Το προηγούμενο ΣΚ, ανάμεσα σε άλλα που έκανα και δεν είναι της παρούσης, πήγα και στο θέατρο της Επιδαύρου.
Είδα τη Μήδεια του Βασίλιεφ με Κονιόρδου, Ψαρρά κλπ, παράσταση για την οποία έγινε χαμός. Ο σκηνοθέτης είχε επιλέξει να την παρουσιάσει με μια δική του ματιά, τύπου μοντέρνα, και οι θεατές δεν το άντεξαν.
Βάλε ότι διαρκούσε και τρεισήμισι ώρες, από τη μέση περίπου και μετά άρχισαν τα όργανα. Οι μισοί να γελάνε και να κράζουνε, οι υπόλοιποι να βρίζουν νεόπλουτους και γαϊδούρια αυτούς που βρίζανε, έγινε το αρχαίο θέατρο ΟΑΚΑ.
Σε κάποια στιγμή, δε, ο νεαρός Ιάσωνας, προσπαθώντας να πενθήσει λίγο άκομψα τα νεκρά παιδιά του, γύρισε προς το κοινό και φώναξε «Έλεος» για να πάρει την πληρωμένη απάντηση «Αυτό λέμε κι εμείς».
Η παράσταση ήταν διαφορετική. Εγώ δεν ενθουσιάστηκα, αλλά ούτε και πειράχτηκα από τους μοντερνισμούς. Βρήκα κάποια καλά στοιχεία, βαρέθηκα με κάποια άλλα και γενικά θεωρώ ότι οι συντελεστές το φοβήθηκαν. Κι αφού είχαν επιλέξει ένα ύφος έπρεπε να το υποστηρίξουν περισσότερο.
Φίλος ηθοποιός που συμμετείχε και τον συνάντησα μετά, επιβεβαίωσε πως οι περισσότεροι συνάδελφοί του δεν πίστεψαν στο εγχείρημα και, προσπαθώντας να σώσουν το τομάρι τους από τις αποδοκιμασίες, δεν στήριξαν μέχρι τέλους την άποψη του σκηνοθέτη.
Πέρα από την αξία της δουλειάς, η συζήτηση με την παρέα μου περιστράφηκε γύρω από το κράξιμο αυτό καθαυτό. Είναι σωστό να εκφράζεις την αντίθεσή σου εν ώρα παράστασης; Να φωνάζεις και να κοροϊδεύεις τον κόπο του άλλου; Ή μήπως, τελικά, έχεις την υποχρέωση να κάνεις ακριβώς αυτό ώστε να πάρει ο δημιουργός το feed back και να συνεχίσει τη δουλειά του αναλόγως;
Αν δεν υπήρχαν προκλητικοί και τολμηροί καλλιτέχνες πιθανώς θα ζωγραφίζαμε ακόμα βουβάλια στις σπηλιές. Αλλά αν και ο κάθε τυχάρπαστος με αμφισβητούμενα κριτήρια μπορεί να καθορίσει την πορεία ενός έργου θα βλέπαμε στο θέατρο μόνο τον Σεφερλή.
Ο σκηνοθέτης, παρεπιπτόντως, ισχυρίστηκε πως έτσι πρέπει να είναι μια καλή παράσταση: να προκαλεί αντιδράσεις.
Κι εγώ συμπληρώνω: ναι, αλλά αυτές πρέπει να εκφράζονται με αυτόν τον χουλιγκάνικο τρόπο;
Δεν είναι ρητορική ερώτηση. Είναι πραγματική. Θέλω να μάθω τη γνώμη σας. Για να το συζητήσουμε.
(Για την ιστορία, η επόμενη, μετά τα γεγονότα της Επιδαύρου, παράσταση της Μήδειας συμμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό με τα κλασικά πρότυπα που απαιτεί το κοινό. Φαίνεται πως σε αυτή την περίπτωση οι χουλιγκάνοι νίκησαν).
Και, εντωμεταξύ, για να επιστρέψουμε στα υπόλοιπα που έκανα το προηγούμενο ΣΚ, θέλω τώρα να σηκώσετε ψηλά τα χέρια και να φωνάξουμε όλοι μαζί: «Καρδιά που χτυπά, καρέκλα αγαπά»!
(Γιάννη, όπως βλέπεις, πάω απ' το κακό στο χειρότερο. Έχουμε τίποτα χάπια και γι αυτήν την παρέκκλιση;).
22 σχόλια:
Καλημέρα Ξωτικό.
Είναι δύσκολο το θέμα, που ανοίγεις και σίγουρα δε μπορεί να απαντηθεί με δυο γραμμές. Να ξεκαθαρίσω κατ' αρχάς ότι είμαι κάθετα αντίθετη με οποιασδήποτε μορφής χουλιγκανισμό. Πιστέυω ακράδαντα ότι η κοσμιότητα, η ευπρέπεια, η ευγένεια και ο σεβασμός των 'άλλων' είναι συστατικό στοιχείο της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, που θέλει να λέγεται "πολιτισμένος".
Από την άλλη όμως θεωρώ, ότι ναι, οι όποιες αντιθέσεις πρέπει να εκφράζονται. Πρέπει ο κάθε καλλιτέχνης να εισπράττει τα αισθήματα και τις αντιδράσεις του κοινού. Και αν όχι μέσα στη παράσταση, τότε πού; Διαβάζοντας τις κατευθυνόμενες κριτικές του κίτρινου τύπου;
Εχεις μεν δίκιο όταν λες ότι "Αν δεν υπήρχαν προκλητικοί και τολμηροί καλλιτέχνες πιθανώς θα ζωγραφίζαμε ακόμα βουβάλια στις σπηλιές" από την άλλη όμως μη ξεχνάς πως πολύ εύκολα μπορεί ο κάθε "τυχάρπαστος" να ονομάσει "τέχνη" αυτό, που κάνει (δεν αναφέρομαι στους συντελεστές της συγκεκριμένης παράστασης), αν έχει δε και τα κατάλληλα μέσα (χρήμα, γνωριμίες)να το επιβάλλει κιόλας.
Εξ άλλου τι θα πει "ο κάθε τυχάρπαστος με αμφισβητούμενα κριτήρια"; Ποιός είναι αυτός που θα κρίνει την ορθότητα ή μη των κριτηρίων του κάθε θεατή, ακροατή κ.λπ;
Προσωπικά, νομίζω, λοιπόν, ότι το κοινό, πρέπει να βρει τρόπους να εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, (πχ αποχωρώντας στα μέσα της παράστασης, αν αυτό είναι εφικτό, ή μη χειροκροτώντας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο) σίγουρα όμως όχι να μετατρέπει τον όποιο χώρο τέχνης σε αρένα ποδοσφαίρου.
....
Ως προς τα λοιπά, και μέχρι να μας πεις τι άλλο έκανες το ΣΚ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ (http://www.youtube.com/watch?v=u5HRzaOFhec)
καλημερα elf!
διαφωνω με τετοιου ειδους παραστασεις σε ιστορικους(η ιερους κατα αλλους) χώρους οπως της επιδαυρου..
αποψη μου:κδεν θα επρεπε να ειχε παρει αδεια να ανεβασει το εργο σε τετοιο χωρο ΑΛΛΑ εφοσων εδω ειναι ελλαδα κ κανονικα την ανεβασε Ο ΘΕΑΤΗΣ ΟΦΕΙΛΕ να σεβαστει τον ηθοποιο,σκηνοθετη κ ολους τους συντελεστες μεχρι τελους αλλιως ας μην πηγαιναν σε κατι που ηξεραν οτι θα ειναι διαφορετικο..
@ houlk: Αγαπητή μου, super hero, καταρχάς να σου πω πως μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που σκέφτεσαι και εξίσου ο τρόπος που εκφράζεις τις απόψεις σου - όχι μόνο από τα σχόλια, αλλά κυρίως από τα ποστς σου (το brm το έχω πει σε όλους μου τους φίλους, καταπληκτικό!).
Συμφωνώ εννοείται πως πρέπει να εκφράζονται οι αντιρρήσεις. Έτσι πάει μπροστά η τέχνη, με τη διάδραση, δε γίνεται αλλιώς. Κι ο καλλιτέχνης, εφόσον επιλέγει να εκτεθεί στο κοινό πρέπει να είναι έτοιμος για όλες τις αντιδράσεις.
Θεωρώ πως το κοινό δεν έχει πάντα δίκιο. Κι επιμένω πως το ζήτημα των κριτηρίων είναι αμφισβητούμενο - πόσοι δεν θα πήγανε στην Επίδαυρο περιμένοντας να δούνε το 2008 περίπου τον Μινωτή και την Κοτοπούλη;
Έχουν αυτοί δικαίωμα να κρίνουν την παράσταση; Κατά τη γνώμη μου, έχουν. Γιατί ο σκηνοθέτης απευθύνθηκε σε όλους, δεν πήγε να το ανεβάσει σε γκαράζ στο Βοτανικό, πήγε σε ένα πραγματικά λαϊκό θέατρο όπου χωράνε όλοι οι θεατές.
Και, φυσικά, συμφωνώ μαζί σου για τους δήθεν καλλιτέχνες με τις κατάλληλες γνωριμίες. Απλώς θεωρώ πως σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι που κρίνει τελικά την αξία ενός έργου, ακόμα κι όταν η εποχή του δεν είναι "έτοιμη" να το δεχτεί.
Και ίσως ο χουλιγκανισμός αυτού του τύπου πρέπει να ερμηνευτεί ως σημείο των καιρών, εξίσου υπολογίσιμη αντίδραση με ένα παρατεταμένο μπιζάρισμα.
Δεν ξέρω, ακόμα δεν έχω αποφασίσει, ίσως γιατί τείνω να βάζω τον εαυτό μου στη θέση του καλλιτέχνη κι αυτό μάλλον δεν με βοηθά. Η τέχνη η ίδια είναι που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση.
Φλυάρησα, ως γνωστόν. Σ ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την ωραία κουβέντα. Θα έρθω κι από σένα γιατί με αφορά πολύ και η αργκώ του γραπτού λόγου που εισήγαγες ως όρο. Ευχαριστώ και για την "καρέκλα". Πού και πού χρειάζεται, έτσι;
@ laplace78: Γεια σου, μαγικό ρομποτάκι. Συμφωνώ πως κάποιοι χώροι πρέπει να εμπίπτουν σε αυστηρότερα κριτήρια επιλογής θεαμάτων.
Ειδικά η Επίδαυρος όπου πρέπει να είσαι πολύ μαγκιόρος ηθοποιός για να σταθείς και μόνο. Πόσο μάλλον για να ακουστεί η φωνή σου μέχρι πάνω και να παίξεις κιόλας. Ειλικρινά δεν ξέρω πως το τολμάνε μερικοί, μάλλον λόγω άγνοιας.
Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι ότι ποιος θα αποφασίσει για το ποια παράσταση μπορεί να ανέβει ή όχι και πού; Υπαρχουν αντικειμενικά κριτήρια στην Τέχνη;
Κι έπειτα, όπως λες, εδώ είναι Ελλάδα. Πιθανότατα θα βλέπαμε μόνο τα έργα των "κολλητών", των "κουμπάρων", των "ερωμένων" κλπ.
Γι αυτό σου λέω: δύσκολα. Και σημεία των καιρών. Σε καληνυχτίζω, ρομπότ μου, ελπίζω να περνάς όμορφα όπου είσαι!
Kαλημέρα ασθενή μου...
Γιά τό θέμα πού θίγεις είναι απρόσφορο τό μέσο τού σχολίου..αλλά θά προσπαθήσω νά τήν κάνω τήν ανάλυση.
Λοιπόν οί συνιστώσες τού θέματος είναι:
α)μία παράσταση,λιγοπαιγμένη, πού,κατά καιρούς,τήν έχουν ερμηνεύσει τέρατα(λέγε με Συνοδινού,Παξινού,Καρέζη),πού τής έχουν βγάλει τά μάτια διάφοροι(λέγε με sturua,vasilief κ.λ.π).
β)ένας χώρος πού,αφού σέ παραπέμψω στό "μικρό καλοκαιρινό" πόστ στήν παραμυθούπολη,θέλω νά σκεφτής καί μού πείς,εάν παίζονται τέτοιες "προσεγγίσεις" σέ τέτοιους χώρους...
γ)η ματιά ενός ανθρώπου ό όποίος θεωρεί ότι βρήκε τό δικό του"..you can dance" καί θά αναδειχτεί,όπως όλοι οί νεώτεροι,άκοπα καί αβίαστα,"εκτελώντας" ένα τέτοιο υλικό 2.500 χιλιάδων ετών καί μή δημιουργώντας πάνω σέ κάτι τής δικής του εποχής...
δ)ένα υπουργείο πού λέγεται πολιτισμού καί πού,κατά καιρούς,τό έχουν υπηρετήσει κάτι θλιβερά όντα,τής συνομοταξίας τών τρωκτικών (λέγε με βενιζέλος,ζαχόπουλος,βουλγαράκης..)
καί τά οποία τό μόνο πού κάνουν είναι νά "χώνουν" όσα μπορούν στά δικά τους παιδιά καί παρατρεχάμενους.
ε)ένα κοινό καί η ανύπαρκτη παιδεία του πάνω στό θέμα θέατρο,ακρόαση,κριτική ματιά.
Αυτά ψύχραιμα καί όσο πιό γίνεται αναλυτικά.
Όσο γιά τήν προσωπική άποψη,ενός θεατή τής αρχαίας τραγωδίας από τό 1975,όπου τό ρεκόρ εισητηρίων ήταν 10.000 τό '82 γιά τήν Ειρήνη τού Κούν,πού αξιώθηκε νά δεί Κατράκη,Μινωτή,Κούν,αξιώθηκε νά φωνάξει σάν "Αθηναίος πολίτης" στόν Βουτσινά τό '90 γιά τήν τσαμπουκαλού Ανδρομάχη του καί τό περίεργο σκηνικό στίς Τρωάδες του.Αλλά από ένα σημείο καί μετά,λαζόπουλος '96, αναγκάστηκε νά φύγει τρείς φορές από ισάριθμες παρατάσεις καί νά μήν ξαναπατήσει,ποτέ πιά,γιατί δέν άντεξε καί δέν αντέχει μέ τίποτα τούς νέους "Αθηναίους πολίτες" καί τό αισθητικό τους κριτήριο,οί οποίοι κατέβαιναν καί κατεβαίνουν μέ τά 4χ4 γιά δούν...αρχαία επιθεώρηση καί άν δέν γελάσουν κάνουν καί κακή κριτική,τρώγοντας κοκορέτσι...
Αυτή η άποψη λοιπόν αγαπητή μου λέει ότι καί βέβαια πρέπει ό θεατής,όπως καί τότε άλλωστε,νά επεμβαίνη στό δρώμενο όταν όμως τό έχει κάνει κτήμα του,όταν καταλαβαίνει τί βλέπει καί τί είναι αυτό πού ξεφτίζει τήν αλήθεια τής παράστασης,αυτή η επέμβαση μπορεί νά γίνει είτε διά ζώσης στόν δημιουργό,εάν είναι παρών είτε μέ αποχώρηση η οποία είναι καί πιό βαρύνουσα,κατά τήν ταπεινή μου άποψη,μιά καί ήσουν παρούσα,σκέψου τό κοίλο νά αδειάζη πόσο περισότερο θά έδινε στόν δημιουργό νά καταλάβη ότι έχει κάνει λάθος...
Αυτάείχα νά πώ καί γράμματα γνωρίζω..
Όσο γιά τήν εξέλιξη τής πάθησης σου αγαπητό μου παιδί ό "sir James Brown" μόνο κακοήθης δέν είναι:))συνιστώ τεράστιες ποσότητες σέ καθημερινή βάση.Τέλος δοκίμασε νά δής τήν τρίτη ιστοριούλα τού Βούλγαρη στό "όλα είναι δρόμος" τό "βιετνάμ" εκεί θά σού περάσει μιά γιά πάντα η σκυλίτις:)))
Καλησπέρα Ξωτικούλα!
Τι πράματα είν' αυτά!!!!
Για μένα έπρεπε να πηδήξουν τα κάγκελα και να μπούνε μέσα να πιάσουν πρώτα τον επόπτη και μετά τον πουλημένο το διαιτητή και να τον σαπίσουν στις φάπες!
Και ύστερα να βρίζουν "εν χορώ" μανες αδερφές και οικογένειες των παικτών και προπονητή, για να μπουκάρουν μέσα τα ΜΑΤ και ΜΕΑ (που τον γουστάρουνε παρέα) και να αρχίσει το πανυγύρι!!!
Αυτές είναι παραστάσεις και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται!
Μ!
Αν μιλήσω πιό σοβαρά τώρα, να πω πως νομίζω είναι μεγάλο το θέμα και πλαταίνει σε συζήτηση!
Φτάνει μέχρι στο σημείο του: τί είναι τέχνη, τι είναι η τέχνη κλπ...
Όλα είναι στο παιχνίδι ακόμα και αυτή η αντίδραση των θεατών, απ' τη στιγμή που μπαίνεις και "παίζεις"!
Είναι όλα σχετικά!
Κάτι που αρέσει σε μένα, δεν αρέσει σε άλλον κλπ.
Αλλά ποιό είναι το κριτήριο?
Νομίζω πως δεν υπάρχει!
Με αυτές τις γενικότητες γενικά νομίζω πως δεν γενίκευσα!!!
ΧΙΧΙΧΙ!!!
Καλησπέρα elf!
:))
Χμ... ώστε υπάρχουν τέτοια κρούσματα ακόμα και στο θέατρο; Καλό είναι να διαφωνείς, σε κάνουν καλύτερο, αλλά όχι να σε κράζουν άσχημα. Υπάρχουν πιο κόσμιοι τρόποι για να γίνει. Εκτός αν ο πολύς μοντερνισμός επέτρεψε στο δημιουργό να βάλει ακούσματα του Βέρτη (ποιου άλλου;) κατά τη διάρκεια της παράστασης! :P
Η Καρέζη κάποτε σε παράσταση του Ευριπίδη άναψε τσιγάρο. Σχόλια ακούστηκαν με πολλές αποχρώσεις. Αλλά η μεγάλη Τζένη άφησε το στίγμα της. Επομένως, η ποιητική αδεία (καλά το είπα;) θέλει τον τρόπο της.
Γκεράπαααααααααααααααααα!!!!!!
Είναι δύσκολο το θέμα που έθεσες. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι αυτό που είπες για τους ηθοποιούς: αν εκείνοι δεν έχουν τη θέληση να στηρίξουν το έργο, αν δεν το πιστεύουν, τι περιμένεις;
Ο κόσμος που πηγαίνει σε όλα αυτά είναι ένα μεγάλο θέμα: Η Επίδαυρος κοντεύει να γίνει Ψαρρού. Στο Μέγαρο Μουσικής σχολιάζουν τσάντες και παπούτσια και κοιτάνε το ρολόι τους τι ώρα θα τελειώσει η παράσταση.
Το κριτήριο που ανεβαίνει μια παράσταση είναι επίσης ένα θέμα. Γιατί και οι ηθοποιοί πολλές φορές την Επίδαυρο την βλέπουν σαν plus στο βιογραφικό τους.
Προσωπικά, προτιμώ να αντιδράσει ο κόσμος, παρά ο κάθε μισαλλόδοξος τράγος που κάποτε κατέβασε κοτζάμ Όρνιθες του Κουν.
Σόρρυ για το σεντόνι.
Αν ο σκηνοθέτης περίμενε και προκάλεσε μια τέτοια αντίδραση, τότε οι θεατές έπαιξαν το παιχνίδι του. Με την έκταση που δώθηκε στο θέμα, απο περιέργεια και μόνο, θα θελήσουν να δούν την παράσταση ακόμα περισσότεροι. Άρα οι εισπράξεις καλά κρατούν. Καημένη "Μήδεια" στα χέρια ψευτοκουλτουριάριδων τυχάρπαστων "μοντέρνων". Ακόμα πιο άτυχος ο Αριστοφάνης που έχει κατα καιρούς βασανιστεί απο μύρια όσα "νούμερα". Το καλύτερο πιστεύω θα ήταν οι θεατές απλά και ήσυχα ν' αδείαζουν το θέατρο σε περιπτώσεις σαν και αυτή.
Elf Καλησπέρα. Θεωρώ ότι στη τέχνη δε μπορεί να υπάρχει αποδοκιμασία. Ακόμα και αν δε συμφωνούμε με το έργο που έχουμε απέναντι μας, είτε αυτό είναι μία θεατρική παράσταση, είτε ένας πίνακας, είτε μία μουσική πράξη. Μία επιπλέον ιδιαιτερότητα η οποία καθιστά απαράδεκτο το γεγονός των αποδοκιμασιών είναι και ο χώρος στον όποιο έλαβαν χώρα όλα όσα περιγράφεις.
Με αφορμή αυτό που γράφεις θα παραθέσω ένα κείμενο με κάποιες δηλώσεις του Karlheinz Stockhausen μετά τις επιθέσεις στους διδύμους πύργους. Ο μόνος λόγος που τις παραθέτω είναι γιατί πιστεύω πως πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη τέχνη ως κάτι υπέρτατο το οποίο δε μπορούμε να αποδοκιμάζουμε, Οι δηλώσεις ήταν οι εξής:
"Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη είναι ένα έργο τέχνης, και μάλιστα το μεγαλύτερο που έγινε ποτέ στον κόσμο»
«...μυαλά κατορθώνουν κάτι, το οποίο εμείς στη μουσική ούτε να ονειρευόμαστε δεν μπορούμε, άνθρωποι ασκούνται για δέκα χρόνια σαν τρελοί και εντελώς φανατικά για ένα κοντσέρτο και μετά πεθαίνουν, προσπαθήστε να καταλάβετε τι ακριβώς έχει συμβεί... Άνθρωποι, τόσο συγκεντρωμένοι σε μια παράσταση και 5.000 που διώκονται στον παράδεισο, σε μια στιγμή. Αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω. Μπροστά σε αυτό είμαστε ένα τίποτα, σαν συνθέτες. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι καλλιτέχνες που προσπαθούν να υπερβούν τα όρια αυτού που είναι δυνατόν και που μπορεί να σκεφτεί κανείς για να γίνει αντιληπτός ένας νέος κόσμος»
«Πρόκειται για έγκλημα, επειδή οι άνθρωποι δεν ήταν σύμφωνοι. Δεν συμμετείχαν στο "κοντσέρτο". Αυτό είναι σαφές... Όμως, από πνευματική άποψη, αυτό που έγινε εκεί, αυτό το άλμα πέρα από τα όρια της ασφάλειας, της ζωής, συμβαίνει μερικές φορές και στην τέχνη.
Αλλιώς, η τέχνη δεν είναι τίποτε."
kathenas exei dikaioma naxei dikh toy apopsh k diafono me to kraksimo...
pio orimo thatan na apoxorousan osoi de goustaran k auto pisteuo tha tan pio skliro...theatro se adeia epidayro....
eikona tromou...
Δεν μπορώ να σχολιάσω τα της τέχνης. Άλλωστε τί μένει στο τέλος; Ίσως μόνο τα μάρμαρα(για να αντιταχθώ και λίγο στον συναγωνιστή ρομποτάκια).
Την καλησπέρα μου
Σας κάλεσα να αρχίσουμε την κουβέντα και εντωμεταξύ άρχισα δουλειά - πήγα τη Δευτέρα στο γραφείο και βρήκα να με περιμένουν 2.500 μέηλς, κυριολεκτικά. Εννοείται πως διέγραψα τα 2450, αλλά για να καταλάβετε ψυχολογία...
@ ΓΙΑΝΝΗΣ: Καλημέρα, θεραπευτή μου.
Το πρώτο για το οποίο συμφωνώ είναι το μεγαλείο του χώρου. Όταν τέλειωσα το Λύκειο αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο. Μετά από μια οχτάχρονη περιπλάνηση σε φοιτητικές και ερασιτεχνικές ομάδες, αποφάσισα πως δεν μπορώ να το κάνω: θέλει τεράστια δουλειά, αν θες να είσαι καλός, που οφείλεις να είσαι.
Αν γινόμουν, όμως, αμφιβάλλω αν θα τολμούσα ποτέ να παίξω στην Επίδαυρο. Με το που βγαίνεις στη σκηνή, σου σφίγγεται το στομάχι. Θέλει τεράστια παπάρια να αναμετρηθείς με το βαρος των αιώνων που σε συνθλίβει πραγματικά. ΠΚι έπειτα, πρακτικά, πώς να κάνεις τη φωνή σου να ακουστεί μέχρι πάνω;
Αυτό ήταν, τελικά, που με ενόχλησε στη συγκεκριμένη παράσταση: που δεν δικαιώθηκε. Θα μπορούσα να δω αρχαίο θέατρο με προσέγγιση εξωγήινη και τη Μήδεια να έχει πλοκάμια αντί για χέρια. Αρκεί να έβλεπα πως αυτό συγκροτεί νόημα και πως η παράσταση έχει δουλευτεί ανελέητα.
Αυτό με ενοχλεί. Που τολμάνε να ανεβάσουν στην Επίδαυρο κάτι ημιτελές και αρπακολατζίδικο. Όταν δεν έχουν αποδώσει τον ανάλογο σεβασμό στο χώρο, το κείμενο και τον θεατή. Σ' αυτήν την περίπτωση δικαιολογώ ακόμα και τα γιαούρτια.
Όσο για το τραγούδι, εγώ ήμουν πάντα ροκού, τους καρεκλάδες τους σνόμπαρα. Αυτά μικρή, έχω αρχίσει να αναθεωρώ. Και την ταινία την έχω δει. Τα σκυλάδικα είναι, ούτως ειπείν, ο εξαναγκασμός μου να κρατήσω επαφή με την πραγματικότητα.
Σε καλημερίζω.
@ kikop80: Κίκοπά μου, την ώρα που ανηφορίζαμε στο θέατρο ένας φίλος από την παρέα είπε κατά λάθος: "Από μια μεριά θα μπούμε στο ΣΤΑΔΙΟ;". Όπως καταλαβαίνεις το ξεσκίσαμε κι αρχίσαμε γελώντας να λέμε για εξέδρες, θύρες, να πάμε στη σκεπαστή και συνθήματα "Κονιόρδου Λυδία, οε οε οε".
Πού να φανταστούμε ότι θα είμασταν μέσα στο κλίμα!!!
@ dr.Seeng: Γιατρέ μου, εσύ είσαι καλλιτέχνης και τη θέλεις την κριτική.
Καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, αν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και το έργο σου, σε βοηθάει.
Και αφού απευθύνεσαι σε ένα μαζικό κοινό, όταν η πλειοψηφία σε κράζει πρέπει να ξανακοιτάξεις τι έκανες λάθος. Εκτός αν το κράξιμο ήταν ο στόχος σου εξαρχής.
Όσο για τη μουσική της παράστασης, δεν θυμάμαι ποιος την έκανε, αλλά ήταν κάτι τύπου ρεμπέτικα μικρασιάτικα που με έκαναν να πλήξω του κερατά.
Συμφωνώ μαζί σου, θέλει τον τρόπο της, δουλειά και ψυχή.
@ apos: Έτσι είναι, αγαπητέ μου, τα έγραψα και παραπάνω στον Γιάννη. Αν δεν σε συγκλονίζει το αποτέλεσμα που πέτυχες, ως σκηνοθέτη ή ως ηθοποιό, κι αν δεν έχεις δουλέψει μέχρι να βγάλεις κάλους και έλκος, δεν βγαίνεις στην Επίδαυρο.
Ειδικά στην Επίδαυρο που θα έπρεπε να είναι ένα λαϊκό θέατρο, ανοιχτό σε όλους. Το Μέγαρο είναι ιδιωτικό, έχει τις επιλογές του και το κοινό του. Η Επίδαυρος και οι υπόλοιποι αρχαίοι χώροι θα έπρεπε να τάσσονται στην επιμόρφωση και την ψυχαγωγία όλου του κόσμου.
Με ρέγουλα και φειδώ στο σε ποιους τα δίνουν, τα κακόμοιρα τα μάρμαρα μαρτυράνε από τα πεδιλάκια-στιλέτο.
Συμφωνώ και με το ποδοσφαιρικό σου σχόλιο, ούτε εγώ τον χωνεύω τον Ντέμη αλλά ήταν ο κατάλληλος για την κατάλληλη θέση. Η έπαρση σε αυτές τις περιπτώσεις φαίνεται απαραίτητο προσόν.
Καλημέρα!!!
@ Tsouxtra: Δεν είμαι σίγουρη για την αρχική πρόθεση του σκηνοθέτη. Εκ των υστέρων και αφού σε κράξουνε, είναι αντανακλαστικό να βγεις και να πεις πως αυτό ακριβώς προσδοκούσες.
Ο στόχος που είχε θέσει, έτσι όπως μου τα είπε ο φίλος ηθοποιός που συμμετείχε στην παράσταση, μου φάνηκε αξιόλογος και ενδιαφέρον.
Αλλά δεν κατάφερε να τον δικαιώσει, οπότε δεν έπρεπε να παρουσιάσει τη δουλειά του, τέλος.
Χίλιες φορές ο Βογιατζής, που μέχρι να ανεβάσει κάτι σου βγάζει την ψυχή!
@ chmarni: Φίλε μου, είναι μεγάλη η κουβέντα για το τι είναι και τι δεν είναι τέχνη, τι καλή τέχνη και τι κακή κοκ.
Εγώ τείνω να καταλήξω πως οι αποδοκιμασίες είναι κάτι θεμιτό στις περιπτώσεις που ο καλλιτέχνης πάει απλώς να σου πουλήσει μούρη ή φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Όπως είπε και η Χουλκ, είναι ένα θέμα το ποιος περνιέται για τέτοιος και ποιος πριμοδοτείται να παριστάνει την αυθεντία λόγω καλών γνωριμιών και "δοντιών". Και γλυψείματος στους άρχοντες.
Ίσως το μόνο που απομένει στον συνειδητό θεατή είναι να ρίξει ένα φάσκελο και να φύγει - αν όχι μια ντομάτα.
Το κείμενο δεν το είχα υπόψη μου, είναι συγκλονιστική άποψη και από αυτή τη μεριά έχει δίκιο. Το υπέρτατο δρώμενο, η απόλυτη δικαίωση δημιουργού και καλλιτέχνη.
Πρόκειται για έγκλημα επειδή εντάσσεται σε μια λογική εγκλημάτων, δεν υλοποιήθηκε για να δημιουργήσει τέχνη αλλά για να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι εξουσίας.
Στο οποίο, δυστυχώς, το κοινό δεν έχει καμία δημιουργική και διαδραστική θέση, χρησιμεύει μόνο ως ντεκόρ.
Όπως και στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Γεωργία, στην Σομαλία...θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες.
@ giannis: Γιάννη μου, όντως, η εικόνα που περιγράφεις θα ήταν τρομακτική για κάθε καλλιτέχνη, να προσπαθεί να παίξει σε μια Επίδαυρο άδεια, είναι αλήθεια φρίκη!
Τι κάνεις κατά τα άλλα; Χαθήκαμε πάλι. Πρέπει να επανορθώσουμε. Φιλιά!
@island: Εσύ είσαι αλλού, είναι φανερό. Ελπίζω να είσαι καλά αλλού, αν και αμφιβάλλω λίγο, μακάρι να πέφτω έξω.
Τα μάρμαρα θα μείνουν για πάντα, αν τα αφήσουν τα Καλογήρου και τα Μανόλο Μπλάνικ.
Κι αυτό είναι το πιο σπουδαίο, κατά τη γνώμη μου, τελικά:
Το ειλικρινές και φτιαγμένο με κόπο και συνείδηση έργο τέχνης θα βρει τον δρόμο του προς το κοινό και θα κρατήσει για πάντα. Όπως τα μάρμαρα.
Σας καλημερίζω!
Σωστή η elf. Κι εγώ θεωρώ ότι το καλό έργο αντέχει. και το κακό τιμωρείται επαρκώς με την αποχώρησή μου. Εδώ που τα λέμε όλοι αυτοί οι ειδικοί της τέχνης που γκαρίζουν και φτύνουν το κακό έργο στην Επίδαυρο, από την άλλη σκοτώνονται να βρουν εισιτήριο για να ακούσουν τον Γ.άλλεν να παίζει κλαρινέτο και εκστασιάζονται από την εκτέλεση. Δηλαδή όσοι αγανάκτησαν στην επίδαυρο θέλουν να μου πουν ότι αν πήγαιναν στο Μέγαρο κι ο Άλλεν δεν έπαιζε καλά θα άρχιζαν τα σφυρίγματα? Δε νομίζω διότι αυτό είναι τρέντυ και τα τρέντυ τα τρώμε αμάσητα. (Ειρήσθω εν παρόδω λατρεύω τον Γούντυ Άλλεν).
Όλοι σε αυτή τη ζωή κρίνουμε και κρινόμαστε...Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζουμε την επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία μας είναι καθαρά θέμα αισθητικής και κουλτούρας.Οι αποδοκιμασίες που βίωσες σε μια θεατρική παράσταση και όχι σε κάποιο ποδοσφαιρικό γήπεδο(...) αποτυπώνει και το μέσο επίπεδο του Νεοέλληνα που παλευει να αποδείξει πόσο εκπολιτισμένος είναι παρακολουθώντας μια παράσταση ενώ στην ουσία τη ίδια στιγμή θα ήθελε να είναι στο χαζοκούτι ή σε κανα σκυλάδικο...
Οσο κακή και να ήταν η παράσταση, οι κοινοί κανόνες ανθρώπινης... συμπεριφοράς επιβάλλουν σεβασμό στους συντελεστές, στους υπολοίπους που πιθανόν έχουν αντίθετη άποψη και φυσικά και στον ξεχωριστό τόπο που πραγματοποιήθηκε η παράσταση...Στην Επίδαυρο...Εκεί που ονειρευονται να βρεθούν έστω μια φορά στη ζωή τους αυτοι οι ''απολίτιστοι'' οι ξένοι που χωρις εμάς θα ήταν ακόμα στα δέντρα...(Αγαπημένη έκφραση των Νεοελλήνων...)
Εκεί ήμουν εκείνες τις μέρες, δυστυχώς όχι στο θέατρο εκείνο το βράδυ. Ήμουν όμως σε ένα camping στην Νέα Επίδαυρο. Φέτος είδα Pina Bausch! :)
...Και ήταν και πάλι ΟΑΚΑ αλλά με την καλή έννοια!
@ wilma: Εσύ, αγαπημένη μου, είσαι γεννημένη Νεοϋορκέζα!
Πώς τα κατάφερες από την Επίδαυρο και τη Μήδεια να μιλήσεις για κλαρινέτο και Γούντυ Άλλεν, είναι άξιο απορίας και θαυμασμού!
Πάντως και ο Βασίλιεφ για τρέντυ φαίνεται ότι το πήγαινε αλλά στην πορεία του βγήκε αβγολέμονο - κι έκοψε κιόλας!!!
@ giati baba?: Καλώς όρισες!!! Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω και μάλιστα με τόσο εμπεριστατωμένη άποψη. Την έχεις, φαίνεται κι από το δικό σου μπλογκ που ξεφύλλισα προς το παρόν αλλά θα επανέλθω!
Μην τους βάζεις, όμως, όλους στο ίδιο τσουβάλι. Έχω δει κι εγώ ένα σωρό θεάματα που ήταν για γιαούρτια, κυρίως επειδή αισθάνθηκα πως οι συντελεστές δεν μπήκαν στον κόπο να σεβαστούν το χρόνο και το υστέρημά μου που τους κατέθεσα καλόπιστα.
Η πλειοψηφία προφανώς τραβιέται όπου νομίζει ότι είναι μοδάτο και επιβεβλημένο και αδυνατεί να ξεχωρίσει το αρχαίο θέατρο από τα μπουζούκια και τα γήπεδα.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άνθρωποι με λόγο, των οποίων η κριτική φαντάζομαι πως είναι ευπρόσδεκτη για κάθε αληθινό καλλιτέχνη.
Όπως κατάλαβες, με γνώρισες μέσω ενός ποστ για την κατάληξη του οποίου δεν έχω αποφασίσει ούτε η ίδια! Ελπίζω πως τα επόμενα θα είναι πιο σαφή.
Σε χαιρετώ και πάλι καλώς ήρθες!
@ harisheiz:
Γυρίιισατεεεε;;;; (αλά Καρέζη).
Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω ακμαίο και υποθέτω μαυρισμένο και ξεκούραστο.
Εγώ,λοιπόν, ήμουν στο κάμπινγκ στην Κάντια, αν δεν έχεις πάει στο προτείνω, είναι νόστιμο, ήσυχο και με πολύ γλυκιά παραλία. Και σε διάφορα άλλα "κακόφημα" στέκια Ναυπλίου, Λυγουρίου και περιχώρων - λες να τρακάραμε πουθενά;
Την παράσταση που λες την είδε μια φίλη και είναι από τότε εκστασιασμένη, λυπήθηκα που την έχασα. Αλλά έπρεπε να διαλέξω και διάλεξα τη Μήδεια που έπαιζε ένας αγαπημένος φίλος.
Ώστε ΟΑΚΑ με την καλή έννοια,ε; Ωραία πράγματα!
Καλησπέρα στήν συντροφιά
νοιώθω έντονη τήν ανάγκη νά δευτερολογήσω,μέ όλο τό θάρρος ασθενή μου, πάνω στό κείμενο τού "κarlheinz stockhausen" εάν παρ'ελπίδα ορισθεί ώς μέτρο η,κατά τήν ταπεινή μου άποψη,ελεεινή οπτική τού κυριούλη θά πρέπει νά δεχθούμε ώς τέχνη καί τό σκυλάκι,τό οποίο έδεσε σέ κάποια,trendy, bienale ένας απίστευτος σαλτιμπάγκος, καλιτέχνης κατά τόν κυριούλη, από τήν λατινική αμερική καί τό άφησε νά πεθάνη από πείνα καί από δίψα.. Καί όλα αυτά μπροστά στά εκστατικά μάτια τών,trendy, θεατών οί οποίοι μετά φυσικά πήγαν φαντάζομαι γιά tortijias.....
ΕΛΕΟΣ!!! άς κατάλήξουμε επιτέλους στό τί συνιστά ΤΕΧΝΗ!!
καί μετά μπορούμε νά διαλεχθούμε πάνω στόν τρόπο εκφοράς της.
Τέλος ειλικρινά δέν νομίζω ότι έχεις χρείαν λαϊκού ερείσματος γιά νά κρατηθής,ένα κουτί hendrixyl,θά είναι ότι πρέπει.
Αυτά είχα νά καταθέσω καί γράμματα γνωρίζω.
@ ΓΙΑΝΝΗΣ: Καλημέρα, Γιάννη. Μπορείς να δυτερολογείς και να τριτολογείς, σ' αυτό το μπλογκ έχεις το ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις.
"...άνθρωποι ασκούνται για δέκα χρόνια σαν τρελοί και εντελώς φανατικά για ένα κοντσέρτο και μετά πεθαίνουν".
Αυτή η φράση του κειμένου μιλάει, κατά τη γνώμη μου, για τέχνη. Δέκα χρόνια για να τελειοποιήσεις το κονσέρτο σου και, ναι, μετά μπορείς να πεθάνεις.
Και εξέφρασα τη διαφωνία μου με το συγκεκριμένο κονσέρτο, όχι για ηθικούς λόγους, για πολιτικούς. Η τρέχουσα ηθική είναι άλλο ένα πράγμα που δεν χωράει στην τέχνη.
Ο βλαμμένος με το σκυλάκι δεν δούλεψε και δεν κόπιασε για τίποτα. Δεν ξέρω τι ήθελε να πει με το έργο του, εμένα, όταν το είδα, μου είπε ότι είναι μαλάκας. Τόσο κομψά. Το ίδιο και οι αμέτοχοι θεατές του.
Μάλλον θα έπρεπε να μπει στη συζήτηση και ο chmarni, που θα έχει υπόψη του ολόκληρο το κείμενο.
Σε χαιρετώ, πάω για το μεροκάματο. Το φάρμακο το έχω υπόψη μου, δεν φαντάζομαι να παθαίνεις τίποτα από το OD;
Δημοσίευση σχολίου