Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Ντολμαδάκια. Γονική συναίνεση απαραίτητη.

Update 17.10

Σε αυτά τα γενέθλια, το δώρο θα το πάρω εγώ.
Υποκλίνομαι. Σήκω.




(Πλάκα κάνω. Μην το δώσετε να το διαβάσουν οι γονείς σας, μεγάλοι άνθρωποι, κι έχουμε άλλα!)

Μία ντολμαδάκια για την aKanonisti!!!


Ο Αργύρης σιχαινόταν τα ντολμαδάκια. Κι ας τα ‘τρωγε κάθε Κυριακή από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Ή μπορεί γι αυτό. Η μάνα του είχε καταγωγή απ’ την Πόλη και θεωρούσε υποχρέωσή της να τα τυλίγει και να τα στολίζει με περηφάνια στο οικογενειακό τραπέζι άπαξ εβδομαδιαίως. Ευτυχώς πάντα ως ορεκτικά. Γιατί αλλιώς ο Αργύρης θα πέθαινε στην πείνα.


Εννοείται πως δεν είχε μιλήσει σε κανέναν γι αυτή του την απέχθεια. Δεν ήταν στο χαρακτήρα του. Έτσι έβαζε κανά δυο στο πιάτο του και έκανε ότι τα τρώει. Πώς τη μισούσε αυτή τη γλίτσα! Αυτή τη γλυκερή υγρασία του ρυζιού, με τις ανακατωμένες μυρωδιές και το αμπελόφυλλο που τις κρατούσε καλά-καλά παγιδευμένες, κι από πάνω το πηχτό αβγολέμονο, υπόλευκο και γλοιώδες, να μη μπορεί ούτε να το βλέπει.


Απ’ την Πόλη καταγόταν κι η γυναίκα του. Κόρη της φίλης μιας φίλης. Σχεδόν προξενιό. Καλή, σεμνή και με διαμέρισμα στο Ζωγράφου. Μόνο που εκείνη δεν έφτιαχνε ντολμαδάκια. «Ά πα πα, είναι μπελαλίδικα» έλεγε κουνώντας πάνω κάτω το χέρι. Η Αφροδίτη δεν έκανε τίποτα μπελαλίδικο. Από τη στιγμή που έβγαλε το νυφικό μεταμορφώθηκε σε μια νωθρή και τεμπέλα φώκια. Δε δούλευε, δεν έβγαινε, δεν είχε φίλες. Όλη μέρα τριγυρνούσε με μια ρόμπα κι έβλεπε τηλεόραση. Μόνο για τα λεφτά νοιαζόταν. Λες και τα ξόδευε! Με το που της έφερνε το μισθό του άρχιζε να τα υπολογίζει. Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, λογαριασμοί, κοινόχρηστα. Και τα υπόλοιπα τα έβαζε «στην άκρη». Για μια ώρα ανάγκης. Πάμε μια βόλτα, της έλεγε ο Αργύρης, να πιούμε ένα κρασί σαν άνθρωποι. Όχι. Μόνο σε γάμους πήγαινε και κηδείες. Για να καμαρώνει το σόι την ευτυχία τους.


Ούτε παιδιά είχαν. Η Αφροδίτη δεν ήθελε. «Α πα πα, είναι μπελαλίδικα». Ε, βέβαια, ν’ αφήσει τα πρωινάδικα για να πιάσει το μπιμπερό; Είκοσι χρόνια παντρεμένοι και τον είχε με το προφυλακτικό. Όταν τον είχε. Και μόνο για τα βασικά. «Όχι αυτό, σιχαίνομαι! Μη αυτό, πονάω! Δεν μπορώ, έχω πονοκέφαλο. Α πα πα, τρελάθηκες, χριστιανέ μου;»


Εκείνη τη μέρα ο Αργύρης έκλεινε τα 50. Είχε απ’ το πρωί ένα φούσκωμα στο στέρνο, μια στενοχώρια να σκάσει. Πήγε στην τράπεζα και δεν μπορούσε να σταθεί πουθενά, ούτε ανάσα να πάρει. Κατά τις έντεκα προφασίστηκε ένα εξωτερικό ραντεβού και την κοπάνησε. Περπατούσε άσκοπα στην Αθήνα με μεγάλα βήματα και το κεφάλι σκυφτό, κι όσο περπατούσε τόσο φούντωνε. Για τη μιζέρια και τη ματαιότητα της ζωής του. Για τα πενήντα χρόνια που πέρασε δειλός, σκυφτός και άτολμος.


Με τη φούρια του βαδίσματος έφτασε στο Ζωγράφου. Αισθανόταν όλο του το αίμα στο κεφάλι. Να τον πιέζει αφόρητα. Μπήκε στο σπίτι βαρύς και πήγε στο σαλόνι, να τη βρει χαζή μπροστά στο χαζοκούτι, να τα βάλει μαζί της να ξεσπάσει. «Ήρθες, Αργύρη μου;» του φώναξε από την κουζίνα. «Τόσο νωρίς; Δεν έχω προλάβει ακόμα να τελειώσω». Η φωνή της ερχόταν από μέσα σαν ψεύτικη και γλυκερή, μαζί με μια οικεία μυρωδιά που αρνιόταν ν’ αναγνωρίσει. Τι φτιάχνεις, τη ρώτησε. «Ντολμαδάκια, Αργύρη μου, για τα γενέθλιά σου!»


Όχι ντολμαδάκια, όχι ρε πούστη μου, όχι ντολμαδάκια, μωρή ρουφιάνα του κερατά! Μπήκε στην κουζίνα έξω φρενών. «Δε θέλω ντολμαδάκια για τα γενέθλιά μου», της είπε μέσα απ’ τα δόντια του με μια φωνή άγρια και ξένη. Η Αφροδίτη τον κοίταξε απορημένη. «Μα είναι τ’ αγαπημένα σου» ψέλλισε υποχωρώντας μέχρι που κάθισε στην καρέκλα. «Δε θέλω ντολμαδάκια για τα γενέθλιά μου», συνέχισε αυτός. «Θέλω να μου πάρεις μια πίπα». Η Αφροδίτη τον κοίταξε έντρομη. «Α πα πα, Αργύρη μου, τι είν’ αυτά που λες, δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράμα, σιχαίνομαι!»


«Σιχαίνεσαι; ΣΙΧΑΙΝΕΣΑΙ; Τώρα θα δεις που σιχαίνεσαι, μωρή καριόλα, μαλακισμένη, μωρή ρουφιάνα του κερατά!». Ο Αργύρης ξεκούμπωσε τη ζώνη, κουμπί, φερμουάρ και κατέβασε τα βρακιά του μέχρι το πάτωμα. Άνοιξε την κατσαρόλα με τους ντολμάδες που περίμεναν ξαπλωμένοι το αβγολέμονο, πήρε έναν, τον ξετύλιξε κι άπλωσε τη γέμιση πάνω στο ερεθισμένο του πέος. Μετά το τύλιξε καλά-καλά με το αμπελόφυλλο και της το κόλλησε στη μούρη. «Τα ντολμαδάκια δεν τα σιχαίνεσαι, όμως. Τα ντολμαδάκια σ’ αρέσουνε, δε σ’ αρέσουν, αγάπη μου;».


Και μ’ αυτά τα λόγια την άρπαξε απ’ τα μαλλιά και της τον έχωσε στο στόμα, έτσι τυλιγμένον με το αμπελόφυλλο, βαθιά μέχρι το λαρύγγι, μέχρι που είδε τα ορθάνοιχτα μάτια της να δακρύζουν.



Το ελαφρολαϊκό άσμα που ακολουθεί το ακούτε με δική σας ευθύνη - μη μου ζητάτε μετά τα ρέστα. Αφιερωμένο στην παρέα της Κυριακής. Παιδιά, αυτό σας έλεγα.








33 σχόλια:

Green_revenger είπε...

Καλό.
Κομμουνιστικό λίγο, αλλά καλό.

Appreciated

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αν τώρα σου πώ, ότι μιά αηδία για τα ντολμαδάκια μ' έπιασε, θα το πιστέψεις;
Μόνο για τα ντολμαδάκια όμως, εντάξει;

Laplace είπε...

καλο ηταν..
επρεπε να της πει ατακα γκουσγκουνη..

'παλι ντολμαδακια φτιαχνεις μωρη? εθα σε γ....ω..'
χαχαχα
καλησπερες

aKanonisti είπε...

NAIIIII
NAIIIIIIIII
NAIIIIIIIIIIIII

ΑΞΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΤΟΛΜΑΔΟΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!!!!!!!!

ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΦΙΛΕΝΑΔΑ...ΠΟΛΥ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ....

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Rizobreaker είπε...

Ααα ρε Elfaki!!
Άλλο ένα φοβερό κείμενο!
Τείνω να γίνω φανατικός αναγνώστης σου (αν δεν είμαι ήδη)!! ;-)

wilma είπε...

Γιαλαντζί τσιμπούκι δηλαδή.

elf είπε...

@ Green revenger: Καλό οκ, κομμουνιστικό γιατί; Λες να μου 'γινε συνήθεια; Thanx.


@ βιολιστής στη στέγη: Βιολιστή μου, κι εμένα! Τώρα που το ξαναδιάβασα, θα δυσκολευτώ να τα ξαναφάω!

elf είπε...

@ laplace78: Δεν το σκέφτηκα! Το πιστεύεις πως δεν έχω δει ούτε μια ταινία με τον Γκουσγκούνη; Απωθημένο το 'χω!


@ aKanonisti: Όπως είδες, η επιθυμία σου διαταγή. Κανόνισε τώρα ν' αρχίσεις να μου ζητάς τίποτα για τα δυσθεώρητα προτσές της μονοθεώρητης απουσίας, να λαλήσω τελείως!

elf είπε...

@ Rizobreaker: Πάω τώρα να σε βάλω στο μπλογκρόλ μου! Κάθε φορά που έρχεσαι το λέω κι όλο το αμελώ και μετά σε ξεχνάω. Είχα διαβάσει και για τη συνάντηση στο φεστιβάλ, είχα σκοπό να έρθω να σας γνωρίσω και μετά έπιασε εκείνη η βροχή και μου χάλασε τα σχέδια! Δεν πειράζει, ελπίζω άλλη φορά.


@ wilma: Έγραψες! Ο καλύτερος τίτλος.

apos είπε...

άψογη!
Το άσμα στο τέλος δεν το ήξερα. Για να είμαι ειλικρινής. Είδα στην αρχή να λέει ΝINO, και φυσικά το μυαλό μου διάβασε Niño, οπότε λέω "ουπς! φυσική καταστροφή έρχεται..."

elf είπε...

@ apos: Το τραγούδι το είχα ακούσει στη βαφτιστήρα μου, τότε 15 χρόνων που ακούνε ό,τι να 'ναι, και είχα πάθει πλάκα! Δεν εννοώ ότι μ' άρεσε, φυσικά, αλλά τόσο επικό τραγούδι είχα ν' ακούσω από την εποχή του Βοσκόπουλου! Δεν το φαντάζεσαι με συμφωνική ορχήστρα, μαέστρο και βιολιά; Εγώ άνετα! Είχαμε αυτή τη συζήτηση με κάτι φίλους την Κυριακή και το θυμήθηκα, οπότε είπα να το μοιραστώ μαζί σας.
Παρατήρησες ότι δεν το σχολίασε κανείς;;;
Καληνύχτα!!!

Κυκλοδίωκτον είπε...

Elf δε σε γνωρίζω, αλλά είδα στην ακανόνιστη την ντολμαδοανάρτηση και κάνω την σχετική ντολμαδοτσάρκα.
Πολυ καλό κείμενο. Μπράβο!

Δήμητρα είπε...

Πολύ πολύ καλό...

Ανώνυμος είπε...

Επιτέλους! Τώρα κατάλαβα από που βγήκε η έκφραση "Το βαθύ λαρύγγι"!
(Πάλι καλά, που δε πνίγηκε από το ρύζι η κοπέλλα...)

elf είπε...

@ Κυκλοδίωκτον και @ Δήμητρα:
Καλημέρα, κορίτσια, καλώς ήρθατε. Ευχαριστώ πολύ. Έρχομαι απ' τα μέρη σας να σας γνωρίσω.


@ Houlk: Δεν ξέρω αν πνίγηκε, εγώ τους άφησα εκεί (γιατί είμαι και διακριτικό άτομο). Μπορεί να της άρεσε τελικά της Αφροδίτης το ρυζάκι και μετά να είχαμε κάθε μέρα ντολμαδάκια!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

:) :) Εντελώς φανταστική ιστορία;;

Να πω την αλήθεια, πολύ βαρβαρότητα έπεσε...

Αν τώρα, υποθέτω, είχε μαγειρέψει ντολμαδάκια αυτός, εκείνη είχε γενέθλια... και... χμμμ...

:) Καλημέρα!

Madame Bovary είπε...

!!!
εμένα είναι το αγαπημένο μου φαϊ τα ντολμαδάκια, πειράζει? (το είπα σχεδόν ενοχικά)

Αntidrasex είπε...

Μέχρι τις σκηνες ροκ που εκτυλίχτηκαν, μου θύμιζε λίγο το "Εφ'απαξ". Αλλά είχε καλύτερη συνέχεια! Που το σκέφτηκες βρε διεστραμμένη? Απαπα, υπάρχουν και χειρότεροι απο μένα!
Σούπερ!

chmarni είπε...

Φαντάζεσαι όμως να της άρεσαν πολύ τα ντολμαδάκια και αντί για πίπα, η τύπισσα να άρχισε να μασουλάει ???
Για το τραγούδι θα αποφύγω διακριτικά το σχλιασμό... :)

fpboy είπε...

Φοβερό κείμενο.
Περί ορέξεως, ντολμαδάκια!

elf είπε...

@ ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ: Καλώς όρισες! Μα τι θα πει "εντελώς φανταστική"; Αυτά τα πράγματα είναι βγαλμένα μέσα απ' τη ζωή. Και στο κάτω-κάτω, καλύτερες είναι οι σαντιγές και τα σιρόπια φράουλα; Αν τώρα είχε μαγειρέψει αυτός...εξαρτάται. Του αρέσουν τα ντολμαδάκια; καλό βράδυ.


@ Madame Bovary: Και τι; Στο χάλασα; Και μένα μ' αρέσουν. Και μια και μιλάμε για ένοχα μυστικά, τα αγαπημένα μου είναι αυτά στην κονσέρβα. Πολύ χάιρομαι να σε βλέπω, μικρό μου. Καλό ξημέρωμα.

Αntidrasex είπε...

Ξωτικό, καλό ξημέρωμα! (αυτή τη στιγμή γράφω στο άλλο μπλογκ, το ποδοσφαρικό μου) (ελπίζω η μέρα σου να κύλισε το ίδιο καλά όπως ξεκίνησε ;) )

elf είπε...

@ antidrasi+sex: Δεν ξέρω πού το σκέφτηκα, ειλικρινά. Ξεκίνησα απλώς να γράψω μια ιστορία με ντολμαδάκια. Άβυσσος, αγαπητέ!


@ chmarni: Μ' αρέσει αυτή η συνέχεια. Η εκδίκηση της Αφροδίτης! Για πες παρακάτω!!!
Το τραγούδι είναι κοροϊδευτικό, φυσικά. Σε παραπέμπω στην απάντησή μου στον apos για να πάρεις μια ιδέα. Πάντως, με διαφορετική ενορχήστρωση θα μπορούσε να παιχτεί στο Μέγαρο. Καληνύχτα!



@ fpboy: Σωστός! Καλό βράδυ, φωτογράφε!!!

elf είπε...

@ antidrasi+sex: Έρχομαι να δω τσάκα-τσάκα το ποδοσφαιρικό και πάω για ύπνο. Ευχαριστώ. Καλό ξημέρωμα και σε σένα!

Λούσυ είπε...

Φιλεναδίτσα μου άνοιξες την όρεξη...πάω να τυλίξω ντολμαδάκια χαχαχαχαχαχα
α! να ρωτήσω κάτι; Το αγαπημένο φαί του άντρα μου ήταν ο πατσάς ξέρεις αυτό με το πόδι και το νύχι που το βράζει όλη μέρα και βρομάει... Σκεφτόμουν να του το κάνω στα γενέθλιά του special edicion, αλλά μπλιάχ ούτε να να το σκεφτώ δεν μπορώ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ

beth είπε...

clap clap clap
εξαίσιο, υπέροχο έπαθα πλάκα!!
μπράβο ρε ελφ..
θεικό.
έχω πάθει κακό τώρα.!!
καιμένος μίζερος ο αργύρης.
καταπληκτική επιλογή ονόματος..
μου κατσε πολυ καλα..
γιατι κομμουνιστικο όμως? όπως είπε Green_revenger??

elf είπε...

@ Λούσυ: Λούσυ μου, ΜΠΛΙΑΧ!!!! Είσαι χειρότερη από μένα, μου φαίνεται. Μπλιαχ! Πάω να φάω μια σοκολατίνα ν' αλλάξω παραστάσεις. Φιλιά!


@beth: Ο διεστραμμένος καλλιτέχνης υποκλίνεται μετριόφρανα. Σ' άρεσε; Δεν ξέρω γιατί κομμουνιστικό, κι εγώ το ρώτησα. Καλό βράδυ!

Spy είπε...

Viva la revolution!
(καλά δεν είμαι και μαέστρος στα γαλλικά, δε ξέρω άμα γράφεται έτσι, αλλά το νόημα το πιάσατε πιστεύω).

Y.Γ. Πως μπόρεσε η wilma να τα πει όλα με δύο μόνο λέξεις;

apos είπε...

Ακόμα αναρωτιέσαι γιατί τα λέει όλα η wilma?
(Viva la revoluciόn, αμάν όλο δωρεάν μαθήματα. Το θες και γαλλικά; Α ΠΑ ΠΑ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΠΕΛΑΛΙΔΙΚΟ...)

Christina Noe είπε...

Μπορεί οι μικροαστές να το παραέκαναν με την αργοπορία τους (!!!) αλλά ευτυχώς πήρα την δόση μου με το κείμενο!!
Φιλιά πολλά ξωτικό μου κι ευχαριστούμε πάρα πολύ για το απολαυστικότατο κατσικάκι!!!

Mara Lisha είπε...

Ντολμαδάκια το αγαπημένο μου! Από δω και πέρα θα γελάω κάθε φορά που τρώω ντολμαδάκια. Είναι δυνατόν να σκεφτείς ότι το τύλιξε; Είσαι απίθανη. Λατρεύω τις ιστορίες σου. μου άρεσε και το σχόλιο της Wilma και της Λούση χαχαχα
Για το τραγούδι δεν θα σχολιάσω.. Σε λίγα χρόνια θα ακούς χειρότερα (μόλις μεγαλώσει λίγο ακόμη το καμάρι σου) :)

elf είπε...

@ christina noe: Κοριτσάκι μου, η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου! Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, ελπίζω κι εσείς. Για τις μικροαστές έχω κάτι ιδέες, θα τα πούμε λίαν συντόμως. Πολλά φιλιά!!!



@ mara lisha: Τα σχόλια των κοριτσιών μου άρεσαν και μένα πάααρα πολύ. Το τραγούδι είναι ακριβώς αυτό: η πίκρα της κουμπάρας μου για τις μουσικές επιλογές της κόρης της και βαφτιστήρας μου. Φαντάσου τη μαμά να ακούει Παντελή Θαλασσινό και τις έφηβες κόρες της "Υποφέρω πολύ". Όπου είχε ακουστεί και η κλασική ατάκα "Και πρέπει να υποφέρουμε κι εμείς μαζί σας;;;". Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Σε φιλώ πολύ. Καλή καλή βδομάδα.

manetarius είπε...

Φοβερή ιστορία!!!
Εεε μα..τον έσκασε τον άνθρωπα!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.