Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Οδηγός Πόλης: Εξάρχεια



Στα Εξάρχεια μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

Το σουβλάκι απ’ τον Κάβουρρα – τόσο νόστιμο και τόσο στεγνό, μπορείς να το φας φουλ στη ντομάτα και το τζατζίκι και να μη στάξει πάνω σου ούτε στάλα. Οι αντροπαρέες που μαζεύονται στο Διπλό για να δούνε μπάλα. Η μπασκέτα και οι κούνιες - μια σουρεαλιστική παρέμβαση στην πλατεία. Μια παγωμένη μπύρα, πολύ παγωμένη, στα τραπεζάκια έξω της Όστριας ή της Ίντριγκας. Να περιμένεις ν’ αρχίσει η σεζόν στο Βοξ. Και οι Μονάδες Αποκατάστασης Τάξης.


Χτες φάγαμε το σουβλάκι μας και κάτσαμε να πιούμε τη μπύρα μας. Νωρίς.


Κατά τις δώδεκα παρά εμφανίστηκαν τα μηχανάκια της ΕΛ.ΑΣ. Καμιά δεκαριά, διπλοφορτωμένα, φέραν τρεις φορές γύρω-γύρω το τετράγωνο της πλατείας με γκαζιές και πόζα.


Και στις δώδεκα ακριβώς – τι σημειολογία! – γέμισε η γειτονιά ΜΑΤατζήδες. Αλλά γέμισε. Στα καλά καθούμενα. Μια ομάδα στη γωνία του Φλοράλ, άλλη μία πιο κάτω απ’ τη Ροζαλία και μια απέναντι στο Καφενείο. Μπορεί να ήταν κι άλλοι, δηλαδή, αλλά εγώ αυτούς πρόλαβα να δω.


Είχαμε σηκωθεί να φύγουμε, έτσι κι αλλιώς, όταν ήρθανε, τρώγαμε κρέπα και παγωτό χαζεύοντας και γελώντας στην πλατεία. Μας κόπηκε το γέλιο.


Ένα σχεδόν μεσήλικο ζευγάρι είμαστε, μικροαστοί, μισθωτοί, φορολογούμενοι, γονείς - έστω με μια, αρχαία πια, προϋπηρεσία στις συγκρούσεις. Αλλά θέλαμε να τους φτύσουμε. Να περάσουμε ανάμεσά τους και να σκουντήξουμε τις ασπίδες τους. Να τους διώξουμε με κάθε μέσο.


Σκεφτόμουν μετά, στο γυρισμό, τι κρίμα αυτή η πλατεία, τόσο ωραία πλατεία στο κέντρο της Αθήνας, σκέψου τι θα γινόταν αν δεν εμφανίζονταν κάθε τόσο αυτοί, σκέψου το Γκάζι, την Πανόρμου, τη Μαβίλλη, σκέψου να ήταν γεμάτη πολύχρωμες παρέες με τις μπύρες τους στα παγκάκια, πιτσιρικάδες με τα σκέιτμπορντ και μαμάδες με καροτσάκια.


Στεναχωρήθηκα χτες στα Εξάρχεια.

14 σχόλια:

Green_revenger είπε...

Ηθικό δίδαγμα : κανένας λόγος να πηγαίνουμε ζευγάρια στα Εξάρχεια.
Τουλάχιστον νόμιμο.

Πάω συγκέντρωση

g r

κόκκινο μπαλόνι είπε...

Αχ βρε Elf
φαντάσου να μην έχεις κατέβει για βόλτα αλλά για να πας σουπερμάρκετ ή για φαρμακείο ή για τσιγάρα και να περνάς ανάμεσά τους.
Οι κάτοικοι των Εξαρχείων έχουμε φτάσει στα όριά μας!!!

Αntidrasex είπε...

Εγώ πάντως αν και τους σιχαίνομαι, περνάω πάντα ανάμεσα τους. Και τους κάνω χάζι που με κοιτάνε σα χαζοί. Δλδ με το φυσικό τους ύφος.

Green_revenger είπε...

ο.ε.δ.

g r

Kος Μηδενικός είπε...

Όσα χρόνια θυμάμαι τη πλατεία Εξαρχείων - με ή χωρίς αστυνομία - δεν ήταν ποτέ ένας παιδότοπος. Συγνώμη κιόλας! Από εκεί και πέρα νομίζω ότι το "άβατο" των Εξαρχείων είναι μια κατάσταση εν πολλοίς φτιαγμένοι από δυο πλευρές. Μη ξεχνάμε ότι ποτέ δεν μπορεί να φταίει μόνο η μία πλευρά.

fpboy είπε...

Mακάρι να μην υπήρχε βια,
να μην υπήρχε και αστυνομία
και να ήταν όλα αλλοιώς !
;Aσε τα σουβλάκια και
σου προτείνω :
Ιl Doppio -
πολύ καλό ιταλικό,
πάνω απο το καφέ Διπλό

και

Φασόλι στην Μπενάκη
για προχωρημένα πράγματα !

Καλά να περνάς !

manetarius είπε...

Εγώ τώρα θα βγω εκτός θέματος αν σχολιάσω το ότι λιμπίστηκα το σουβλάκι του Κάβουρα και την κρέπα;

(με σοκολάτα ήταν η κρέπα..;)

υ.γ.1 σλουρπ

υ.γ.2 είπα να μη σχολιάσω τους ματατζήδες που κάνουν "περιπολίες" (στην ουσία κοιτάνε γκόμενες!) ακόμα και στη γειτονιά μου καθημερινά και μου γυρνάνε τ' άντερα!

Χουλκ είπε...

Το τελευταίο καιρό έχουμε γεμίσει.
ΤΟυς συναντάς παντού...

aKanonisti είπε...

Χρόνια Πολλά, ωρέ!!!!
(για τους μπάτσους δεν λέω τίποτα.. γιατί δεν....)

Φιλιά!!!!!!

irlandos είπε...

Καταρχήν Χρόνια Πολλά!!

Δεν μπορώ πάντως παρά να σημειώσω ότι μπήκατε κι εσείς στην κατηγορία των ζευγαριών που -μετά από μερικά χρόνια γάμου- αναζητούν ...έντονες συγκινήσεις, χα χα. Μπύρα στα Εξάρχεια παρέα με τα ΜΑΤ είναι η σύγχρονη ελληνική έκδοση τού Eyes Wide Shut

Rizobreaker είπε...

http://rizobreaker.blogspot.com/2010/05/blog-post_21.html

Mistress Hyde είπε...

ΕΞΑΘΛΙΑ RULES...!

elf είπε...

Γεια σας, παιδιά μου!

Εγώ δεν θυμάμαι τα Εξάρχεια γειτονιά-γειτονιά (είπαμε, είμαι μεγάλη αλλά όχι και τόσο). Έχω, όμως, φίλους που μεγάλωσαν εκεί, πήγαν σχολείο, παίξαν μπάλα κλπ και τη θυμούνται. Εγώ τα γνώρισα αρχές δεκαετίας '90, όταν εκτός από τα τζάνκια που σου κόλλαγαν να τους πάρεις μια τυρόπιτα, δεν είχες να φοβηθείς τίποτα. Πιτσιρίκια ήμασταν και κυκλοφορούσαμε άνετα και χαλαρά.

Τώρα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Και το "κόκκινο μπαλόνι" ξέρει παραπάνω: δεν μπορείς να ζήσεις. Μια τόσο ωραία και υποσχόμενη πλατεία και να την κυβερνάει ο φόβος.

ΤΠ, το κείμενο είναι νοσταλγικά συναισθηματικό και προφανώς συμβαίνουν κι άλλα. Αυτό που νιώθω, όμως, είναι πως άν ήμουν 20 χρονών, θα τους πέταγα γιαούρτια. Μπορεί και μολότωφ.

Ειδικά προς νταλικέρη και ιρλανδό: αγαπημένοι μου προβοκάτορες, είπα εγώ με ποιον είχα πάει;
;-)

Green_revenger είπε...

γιατί;
σε σένα αναφέρθηκα;

βζζζζζζζζζζ.....

φτου γμτ...μια μύγα μυγιάζει τον καφέ μου...

g r

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.