Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Αυτό το ΣΚ στήσαμε ένα μποστάνι.

Αληθινό. Ολόδικό μας. Σκάψαμε ένα μεγάλο κομμάτι γης, βγάλαμε τις πέτρες, τσαπίσαμε το χώμα ν’ αφρατέψει, το ισιώσαμε με την τσουγκράνα, από πάνω ρίξαμε άλλο χώμα (που μας φέρανε με φορτηγό, όπερ σημαίνει πως το κουβαλήσαμε με το ολοκαίνουριο γαλαζοπράσινο καροτσάκι μας μέσα στον κήπο – ένα βουνό χώμα!), το οποίο ξαναϊσιώσαμε, ξανατσαπίσαμε κλπ, μετά βάλαμε κοπριά και τώρα το έχουμε αφήσει ν’ αναπνεύσει για να φυτέψουμε το επόμενο ΣΚ τα λαχανικά μας.

Μ’ έψηνε το Πρόσωπο ένα μήνα τώρα κι εγώ έκανα τον Κινέζο. Είμαι παιδί της πόλης. Δεν είχα ποτέ χωριό. Μετά βίας ξεχωρίζω το μπρόκολο απ’ το λάχανο – στο σουπερμάρκετ με τα ταμπελάκια, όχι σε γλαστράκια φυτωρίου, εκεί μου φαίνονται όλα «φυτά». Επίσης, τα ΣΚ ξυπνάω αργά και ράθυμα γιατί το προηγούμενο βράδυ έχω ξενυχτήσει/πιει/χορέψει και δε θέλω καμιά κουβέντα μέχρι το μεσημέρι.

Όπερ και έκανα τον Κινέζο. Αυτός επέμενε. Κι εγώ ενέδωσα. Όχι με σκοπό να συμμετάσχω. Απλώς να συμπαρασταθώ. Και να ομορφύνω με τη διακριτική παρουσία μου το χώρο εργασίας.

Πήρα το βιβλίο μου κι απλώθηκα στην πολυθρόνα. Ώσπου άρχισαν να σκάβουν. «Να βοηθήσω;» ρώτησα, η ζηλιάρα. «Πιάσε φτυάρι» μου απάντησε.

Κι έτσι, φόρεσα τα καινούρια πράσινα κηπουρικά μου γάντια και το έπιασα. (Η υπόλοιπη αμφίεση, που δεν είχε προβλεφθεί να είναι «κηπουρική» περιλάμβανε μίνι φούστα, τρέντι φανελάκι και μοβ σαγιονάρες! – για να μη λένε μερικοί πως η αγρότισσα δεν ξέρει να ντύνεται).

Και τώρα που γυρίσαμε κατάλαβα πόσο ωραία περάσαμε. Οικογενειακώς μες το χώμα και την κοπριά, με γέλια απίστευτα καθότι και άσχετοι επιπλέον, με τους γείτονες να περνάνε να βοηθήσουν ή να περιμένουν να ρίξουμε και κανένα σουτάκι στην αλάνα απέναντι, με κάλους στα χέρια και κατακόκκινες φάτσες απ’ τον ήλιο.

Και μετά το βράδυ, κατεβήκαμε στην παραλία όπου έχουν στήσει ένα λούνα παρκ δεκαετίας 80 και μπήκαμε και οι τρεις στη ρόδα να δούμε τον κόσμο από ψηλά και φάγαμε παγωτό και κερδίσαμε στα παπάκια ένα μπαστούνι του γκολφ και τρεις μπάλες.

Συναισθηματισμοί, αλλά είχα καιρό να περάσω τόσο καλά. Και να δω τα μούτρα μας τόσο χαρούμενα.

Λίγη αληθινή δουλειά μας έλειπε για να ευτυχήσουμε ολοκληρωτικά, νομίζω. Και δεν είμαι καν σίγουρη πως θα καταφέρουμε να κάνουμε έστω κι ένα μαρούλι να φυτρώσει!

(Αν φυτεύουνε μαρούλια τώρα, αυτά ακόμα αδυνατώ να τα καταλάβω. Επίσης, αν σας καλέσω για ΣΚ στο εξοχικό, ντυθείτε κατάλληλα: ξέρετε τι σας περιμένει!)



5 σχόλια:

manetarius είπε...

xA!!!
Ότι πληροφορία χρειαστείτε ή όποια απορία έχετε, παρακαλώ απευθυνθείτε σε μένα... εγώ με τη σειρά μου θα απευθυνθώ στον μπαμπά μου που μας έχει πήξει στο κολοκύθι, τη μελιτζάνα, την ντομάτα, το αγγουράκι, το φράσκο φασολάκι και την μπάμια, εδώ και 3 χρόνια από το μποστάνι του, και θα σας απαντήσω σε ότι θέλετε!
Με το καλό!!!

υ.γ. τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια σας τα είπα;

Coffeemug είπε...

σε ποιά λαϊκή θα τα πουλάτε;

Mistress Hyde είπε...

Έφερα και κάτι βολβούς για τουλίπες από το Άμστερνταμ. Άμα θέλετε, σας δίνω μερικούς να βάλετε δίπλα στα μαρούλια. Ωραία θα φαίνονται. Καλώς ήρθατε!

apos είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα και μοιράζομαι τη χαρά σου.

(ακόμα προσπαθώ να ξεχωρίσω το λάχανο από το μαρούλι. Και στο καπάκι μού έρχεται και η «σαλάτα»...)

kikop80 είπε...

Έτσι, έτσι!!!
Μπράβο προκομένο μου ξωτικό!!!
Να δεις χαρά που θα κάνετε μόλις βγεί το πρώτο λαχανικό και θα το κόψετε! Μεγαλη ικανοποίηση!!!
:-)
Κι εγώ φύτεψα ντομάτες στο μπαλκόνι φέτος!
Σχετικά καλά τα πήγα και ήταν απίστευτο!!!!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.