Μωρό μου, καλησπέρα και άλλες ιστορίες από τον Καιρό της Λάσπης

Όταν ήμουν 18 χρόνων, περίπου τον Καιρό της Λάσπης, τα ‘φτιαξα με τον Π. που ήταν 25 (ναι, τα φτιάξαμε, έτσι λέγαμε τότε). Εγώ «σπούδαζα» Δημοσιογραφία, δηλαδή έκανα την ωραία στα Εξάρχεια και τα πέριξ. Αυτός, εκτός από "μεγάλος", ήταν και ταξιτζής, δηλαδή παιδί της πιάτσας και σχεδόν πλούσιος για τα δεδομένα μας – μέσα σε μια μέρα έβγαζε περισσότερα από το μηνιαίο μου χαρτζιλίκι Επίσης, ήταν και φίλος φίλου – αυτό για να μη νομίζετε πως μπαίνω στα ταξί και ρίχνομαι στους ανυποψίαστους επαγγελματίες.

Πολύ καλό παιδί ο Π. Γλύκας. Όσον καιρό είμαστε μαζί, δεν θυμάμαι να μου χάλασε ένα χατίρι.. Κάθε πρωί κανόνιζε έτσι τις κούρσες του, ώστε να έρθει να με πάρει και μένα – τότε οι ταξιτζήδες πήγαιναν όποια κούρσα γούσταραν. Περίμενε, μαζί και οι πελάτες, να κατέβω με το πάσο μου και, με το που άνοιγα την πόρτα για να στολιστώ στη θέση του συνοδηγού, έβρισκα μπροστά μου στο παρμπρίζ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο Μπακαρά, μία σοκολάτα ΙΟΝ γάλακτος και το κασετόφωνο να παίζει στη διαπασών Βοσκόπουλο: «Αποκλείεται σου είπα, Αποκλείεται σου λέω, Να ‘ρθει η μέρα που θα σ’ αγαπώ πιο λίγο, Την ψυχή μου θα σου δώσω στο φιλί το τελευταίο…κλπ».

Μετά με ρωτούσε «τι θέλει το κορίτσι σήμερα;» και το κορίτσι απαντούσε συνήθως με νάζι «θάλασσα». Τότε εκείνος γκάζωνε, ξεφόρτωνε τον έντρομο πελάτη σε κάποιον προορισμό σχετικά κοντινό με την αρχική του προτίμηση και με σεργιάνιζε στα Σούνια - εξ’ ου και πήγε χαμένη μια σπουδαία καριέρα στη δημοσιογραφία.

Τις σπάνιες φορές που του απαντούσα «Σχολή», με πήγαινε αδιαμαρτύρητα στο κέντρο, ερχόταν να με πάρει το μεσημέρι για να με ταΐσει, μετά με κουβάλαγε στα Ισπανικά/Αγγλικά/Μπαλέτα και, όταν τελείωνα, ήταν πάλι εκεί για να βγούμε τη βραδινή μας βόλτα. Κάτι σαν τον μπαμπά μου, δηλαδή, συν τον Βοσκόπουλο και τη βόλτα.

Με τον Π. έκανα για πρώτη φορά παρέα με ανθρώπους κοντά στα τριάντα. Οι φίλοι του είχαν όλοι αυτοκίνητα και ήταν εργαζόμενοι, παντρεμένοι με παιδιά και φαινομενικά σοβαροί άνθρωποι . Εντελώς εξωτικοί για μένα που ζούσα ακόμα με τους γονείς μου, κυκλοφορούσα με λεωφορεία και ένα σαράβαλο Καρέλι με πετάλια και, εκτός από τις σπουδές μου και κάτι ιδιαίτερα που έκανα σε ταλαιπωρημένα πιτσιρίκια, δεν είχα καμία έννοια στο κεφάλι μου.

«Τι ωραίες οικογένειες» σκεφτόμουν γνωρίζοντάς τους κι έχοντας το αθώο μου μυαλό γεμάτο στερεότυπα μικροαστικής ευτυχίας με αιώνια αγάπη, σπίτι, παιδιά και σκύλο. Νέοι, ωραίοι, μοντέρνοι με χαριτωμένα μωρά και ερωτευμένοι.

Ναι, αλλά με άλλους. Λίγο μετά τον πρώτο καιρό, ο αγαπημένος μου γκρέμισε μια και καλή όλες μου τις φαντασιώσεις προσπαθώντας να με κατατοπίσει. «Τη θυμάσαι τη Βίκη, τη γυναίκα του Θανάση; Τα ‘φτιαξε με τον Λευτέρη, τον άντρα της ξαδέρφης της Νάντιας, της κομμώτριας, που τα ‘χει με τον κουμπάρο της τον Περικλή…» Ποιόν Περικλή, ρωτούσα εγώ, περιμένοντας την ανάλογη απάντηση για να αλλάξουμε θέμα. «Τον Περικλή, τον άντρα της…» και το γαϊτανάκι δεν έλεγε να τελειώσει, σαν το τραγούδι του Κηλαηδόνη.

Εκτός από τα νέα ήθη κι έθιμα στις μοντέρνες οικογένειες, με την παρέα του Π. έμαθα και τα μπουζούκια. Μέχρι τότε σύχναζα μόνο σε μπαρ με ξένη μουσική, κατά προτίμηση ροκ, τα ελληνικά ήταν περίπου κατάπτυστα. Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο: «Στολίσου, μωρό, το βράδυ θα σε πάω Αντύπα να το κουνήσεις». Φυσικά, δεν ήξερα τι είναι το αντίπα, αλλά δεν έφερα αντίρρηση, στολίστηκα – το καλό μου τζιν και τις καλές μου αρβύλες – και, χωρίς να ζητήσω περαιτέρω διευκρινήσεις, βρέθηκα στην Παραλιακή.

Μερικά πεντοχίλιαρα στον μετρ και θρονιαστήκαμε πανηγυρικά πρώτο τραπέζι πίστα. Όλη η γνωστή μπες-βγες παρέα, με συζύγους, εραστές και παρελκόμενα, συν τη Βάσω, μια λιγομίλητη μελαχρινή, της οποίας ο άντρας τραγουδούσε, δευτερότριτο όνομα στο μαγαζί. (Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του μαγαζιού, πάντως ήταν μεγάλη πίστα, το σχήμα ήταν Αντύπας-Κατερίνα Στανίση, γουάου!).

Είχα εγκλιματιστεί πλήρως στην ατμόσφαιρα της παρακμής με τις λοξές, υπονοούμενες ματιές απ’ τη μια πλευρά του τραπεζιού στην άλλη και τα φοβερά τραγούδια που δεν είχα ξανακούσει ποτέ στη ζωή μου, είχα καταλάβει πια πως το αντίπα ήταν άνθρωπος και δη αοιδός φίρμα, και τα περνούσα ζάχαρη με τα ουίσκια και τα ξηροκάρπια που έρεαν άφθονα.

Ώσπου, ξαφνικά, κάτι άλλαξε στην ατμόσφαιρα. Η πίστα άδειασε από ανθρώπους και γέμισε καπνούς. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει κάτι απίθανες νότες και όλο το μαγαζί έκανε αααα και άναψε αναπτήρες. Πρώτα άκουσα την παθιάρικη φωνή. «Μωρό μου, καλησπέρα. Σε σκεφτόμουν όοοολη μέρα» κι έπειτα γύρισα το κεφάλι μου και είδα έναν ανεκδιήγητο τύπο, με άσπρο κολλαριστό κουστούμι γεμάτο απλικαρισμένες άγκυρες και καραβόσκοινα, να χαιρετάει τα εκστασιασμένα πλήθη.

Νόμιζα πως είναι κωμικός κονφερασιέ. Ήταν ο Αντύπας. Κι αυτήν την εμφάνιση, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν νομίζω πως θα την ξεχάσω ποτέ.

Για του λόγου το αληθές παραθέτω το βίντεο κλιπ του άσματος. Επιτρέψτε μου να το αφιερώσω, μαζί με ολόκληρο το ποστάκι, στον Π. της ιστορίας, που παντρεύεται το ερχόμενο φθινόπωρο μια κοπέλα όμορφη και γλυκιά. Και να του ευχηθώ μ’ όλη μου την καρδιά «Βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους»!!! Γιατί είναι καλό παιδί και του αξίζει να ζει ευτυχισμένος.

Α, να μην ξεχάσω. Η Βάσω, η λιγομίλητη μελαχρινή της παρέας με τον άντρα τραγουδιστή, ήταν, εκείνο τον καιρό εν αγνοία μου, η παντρεμένη ερωμένη του γκόμενού μου!