Να λύσω μαθηματικές ασκήσεις που περιλαμβάνουν Πιθανότητες και Συνδυαστική – απλώς το μυαλό μου αδυνατεί να λειτουργήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Να ακολουθήσω με ακρίβεια οδηγίες συνταγής. Αυτό στη μαγειρική έχει συνήθως ενδιαφέροντα αποτελέσματα, βλ. fusion. Για τη ζαχαροπλαστική, όμως, ολέθρια – οι μαρέγκες μου με εμφάνιση χρησιμοποιημένης καπότας παραμένουν αξεπέραστες.
Να οδηγήσω όχημα με συμπλέκτη και κατά συνέπεια ταχύτητες - δυσκολεύομαι ακόμα και με το παπί, φανταστείτε με στο αυτοκίνητο.
Να χορέψω τσάμικο και ζεϊμπέκικο. Στον τσάμικο τα πράγματα είναι απλά: όλοι οι υπόλοιποι το πάνε λάθος. Ξέρετε, σαν το ανέκδοτο με τον τύπο που κατεβαίνει την Ακαδημίας και θεωρεί τρελούς όλους όσους την ανεβαίνουν. Πραγματικά αισθάνομαι πως ο ρυθμός δεν ταιριάζει με τα βήματα. Μικρό το κακό – δεν είμαι δα και Ρουμελιώτισσα! Απλώς δεν το χορεύω.
Με το ζεϊμπέκικο, όμως, είναι αλλιώς. Το ζεϊμπέκικο μ’ αρέσει. Με συγκινεί. Με ξεσηκώνει. Θέλω να στριφογυρίσω αργά με τα χέρια ανοιχτά στον ουρανό και να τα χτυπήσω με δύναμη στο χώμα. Να σπάσω πιάτα και ποτήρια με τον καημό του τραγουδιστή.
Αλλά δεν το κάνω. Δεν ταιριάζει στο φυζίκ μου. Μου φαίνομαι πολύ γελοία και πολύ άρρυθμη, ολομόναχη στην πίστα. Ζήτημα να έχω χορέψει 4-5 φορές στη ζωή μου. Πάντα μεθυσμένη κι πάντα το ίδιο τραγούδι: «Θε μου, τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά δεν θα ξαναγαπήσω».
Δεν ξέρω γιατί, δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Απλώς, όταν έχω πιει πολύ και ακούσω αυτό το τραγούδι – κι όταν έχω «κοινό», δηλ. πρόθυμους άντρες να μου χτυπάνε παλαμάκια - νιώθω την ακατάσχετη ανάγκη να το κατακτήσω. Νηφάλια ποτέ.
Γενικά δεν μ' αρέσει να βλέπω γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο. Μου φαίνονται "λίγες". (Και οι περισσότεροι άντρες για να πω την αλήθεια). Πολλή φιγούρα και καθόλου συναίσθημα. (Εξαιρείται το Πρόσωπο που έτσι και σηκωθείς να του χτυπήσεις παλαμάκια μπορεί να σου κόψει την καλημέρα - έχω κι εγώ τις εμμονές μου. Το Πρόσωπο να χορεύει).
Μόνο αν περάσουν μια ηλικία οι γυναίκες δικαιούνται να το κάνουν. Έχω δει τη Λιλή Ζωγράφου, σχεδόν γριά πια, να χορεύει τις "Βεργούλες" και κόντεψα να κλάψω.
Θα περιμένω, λοιπόν, 30-35 χρόνια για να το δικαιούμαι κι εγώ. Και μετά δεν θ' αφήνω πίστα για πίστα.
Μέχρι τότε επισυνάπτω δυο τραγούδια που εντάσσω σ’ αυτά που θα ήθελα να μπορώ να χορέψω. Το «Μάγισσες φέρτε βότανα» για την απροκάλυπτη κατάρα της τελευταίας στροφής
|
και το «Απόψε σιωπηλοί» γιατί αυτό το «…μπορούμε να μείνουμε φίλοι…» είναι από τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχω πει κατά καιρούς στη ζωή μου.
27 σχόλια:
κ εμενα δεν μαρεσει να βλεπω γυναικες να χορευουν ζειμπεκικο..
εγω παλια χορευα,τωρα ντρεπομαι..χαχα
ωραια τραγουδακια..
εμενα παντως το πρωτο μου ζειμπεκικο που χορεψα ηταν μητροπανος..χαχα
φιλια,καλο μηνα
Καλημέρα και καλό μήνα.
Προσπαθώ (καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια είναι η αλήθεια) να ξεπεράσω το γέλιο που μου προκάλεσαν οι "μαρέγκες με εμφάνιση χρησιμοποιημένης καπότας" και να γράψω σοβαρά:
Το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός, όπως θα έλεγε κι ο Τσαρούχης.
Ίσως γι' αυτό οι περισσότερες γυναίκες "ξενίζουν" όταν το χορεύουν. Θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη τη θηλυκότητά τους, για να τα καταφέρουν.
Ίσως γι' αυτό και να τα καταφέρνουν καλύτερα ... μετά τα 60τους ...
Ο χορός δεν είναι κάτι σαν ταγεράκι...μας πάει δεν μας πάει...Αλλά μια που αναφέρθηκες στο ζεϊμπέκικο...έχω δεί άντρες να καραγκιοζοφέρνουν , μπρούκληδες να ψευτομαγκίζουν, να συνοστίζονται , να χτυπιούνται σαν χταπόδια, αλλά παρ' όλο τον αγώνα τους ήταν σα να είχαν γουόκμαν στ' αφτιά και χόρευαν άλλο τραγούδι. Είδα και γυναίκες που χωρίς μανιέρα και φρουφρού ήταν σωστές. Αν το νιώθεις και πραγματικά ακούς την μουσική ξέρεις που να πατήσεις ...
Τις καλημέρες μου elfoula !
Αγαπητή μου φιλενάδα, το θέαμα μιας γυναίκας που χορεύει ζεϊμπέκικο είναι εφάμιλλο του θεάματος:
μιας γυναίκας με μπικίνι, σ ένα στρατόπεδο (χυδαίο)
ενός μικρού παιδιού με ένα τσιγάρο στο χέρι (απαγορευμένοα)
ενός δακρυσμένου άντρα που διορθώνει το αϊλάνερ του (απογοητευτικό)
μιας γιαγιάς με στρινγκ (εμετικό)
μιας γυναίκας με ένα τσιγάρο στο αυτί (παράξενο)
μιας νύφης που ανεβάζει στα χέρια της το γαμπρό (απέλπιδο)
ενός εκ γενετής τυφλού που ξύνει τα αρχ...ια του στο δρόμο (ανίδεο)
ενός ζιγκολό που ερωτεύτηκε (γελοίο)
μιας λεσβίας πόρνης (κόντρα ρόλος)
Προσυπογράφω μέχρι κεραίας τα σχόλια της τσούχτρας αλλά και της λούσυ(ς).
Θα φανεί οξύμορον, αλλά έτσι είναι. Το ίδιο ακριβώς δικαίωμα στο ζειμπέκικο έχουν και οι γυναίκες και οι "μπρούκληδες". Αυτό είναι το δεδομένο. Επειδή, όμως, τίποτα δεν είναι δεδομένο, η λούσυ ξερνάει απολαυστικά παραδείγματα του γιατί (παρότι το δικαιούνται) οι γυναίκες δεν "το 'χουν" στην ζεμπεκιά.
Το έχουν πει και γράψει πολλοί πριν από μας : υπάρχουν άβατα που, μας αρέσει ή όχι, δεν μπορούν να παραβιαστούν. Ένα είναι ο πεοθηλασμός κι άλλο ένα το ζειμπέκικο.
Το ό,τι μερικές γυναίκες χορεύουν αξιοπρεπώς ζειμπέκικο δεν κάνει τον πεοθηλασμό των ομοφυλόφιλων κανόνα. Και τούμπαλιν.
Καλύτερα λοιπόν (κατά την ταπεινή μου άποψη) ν'απολαμβάνουμε κάτι που δεν υπάρχει λόγος να δοκιμάσουμε, παρά να δοκιμάζουμε κάτι που δεν θα απολαύσει κανείς, και, το χειρότερο, ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Για την ιστορία : το μόνο ζειμπέκικο που χορεύω είναι το "στο άδειο μου πακέτο", αλλά μόνο από την αυθεντική εκτέλεση του Φ.Νικολάου.
Καλές μέρες και καλό μήνα να έχεις
Γιατί βάζουμε όρια στην προσωπική έκφραση? Γιατί λέμε "αυτό είναι για άντρες", "αυτό είναι για γυναίκες", και μάλιστα σε κάτι που είναι τέχνη και άρα μέσο έκφρασης? Όποιος θέλει να χορέψει χορεύει κι όποιος δε θέλει δε χορεύει, τί θα πει "είναι αταίριαστο"? Ούτε καταναγκαστικό είναι ούτε απαγορευμένο, είναι σα να λέμε ότι το μπαλέτο είναι μόνο για γυναίκες. Δηλαδή αν ένα τραγούδι είναι γραμμένο σε ρυθμό ζειμπέκικου και αρέσει σε κάποιον, κι εκείνος νιώσει ότι θέλει να ακολουθήσει το ρυθμό με βήματα, πρέπει να σκεφτεί τί θα πουν οι άλλοι? Δε συμφωνώ καθόλου μ΄ αυτό. Είναι λίγο καταπιεστικό.
Η ζειμπεκιά.. είναι από τους πιο ερωτικούς χορούς όταν την χορεύει μάγκας.. και από τους πιο γελοίους.. όταν την χορεύει φλώρος...
Αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο... ούτε με την τάξη του καθενός...
Απλά.. ο μάγκας.. δεν χορέυει για το θεαθήναι.. χορεύει μόνο όταν το νιώθει... ενώ ο φλώρος χορεύει για να το παίξει ή να αποσβέσει τα έξοδα της νυκτερινής εξόδου...
Συμφωνώ με όλα τα ζειμπέκικα που αναφέρθηκαν... και έχω να προσθέσω ακόμα λίγα...
Το "βρέχει φωτιά στη στράτα μου",
"ιστορία μου αμαρτία μου", "συννεφιές" και άλλα πολλά...
Λατρεύω το ζειμπέκικο.. αλλά μόνο τα παραπάνω έχω χορέψει... και αυτό σε ζόρικες φάσεις που ... τα συναισθήματα κάναν κουμάντο στο νου...και στο κορμί...και δεν μπορούσαν να εκφραστούν αλλιώς...
Αντε.. θα γυρίσω σπίτι.. τραγουδώντας...Χαχαχαχαχαχαχα
Με μεράκλωσεςςςςςςςς άτιμηηηηηηη!!!
Σας το έχω ξαναγράψει νομίζω. Τάβλι και ζεϊμπέκικο.......
Αλλά βέβαια η Λούσυ το έθεσε έξοχα το ζήτημα οπότε ας μην επαναλαμβάνομαι.
Κάποτε μια φίλη, η οποία ασχολείται με τους ελληνικούς και τους βαλκανικούς παραδοσιακούς χορούς, μου είχε πει ότι το ζεϊμπέκικο ήταν ένας χορός που χόρευαν οι ζεϊμπέκ (στρατιώτες οι οποίοι είχαν επάνω τους μαχαίρι). Λόγω ακριβώς του μαχαιριού, οι κινήσεις τους έπρεπε να είναι περιορισμένες ώστε να μην τραυματιστούν. Αυτή η εκδοχή έχει μια λογική, την οποία θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για να δικαιολογήσεις την άποψη του ότι οι γυναίκες δεν χορεύουν σωστά το συγκεκριμένο χορό. Κι ίσως η Ζωγράφου σου άρεσε ακριβώς επειδή το βάρος των χρόνων, της προσέδιδε την απαραίτητη "δυσκαμψία" στη χορογραφία.
Τώρα αν είναι να φιλοσοφήσουμε για το ποιος θα πρέπει να χορεύει ζεϊμπέκικο και ποιος όχι, αποτελεί ένα ακόμη ερώτημα μιας ατελειωτης λίστας. Ουσιαστικά όλοι συμφωνούν ότι δεν πρέπει να το χορεύουν οι φλώροι, οι γυναίκες, οι δήθεν, οι κόπανοι κλπ.
Τελικά, όμως, γιατί χορεύουν όλοι αυτοί?
Έλλειψη αυτογνωσίας? :)
Τουλάχιστον, αγαπητή wima.
Τουλάχιστον...
Και επίδειξη τσάμπα μαγκιάς θα έλεγα εγώ...
Και εγώ πιστεύω ότι το ζεϊμπέκικο δεν πάει σε γυναίκες. Έχω δει όμως (ελάχιστες μεν) γυναίκες που το πάνε άψογα. Δεν μιλάω για τεχνική, δεν υπάρχει αυτή στο ζεϊμπεκικο. Μιλάω για εικόνα.
Το ζεϊμπέκικο είναι μοναχικός χορός και για μένα, θέλει να έχεις "αρμονία" με το έδαφος, τη γη που πατάς.
Όσο για αγαπημένα ζεϊμπέκικα:
"Μου φαγες όλα τα δαχτυλίδια","Τα δυο σου χέρια πήρανε (Βεργούλες)", "Αυτός ο άνθρωπος, αυτός" αλλά από πλευράς ρυθμού, το "Της Ευδοκίας" όσο και αν είναι πολυφορεμένο (και πολύ χορευμένο από φλώρους), για μένα είναι το απόλυτο.
@ everybody:
Αγαπημένοι μου everybody, δεν ήμουν μάλλον πολύ σαφής, ως συνήθως. Δε διατείνομαι πως οι γυναίκες απαγορεύεται να χορεύουν ζεϊμπέκικο. Λέω μόνο πως εγώ "δεν το 'χω". Αν με δείτε θα συμφωνήσετε. Μάλλον είμαι πολύ φλώρος. Ακόμα.
Κατά τα άλλα, οι περισσότερες και οι περισσότεροι που έχω δει καλύτερα να συνέχιζαν να κάθονται στις καρέκλες τους. Όχι γιατί δεν έχουν τεχνική ή ρεπερτόριο από φιγούρες ή ρυθμό ή στυλ.
Κυρίως γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν. Είτε "βρέχει φωτιά στη στράτα μου" χορεύουν είτε "τσιγκολελέτα" το ίδιο και το αυτό.
Και είμαι λίγο ξινή και σνομπ όταν γελάω με τους τύπους που ανοίγουν τα μπράτσα αεροπλάνο και χοροπηδάνε μέχρι ν' απογειωθούν ή τις γκόμενες που κουνάνε τους ποπούς τους σαν βάρκες. Είμαι. Και ξινή και σνομπ.
Μήπως να κανονίσουμε καμιά χοροεσπερίδα να δείξουμε τα ταλέντα μας;
Σας φιλώ. Δεν απαντώ στον καθένα ξεχωριστά γιατί δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Λυπηθείτε με. Είναι δύσκολη περίοδος αυτή για μένα - μεγάλο έλλειμμα χαλαρού χρόνου. Σας φιλώ πάντως.
Αντρικός χωρός το ζεμπέκικο!
Όχο λόγω στερεότυπου,
απλά δεν ταιριάζει στον γυναικείο σωματότυπο!
Πάντως και εγώ δεν έχω χορέψει τέτοιους χωρούς ποτε μα ποτέ!!!
ρε εγώ ντρέπομαι να χορέψω το οτιδήποτε και πάντα θαύμαζα τις γυναίκες που το κάναν και "ερωτευόμουν" τους "λεβέντες" που χόρευαν με τον ανδρισμό τους να αναβλύζει χαχα
αχ!!! δε θέλω να μαστέ ούτε φίλοι ούτε εχθροί θέλω να μην θυμάμαι
ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ! θα το χόρευα!
Υ.Γ. φίλοι μετά από ΧΩΡΙΣΜΟ?? τι χαζομάρες ! μα τι χαζομάρες!?!
Καλή μου φίλη, για μένα το ζεμπέκικο είναι καημός και τον καημό όλοι δικαιούνται να τον χορεύουν. Με παρέα ή χωρίς. Μεθυσμένοι ή όχι.
Πώς να εκφράσω αλλιώς τον πόνο, την πίκρα που νιώθω για τον χωρισμό στα σωθικά;
Αν περιμένω να μεγαλώσω, θα χορεύω για αυτά που δεν έζησα!
Φέρτε μια κούπα με κρασί και ας μην μου ξαναμιλήσει ο Spy :)
Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω
να με σκεπάσει το νερό
τη δύστυχη ζωή που κάνω
να την αντέξω δεν μπορώ
Θα ξεχαστώ από τους φίλους
θα με ξεχάσουν συγγενείς
και θα χαθώ σ' αυτά τα βάθη
που δε θα τα πάτησε κανείς
Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω
να με σκεπάσει το νερό
τα κύματα να μ' αγκαλιάσουν
το φως να μη το ξαναδώ
Μάρκος Βαμβακάρης...
Χορεύω άθλιο ζεϊμπέκικο και τις φορές που το έκανα εισέπραξα ένα μεγαλοπρεπέστατο 'κάτσε κάτω ρε Αργεντινέ που θα μας χορέψεις εσύ!'.
Δεν ξέρω ποιοι έχουν δικαίωμα και ποιοι όχι, η αλήθεια είναι ότι έχω δει άντρες να το χορεύουν γελοία, ξανθιές με μαύρη ρίζα να σπάνε το πάτωμα, «φλώρους» να τρίβεις τα μάτια σου και πάει λέγοντας.
Νομίζω, καλή μου elf, ότι είναι αυτό που λένε «το έχω». Εμείς οι δύο μάλλον δεν το έχουμε... Για μένα είμαι σίγουρος, για σένα θα κάνω υπομονή...
Καλησπέρα ερίτιμος
τό ζεϊμπέκικο δέν "...τό έχεις" απλά "...τό νοιώθεις" καί τό χορεύεις όπως θέλεις, δέν έχει βήματα, είναι χορός πού σέ δένει μέ τήν γή. Ήθελα νά ήξερα πώς θά αντιδρούσατε καί θά σχολιάζατε φυσικά εάν βλέπατε τόν μπάρμπα Γιάννη τόν Ξενάκη, βιρτουόζος τού τρίχορδου μπουζουκιού συγχωρεμένος πιά, νά χορεύει "..τόν χάρο τόν αντάμωσαν" φτιαγμένος, σκυφτός, σχεδόν διπλωμένος στά δύο, νά πιάνει τό μπατζάκι του καί νά μένει σχεδόν ακίνητος στό ένα πόδι, επί δέκα λεπτά ε? μαγικές εικόνες πού πιά δέν παίζουν δυστυχώς...
Καί σημειώστε ερίτιμος ότι αυτές οί περιπτώσεις δέν επιδέχονται θεραπείας..εκτός ίσως τής απόπειρας, αυτής καθ'αυτής, τά σέβη μου ό θεράπων σας:)
O χορός είναι έκφραση. Το ζεϊμπέκικο καημός. Ποτάμι, που ξεχειλίζει, να σε πνίξει. Το χορεύω. Με το 'ειμ΄αητός χωρίς φτερά' στη διαπασών. Με τις πόρτες και τα παράθυρα κλειστά. Και πάντα μόνη. Μόνο έτσι μου βγαίνει.
Δεν είναι ότι ντρέπομαι. Οχι. Απλά δε θέλω να μοιραστώ με κανένα εκείνες τις στιγμές .
Εγώ πάλι, γιατί ΜΟΝΟ ζεϊμπέκικο μπορώ να χορέψω, ενώ με το τσιφτετέλι νιώθω γελοία; Και με τα μάτια κλειστά; Και δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ, αν το χορεύω καλά ή όχι, απλά το χορεύω και το γουστάρω;
Με "Ευδοκία" και "Ρόζα" κλαίω κι' όλας!
Είναι σοβαρό γιατρέ μου;
...δυστυχώς για να "φορέσεις" το "στακάτο" αυτής της μορφής έκφρασης των 9/8,πρέπει να έχεις γίνει "ενας Αητός χωρίς φτερά",όπως η Ιφιγένεια...
Καλημέρα σας
Καλημέρα! Τώρα θα απαντήσω σε όλους, γιατί αυτές τις μέρες δεν πολυμπαίνω στα μπλογκς λόγω έναρξης του φθινοπωρινού προγράμματος και δικής μου αδυναμίας να προσαρμοστώ σ' αυτό- ακόμα, και μου λείψατε!
@ laplace78: Μαγικό ρομπότ μου, Μητροπάνος και τα μυαλά στα κάγκελα! Αλλά αυτός είναι που δεν μπορώ να χορέψω με τίποτα. Εσύ να χορεύεις, όμως. Την ψυχολογία τουλάχιστον την έχεις. Το ταλέντο στο ζεϊμπέκικο είναι δευτερεύον.
@ irlandos: Ιρλανδέ μου, αν τις έβλεπες τις μαρέγκες θα συμφωνούσες απευθείας στον χαρακτηρισμό. Εννοείται ότι τις πετάξαμε σούμπιτες!
Έχεις δίκιο στο θέμα της θυληκότητας. Θα πρόσθετα πως πρέπει ν' αφήσουν στην άκρη και τη ματαιοδοξία για το πως φαίνονται. Αυτός ο χορός πρέπει να χορεύεται λες και είσαι μόνος. Γίνεται, όμως, αυτό στα μποζούκια;
@ Tsouxtra: Εγώ, κουκλί μου, δεν έχω αυτόν το ρυθμό. Γενικά χορεύω τα πάντα. Κυριολεκτικά. Έχω σηκωθεί να χορέψω μέχρι Ποντιακά που δεν ήξερα τα βήματα! Με το ζεΙμπέκικο δεν ξέρω, μάλλον δεν έχω την ψυχολογία του πόνου και της κατάθεσης - γιατί μόνο τέτοιος είναι αυτός ο χόρός. Τα 'χω δει κι εγώ όλα αυτά που λες. Γι αυτό κάθομαι στη θέση μου και καμαρώνω τους/τις ελάχιστους/ες που το πιστεύουν.
@ Λούσυ: Μπορεί να είναι οι πιο εύστοχες παρομοιώσεις που έχω διαβάσει στη ζωή μου! Ειδικά αυτό με τον τυφλό που ξύνεται δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Το μυαλό σου δουλεύει με χίλια!
Καλημέρα σε όλους και πολύ καλό ΣΚ!!!
@ Green revenger: Εγώ δεν έχω το ζεϊμπέκικο, έχω όμως τη ματαιοδοξία να χορεύω σαν αυτές που θαυμάζω - σπάνια. Γι αυτό δεν το κάνω. Θα ήθελα πάρα πολύ. Αλλά δεν θέλω να με κοιτάνε κάποιοι σαν εσένα κι εμένα και να λένε "τι το θέλεις, χρυσή μου, κάτσε κάτω, να ησυχάσουμε". "Στο άδειο μου πακέτο" μ' αρέσει πάρα πολύ. Θα το ενέτασσες στα σκυλάδικα; γιατί κάτι κουλτουριάρηδες φίλοι μου με κοροϊδεύουν. Αυτό με τον πεοθηλασμό δεν το ήξερα. Υπάρχει θέμα;
@ Σουζάνα Χατζηνικολάου: Σουζάνα μου, μερικές φορές γράφω λίγο προβοκατόρικα και αφοριστικά για να σας τσιγκλάω και να γίνεται κουβέντα. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ πιστεύω πως η προσωπική έκφραση και ανάγκη έχουν όρια. Αλλά όταν χορεύει κάποιος για να εκφράσεις την ανάγκη του εμένα θα μ' αρέσει. Σίγουρα.
@ aKanonisti: Γιατί μπορώ άαανετα να σε φανταστώ να χορεύεις ζεϊμπέκικο και να σου χτυπάω παλαμάκια; Αχ, μου 'χει λείψει τρελά ένα γλέντι!
@ Spy: Ούτε το τάβλι το έχω - κε εγώ νομίζω σας το έχω ξαναπεί. Παίζω τόσο αργά που ο άλλος κοιμάται. Αφήστε το να πάει. κανένα τσατσά και καμιά μπιρίμπα (ούτε μπιρίμπα παίζω).
Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!
@ wilma: Ωραία πληροφορία! Με τη Ζωγράφου όπως τα λες. Είχε σταυρώσει τα χέρια μπροστά στο πρόσωπό της και ίσα που κουνιόταν. Ασ' τους να χορεύουν, μωρέ. Μακριά από μας.
@ antidrasi+sex: Αυτή η μαγκιά η τσάμπα! Έχει πλημμυρίσει ο τόπος. Η αρμονία με τη γη είναι πολύ σωστός ορισμός. Να πατάς στο χώμα και να θες να πετάξεις στον ουρανό.
@ fpboy: Εσύ γιατί να μη χορεύεις; Αν και είσαι μου φαίνεται του "ξένου ρεπερτορίου". Στους REM κάτι μου λέει πως θα χτυπηθείς τα μάλα!
@ beth: Άντε, βρε, που ντρέπεσαι! Τέτοια κορμάρα. Με τους λεβέντες το παθαίνω κι εγώ. Έναν μάλιστα τον έχω φορτωθεί ισόβια - όταν τον βλέπω να χορεύει βουρκώνω.
Το "φίλοι μετά τον χωρισμό" εκτός από χαζομάρα είναι και μεγάλη κακία, έτσι όπως είναι οι σχέσεις τη σήμερον ημέρα- ξέρεις, κτητικές και αποκλειστικές. Έλα να μείνουμε φίλοι τώρα που δεν σε θέλω πια, να δεις τι ωραία που θα περνάω με τους καινούριους γκόμενους.
@ Mara Lisha: Πολυαγαπημένη μου, αν χορέψεις για να εκφράσεις αυτά που λες, θα είμαι η πρώτη που θα σε θαυμάσω. Η αίσθηση ρυθμού και το ταλέντο στις φιγούρες είναι τα τελευταία που μετράνε σ' αυτόν τον χορό. Η ψυχή είναι το πρώτο.
Θα έχεις παρατηρήσει πως έχω αποφύγει επιμελώς να σχολιάσω τα τελευταία ποστς σου. Κάνω πως δεν τα είδα. Μέχρι να αλλάξεις γνώμη.
Σε φιλώ πολύ και θέλω να είσαι καλά.
@ chmarni: Ναι. Ταιριάζει ακριβώς! Ευχαριστούμε.
@ apos: Άπος μου, άσε να πιάσουμε κανένα τάγκο καλύτερα! Αν και μου φαίνεται πως κι αυτό με το συναίσθημα χορεύεται, όχι με το σώμα. Να οργανώσουμε κανένα γλέντι μουλτικάλτσουραλ;
@ ΓΙΑΝΝΗΣ: Θεραπευτή μου, πολύ με μαλώνεις. Δεν έχω δει τον μπαρμπα Γιάννη μάλλον, έχω δει όμως άλλους που χορεύουν έτσι, γι αυτό κάθομαι στ' αυγά μου. Τι να το κάνω; Δεν είναι για μένα, σου λέω, είμαι πολύ ματαιόδοξη για να κατεβάσω την ψυχή μου στο χώμα. (Πάντως, μια φορά που χόρεψα σε ένα υπόγειο ρεμπετάδικο, για το χατήρι κάποιου και μόνο, σηκώθηκε ένας παππούς που νωρίτερα μας είχα καθηλώσει χορεύοντας όπως προτείνεις και είπε στον συνοδό μου "να τη χαίρεσαι τη μαγκίτισσα". και είναι από τα μεγαλύτερα παράσημα που έχω πάρει στη ζωή μου. Αυτό μεταξύ μας.)
@ houlk: Ήρωά μου, το αγαπάω αυτό το τραγούδι. Αλλά μόνη μου χορεύω ακόμα χειρότερα. Εσύ, όμως, καλά κάνεις. Ωραία εικόνα.
@ βιολιστής στη στέγη: Σοβαρό μάλλον, αλλά όχι θανατηφόρο (χρίστηκα γιατρός όπως κατάλαβες). Καλά το χορεύεις. Σίγουρα.
@ ΜΖ: ΜΖ μου, για να το λες θα σε πιστέψω κι ας μην ξέρω σε ποια αναφέρεσαι. Το στακάτο, ε; Ωραίος χαρακτηρισμός.
...απο "κεκτημένη" ταχύτητα την Ευτυχία την έγραψα Ιφιγένεια...
...εκείνα τα στιχάκια στο χαρτί που πέρασαν κάτω απ'την πόρτα του Χατζιδάκι για τον αδικοχαμένο γιό της...
Δημοσίευση σχολίου