Με σκισμένα πανιά, με κομμένα φτερά, εγώ σε θέλω...

Η καλή μέρα από την προηγούμενη φαίνεται. Τη χτεσινή Δευτέρα την άδειασα ήδη στον κάδο ανακύκλωσης. Οριστική διαγραφή.

Όλα άρχισαν το απόγευμα της Κυριακής όταν, κι ενώ διέσχιζα σαν γαζέλα τον δρόμο για να πάω στο ψιλικατζίδικο, πέρασα ξυστά από τις ρόδες διερχόμενου ΙΧ. Ο κόπανος, δεν φτάνει που έτρεχε με 100 σε συνοικιακό στενό, έβγαλε την κεφάλα του απ' το παράθυρο και μου έσυρε τα εξ αμάξης (εκ Τογιότα, τέλος πάντων). Δεν τον συγκίνησε καν η εικόνα μου, της νεαρής καλλονής με την αέρινη φούστα και τα ασορτί γοβάκια, έχετε δει τη διαφήμιση με τον τύπο στο Λονδίνο που στολίζει τη γκόμενα με ό,τι του κατέβει; Ε, το ίδιο χωρίς την εύστοχη απάντηση της γκόμενας, στη συγκεκριμένη περίπτωση έμεινα παγωτό.

Με την ταραχή ήδη στο τσαντάκι μου ξαναμπήκα στο αμάξι και κατευθύνθηκα στον προορισμό μου. Παιδικό πάρτι. Μισώ τα παιδικά πάρτι. Απελπισμένοι γονείς που συναντιούνται μια φορά τον χρόνο και προσπαθούν να θυμηθούν πώς σε λένε και ποιανού μαμά είσαι και αφιονισμένα πιτσιρίκια που χοροπηδάνε στον ρυθμό του παπαγάλου ξεφωνίζοντας.



Στο εν λόγω πάρτι είχε άπειρο κόσμο. Είναι η φάση που θυμάσαι να βγάλεις όλες τις υποχρεώσεις σου, καλείς όποιον σου φανεί. Κι αρχίζει ο Γολγοθάς.

Άκουσα ατάκες απείρου κάλλους τύπου: "Εμείς δεν πάμε μπουζούκια, μόνο στο Ρομέο", "Ο δικός μου θα αρχίσει ιππασία που είναι και θεραπευτική", "Όχι, βρε, τι Prada, είσαι καλά, από τους μαύρους την πήρα", "-Έτσι όπως έχουν τα πράγματα μόνο η ορθοδοξία θα μας σώσει. -Εννοείς η εκκλησία; -Όχι, ο Κολοζώφ", και μη χειρότερα.

Έσκισα την αέρινη φουστίτσα μου με το τακούνι του ασορτί γοβακίου καθώς κυλιόμουν στο πάτωμα με τα πιτσιρίκια.

Έφαγα κρεατοπιτάκια από αλεύρι βρώμης που είναι υγιεινά.

Και, για καλή μου τύχη, συνάντησα μια παλιά μου φιλενάδα που είχα να δω από το περσινό πάρτι, αράξαμε στην άκρη της βεράντας με μια βότκα μεταμφιεσμένη σε μεταλλικό νερό και έμαθα όλα της τα νέα που ετοιμάζεται να πάει στη Γαλλία, γιατί είναι ηθοποιός και θα συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Και ίσιωσα.

Ουφ, ευτυχώς, υπάρχουν και χειρότερα, πού να τρέχεις στα Παρίσια αυγουστιάτικα!

Για τη Δευτέρα τα 'παμε, δεν θέλω να θυμάμαι.

Σήμερα, όμως, ξύπνησα με δυο χαμογελαστά μούτρα κολλημένα στο δικό μου.
Πήγα στο γραφείο κι είχα μια ησυχία πρωτόγνωρη.
Έφαγα μεσημεριανό με τους άντρες μου.
Μίλησα με φίλους και γέλασα πολύ.
Μαγείρεψα ένα σούπερ γουάου φαγητό που έβγαλα επιτόπου από το μυαλό μου (και πολύ φοβάμαι πως θα τρώω για τον επόμενο μήνα, δεν βλέπω να το πλησιάζει κανένας άλλος).

Και, πριν από λίγο, άκουσα στο ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι που αγαπάω και είχα να ακούσω καιρό.



"Σε θέλω, με σκισμένα πανιά, με κομμένα φτερά, εγώ σε θέλω..." Δεν είναι η πιο τρυφερή ερωτική εξομολόγηση για ένα καλοκαιρινό βράδυ;


ΥΓ1 Γιατί, όπως λέει και ο Οδυσσέας Ιωάννου (Μελωδία, κάθε μέρα 6-8), ρωτάς την άλλη "μα, καλά, τι μου βρίσκεις;" κι αυτή σου απαντάει "την αυτοπεποίθησή σου!".

ΥΓ2 Ποια είναι, τελικά, η Ευαγγελία;