. Οι μικρές, μάλιστα, έχουν αρπάξει πια την κούκλα και την τραβάνε πότε η μια και πότε η άλλη ουρλιάζοντας κι ο μεγάλος τούς φωνάζει νευριασμένος.

Μόνο που αυτή δεν τα ακούει. Τα βλέπει και τα τρία με ορθάνοιχτα στόματα, τεντωμένους λαιμούς και γουρλωμένα μάτια να χειρονομούν και υποψιάζεται τα ουρλιαχτά τους, μόνο που δεν τα ακούει.

Τι ασύλληπτη ευτυχία! Που, δυστυχώς, κρατάει μια μόνο στιγμή. Πριν προλάβει να χαμογελάσει, η ακοή της επιστρέφει και μαζί οι φωνές των παιδιών της. Γυρίζει αφηρημένη να τους πει να ησυχάσουν και πάνω στην ώρα έρχεται ο πατέρας τους για το βραδινό.

Δεν του είπε τίποτα, ούτε και σε κανέναν άλλον, παρόλο που της συνέβη κι άλλες φορές από τότε. Δεν ήταν μορφωμένη, αλλά καταλάβαινε πως δεν είχαν τίποτα τα αυτιά της. Την κουφαμάρα αυτήν τη δημιουργούσε το μυαλό της όταν δεν άντεχε άλλο.

Δεν ήταν φτιαγμένη για σύζυγος, ούτε για μητέρα. Από μικρή το μόνο που ήθελε ήταν να κάθεται στον καναπέ του πατρικού της και να διαβάζει κουτσομπολιά στις φυλλάδες. Πότε-πότε να σηκώνεται και να πηγαί-νει στην ξαδέλφη της, στην άλλη άκρη του χωριού, για να παίξουν «Θανάση» κι ύστερα πάλι πίσω στον καναπέ της.

Είχε φτάσει όμως εικοσιπέντε χρονών και οι γονείς της βιάζονταν να την παντρέψουν. Τον άντρα της τον διάλεξε μόνη της. Λίγο μεγαλύτερός της, από το διπλανό χωριό, είχε πάει στην Αθήνα να δουλέψει στο μαρμαράδικο του θείου του. Ένα καλοκαίρι ήρθε για διακοπές και συναντήθηκαν στην καφετέρια. Της την έπεσε, βγήκαν πεντέξι ραντεβού, τη ζήτησε και τον πήρε.

Είναι καλός άντρας κι εργατικός. Βγάζει αρκετά λεφτουδάκια και περνάνε άνετα. Κι όταν βγει στη σύνταξη ο θείος, θα του αφήσει το μαρμαράδικο όλο δικό του.

Και τα παιδιά τους είναι καλά. Φρόνιμα και τα τρία, και στο σχολείο τα κουτσοκαταφέρνουν. Καμιά φορά μόνο μαλώνουνε, αλλά ποια αδέλφια σ’ αυτήν την ηλικία δεν μαλώνουν;

Μόνο που εκείνη δεν αντέχει άλλο. Δεν θέλει να ξυπνάει απ’ το χάραμα για να τους ετοιμάσει έναν-έναν να φύγουν, και μετά να πιάσει τις δουλειές, μετά τα ψώνια, το φαγητό, μετά ν’ αρχίσουν ξανά να μαζεύο-νται, να φάνε, να πλυθούνε, να διαβάσουν, να ξαναφάνε και να πέφτει στο κρεβάτι ξερή αλλά να μην κοιμάται. Γιατί αλλιώς την ήθελε τη ζωή της.

Οπότε, φυσικά, δεν ήταν έρωτας. Σιγά τον ωραίο ή τον πετυχημένο. Ο βοηθός του υδραυλικού, δεκαοχτώ χρονών μωρό, αλλά την κοιτούσε μες την λιγούρα.

Τον κάλεσε μια μέρα μόνο του, του ‘φτιαξε καφεδάκι και τον τράβηξε στη κρεβατοκάμαρα, πριν προλάβει να βγάλει άχνα. Τον χάρηκε, βέβαια, τον πιτσιρικά αλλά δεν έφυγε μαζί του γι αυτό.

Έφυγε γιατί ήταν πολύ άβουλη για να φύγει μόνη. Να πάρει την απόφαση, να σηκωθεί, να τα μαζέψει και να φύγει.

Ενώ τώρα τα κανόνισε όλα αυτός. Και το αυτοκίνητο και τα λεφτά και το φίλο του που θα τους φιλοξενούσε στην Πάτρα μέχρι να ορθοποδήσουν. Ήρθε από κάτω, της κόρναρε κι αυτή το μόνο που είχε να κάνει ήταν να κατέβει και να κάτσει στη θέση του συνοδηγού.




Γύρισε μετά από λίγες μέρες. Μόνη της. Ο άντρας της τη δέχτηκε γιατί είναι καλός άντρας και γιατί δεν τα ‘βγαζε πέρα με το σπίτι και τα τρία παιδιά.

Κι έπειτα εκείνη ξανάφυγε μ’ έναν άλλον. Και ξαναγύρισε. Κι εκείνος την ξαναδέχτηκε, γιατί δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.

Ώσπου ξανάφυγε. Και δεν έχει γυρίσει. Αυτή τη φορά φαίνεται να ‘ναι οριστικό.