ΔΕΚΑΘΛΟ
8.
Θα καίνε πάντα τα μεσημέρια στα μέλη μας,
όσα τρόπαια κι αν κρεμάσει η νύχτα στη φωνή μας.
10.
Θα σου στρώσω μια πλημμύρα να πλαγιάσεις
και στην κραυγή που θα υψώσεις
ασημώνοντας τον ήλιο,
θα κουρνιάσει το γνωστό τους περιστέρι.
Στη συμβολή των βίων μας
θα στήσουν αργότερα αινίγματα από πέτρα,
που με τα χρόνια και τ' αγγίγματα
θα πάρουν το σχήμα το αναπόφευκτο,
του ανθρώπου.
Κι όποτε ακούν τρεχούμενα νερά,
θα ξέρουν τι σημαίνει βασιλεία των ουρανών,
έτσι πεσμένοι ανάσκελα μέσα στην ιλύ,
στην τόση αθλιότητα και την ανοησία.
Τέσσερα, Διονύσης Καψάλης, εκδ. Άγρα 1983
(Για την ελάχιστή σου αναπνοή)
2 σχόλια:
Γύρισα πριν λίγο στο σπίτι και μια γλυκιά μελαγχολία δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ, έτσι και εγώ έβαλα και άκουγα αυτό:
http://www.youtube.com/watch?v=pUDeOpn0tKE
Και ενώ το άκουγα ξεκίνησα μία blogoτσαρκα και έπεσα πάνω στις στροφές που παραθέτεις οπότε μετά το “έτσι πεσμένοι ανάσκελα μέσα στην ιλύ,
στην τόση αθλιότητα και την ανοησία” μπορείς να φανταστείς πως αισθάνομαι…
ε;
Δημοσίευση σχολίου