Ειδικοί φρουροί και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις.

Woman with dead child, Kayhe Kollwitz

Αρχές του αιώνα, όταν το Πρόσωπο έμενε ακόμα σπίτι του και το Μετρό είχε μόλις εγκαινιαστεί. Είχαμε ραντεβού στην Εθνική Άμυνα και ήταν η πρώτη φορά που θα το χρησιμοποιούσα.

Θυμάμαι πως βγήκα από το βαγόνι, γεμάτη ευρωπαϊκή περηφάνια. Και τότε είδα μπροστά μου τον ειδικό φρουρό. Είκοσι χρόνων το πολύ, ένα αδύνατο κακάσχημο με μεγάλα αυτιά και το αυτόματο κάτω από το μπράτσο να με σημαδεύει. Όχι εμένα ειδικά. Όλους μας σημάδευε. Ήταν τόσοι πολλοί απ’ αυτούς μέσα στον σταθμό που πίστεψα πως, όση ώρα εγώ διέσχιζα την Αθήνα για να συναντήσω τον έρωτά μου, είχε γίνει πραξικόπημα.

Και θυμάμαι πεντακάθαρα πως σκέφτηκα «μα, καλά, πως του ‘δώσαν όπλο, αυτός είναι ικανός να φτερνιστεί και να με γαζώσει».

Οι ειδικοί φρουροί προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ με μόρια (τέλος πάντων). Απαιτούμενα προσόντα είναι το απολυτήριο λυκείου, ηλικία μέχρι 28, ύψος πάνω από 1,70 και άριστη σωματική διάπλαση, να μην έχουν καταδικαστεί για κακούργημα και να έχουν πίστη στο Σύνταγμα και την Πατρίδα.

Όσους δεχτούν, με το καλό, τους εκπαιδεύουν 3 μήνες στις Σχολές Αστυφυλάκων και στη συνέχεια τους δίνουν τη στολή τους κι ένα γεμάτο όπλο και τους αμολάνε στους δρόμους για να μας προστατεύσουν από το κακό.

Τρεις μήνες. Χρόνια ολόκληρα φωνάζουμε πως οι Αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι, οι κανονικοί αστυνομικοί, και δεν έχουν τα προσόντα να αντιμετωπίσουν κρίσιμα περιστατικά.

Κι αυτούς τους παίρνουν απ’ τα χωριά τους επειδή ξέρουν τον τοπικό πολιτευτή, τους φανατίζουν τρεις μήνες και τους εμπιστεύονται την απόφαση να με σκοτώσουν. Ή όχι.

Η επάνδρωση, η λειτουργία, η εκπαίδευση και η χρησιμότητα της Αστυνομίας είναι μια τεράστια συζήτηση. Οι εντολές και τα περιθώρια που δίνει το κράτος στους μπάτσους, επίσης.

Όμως, ακόμα και στις αστικές, κατασταλτικές και εχθρικές σύγχρονες γαμωδημοκρατίες, πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης φρόνηση για το ποιος οπλοφορεί. Νόμιμα.

Μια τεράστια συζήτηση είναι, επίσης, τα Εξάρχεια. Μια «ανεκμετάλλευτη» περιοχή στο κέντρο της πόλης, που θα μπορούσε να αποφέρει ένα σκασμό λεφτά.

Και μια τελευταία, είναι η δράση και το αποτέλεσμα, τελικά, των επιλογών των αντεξουσιαστών. Και οι συνδέσεις τους με το παρακράτος.

Όμως, δεν έχω όρεξη για κουβέντα. Ένα μωρό 15 χρόνων κατρακύλησε στο οδόστρωμα, δικασμένο και καταδικασμένο επιτόπου. Μια μαμά σήκωσε το τηλέφωνο στις 10 η ώρα Σαββατόβραδο και γαμήθηκε η ζωή της. Και μια ολόκληρη πατρίδα έμεινε για άλλη μια φορά αμήχανη μπροστά στο αυτονόητο και το αναμενόμενο. Ξανά.

Όταν σκοτώθηκε ο Καλτεζάς πήγαινα Γυμνάσιο. Κατεβήκαμε στο προαύλιο και κάναμε αποχή για να δείξουμε σε όλους τους μεγάλους πως δεν μπορούν να μας σκοτώνουν έτσι. Μου στοίχισε την πρώτη μου συνειδητή πράξη αντίστασης κι ένα 13 στα Μαθηματικά, σε έναν έλεγχο γεμάτο εικοσάρια.

Προχτές το βράδυ, παρακολουθώντας τη δολοφονία από την τιβί ρώτησα τον άντρα μου «τι θα έκανες αν ήταν ο γιος μας».

Κι εκείνος χωρίς να με κοιτάζει μου απάντησε χρησιμοποιώντας ακριβώς τις λέξεις που είχα στο μυαλό μου:

«Τίποτα. Θα δεχόμουν τα συλληπητήρια, θα τον έθαβα και μετά θα την έστηνα σε μια γωνιά και θα τον σκότωνα τον πούστη».