Πού είμαι και πού είμαι!

(Το ξωτικό σε ασκήσεις ισορροπίας,
στα μαγικά δάση της Μακεδονίας)


Να, εδώ είμαι, βρε. Δηλαδή πια στην Αθήνα. Απλώς αυτή η περίοδος του χρόνου είναι η μοναδική που έχω πραγματικά πολλή δουλειά. Θα έχω μέχρι τον Μάη, αλλά ως τις γιορτές θα έχει μπει σε ρέγουλα κι εγώ θα επιστρέψω στη συνηθισμένη μου τεμπέλικη ρουτίνα.

Περνάω και την κλασική μου φθινοπωρινή κρίση αυτογνωσίας – κάθε μα κάθε χρόνο τέτοιον καιρό αρχίζω τα ποια είμαι και πού πάω. Και κάθε χρόνο καταλήγω στα ίδια. Και τα μισώ αυτά που είμαι και που κάνω. Και κυρίως που ΔΕΝ κάνω. Κι αποφασίζω να τα αλλάξω. Και του χρόνου ξανά μανά.

Όπως λέει κι ο συγγραφέας: «Όταν έχεις υπερβολικά πολύ κόσμο γύρω σου, μπερδεύεσαι. Κι αρχίζεις να γίνεσαι μπαλάκι ανάμεσα σε αυτό που πρέπει και σ’ αυτό που γίνεται και σ’ αυτό που θέλεις. Κι ανάμεσα σ’ αυτό που δεν πρέπει, αυτό που δεν γίνεται κι αυτό που δεν θέλεις.»

Ξαναδιαβάστε το μία.

(Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας, Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, εκδ. Μεταίχμιο. Μην το επιχειρήσετε τώρα. Περιγράφει μια Κούβα βυθισμένη στη μιζέρια, τη φτώχεια, το έγκλημα και τα σκατά. Γεμάτη λούμπεν άντρες και γυναίκες πρόθυμους να κάνουν τα ΠΑΝΤΑ για λίγα πέσος. Μπορεί να είναι έτσι, πιθανότατα έτσι ήταν, τουλάχιστον τότε στις αρχές της δεκαετίας του '90 που το νησί πέρασε το χειρότερο λιμό της ιστορίας του. Αλλά εγώ, που διαβάζω πια μόνο το βράδυ στο κρεβάτι, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μαύρη στενοχώρια. Αφήστε το για όταν ξαναμεγαλώσουν οι μέρες κι οι αντοχές).

Κι εγώ έγραφα τέτοια εποχή το 2004: «Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Το ξέρω από τότε που ήμουν παιδί. Είμαι σκληρή με τους άλλους, επικριτική, δεσποτική, θέλω να γίνεται πάντα το δικό μου αφού πάντα έχω δίκιο, δεν ξέρω να ‘μαι τρυφερή, ξεχνιέμαι, φταίω ή είναι που φοβάμαι μην τρελαθώ; Γιατί το φοβάμαι. Πως αν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο θα με κλείσουν σε ίδρυμα. Δεν πα να γαμηθεί, αν με πιάσουν ας με κλείσουν».

Το καλό είναι πως παραμένω γρήγορη. Και ευέλικτη. Δεν παίζει να με πιάσουν. Αλλά δεν είναι φρίκη να παραπονιέμαι είκοσι χρόνια για τα ίδια πράγματα; Δεν πρέπει ν’ αλλάξω ρεπερτόριο λέτε; Θα σας πω του χρόνου τέτοια εποχή.

Εντωμεταξύ, ο κύριος Μανόλης Πασχαλίδης ανακάλυψε το μπλογκ μου κι έτσι ανακάλυψα κι εγώ το δικό του. Είναι 31 χρόνων, Θεσσαλονικιός και μουσικός. Μπείτε στο http://www.myspace.com/dyoband και ακούστε τα τραγούδια του γκρουπ του. Εμένα, λόγω πρότερων ακουσμάτων φαντάζομαι, μου άρεσαν περισσότερο τα Dreams και Fake life. Για πείτε κι εσείς.

Και μη γκρινιάζετε που εξαφανίζομαι. Το παίρνω απάνω μου και φουσκώνω σαν κοκόρι.


Edit

Μετά από απαίτηση χιλιάδων τηλεθεατών, δηλ. του Ιρλανδού, και για να νιώσει κι ο chmarni λίγο πως είναι στην πατρίδα του, ιδού τα μαγικά τοπία: