Άλλος για την Πάτρα;

"...Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν' αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρονών θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν' ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο κι εκείνων που εθελοτυφλούν..."

Έγραφε η Λιλή Ζωγράφου στο Επάγγελμα Πόρνη τον Οκτώβρη του 1978. Αν δε με είχε προλάβει, κι αν είχα και την πένα της, θα το 'γραφα εγώ χτες. Το γράψανε οι φίλοι μου (η ακανόνιστη, ο αντίδραση+σεξ, το κόκκινο μπαλόνι - πιθανόν κι άλλοι).

Κι έχω θυμώσει ΤΟΣΟ πολύ! Για την ασκήμια, την αδικία την οργανωμένη, το μαζικό εξευτελισμό. Μα πιο πολύ για την ανημποριά μου ν' αντιδράσω, να επαναστατήσω ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ.

Είμαι πολύ θυμωμένη κι όλα όσα μου 'ρχονται να γράψω είναι μίζερα και κλειστοφοβικά. Ηττοπαθή και απαισιόδοξα. Και δε θέλω, γαμώτο, να κλείσω αυτό το θέμα ανέλπιδα.

Θα αφήσω τη Ζωγράφου. Από το ίδιο βιβλίο:

"...Κι όμως το κάθε τι που φτιάχνεις, αποχτά την αξία και το βάρος του σεβασμού που του αποδίδεις εσύ, υπηρετώντας το. Έτσι ανακάλυψα πόσο πολύ μόχθο απαιτεί και η πιο μικρή μας δικαίωση. Έτσι απομυθοποιήθηκε μέσα μου η κοινωνική δικαιοσύνη, όταν αποδίδεται από τα πρόσωπα και δεν είναι Νόμος...".