ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΙΟ ΤΕΛΟΣ. Και λίγο από Σιδηρόπουλο.

"...Κουφή χώρα, καμένη πόλη,
Η πυρά μας καλεί,
ετούτη τη φορά,
χωρίς αίσιο τέλος..."

Ο Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, ιδιωτικός ντεντέκτιβ, αναρχικός και μονόφθαλμος, παιδί των εξεγέρσεων του 1968 στο Μεξικό, καπνίζει μα δεν πίνει, κουτσαίνει λίγο εξαιτίας ενός παλιού τραύματος και πιστεύει πως δεν πρόκειται πια να μπορέσει να διατηρήσει σταθερή σχέση με κανέναν.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι αναζητά το έγκλημα, είναι το έγκλημα εκείνο που τον βρίσκει κάτω από τη μορφή ενός νεκρού Ρωμαίου λεγεωνάριου που προσγειώθηκε στις τουαλέτες του γραφείου του. Ο Έκτορ λοιπόν ξεκινά μία αλλόκοτη έρευνα όπου θα συναντήσει έναν ισορροπιστή (νεκρόν κι αυτόν), έναν λοχαγό (που πεθαίνει), δολοφόνους (που θα πεθάνουν σύντομα) και μία κοπέλα που αλληθωρίζει λίγο αλλά έχει ωραία πόδια.

Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να τελειώσουν άσχημα. Πρόκειται για ένα από τα τέσσερα μυθιστορήματα της πρώιμης αστυνομικής τετραλογίας του Μεξικανού συγγραφέα ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΙΜΠΟ ΙΙ με ήρωά τον Εκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, όπου εμφανίζονται όλα τα μοτίβα που τον έκαναν γνωστό: το χιούμορ και η άναρχη δράση σε άμεση σύνδεση με την πολιτική κατάσταση του σύγχρονου Μεξικού.

Πάκο Iγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Χωρίς αίσιο τέλος, εκδ. Άγρα

Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά χρόνια να ονειρευτώ ότι πετάω, δηλ. το Δ.
Το έβλεπα συχνά όταν ήμουν μικρότερη. Δεν πετούσα ακριβώς.
Φυσούσε, λέει, ένας πολύ δυνατός αέρας, πολύ πολύ δυνατός.
Κι εγώ, στεκόμουν απέναντί του, άνοιγα τα χέρια μου και με σήκωνε ψηλά.
Τότε μπορούσα να "κολυμπήσω" σχεδόν σ' αυτό το ρεύμα.
Και ήταν το αγαπημένο μου όνειρο.
Τον τελευταίο καιρό, όμως, έχει αρχίσει ένα άλλο, επαναλαμβανόμενο κι αυτό:
βρίσκομαι σ' έναν πολύ στενό χώρο, σαν μικρό τούνελ, και μπροστά μου
υπάρχει ένα τετράγωνο κομμάτι τοίχου που, όμως, δεν καλύπτει
ολόκληρη την έξοδο.
Και ξαφνικά, μέσα από το σκοτάδι, πίσω από τον τοίχο, αρχίζει να φέγγει ένα φως,
που όλο δυναμώνει και δυναμώνει και δυναμώνει...
Σαν να βγαίνει ο ήλιος στην άκρη του τούνελ μου και να ξημερώνει.
Το φως είναι δυνατό, λαμπερό και πορτοκαλί, σαν έκρηξη
και αυτό είναι το αγαπημένο μου όνειρο πια!

(Μάλλον έχει να κάνει με τη συμβουλή/διαταγή που μου έδωσε πρόπερσι ένας δάσκαλός μου
όταν συζητούσαμε για τη Σύλβια Πλάθ και τον τρόπο που η ποιήτρια επέλεξε να αυτοκτονήσει: "Βγάλε το κεφάλι σου από τον φούρνο!"
Τι λέτε, γιατρέ μου;)

Δωράκι έξτρα μπόνους για σας που βρήκατε τη σωστή απάντηση
(άντε, και για τους άλλους). Παύλος Σιδηρόπουλος με αγγλικό στίχο.
Δώστε βάση στην ενορχήστρωση. Καλό μήνα!




Για να βγάλουμε, Day after day, κι αυτό το καλοκαίρι...