Σκέτες Διαπιστώσεις.

Φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες. Πως δεν ανήκεις πια στη συνομοταξία των νεαρών.

Για μένα αυτή η στιγμή ήρθε όταν πριν 5-6 χρόνια διαπίστωσα πως τα πιτσιρίκια είχαν αρχίσει να μου μιλάνε στον πληθυντικό. Και στο καπάκι τα πρεζάκια να με αποκαλούν «καλέ κυρία». Πάει πια το «κοπελιάααα, μήπως έχεις 50 λεπτά να πάρω μια τυρόπιτα». Το «κοπελιά» που με εκνεύριζε του θανάτου. Σχεδόν το αποζητώ – σχεδόν. Συνεχίζω να το θεωρώ κακόγουστη προσφώνηση, προτιμώ το «κούκλα».

Αυτό το πράγμα συμβαίνει σταδιακά αλλά δεν το συνειδητοποιείς. Μια μέρα σου ‘ρχεται σαν κεραμίδα. Όταν ακούς μια κουβέντα που κάνει όλες τις απαραίτητες συνδέσεις στον εγκέφαλο. Και βλέπεις πως έχεις αλλάξει. Δεν είσαι πια νεαρός. Και κυρίως, δεν φέρεσαι σαν τέτοιος.

Δεν είναι κακό αυτό. Μπορεί τα τριάντα να είναι τα νέα είκοσι, έρχεται όμως αναπόφευκτα η στιγμή που ωριμάζεις. Και αρχίζεις τις επιλογές για να σου φτάσει η ζωή κι ο χρόνος.

Κάποτε, έκανα παρέα με οποιονδήποτε άνθρωπο γνώριζα και έδινα την ίδια σημασία σε αξιόλογους και γελοίους θεωρώντας πως ο καθένας έχει κάτι να μου πει – όταν ήμουν 20 χρόνων δηλαδή. Είχα τότε ένα φίλο τριάντα τόσο κι έξυπνο που γελούσε. «Όταν μεγαλώσεις θα δεις πως θα τους απορρίπτεις επί τη εμφανίσει, θα προσφέρεις τον χρόνο σου μόνο σ’ αυτούς που πραγματικά έχουν κάτι να σου πουν. Με τρεις φίλους θα μείνεις».

Είχε δίκιο. Ίσως επειδή μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως ο χρόνος είναι πεπερασμένο μέγεθος και δεν μπορείς να τον ξοδεύεις άκριτα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει. Έτσι λοιπόν, άρχισα να τον μοιράζω μόνο ανάμεσα σε αυτούς που είχαν κάτι να μου πουν. Να διαλέγω με ποιους θα μιλήσω. Να αδιαφορώ για τη γνώμη των υπολοίπων. Να μη μπαίνω καν στον κόπο να μπω στην κουβέντα τους επιδιώκοντας να τους αλλάξω τα μυαλά.

Κι άλλα μικρά πράγματα που έχω επιλέξει να αναγνωρίζω ως σημάδια ωριμότητας. Αρνούμαι να δουλεύω 14 ώρες την ημέρα όσα (πολλά) λεφτά κι αν μου δίνουν. Δεν παρακολουθώ τη μόδα και τον συρμό. Τόσα χρόνια ίδια είναι, φοράω κι εγώ τα παντελόνια που με βολεύουν και ακούω τη μουσική που με συγκινεί. Δεν ασχολούμαι πια φανατικά με την εμφάνισή μου ως δηλωτική της προσωπικότητάς μου. Μπορώ να βγω στο δρόμο με το σορτσάκι αν ζεσταίνομαι κι αχτένιστη αν βαριέμαι να χτενιστώ. Βγάζω τα παπούτσια μου κι ανεβάζω τα πόδια μου στην καρέκλα όταν με κουράζουν. Δε βλέπω τηλεόραση, παρά μόνο κανένα ματσάκι. Δεν ξεσηκώνω συμπεριφορές που θεωρώ κουλ και στιλάτες. Φοράω σπάνια τακούνια και ξεκουμπώνω το πρώτο κουμπί του μπλουτζίν όταν με στενεύει.

Μπορώ να συνεχίσω για ώρες. Τώρα που τα ξαναδιαβάζω μου φαίνεται ηλίθια η σημαντικότητα που είχε κάποτε το «φαίνεσθε» στη ζωή μου. Και μου φαίνεται ακόμα πιο ηλίθιο το γεγονός πως, μαλακίες λέω, ακόμα κι όταν τα κάνω δεν είναι αυτόματα και συνειδητοποιημένα. Πρέπει να σκεφτώ το «κάνε μας τη χάρη» για να νιώσω λίγο άνετα με τον εαυτό μου.

Αυτό που πια κάνω αυτόματα και μάλλον υποδηλώνει πως ωρίμασα είναι η δυσκολία μου να καταλάβω και να ανεχτώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Τσακώνομαι με αυτόν που παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο. Τη "λέω" όταν δε μου λένε καλημέρα. Γυρίζω πίσω τη μπριζόλα μου αν είναι σόλα και το ποτήρι μου αν είναι άπλυτο. Τσακώνομαι με τους μπάτσους που πουλάνε πνεύμα και μαγκιά (αυτό δεν ξέρω αν συνεπάγεται ωριμότητα, αλλά το κάνω). Δεν ντρέπομαι να διεκδικήσω αυτό που θεωρώ δίκιο μου.

Αλλά, κυρίως, βαριέμαι τα αισθηματικά της Α’ Γυμνασίου: «Με ταλαιπωρεί και είναι παλιάνθρωπος, αλλά τον αγαπάω». Είσαι ηλίθια. «Δεν θα έρθω μαζί σας απόψε, περιμένω τηλέφωνο εδώ και έξι μήνες από τον Παναγιώτη που είχα γνωρίσει στο πάρτι του Παντελή». Έξι ρημαδομήνες θα σε είχε πάρει αν ήτανε. «Θέλω να συζητήσουμε για τη σχέση μας, νιώθω μπερδεμένος αυτόν τον καιρό, πρέπει να βρω λίγο τον εαυτό μου». Έχει βρει άλλη και σε παραμυθιάζει.

Κατά τα άλλα, συνεχίζω να κοκκινίζω όταν με καλολογούν, επιδεικνύω την ίδια αφέλεια στα ζόρικα, ταράζομαι με την αγένεια και την προστυχιά, καμαρώνω τους οικοδόμους με τα αμάνικα στις σκαλωσιές και χαμογελάω αντανακλαστικά όταν μου απευθυνθεί κάποιος (όχι μόνο οικοδόμος, γενικά).

Δεν είναι για σχόλια, μάλλον, αυτό το κείμενο. Σκέτες σημειώσεις είναι, ίσως για μελλοντική χρήση σε κάποιο σχετικό ή άσχετο αφήγημα.

Διαπιστώσεις είναι. Σκατά. Τελικά ακόμα δε μεγάλωσα.