Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Σκέτες Διαπιστώσεις.


Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες. Πως δεν ανήκεις πια στη συνομοταξία των νεαρών.

Για μένα αυτή η στιγμή ήρθε όταν πριν 5-6 χρόνια διαπίστωσα πως τα πιτσιρίκια είχαν αρχίσει να μου μιλάνε στον πληθυντικό. Και στο καπάκι τα πρεζάκια να με αποκαλούν «καλέ κυρία». Πάει πια το «κοπελιάααα, μήπως έχεις 50 λεπτά να πάρω μια τυρόπιτα». Το «κοπελιά» που με εκνεύριζε του θανάτου. Σχεδόν το αποζητώ – σχεδόν. Συνεχίζω να το θεωρώ κακόγουστη προσφώνηση, προτιμώ το «κούκλα».

Αυτό το πράγμα συμβαίνει σταδιακά αλλά δεν το συνειδητοποιείς. Μια μέρα σου ‘ρχεται σαν κεραμίδα. Όταν ακούς μια κουβέντα που κάνει όλες τις απαραίτητες συνδέσεις στον εγκέφαλο. Και βλέπεις πως έχεις αλλάξει. Δεν είσαι πια νεαρός. Και κυρίως, δεν φέρεσαι σαν τέτοιος.

Δεν είναι κακό αυτό. Μπορεί τα τριάντα να είναι τα νέα είκοσι, έρχεται όμως αναπόφευκτα η στιγμή που ωριμάζεις. Και αρχίζεις τις επιλογές για να σου φτάσει η ζωή κι ο χρόνος.

Κάποτε, έκανα παρέα με οποιονδήποτε άνθρωπο γνώριζα και έδινα την ίδια σημασία σε αξιόλογους και γελοίους θεωρώντας πως ο καθένας έχει κάτι να μου πει – όταν ήμουν 20 χρόνων δηλαδή. Είχα τότε ένα φίλο τριάντα τόσο κι έξυπνο που γελούσε. «Όταν μεγαλώσεις θα δεις πως θα τους απορρίπτεις επί τη εμφανίσει, θα προσφέρεις τον χρόνο σου μόνο σ’ αυτούς που πραγματικά έχουν κάτι να σου πουν. Με τρεις φίλους θα μείνεις».

Είχε δίκιο. Ίσως επειδή μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως ο χρόνος είναι πεπερασμένο μέγεθος και δεν μπορείς να τον ξοδεύεις άκριτα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει. Έτσι λοιπόν, άρχισα να τον μοιράζω μόνο ανάμεσα σε αυτούς που είχαν κάτι να μου πουν. Να διαλέγω με ποιους θα μιλήσω. Να αδιαφορώ για τη γνώμη των υπολοίπων. Να μη μπαίνω καν στον κόπο να μπω στην κουβέντα τους επιδιώκοντας να τους αλλάξω τα μυαλά.

Κι άλλα μικρά πράγματα που έχω επιλέξει να αναγνωρίζω ως σημάδια ωριμότητας. Αρνούμαι να δουλεύω 14 ώρες την ημέρα όσα (πολλά) λεφτά κι αν μου δίνουν. Δεν παρακολουθώ τη μόδα και τον συρμό. Τόσα χρόνια ίδια είναι, φοράω κι εγώ τα παντελόνια που με βολεύουν και ακούω τη μουσική που με συγκινεί. Δεν ασχολούμαι πια φανατικά με την εμφάνισή μου ως δηλωτική της προσωπικότητάς μου. Μπορώ να βγω στο δρόμο με το σορτσάκι αν ζεσταίνομαι κι αχτένιστη αν βαριέμαι να χτενιστώ. Βγάζω τα παπούτσια μου κι ανεβάζω τα πόδια μου στην καρέκλα όταν με κουράζουν. Δε βλέπω τηλεόραση, παρά μόνο κανένα ματσάκι. Δεν ξεσηκώνω συμπεριφορές που θεωρώ κουλ και στιλάτες. Φοράω σπάνια τακούνια και ξεκουμπώνω το πρώτο κουμπί του μπλουτζίν όταν με στενεύει.

Μπορώ να συνεχίσω για ώρες. Τώρα που τα ξαναδιαβάζω μου φαίνεται ηλίθια η σημαντικότητα που είχε κάποτε το «φαίνεσθε» στη ζωή μου. Και μου φαίνεται ακόμα πιο ηλίθιο το γεγονός πως, μαλακίες λέω, ακόμα κι όταν τα κάνω δεν είναι αυτόματα και συνειδητοποιημένα. Πρέπει να σκεφτώ το «κάνε μας τη χάρη» για να νιώσω λίγο άνετα με τον εαυτό μου.

Αυτό που πια κάνω αυτόματα και μάλλον υποδηλώνει πως ωρίμασα είναι η δυσκολία μου να καταλάβω και να ανεχτώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Τσακώνομαι με αυτόν που παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο. Τη "λέω" όταν δε μου λένε καλημέρα. Γυρίζω πίσω τη μπριζόλα μου αν είναι σόλα και το ποτήρι μου αν είναι άπλυτο. Τσακώνομαι με τους μπάτσους που πουλάνε πνεύμα και μαγκιά (αυτό δεν ξέρω αν συνεπάγεται ωριμότητα, αλλά το κάνω). Δεν ντρέπομαι να διεκδικήσω αυτό που θεωρώ δίκιο μου.

Αλλά, κυρίως, βαριέμαι τα αισθηματικά της Α’ Γυμνασίου: «Με ταλαιπωρεί και είναι παλιάνθρωπος, αλλά τον αγαπάω». Είσαι ηλίθια. «Δεν θα έρθω μαζί σας απόψε, περιμένω τηλέφωνο εδώ και έξι μήνες από τον Παναγιώτη που είχα γνωρίσει στο πάρτι του Παντελή». Έξι ρημαδομήνες θα σε είχε πάρει αν ήτανε. «Θέλω να συζητήσουμε για τη σχέση μας, νιώθω μπερδεμένος αυτόν τον καιρό, πρέπει να βρω λίγο τον εαυτό μου». Έχει βρει άλλη και σε παραμυθιάζει.

Κατά τα άλλα, συνεχίζω να κοκκινίζω όταν με καλολογούν, επιδεικνύω την ίδια αφέλεια στα ζόρικα, ταράζομαι με την αγένεια και την προστυχιά, καμαρώνω τους οικοδόμους με τα αμάνικα στις σκαλωσιές και χαμογελάω αντανακλαστικά όταν μου απευθυνθεί κάποιος (όχι μόνο οικοδόμος, γενικά).

Δεν είναι για σχόλια, μάλλον, αυτό το κείμενο. Σκέτες σημειώσεις είναι, ίσως για μελλοντική χρήση σε κάποιο σχετικό ή άσχετο αφήγημα.

Διαπιστώσεις είναι. Σκατά. Τελικά ακόμα δε μεγάλωσα.

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σιγά μην μεγάλωσες. Την κρίση των τριάντα περνάς όπως όλοι. Εγώ την πέρασα ελαφριά πριν 2 χρόνια. Πώπωωωω πότε έφτασα 32;;; μπρρρρρρρρρρρ αγχώθηκα τώρα. Καλημέρα κούκλα μου

Laplace είπε...

ε ενταξει δεν μεγαλωσες,μην τα παραλεμε,αλλα ωριμαζουμε μερα με την μερα ολοι μας..
κ μετα τα 25 νομιζω οτι αν κ ο καιρος περναει πιο γρηγορα(λογω ελλειψης σημειων αναφορας στην ζωη μας)νομιζω ομως οτι ειναι πιο ομορφα χρονια απο τα πριν τα 25 που ακομα ψαχνεσαι σε ολα..
πχ στο να εχεις εναν συγκροτημενο χαρακτηρα..

Ανώνυμος είπε...

Μετά τα 30 είναι ο μεγάλος χαβαλές. Μη μασάς, τα καλύτερα είναι τώρα (άσε που έχεις την πολυτέλεια να το παίζεις μεγάλη/μικρή ανάλογα με την περίσταση). ;)

Τσουχτρα είπε...

No comments (δεν είναι για σχόλια αφού...είπες)

Τις καλημέρες μου !

Σουζάνα Xατζηνικολάου είπε...

Καλημέρα.
Μέσα στο μυαλό μου είσαι. Σα ν΄ ακούω τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι όλα αυτά δείχνουν συνειδητοποίηση της αξίας μας σαν αυτόνομα όντα απαλλαγμένα από τα κόμπλεξ της κοινωνίας. Αποφασίζεις ξαφνικά ότι δε σε νοιάζει η γνώμη των άλλων (και ειδικά των αγνώστων που μέχρι τώρα καθόριζαν τις επιλογές σου!) και ξαφνικά νιώθεις απελευθερωμένη! Πόσο άγχος μου έχει φύγει δε λέγεται!

apos είπε...

Είναι από αυτά τα post που δεν έχεις τίποτα να προσθέσεις.
(πάλι καλά που δεν σε έχουν αποκαλέσει 'μανάρι μου'...)

Mara Lisha είπε...

Αυτό που μ’ ενοχλεί πιο πολύ είναι που δεν μπορώ να κάνω νέους φίλους. Τι εννοώ: Νομίζω πως φοβόμαστε να ανοιχτούμε στους άλλους σ’ αυτήν την ηλικία (μετά τα τριάντα). Μπορεί να συμβαίνει μόνο σε μένα, αν και βλέπω πως και οι υπόλοιποι φίλοι μου συντηρούν την παλιά παρέα τους.

chmarni είπε...

Περνώντας τα χρόνια όλοι αναλαμβάνουμε ευθύνες και υποχρεώσεις άλλοτε πραγματικές και άλλοτε Virtual. Έτσι μοιραία προκειμένου να ανταποκριθούμε απέρχεται αυτό που λέμε ωρίμανση. Αλλά μήπως η ωριμότητα είναι μία αστική διαδικασία και τίποτα άλλο ???
Προσπαθώντας κάποιοι να με συμβουλέψουν, μου είπαν ότι είμαι πλέον 34 ετών και δε μπορώ να κυκλοφορώ με τζιν, αθλητικά παπούτσια και ένα T-Shirt του Bob Dylan διότι αυτό δεν αρμόζει ούτε με την ηλικία μου, ούτε με το επαγγελματικό μου Status. Αλλά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που αρμόζει σε έναν τριαντατετράχρονο. Να φορά εκείνα τα γελοία κοστούμια με τις ακόμη πιο γελοίες γραβάτες ή να υιοθετεί εκείνο το απρόσωπο και γεμάτο ομοιομορφία Casual στυλ ??? Ή μήπως να παρκάρω πάνω στα πεζοδρόμια και μέσω μίας πρόστυχης συμπεριφοράς να προσπαθώ να πλασάρω κάτι που δεν είμαι.
Έτσι λοιπόν και εγώ αποφάσισα ότι θα ακούω τη μουσική που γουστάρω και θα χτυπιέμαι στα Live γιατί αυτό με εκφράζει.
Θαυμάζω τις γυναίκες (άντε τις κοπελιές J) που μπορούν να βγαίνουν έξω αχτένιστες και αμακιγιάριστες γιατί απλός βαριούνται όλη αυτή τη προετοιμασία. Γιατί πολύ απλά πρώτα είναι άνθρωποι και μετά γυναίκες ή οτιδήποτε άλλο.
Όπως διάβαζα την ανάρτηση σου μου ήρθε αυτό το τραγούδι στο μυαλό:
http://www.youtube.com/watch?v=11SA3W_k10w&feature=related

Ανώνυμος είπε...

Κατ΄ αρχάς να σε διορθώσω σε κάτι : δε μεγαλώνουμε όσο περνάνε τα χρόνια, απλώς ωριμάζουμε (μέχρι να σαπίσουμε και να πέσουμε - που λένε και οι κακές γλώσσες). Σοβαρά τώρα, εκείνο, που πραγματικά θεωρώ αξιοζήλευτο στα νιάτα είναι η ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ. Η έλλειψη ευθυνών. Θεωρώ ότι είναι το μόνο πράγμα, που ένας άνθρωπος μεγαλώνοντας, δε μπορεί να διατηρήσει. Ως προς όλα τα άλλα, πιστεύω ότι ο χρόνος κυλάει για να μας κάνει σοφότερους, πιο συνειδητοποιημένους, να μας βοηθήσει να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα.Αν βέβαια το θελήσουμε κι εμείς.
Αρκεί να του

Ανώνυμος είπε...

Διαγρλαφονται οι 3 τελευταίες λέξεις από το παραπάνω σχόλιο.
Συγγνώμη.

wilma είπε...

Πάντως φιλενάδα είναι πολύ δύσκολο να συντονιστείς με τους γύρω σου στο θέμα της ωριμότητας. Πραγματα για το οποία εσύ πλέον θα πεις : "Σε παρακαλώ, έλεος, μεγαλώσαμε" κάποιοι άλλοι τα έχουν άλυτα ακόμη. Κι εφόσον είναι άλυτα τους χαλάς τη μανέστρα. Τους απομυθοποιείς το πρόβλημα.
τσ τσ κακό κορίτσι! πως μπορείς και πετάς στα μούτρα τις φρούδες ελπίδες της wannabe αγαπητικιάς του Παναγιώτη. (ανάθεμα αν θυμάται κι αυτή πως είναι πια ο Παναγιώτης μετά από 6 μήνες).

Spy είπε...

Ελάτε, κουράγιο. Μικρή είστε ακόμα. Έχετε όλο τον χρόνο μπροστά σας για το μετανιώσετε...





(κι έβαζα στοίχημα με τον εαυτό μου ο μαλάκας πως ΔΕΝ θα αφήσω σχόλιο...)

aKanonisti είπε...

Εγώ ζω ένα δράμα...
Γέρασα.. αλλά δεν ωρίμασα...
και το καταλαβαίνω συνήθως μετά τις κρεπάλες την επόμενη μέρα...που πονάει όλο το σώμα.. το κεφάλι πάει να σπάσει και ακούω καρτερικά τα δικαιολογημένα βρισίδια των λογικών και ώριμων φίλων για τις χαζομάρες της προηγούμενης νύκτας...
Και πάντα υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακανω.. και πάντα ενδίδω..
Τι να κάνω όμως.. που δεν χορταίνω???
Δεν χορταίνω και δεν μαθαίνω..

Ανώνυμος είπε...

@ wilma
Μα φυσικό δεν είναι; Σίγουρα δε προχωράνε όλοι με τον ίδιο βηματισμό.
Κάποια στιγμή όμως, μεταξύ των άλλων, συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς μια ζωή να παίζεις ΚΑΙ το ρόλο του ψυχολόγου και μάλιστα σε ανεπίδεκτους θεραπείας..

@ akanonisti
Οσο αντέχει και ακολουθεί το κορμί δε βλέπω να υπάρχει πρόβλημα. Η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με το "χαίρομαι τηζωή μου". Ή όχι;

elf είπε...

@ island: Αγαπημένε μου, την κρίση των 40 θα έπρεπε να πλησιάζω (36 κλεισμένα, μικρέ!) αλλά φοβάμαι πως περνάω την κρίση των 15. Ξέρεις, που αναρωτιέσαι τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις γιατί καλείσαι να διαλέξεις κατεύθυνση.
Βασικά, καμία κρίση δεν περνάω. Μια χαρά 15χρονη είμαι. Χα!
ΥΓ Τι ωραία γλυκά μας κεράσατε. Θα έρθω να σου πω για το μπέρδεμα των τεχνώ αλλά αργότερα, τώρα έχω δυο άντρες που κάνουν του άρρωστους και μάλλον θέλουν να τους δώσω λίγη σημασία. Χρόνια πολλά στο μπλογκ σου κι από δω!!!


@ laplace78: Καλημέρα, μαγικό ρομπότ μου. Πολύ όμορφο αυτό που λες για τα σημεία αναφοράς, θέλει να το σκεφτώ λίγο για να βρω τα δικά μου.
Ο χαρακτήρας αλλάζει πολύ, αν θέλεις να είσαι σοβαρός. Εγώ μετά τα 25 ήταν που κατάλαβα τι ήθελα να είμαι, ως άνθρωπος, και γι αυτό θα προσπαθώ από δω και μπρος, σε όλη τη ζωή μου, κάθε μέρα.
Πολύ καλή σου μέρα!!!

elf είπε...

@ Ερυθρος: Καλώς τον! Πού εξεφανίστηκες όλο το καλοκαίρι; Ελπίζω να πέρασες καλά, πάντως διάβασες όπως ήθελες, αυτό είναι εμφανές στα κείμενά σου.
Έχεις δίκιο, αυτό είναι το καλό μεταξύ 30 και 40 - μπορείς ακόμα να κινείσαι με άνεση μεταξύ μεγάλου-μικρού. Μην κοιτάς που καμιά φορά, εγώ τουλάχιστον, τα μπερδεύω. Καλημέρα, ερυθρέ μου, θα τα πούμε κι από κει!!!

@ Tsouxtra: Εσύ αποφάσισες να γίνεις ένα υπάκουο κορίτσι; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα, χα χα.
Καλημέρα, κούκλα (για να μην πω κοπελιά!!!)

elf είπε...

@ Σουζάνα Χατζηνικολάου: Καλημέρα! Δεν ξέρω την ηλικία σου, αλλά έτσι είναι: κάποια στιγμή διαλέγεις σε ποιους θέλεις να αρέσεις. Αφού, φυσικά, καταλάβεις νωρίτερα πως δεν μπορείς, και δεν έχει και νόημα, να αρέσεις σε όλους. Το στοίχημα είναι, νομίζω, να αρχίσεις να αρέσεις και λίγο στον εαυτό σου για αυτό που πραγματικά είσαι. Εγώ το παλεύω.


@ apos: "Μανάρι μου", για την ακρίβεια "μανάρα μου", αποκαλώ τις συναδέλφους στο γραφείο - αυτές που έχω θάρρος εννοείται. Αλλά φαντάσου το πρεζάκι: "Μανάρι μου, μήπως σου περισσεύουν 50 λεπτά για να πάρω μισ τυρόπιτα;". Θα γελούσα, αν μη τι άλλο!
Καλημέρα, αργεντίνε!

elf είπε...

@ Mara Lisha: Καλώς το κορίτσι μου!
Κι εγώ έτσι ένιωθα μέχρι που κοίταξα τι γίνεται γίνεται εδώ μέσα.
Έχω βρεθεί ξαφνικά να νοιάζομαι για αρκετούς ανθρώπους, που μπορεί να μην είστε φίλοι με την κλασική έννοια του όρου, ξεφεύγετε όμως από τον όρο "απλή γνωριμία". Υποψιάζομαι πως αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε δοκιμάσει πρώτα τα ενδιαφέροντα και τις απόψεις μας και προφανώς ταιριάζουν.
Στην έξω ζωή για να συνέβαινε τέτοια σύμπτωση μπορεί και να χρειάζονταν χρόνια.
Μ' αρέσει όπως που γίνεται αυτό. Με βοηθάει να σκέφτομαι περισσότερο.
Αλλά έχεις δίκιο, στον υπόλοιπο κόσμο δυσκολεύομαι κι εγώ να κάνω έστω και καινούριες παρέες (άσε που δεν προλαβαίνω να δω καν τις παλιές). Το χειρότερο είναι ότι βαριέμαι.
Καλημέρα, κορίτσι!!!


@ chmarni: Πριν μισή ώρα έβαλα τον γιο μου που έκλαιγε μέσα στο τεράστιο σχολικό που τον πηγαινοφέρνει σπίτι-σχολείο. Και το τραγούδι, πολύ πολύ ωραίο αν και δεν το θυμάμαι, μου υπενθύμισε τις ενοχές μου που τον εγκαταλείπω έτσι άσπλαγχνα στα ξένα χέρια.
Κατά τα άλλα, αυτή η ομοιομορφία μπορεί να σε στείλει στο τρελάδικο, τυχαίο είναι νομίζεις που όλος ο κόσμος ζει με χάπια;
Άσ' τους να λένε. Ωριμότητα είναι να αποδέχεσαι τα θέλω και τα πρέπει σου και να πορεύεσαι αναλόγως. Όχι να παριστάνεις κάτι που δεν είσαι.
Οι επιλογές μας μας καθορίζουν. Και μας συντροφεύουν οπωσδήποτε.
Καλημέρα!!!

elf είπε...

@ houlk: Θα μ' άρεσε πολύ να μη μεγαλώνω καθώς περνάνε τα χρόνια! Όχι τίποτα άλλο, είναι που όσο μεγαλώνω πλησιάζω στο να πεθάνω και ξέρω πως χειρότερο κι απ' αυτό είναι που θα με τρώει η περιέργεια για το τι γίνεται στον κόσμο!
Σχετικά μ' αυτό που λες για την ξενοιασιά, όταν γέννησα και πέρασε λίγος καιρός μου είπε ο μικρός μου αδελφός: "Δηλαδή, όταν κάνεις παιδί, είναι σαν να μην ξαναπηγαίνεις διακοπές ποτέ στη ζωή σου!"
Πάντως, παραδόξως, σπάνια μου λείπει η εποχή προ των ευθυνών μου. Κι όταν μου συμβεί, κλείνω το κινητό για μια ώρα και κάθομαι να πιω έναν καφέ στην πλατεία. Μια χαρά! Σε φιλώ. Καλημέρα!


@ wilma: Αγαπημένη μου, έχεις απόλυτο δίκιο.
Αυτή είναι και η δική μου θέση. Ωριμότητα είναι όταν συνειδητοποιείς τα πράγματα που έχουν σημασία για σένα και δεν άγεσαι-φέρεσαι από τα υπόλοιπα. Είτε αυτό σημαίνει ότι βγαίνεις έξω αφρόντιστη, είτε ότι κάνεις μια φορά τη βδομάδα μανικιούρ.
Το θέμα είναι να αποφασίζεις εσύ. Όχι η ζωή ή οι άλλοι.
Αλλά με τα αισθηματικά βαριέμαι, ρε πούστη μου! (Κι εσύ ομοίως που σε πρήζω όλη την ώρα με τα δικά μου, χε χε).
Φιλιά. Καλημέρα!

elf είπε...

@ Spy: Μια ζωή θα το μετανιώνω. Γι αυτά που έκανα και γι αυτά που δεν έκανα (και θα μετάνιωνα αν είχα κάνει). Είμαι ο ορισμός του ανθρώπου που ζει πνιγμένος στις ενοχές, ναι, το παραδέχομαι, εγώ φταίω για όλα τα δεινά της κοινωνίας (τι ματαιοδοξία, ε;)
ΥΓ Τι θα γίνει με τον τύπο; Κιλό-κιλό θα μας πηγαίνετε;


@ aKanonisti: Εσύ ευτυχώς που λες πως γέρασες, για να παίρνουμε θάρρος κι εμείς οι υπόλοιποι! Αν είναι έτσι τα γηρατειά, γουστάρω πολύ να γεράσω.
Άντε πρωί-πρωί!
Όσο δεν χορταίνεις δεν γερνάς, φιλενάδα. Το λέει και ο Καζαντζάκης, που ξέρει!
Φιλιά!!!

dr.SeenG είπε...

Κοίτα κούκλα... είμαι 29. Με πλησιάζει η κρίση των 30 και δεν μπορώ να πω πολλά... Του χρόνου τέτοια εποχή το ξανασυζητάμε...
Καλημέρα :)
(δε θέλω να ωριμάσω, δε θέλω να ωριμάσω, δε θέλω να ωριμάσω, δε θέλω να ωριμάσω, δε θέλω να ωριμάσω, δε θέλω να ωριμάσω)

Λούσυ είπε...

Εχω ευχάριστα νέα! Η κρίση των 30 ωχριά μπροτά στην κρίση των 40, γενικότερα όμως οι κρίσεις των
-αντα δεν συγκρίνονται φαντάζομαι με τις κρίσεις των -ηντα. Στα τριάντα μπορεί να ξεκουμπώνεις το πρώτο κουμπί απ το τζιν και να βγαίνεις αχτένιστη, στα 40 όμως η κρίση γιγαντώνεται... Ωρες μπορεί να σαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι προκειμένου να κουμπώσει αυτό το παλιό σου τζιν που στο παρελθόν απλά σε στένευε όταν είχες φάει. Το "κυρία" είναι ίσως μια δυσάρεστη προσφώνηση που έρχεται όμως να αντικατασταθεί με το "μαντάμ" και τότε νιώθεις ευχαρίστηση για πράγματα που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα σου δώσουν χαρά, όπως για παράδειγμα το ότι έχεις περίοδο ακόμη!

Αntidrasex είπε...

Το μόνο μου πρόβλημα σε σχέση με αυτό που περιγράφεις το οποίο με καλύπτει, είναι ότι κάνουν οι άλλοι γύρω μου τους ώριμους...
Γιατί τους λένε οι άλλοι "πότε θα ωριμάσεις?" και εννοούν "Πότε θα πεθάνεις?" Ζωτικά, όχι βιολογικά.

Στη σχολή μου, είχαμε ως μάθημα τη Βιοχημεία.
Εκεί, μάθαμε ότι σε έναν οργανισμό, όταν όλες οι αντιδράσεις βρουν την χημική ισορροπία τους, δλδ σταματήσουν να κινούνται προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, επέρχεται ο θάνατος (στους οργανισμούς όλες οι βιοχημικές αντιδράσεις είναι αμφίδρομες, κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις, ανάλογα με την λειτουργία που πρέπει να εκτελεστεί).
Αυτό, κάποιος συσπουδαστής που ποτέ δεν έμαθα ποιος είναι πήγε και το έκανε σύνθημα στον τοίχο:
"ΧΗΜΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ = ΘΑΝΑΤΟΣ"

Adomiel είπε...

Ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα το post σου; Κλαιν οι χηρες κλαίνε και οι παντρεμένες...! αχαχαχαχαχαχαχαχχα

Μακάρι να είχαν τα νιάτα σου οι 26άρες γλυκιά μου 36άρα..! ;-)

Υ.Γ. Α, δε σου είπα τι ανακάλυψα προχτές... Δεν κατάφερα να διαβάσω κάτι σε μια συγκεκριμένη κοντινή απόσταση... Για να το τσεκάρω έβαλα και τη μικρή και το Μεγάλο να δοκιμάσουν... Το διάβασαν...! κλαψ, κλαψ, κλαψ...! Είναι σοβαρό γιατρέ μου; :-(

kikop80 είπε...

Ξωτικούλα εμείς με τα παιδιά το Σάββατο κατά τις 7 θα πάμε στα Goody's και μετά σινεμά.Θα 'ρθείς η έχεις διάβασμα?
Δευτέρα πρώτη ώρα θα κάνω κοπάνα γιατί γράφουμε Φυσική και δεν έχω διαβάσει τίποτα!
Μετά το φροντηστήριο έχω προπόνηση και μετά αν θέτε πάμε να κάτσουμε παγκάκι?
Πήρα και το νέο δίσκο των Μετάλλικα το ...And Justice For All!!!
To One είναι άπαιχτο ε!
Γέα!

fpboy είπε...

Kαι εγώ τα νιώθω όλα αυτά καθ'ότι 31. Εννοείται πως όλοι μου μιλάνε στον πλυθηντικό και με ''κολλάνε''.

aKanonisti είπε...

Είναι ντροπή... οι 30+ να το παίζουνε πουροι...
Διαμαρτύρομαι εντόνως!!!!
Τι σόι βλογ είναι αυτο???
Προβοκατόρικον???
Αίσχος....

Έλάτε καλά μου στα 40.... να δείτε πόσα απίδια βάζει ο σάκος....

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

elf είπε...

@ dr.Seeng: Η κρίση, γιατρέ μου, δεν είναι απαραίτητο να σε βρει. Μπορείς να της ξεγλυστρίσεις πολύυυ άνετα. Συνέχισε να σαρκάζεις και να αυτοαναιρείσαι και θα δεις πως θα σε προσπεράσει. Εγώ λέμε περνάω την κρίση των 15. Αι σιχτίρ, τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;


@ Λούσυ: Το μαντάμ είναι αίσχος!!! Το καλό, βέβαια, όταν πια φτάσεις στα 40 είναι πως με πολύ λίγη προσπάθεια, οι άνθρωποι αρχίζουν να σε παίρνουν στα σοβαρά. Ε;

Καλημέρα, χρυσά μου!!!

elf είπε...

@ antidrasi+sex: Αυτό με τη χημική ισορροπία είναι φοβερή πληροφορία! Μπορείς να γράψεις μυθιστόρημα γύρω απ' αυτή. Ισορροπία=Θάνατος (το "πειράζω" λίγο). Συμπέρασμα: καλύτερα ανισόρροπος!!!
Αν και κάποτε όλοι θα πεθάνουμε, μωρέ, έτσι δεν είναι; So what?


@ Adomiel: Εσύ, αγαπημένη μου, δε βλέπεις κοντά γιατί τα έχεις κάψει τα ματάκια σου με τις οθόνες και προπαντός με τα βιβλία. Πόσα εκατομμύρια λέξεις έχεις διαβάσει; Ε, ματάκια είναι αυτά, πόσο να αντέξουν;
Μην ανησυχείς, η Μικρή και ο Μεγάλος είναι ακόμα μωρά.

Καλημέρες!!!!

elf είπε...

@ kikop80: Τι θα δούμε στο σινεμά, γιατί αν είναι ακατάλληλο, δε μ' αφήνουν οι γονείς μου. Για το παγκάκι είμαι μέσα με χίλια.
(Το τι παγκάκι έχει λιώσει ο πισινός μου δε λέγεται!). Γέα to you!!!



@ fpboy Εσύ πρόσεχε τους αριθμούς που γράφεις έτσι αβασάνιστα, γιατί κυκλοφορούμε και μεγάλοι άνθρωποι εδώ μέσα. Είδες τι σου λέει η αΚανόνιστη; Αν και οι άντρες αργείτε να γίνετε πουρά είναι η αλήθεια. "Ένας γοητευτικός 45άρης" λένε. Έχεις ακούσει κάτι αντίστοιχο για 45άρα;
Οπότε, έχεις μέλλον ακόμα, ο πληθυντικός είναι επειδή είσαι σοβαρός και αξιόλογος άνθρωπος (καλή διατύπωση;)

Καλημέρα και καλό ΣΚ και στους τρεις σας!!!!!

Αntidrasex είπε...

Καλημέρα elf, αυτό ακριβώς θέλω να πιστέψω ότι ήθελε να πει και το ποιητής του τοίχου και για αυτό μου έμεινε:
Ότι μένει ισόρροπο=θάνατος
(ξέρεις, πέτρα που κυλάει χορτάρι δεν πιάνει κλπ).

brujita είπε...

Γεια σου κι απο μενα! Επεσα τυχαια στο μπλογκ σου και αυτο το ποστ μου φανηκε πολυ οικειο, και εγω περασσα απο εκει (ή ειμαι εκει) δεν ξερω! Την καλημερα μου, εστω κι αργα!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.