1η Μάη 1893 (και πάει λέγοντας)

«Διαβιβάζουμε μια ακόμη αναφορά (4η κατά σειρά) με ημερομηνία 1/2/2009 του Συλλόγου Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος και το συνημμένο σ' αυτή από 9/2/2009 έγγραφο της εταιρείας JUMBPO ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, με τα οποία καταγγέλλονται αυτεπαγγέλτως διωκόμενα εγκλήματα σε βάρος καταστημάτων της εταιρείας JUMBPO από τους σε αυτά (τα έγγραφα) αναφερομένους και παρακαλούμε να ενεργήσετε τα νόμιμα, καθ' όσον αφορά στα καταγγελλόμενα και τελεσθέντα ήδη στην περιφέρειά σας εγκλήματα, μεριμνώντας για την ταχεία περάτωση της προδικασίας.

Εφιστούμε εξάλλου την προσοχή, όπως σε περίπτωση επαναλήψεως της εκνόμου δραστηριότητας σε βάρος των καταστημάτων της ανωτέρω εταιρείας, μεριμνήσετε για εφαρμογή της αυτοφώρου διαδικασίας κατά των πρωταιτίων των τελουμένων αυτόφωρων εγκλημάτων, ώστε να τύχουν της εννόμου προστασίας που δικαιούνται οι ρηθείσες επιχειρήσεις».

Το παραπάνω έγγραφο έστελνε στις 16.02.09 ο εισαγγελέας-φίρμα του Αρείου Πάγου Γιώργος Σανιδάς στους κατά τόπους εισαγγελείς πρωτοδικών με κοινοποίηση στον αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη. Τα εγκλήματα στα οποία αναφέρεται είναι κινητοποιήσεις/διαδηλώσεις που πραγματοποιούνταν έξω από διάφορα JUMBO ως αντίδραση στην απόλυση εργαζόμενου σε κατάστημα της εταιρίας λόγω της συμμετοχής του σε απεργία.

Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί που άκουγα στο ραδιόφωνο τους προβληματισμούς του δημοσιογραφικού και πολιτικού κόσμου για το τι θα κάνει ο κ. Σανιδάς με τις δικογραφίες των διαφόρων σκανδαλοσκανδάλων: θα τις στείλει στη βουλή ή θα τις πάρει σπίτι του να τις φτιάξει σαΐτες.

Και αφού είχα ήδη εξοργιστεί μ' αυτά που διάβασα στο κόκκινο μπαλόνι για τη δράση της Διεθνούς Αμνηστίας σχετικά με την κα Κούνεβα. Δεν εξοργίστηκα, φυσικά, με το κόκκινο μπαλόνι που αγαπάω πολύ, ούτε με τους ανθρώπους που υπογράφουν με την καλή τους την καρδιά. Εξοργίστηκα γιατί στην Ευρώπη του 2009 είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ΕΚΚΛΗΣΗ στο ελληνικό κράτος για τα κάτωθι:

• Να εξασφαλίσει ότι η αστυνομία θα πραγματοποιήσει μια λεπτομερή και αμερόληπτη έρευνα σχετικά με την επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα Κούνεβα

• Να λάβει άμεσα μέτρα για να φέρει τους δράστες στη δικαιοσύνη και να εξασφαλίσει ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα θα λάβει αποκατάσταση και ικανοποιητική αποζημίωση

• Να προστατεύσει άλλους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων και μέλη συνδικάτων από παρόμοιες επιθέσεις εφαρμόζοντας την υπάρχουσα νομοθεσία για τα εργατικά δικαιώματα.

Και τελειώνω αυτό το copy/paste κείμενο, αντιγράφοντας από την περσινή μου Πρωτομαγιάτικη ανάρτηση τα αιτήματα του πρώτου εορτασμού της στην Ελλάδα το 1893:

Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.

Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.

Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Και πολύ φοβάμαι πως τα ίδια θα αντιγράφω κάθε χρόνο. Καλή Εργατική Πρωτομαγιά σε όλους!

Απλά πράγματα.

Αυτές οι μέρες του Πάσχα πέρασαν όπως και σχεδόν ολόκληρος ο προηγούμενος χρόνος: νεράκι. Πριν προλάβω να φύγω, είχα γυρίσει. Εδώ που τα λέμε, τι να σου κάνει ένα τετραήμερο; Χρειάζομαι τουλάχιστον δέκα μέρες στην εξοχή για να πετάξω από πάνω μου τον χειμώνα. Όλοι μου οι φίλοι έτσι είναι. Συναντιόμαστε στο γραφείο και τις καφετέριες και συγκρίνουμε τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μας. Πολλή κούραση. Κι η άνοιξη ακόμα δεν έχει καταφέρει να μας ξελαγράρει.

Πέρασα, όμως, όμορφα. Πιο πολύ εξαιτίας του γιου μου που αμολύθηκε στα χωράφια και ζήτημα να άκουσε τρία μη όλες τις μέρες. Το βράδυ του έβγαζα τα παπούτσια και οι κάλτσες του γύρω απ' τον αστράγαλο είχαν ένα παχύ-παχύ στεφάνι χώμα. "Καρπούζια μπορούμε να φυτέψουμε εδώ πέρα" του έλεγα. Και δώστου να γελάει. Νομίζω πως αυτό το γάργαρο παιδικό γέλιο είναι η απόλυτη δικαίωση για ένα γονιό - πόσα κλισέ θα αναπαράγω ακόμα;

Λοιπόν, συνοπτικά, ήπια καφέ στο Ναύπλιο, περπάτησα γύρω απ' το θέατρο της Επιδαύρου (το ίδιο το θέατρο ήταν κλειστό), ακολούθησα τον επιτάφιο (όπου ο γιος μου ρώτησε "Μαμά, ποιος είναι ο κύριος Ελέησον;), είδα τα βεγγαλικά της ανάστασης, έψησα και έφαγα αρνί και κοκορέτσι και ήπια τεκίλες στο αγαπημένο μου σκυλόμπαρο του Λυγουριού.

Στο αγαπημένο μου σκυλόμπαρο είχα και μια φοβερά εποικοδομητική συζήτηση περί τέχνης με τον φίλο μου τον Τάκη. Ο Τάκης είναι ένας ωραίος, ελεύθερος σαραντάρης που ζει μόνιμα στο χωριό και ασχολείται με τίποτα. Άντε να ποτίσει πού και πού τις ελιές και να πλύνει το αγροτικό για ν' αστράφτει. Τις υπόλοιπες ώρες του τις περνάει ακούγοντας λαϊκοπόπ τραγούδια του συρμού.

Εγώ γελάω πολύ μ' αυτά τα τραγούδια. "Αφού πεθαίνω για σένα κι εσύ πεθαίνεις για μένα γιατί δεν παντρευόμαστε";;; Ο Τάκης γελάει που γελάω. "Εσύ τι ακούς" με ρωτάει. Εγώ, ρε παιδί μου, όταν πρόκειται για ξένα είμαι κάπως πιο ροκ, του εξηγώ, κι από ελληνικά καθόλου τέτοια, ξέρεις, πιο έντεχνα, Παπακωνσταντίνου, Μάλαμα κλπ. "Δεν ξέρεις τι σου γίνεται " μου απαντάει. "Άκου αυτό που παίζει τώρα. Απόψε φόρα τα καλά σου και γι αγάπη ετοιμάσου γιατί, όπως φαίνεται, θα γίνει μπέρδεμα. Απλά πράγματα. Της το λες και σου απαντάει μ' ένα ναι ή μ' ένα όχι. Ενώ ο Μάλαμας, καταλαβαίνεις ποτέ τι θέλει να πει; Αν τη γουστάρει, ρε παιδί μου, τη γκόμενα τελικά;".

Δεν έχει κι άδικο ο Τάκης, άσχετα με τα γέλια που έκανα εγώ. Άσχετα, επίσης, αν αυτά τα τραγούδια με παραπέμπουν σε αισθηματικές καταστάσεις Β' Γυμνασίου. Πόσο αλλάζουν, όμως, τα πράγματα, μωρέ παιδιά; Η ξαδέλφη της μάνας μου είναι 50 και ο φίλος της 60 κι ανταλλάσσουν sms σαν σχολιαρόπαιδα. Η κολλητή μου είναι λεσβία και κάθε μέρα μου κλαίγεται που δεν την πήρε τηλέφωνο και γιατί δεν την πήρε και τώρα τι να κάνει, να την πάρει αυτή και πάει λέγοντας. Οι γονείς μου είναι μαζί 40 χρόνια και ο πατέρας μου της κρατάει μούτρα γιατί άργησε να γυρίσει απ' τον χασάπη. Κι εγώ παριστάνω την απελευθερωμένη και...ε, όχι, δεν θα βγάλω και τις δικές μου κατινιές στη φόρα!

Απλά πράγματα, λοιπόν. Μικροί-μεγάλοι, στρέιτ ή γκέι, απελευθερωμένοι ή συντηρητικοί, όλοι με τα ίδια στιχάκια καψουρευόμαστε. Μόνο που άλλοι το λένε "Σκότωμα, τα βράδια μακριά σου είναι σκότωμα" κι άλλοι "Τσιγάρο ατέλειωτο, βαρύ η μοναξιά".

...Δεν μου βγαίνει η σύγκριση. Το πρώτο δεν μπορώ να το ακούσω με τίποτα. Αλλά καταλάβατε περίπου τι ήθελα να πω.

(Τώρα, πώς ξεκίνησα από τις αναμνήσεις πασχαλινής εξόρμησης και κατέληξα πάλι στα σεξουαλικά, είναι απορίας άξιο!)

Πολλά φιλιά και καλό ξημέρωμα.

Λήσταρχος Νταβέλης feat Outlaw Pete

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το Πάσχα
εμείς είμαστε με τους ληστές.

Λήσταρχος Νταβέλης



Outlaw Pete




Καλές διακοπές, παιδιά!

Γαλάζιο πουκάμισο.

(Βάλτε να παίζει το τραγούδι που έκλεψα από την brujita και συνεχίστε).

Καταλαβαίνω πως ήρθε η άνοιξη όταν φοράω γαλάζιο πουκάμισο κι ακούω τ' αγόρια να μου σφυρίζουν μέσα από τ' ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων τους. Όχι γιατί ομόρφυνα. Μόνο γιατί ίσιωσα τους ώμους μου και σηκώνω το κεφάλι ψηλά. Γιατί διώχνω από πάνω μου την καμπούρα του χειμώνα. Γιατί φαίνεται στα μούτρα μου η προδιάθεση και η καλή καρδιά.

Αυτό κάθε χρόνο. Παλιά ήταν τα χελιδόνια κι οι πασχαλιές. "Ήρθε η άνοιξη" σκεφτόμουν λιγωμένη. Γιατί η άνοιξη μ' αρέσει.

Φέτος, μαζί με τ' αποδημητικά διαπίστωσα άλλα δύο γεγονότα που έσκασαν μύτη με τις πρώτες αληθινές λιακάδες. (Το Πρόσωπο ισχυρίζεται πως έχουν έρθει εδώ και πολύ καιρό. Έστω, εγώ τώρα τα παρατήρησα).

Το πρώτο είναι αυτή η γενικευμένη και μαζική κινητικότητα των "ερασιτεχνών τρομοκρατών". Ανοίγω κάθε πρωί το ραδιόφωνο και μαθαίνω τσάκα τσάκα πόσα γκαζάκια έσκασαν σε πόσους στόχους στην Αθήνα και την επαρχία. Δώδεκα προχτές, μέσα σε διάστημα 15 λεπτών. "Δηλαδή, 24 άτομα το πολύ" σκέφτομαι. Ακόμα και στη γειτονιά μου, το Ηράκλειο Αττικής, που μέχρι πρότινος θεωρούσα λίγο-πολύ χωριό.

Δεν φοβάμαι τα γκαζάκια, δεν είμαι ο Πάγκαλος, ούτε τους κλέφτες άλλωστε - αν μπουν στο σπίτι μου θα σιχτιρίσουν την ώρα και τη στιγμή, μόνο βιβλία, βιβλία, βιβλία και τις εφευρέσεις του γιου μου.

Απλώς, μου κάνει εντύπωση αυτή η νέα φάμπρικα. Και περιμένω να δω τι θα δείξει.

Το δεύτερο είναι η απόλυτη πλέον αυτοαναίρεση της αστικής δημοκρατίας. Που ό,τι κι αν έκανε δεν έπαυε στιγμή να ορκίζεται στο δικαίωμα διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων. Που διαφύλαττε μέσα από ταλαιπωρημένα Συντάγματα, τσαλαπατημένους αλλά κραταιούς νόμους και δήθεν συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

Φέτος (η κρίση ντε!) τα ξεπέρασε όλα αυτά. Πρώτα βγήκε ο ιδιώτης εργοδότης και άλλαξε στεγνά όλους τους εργασιακούς όρους: θα δουλεύεις εκ περιτροπής, θα πληρώνεσαι όποτε και όσα, θα τίθεσαι σε διαθεσιμότητα, θα σου πηδάω το σπίτι. Μετά βγήκε και το Δημόσιο: θα σου κρατήσουμε μισό μισθό γιατί έχουμε στριμωχτεί κάπως, θα μας πληρώσεις και κάτι 2% εξτραδάκια, η σύνταξη δεν είναι σύνταξη αλλά αμοιβή εκ των υστέρων (παρντόν;).

Ευχαριστώ και ανταποδίδω. Και σιγά τα νέα, θα σκεφτείτε. Ναι, αλλά όταν εγώ ήρθα να δουλέψω εδώ κάναμε μια συμφωνία. Κατάπτυστη για μένα αλλά καλή τη πίστη, υποτίθεται. Εγώ τήρησα τις δικές μου υποχρεώσεις. Όταν έρχεσαι εσύ όμως εργοδότη μου, ιδιώτη ή κράτος, και δεν τηρείς τις δικές σου διαπράττεις αδικοπραξία. Και πού είναι τότε τα ατομικά μου δικαιώματα που γι αυτά σε ψηφίζω τόσα χρόνια;

Αυτή την άνοιξη, λοιπόν, αυτό που βλέπω πως ήρθε ολοφάνερα είναι η πλήρης απαξίωση των προσχημάτων. Έτσι γουστάρω, αδελφέ. Κι άμα σ' αρέσει.

Τουλάχιστον, φορέσαμε πάλι τα γαλάζια πουκάμισα. Και τ' αγόρια δείχνουν να έχουν διάθεση να σφυρίζουν. Καλή άνοιξη, παίδες. Και φέτος.

ΥΓ άσχετο: Αυτό το παιδί η beth, με κάλεσε στο facebook να γίνω μέλος σ' ένα γκρουπ που λέγεται κάπως ΔΕΣ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΙΛ ΣΟΥ. Δεν έχω προλάβει ακόμα να μπω και να δω ποιος τον παίζει, τέλοσπάντων, αλλά γι αυτό εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες στη γενιά που έρχεται. Χιούμορ, έμπνευση, ταλέντο και τελείως ακομπλεξάριστοι, λέμε. Φιλιά, μικρή.