Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Ωδή στο κόκκινο Moleskin


…Θέλω να κάνω ένα σωρό πράγματα. Θέλω και θα. Όμως, αποφεύγω να σκέφτομαι. Απ’ τη μια τεμπελιάζω κι απ’ την άλλη έχω και τα δικά μου…Βαριέμαι. Και κακεύω. Σαν να θέλω από νοσηρή περιέργεια να δω πόσο χαμηλά μπορούμε να το πάμε.


Μαλακίες. Είμαι στο … μετά τη δουλειά. (Σκατά στο Moleskin, μου ‘χει βγει το χέρι!). Κι έπειτα, όλο λέω πως θα δουλέψω κι όλο… Συνήθεια είναι κι αυτό. Πολύ δυνατό πράγμα η συνήθεια. Και οι εικόνες μας, τα μοντέλα μας, τα στερεότυπά μας. Το συνειδητοποιώ βλέποντας πώς κατατάσσω τους ανθρώπους σύμφωνα με πέντε επιφανειακές παρατηρήσεις. Πώς συμπεριφέρομαι στο παιδί, κατά τα συσσωρευμένα πρότυπά μου που ξεπροβάλλουν (αγαπημένη του λέξη) εκεί που δεν το περιμένω και χωρίς να το αναγνωρίζω επιτόπου. Μετά το καταλαβαίνω. Όταν ανακαλώ συμπεριφορές μου που δεν εγκρίνω, που προέκυψαν άλογα και μένω άναυδη.


Γιατί δεν έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στον κόπο να σκέφτεται πριν πράξει. Γιατί δεν έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου στον κόπο – σκέτο. Η πρώτη μου αυθόρμητη αναζήτηση/αντίδραση είναι πάντα η λούφα. Στις δουλειές και τις σχέσεις. Τελικά, στις σχέσεις. Απαξιώνω οτιδήποτε απαιτεί – τόση δα, έστω – προσπάθεια, με αλλεπάλληλες συγκαλυμμένες πουστιές. Και δικαιώνω την απραξία μου κάθε φορά. Πανεύκολα. Πανέμορφα. Πανηγυρικά.


Μ’ έχει πιάσει μια απογοήτευση. Μια μιζέρια. Ένα «δε βαριέσαι, αδελφέ, ας περάσουν τα χρόνια και μετά θα πεθάνω». Λες και δεν θα πεθάνω ποτέ. Ούτε οι άλλοι. Αν το σκεφτώ πανικοβάλλομαι, αλλά στην ουσία δεν πιστεύω στο θάνατο. Λες και είναι ο άγιος Βασίλης – ένας αποδεκτός από τους πάντες μύθος που, όμως, δεν έρχεται ποτέ. (Τι είπα τώρα;).


Εντωμεταξύ, δε μου εντοπίζω καμία σεξουαλικότητα. Ούτε στην εμφάνιση, ούτε στη διάθεση. Δε με καυλώνει τίποτα. Γενικώς. Σε κανένα επίπεδο. Σαν να κοιμάται το σώμα μου και να ‘χει μουδιάσει – μου ‘ρχεται να γράψω «σαν να κοιμάμαι πάνω στο σώμα μου», πώς λέμε «πάνω στο χέρι μου και μούδιασε»; Και το ερώτημα είναι αν θα ξυπνήσει. Που μ’ απασχολεί αφηρημένα και κάπως ακαδημαϊκά. Γιατί, εκτός των άλλων, δε λέω και να πιστέψω πως μεγάλωσα. Είμαι πια μεγάλη. Μεσήλικη. Και πιθανόν η γενικότερη βαρεμάρα μου να οφείλεται σ’ αυτό. (Δεν είναι λίγο νωρίς; Όχι;).


Έδωσα 25 ευρώ να πάρω αυτή τη μαλακία μπας και αποφασίσω να γράφω – έστω κι από τσιγγουνιά. Και ονειρευόμουν τρομερές εμπνεύσεις που δεν μπορώ να συγκρατήσω και πρέπει να καταθέσω στο χαρτί (ήθελα να πω το «κωλόχαρτο»), πως σημειώνω με περηφάνια τις χιλιάδες λέξεις που προσθέτω καθημερινά/νυχθημερόν, πως γεμίζω τις Moleskin σελίδες με προσχέδια και ιδέες και φράσεις-κλειδιά.


Και χοντραίνω. Καλά, όχι πολύ.





Αυτό το κείμενο γράφτηκε σε κόκκινο Moleskin πρόπερσι, δεν θυμάμαι γιατί. Έτσι γράφω πάντα, όταν έχω χρόνο, και μετά χαμογελάω στα περιττά, τα πετάω και κρατάω δυο φράσεις. Πλάκα-πλάκα λειτουργεί. Έτσι έγραψα ένα βιβλίο και τελειώνω κι ένα δεύτερο. Με σκόρπιες φράσεις σε 200 τετράδια.

Κι ενώ τ’ ανέβασα το κειμενάκι για καλαμπούρι στο προηγούμενο σχόλιο του αντίδραση+σεξ, τελικά διαπιστώνω πως ένα σωρό έχω γράψει στο Moleskin –έστω κι από τσιγγουνιά.

Αν και, για να λέμε την αλήθεια, σόρι μεσιέ Χέμινγουει, αλλά δεν τ’ αξίζει τα λεφτά του.


ΥΓ Αυτήν την Παρασκευή δεν θα έχει Μικροαστές - ανοίγουν τα σχολεία και ξύπνησε μέσα μου η μάνα. Ελπίζω την επόμενη κανονικά.





10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άμα γράφετε έτσι από τσιγγουνιά, πολύ θα ήθελα να ξέρω πως γράφετε με γενναιοδωρία...
Μα γιατί ρωτώ όμως; Αφού διάβασα τον Μήτσο...

wilma είπε...

Εμένα μου κάνει εντύπωση του πόσο διαχρονικά είναι τελικά αυτά που σκεφτόμαστε. γράφεις ότι αυτό είναι ένα προπέρσινο κείμενο αλλά θα μπορούσες να πεις ότι το έγραψες κι εχθές. Οι διαθέσεις μας κι όλες αυτές οι σκέψεις που κατά διαστήματα γίνονται η εμμονή μας τελικά είναι σημεία ενός κύκλου που διατρέχουμε με συνέπεια. Και το κόκκινο Moleskin το μαρτυρά.

fpboy είπε...

Γεια σου elfάκι !
Όλα είναι κύκλος ε ;

irlandos είπε...

Τη μάνα που ξύπνησε μέσα σου, να την βάζεις που και που να ξανακοιμάται (ΞΑΝΑκοιμάται έγραψα, όχι τιποτ' άλλο, χα χα).
Και τότε να γράφεις τις μικροαστές στο Φλοράλ ή να κάνεις ότι άλλο σε ευχαριστεί - πίστεψέ με, η "μάνα" θα ευγνωμονεί τη "συγγραφέα" αργότερα.

Φιλικά,
Ιρλανδός

Υ.Γ.: Ο Χέμινγουεη μού είπε να σου πω ότι σε συγχωρεί!

aKanonisti είπε...

Μου άφησες ένα κενό στην εικόνα....
και το κενό αφορά το στυλό....

Nikola Taska είπε...

Μα πρέπει να διεκδικούμε το δικαίωμα στην τεμπελιά... Στη δημιουργική (κι όχι μόνο) τεμπελιά!

kikop80 είπε...

Ξωτικούλα καλησπέρα!!!
Να 'μαι πάλι!
Με μια μεγάλη απορία....
Τι είναι ένα κόκκινο moleskin?
α) ένα μοριο δέρματος ερυθρόδερμου? (ρατσίστρια!)
β) μάρκα και χρώμα εσώρουχου? (αν σου 'ρχεται έτσι η έμπνευση.. τι να πώ)
γ) σημειοματάριο η στυλό ή κάποιο γραφικό φετίχ γενικότερα? (μπα δε νομίζω να είναι το προφανές)

???

:-D

u-hoo / gianniskafatos είπε...

Τίμα τα φετίχ σου, και προχώρα!!!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Εγώ, προσπάθησα να δώ ποιές δυό φράσεις θα μπορούσα ν' απομονώσω και κρατήσω στο κείμενό σου, και κατέληξα πως θα το κρατούσα ολόκληρο...
Ακόμα κι' άν έλεγες ψέμματα...είναι τόσο αληθινό!

elf είπε...

Αχ, παιδιά μου, νυστάζω τόσο πολύ! Αρχίσαμε τα επτά παρά τέταρτο για να προλάβουμε το σχολικό κι έτσι μου 'ρχεται να τραγουδάω "...η φάμπρικα δε σταματά..".

Η αλήθεια είναι πως εγώ δε σηκώνομαι, το πρωί τον ετοιμάζει ο μπαμπάς του, είναι και η μοναδική ώρα της ημέρας που μπορεί να τον δει, αλλιώς θα ξεχαστούνε τελείως.

Αλλά ξυπνάω έτσι κι αλλιώς από την πάρλα τους και τις ζουζουνιές τους και τους καβγάδες τους - και, τέλος πάντων, μ' έχει πιάσει το φθινόπωρο και νυστάζωωωωω!!!!


(Άσχετο με τα σχόλιά σας, το ξέρω, αλλά πρέπει κι εγώ να πω τον πόνο μου).

Φιλιά!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.