Στον τόπο του εγκλήματος

Ή πως μπορεί μια τηλεοπτική σειρά να σε προετοιμάσει για τα χειρότερα. Που, ναι παιδιά, έρχονται.


Ένα απ' τα πράγματα που αλλάζει στη ζωή σου όταν κάνεις παιδί - και είσαι ένας καθημερινός φουκαράς που το μεγαλώνει χωρίς τη Μαίρη Πόππινς να το ταϊζει μουρουνόλαδα και να το εξαφανίζει από μπρος σου όποτε έτσι διατάξεις - είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεις την ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Μην πάει ο νους σας στη γονική συνέπεια και μέριμνα για το τι παρακολουθεί το βλαστάρι σου και τελικά ο ίδιος - γιατί εσένα έχουν παράδειγμα τα σκασμένα και περιμένουν τη στιγμή που θα το γυρίσεις στο εναλλακτικό, απ' ό,τι μαθαίνω, δελτίο του STAR για να σου το χτυπήσουν στην πρώτη ιδεολογική διαφωνία.
Εννοώ πως εγώ, παραδείγματος χάρη, πριν το παιδί, φρόντιζα να παρακολουθώ μίνιμουμ ένα δελτίο ειδήσεων την ημέρα, τον Κούλογλου κάθε Δευτέρα, τον Καλαμούκη στο ραδιόφωνο, όποια καλή ταινία έβγαινε και αρκετές κακές, τρεις εφημερίδες (μία αστική, μία κομμουνιστική και μία ντεμί σεζόν) κάθε Κυριακή κατά προτίμηση αραχτή στην πλατεία, Ποντίκι την Πέμπτη, χώρια τα θέατρα, οι συναυλίες, τα παντός είδους θεάματα - οι φίλοι μου με φωνάζαν Αθηνόραμα.
Τηλεόραση απ' την άλλη δεν έβλεπα ποτέ πολλή. Είπαμε ειδήσεις, Αθλητική Κυριακή, καμιά ενημερωτική, κανένα ξένο σίριαλ...αυτά μέσες-άκρες. Τώρα με τον σπόρο κατάλαβα γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι στον κόσμο παλεύουν για το δικαίωμα στην επιλογή. Έντεκα η ώρα καταφέρνω να ρίξω το κορμί μου σ' έναν καναπέ, τι παίζει; Συνήθως τίποτα εως τίποτα με υπότιτλους.
Ώσπου μπήκε στη ζωή μου το CSI, Στον τόπο του εγκλήματος. Στην αρχή το έπαιζε στον Σκάι. Τετάρτη Νέα Υόρκη και Σάββατο Μαϊάμι. Μετά το έβαλε και κάθε Τρίτη στη ΕΤ1. Μετά στη NOVA κάθε Πέμπτη και κάτι παρόμοιο στη ΝΕΤ την Παρασκευή. Κάθε μέρα CSI, είχα πάθει ψύχωση, κυρίως γιατί άρχιζε και τελείωνε μέσα σε σαράντα λεπτά, είχε υπόθεση και πλοκή και,τελικά, μάλλον ήταν εθιστικό γιατί κάθε μέρα όλον τον χειμώνα στρωνόμουνα στην πολυθρόνα και περίμενα ν' αρχίσουν οι δολοφονίες.
Τον πρώτο καιρό το παρακολουθούσα αφηρημένα. Έψαχνα τον δολοφόνο, αξιολογούσα τα ευρήματα, θαύμαζα τον οίστρο και τα επιστημονικά προσόντα των ερευνητών.
Σιγά-σιγά, όμως, σαν να μου φαινόταν πως η συγκεκριμένη, καλογυρισμένη φάβα είχε έναν πελώωωωριο λάκκο. Κατ' αρχάς δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι οι ύποπτοι αντιμετωπίζονται σαν αποβράσματα της κοινωνίας, αρπάζουν τις φάπες τους με τη μία, δεν ακούγεται ποτέ η λέξη ένταλμα ή δικαίωμα, ψάχνουν τα σπίτια τους, παρενοχλούν τους οικείους τους, κλέβουν με δήθεν εξυπνάδες το DNA τους και γενικώς κάνουν ό,τι γουστάρουν. Δεύτερον, αυτοί οι φοβεροί μπάτσοι/πεζοναύτες/γιατροί/χημικοί/βιολόγοι/πιλότοι/κατσαριδολόγοι -όλα ταυτόχρονα, βρίσκονται παντού ακαριαία, η δυσκολότερη υπόθεση εξιχνιάζεται το πολύ σε τρεις ώρες (που αν αναφερόμαστε στη Νέα Υόρκη και το Μαϊάμι δεν φτάνουν ούτε για να πας να πάρεις καφέ και ντόνατς, δεν πα να 'σαι όχι μπάτσος αλλά spiderman). Επιπλέον, όλες αυτές οι πολύπλοκες δολοφονίες λύνονται επειδή ο ύποπτος ξέχασε να σκουπίσει από το πάτωμα τα σάλια που του τρέχανε, πάτησε μια πέτρα που φυτρώνει μόνο στην Τιχουάνα ή ξέρασε και αποδείχτηκε πως ο λιγούρης είχε φάει άγριο σολωμό Σκωτίας που σερβίρει μόνο το Κολόνιαλ (κι όχι μπιφτέκα απ' του Μακ Ντόναλντς, όπως θα ήταν και πιο αναμενόμενο για λιγούρη άνθρωπο και δολοφόνο).

Ηθικά διδάγματα:

• Ό,τι κι αν κάνεις δεν θα γλιτώσεις, ακόμα κι αν δεν το 'κανες εσύ.

• Είσαι ένοχος μέχρι να φιλοτιμηθεί ο αληθινός δολοφόνος να κάνει καμιά χοντρή γκάφα για να τον πιάσουνε και ομολογήσει ΑΜΕΣΩΣ.
  
• Δεν έχεις δικαιώματα και μαλακίες (τι θα πει δικηγόρος;), αυτά συμβαίνουν μόνο στο ευρωπαϊκό σινεμά. Ακόμα.
  

Έχουν γραφτεί διδακτορικά και τόμοι ολόκληροι για την υποκουλτούρα του φόβου που βασιλεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, "σύντομα και κοντά σας". Πώς ο φόβος πουλάει γιαούρτια και σερβιέτες, ανεβάζει και στηρίζει αντιδραστικές κυβερνήσεις, ενώνει τους ανθρώπους σε μικρούς ακίνδυνους πυρήνες (ζευγάρια, οικογένειες) και κρατάει την τάξη των πραγμάτων ως έχει.
Απλώς, μου κάνει ακόμα εντύπωση αυτή η ωμή προπαγάνδα, αυτό το συνεχές promotion της ταχαμούα πανοπτικής, πανίσχυρης αστυνόμευσης που θα σε μαγκώσει όπως και να 'χει, αδελφάκι μου. Γιατί δεν μπορεί: όλο και θα ξεχαστείς και θα βήξεις πάνω απ' το πτώμα ή θα πατήσεις αυτή τη ρημαδοκωλόπετρα που ευδοκιμεί μόνο στην Τιχουάνα.
Και μη βιαστείτε να σκεφτείτε "εδώ είναι Βαλκάνια, ακόμα κι αν αφήσω την ταυτότητά μου πάνω στο χαλί, μαζί με δείγμα απ' το αίμα μου και τον λογαριασμό της ΔΕΗ με τη διευθυνσή μου, μέχρι να τα διασταυρώσουνε με τα αρχεία στη ΓΑΔΑ θα 'χει παραγραφεί το έγκλημα".
Έχω πληροφορίες από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα πως οι φοβεροί και τρομεροί μπάτσοι/πεζοναύτες/γαμώ-τους-γκόμενους κλπ σύντομα θα πάψουν να είναι τηλεοπτικοί ήρωες και θα βρεθούν ανάμεσά μας. Και δεν θα βγάλουμε κιχ. Γιατί θα τους έχουμε συνηθίσει.