I will always love you.

Αγαπημένοι μου.

Το παρόν μπλογκ θα λείψει για λίγο καιρό. Ταξίδι για δουλειές. Ένα ταξίδι μεγάλο και, ελπίζω, λαμπρό. Με ανοιχτό εισιτήριο επιστροφής. Θα στοιχίσει κάτι παραπάνω αλλά…λεφτά έχουμε.

Δεν καταφέρνω να είμαι στην παρούσα φάση συνεπής μπλόγκερ. Ανεβάζω καμιά μπούρδα που και που, σας διαβάζω από τον reader, αλλά δεν προλαβαίνω να σχολιάσω τα όμορφα που γράφετε. Και ντρέπομαι να γράψω απλώς καλημέρα ή μπράβο, χρυσό μου, πολύ ωραίο ποστ.

Έχω εδώ και λίγο καιρό που κλείνομαι προς τα μέσα μου. Σαν να μαζεύεται το σώμα μου για να απορροφηθεί από ένα συγκεκριμένο σημείο του. Λίγο πιο κάτω από το στομάχι.

Και η αλήθεια είναι πως τα δημόσια δεν με αφορούν στ’ αλήθεια. Από συνήθεια τα παρακολουθώ κι από γινάτι. Δε με αγγίζουν παρά ελάχιστα. Κι αυτό είναι πολύ πολύ κακό. Και μικροαστικό, βεβαίως.

Αλλά έχω πολλά μέσα στο κεφάλι μου. Που με κουράζουν και με αποπροσανατολίζουν. Και, δυστυχώς, απαιτούν χρόνο.

Γι αυτό αποφάσισα να ενδώσω στην επιθυμία του μπλογκ μου και να του κάνω τελικά τα έξοδα για το ταξίδι που μου ζητάει. Σαν κι αυτά που κάνουν τα Αμερικανάκια στην Ευρώπη όταν τελειώνουν το high school. Θα δει αξιοθέατα, θα φλερτάρει, θα δοκιμάσει εξωτικά ναρκωτικά και ελπίζω πως θα γυρίσει σοφότερο.

Σας αφήνω με ένα αγαπημένο τραγούδι που ταιριάζει πάντα (σχεδόν).

Φιλιά,

Ελένη.