Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008

Θεατρική ομάδα "Οι Άφαντοι".


Το θυμάμαι σαν να ‘γινε εχτές. Φθινόπωρο του 1995 κι έχουν ανοίξει οι ουρανοί. Μέχρι να ανέβω από την Ομόνοια στη Σίνα έχει μουσκέψει και το βρακί μου. Σκασίλα μου. Το σημείωμα έλεγε πως ζητούνται φοιτητές και φοιτήτριες για τη στελέχωση θεατρικής ομάδας στα πλαίσια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σιγά που θα με πτοούσε μια μπόρα!

Η ομάδα λεγόταν «Σχολείο της Νυχτός» και λειτουργούσε στα πλαίσια του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ) που, τότε τουλάχιστον, αριθμούσε πέντε θεατρικές ομάδες και μουσικά, χορευτικά, φωτογραφικά και κινηματογραφικά τμήματα.

Στεγαζόμασταν στο υπόγειο της Θεατρικής Βιβλιοθήκης, το Ροζ Κτίριο που βρίσκεται στην πλάτη της Νομικής, γωνία Ακαδημίας και Σίνα, και κάποτε ήταν το νεκροτομείο της Ιατρικής Σχολής.

Την επόμενη χρονιά, και επειδή ήμασταν πάντα αυτοί που ξεχνούσαμε τις συνελεύσεις, χάναμε τις προθεσμίες για χρηματοδότηση και ανακοινώναμε το πρόγραμμα των παραστάσεών μας τελευταία στιγμή, αποφασίσαμε να επισημοποιήσουμε το παρατσούκλι που μας είχαν φορέσει οι πιο σοβαροί και συνεπείς συνάδελφοι και μετονομαστήκαμε «Άφαντοι».


Μια μεγάλη, πανέμορφη παρέα, που συναντιόμασταν τρεις φορές την εβδομάδα ανελλιπώς, κάναμε πρόβες και ασκήσεις αναπνοής και εμπιστοσύνης και μετά πηγαίναμε κατά σειρά: για φαΐ στις Λεύκες το καλοκαίρι και στο Τραμ τον χειμώνα, μετά στη Ρεμπέτικη Ιστορία γιατί επιφανειακά το παίζαμε κουλτουριάρηδες καλλιτέχνες και τελικά στο Ράδιο στην Αλεξάνδρας γιατί κατά βάθος ήμασταν ελεεινά σκυλόμουτρα.

Οι Άφαντοι, με εκείνη τη μορφή, έζησαν μέχρι το 2000. Αλλάξαμε γύρω στους 15 σκηνοθέτες, γιατί φυσικά είχαμε πρόβλημα εξουσίας που ποτέ δεν παραδεχτήκαμε, πάντα έφταιγαν αυτοί. Ανεβάσαμε σχεδόν όλες μας τις παραστάσεις μόνοι μας, γιατί μονίμως σνομπάραμε τη Φοιτητική Λέσχη και κανένας μας δεν καταδεχόταν να πάει να ζητήσει λεφτά. Μάθαμε να γελάμε, να κλαίμε και να εκθέτουμε τους εαυτούς μας δημοσίως. Και μάθαμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τους άλλους μέχρι τέλους.

Όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε πολλά. Παίξαμε Τσέχωφ, Κοκτώ, Ουίλιαμς, Στρατίεφ, Γκολντόνι, Μουρσελά και άλλους τόσους. Τσακωθήκαμε μέχρι σκασμού, φάγαμε τόνους πατατάκια και ήπιαμε μια θάλασσα ξύδια. Χορέψαμε σε ρέιβ πάρτι, πατώματα, δρόμους, μπάρες και τραπέζια. Κατασκηνώσαμε στα δάση και κοιμηθήκαμε αγκαλιά. Ανάψαμε φωτιές σε παραλίες και κολυμπήσαμε γυμνοί. Τραγουδήσαμε, ουρλιάξαμε, τα φτιάξαμε, χωρίσαμε, το κάναμε, το μετανιώσαμε και φτου κι απ’ την αρχή.

Την Πρωτοχρονιά του 2000 γιορτάσαμε το Μιλένιουμ και την αλλαγή σκυτάλης στην ομάδα μας με ένα μεγαλειώδες πάρτι που θα μείνει αλησμόνητο σε όλους. Είχαμε μεγαλώσει πια. Έρχονταν τα πιτσιρίκια να μας αντικαταστήσουν. Που κι αυτά τα αντικατέστησαν άλλα με αποτέλεσμα οι Άφαντοι να ζουν και να βασιλεύουν μέχρι σήμερα. Πιθανότατα χωρίς να ξέρουν πώς πήραν το όνομά τους.

Κάποιοι συναντιόμαστε ακόμα. Τη φετινή Πρωτοχρονιά, ας πούμε, το γλεντήσαμε για τα καλά. Αν δεν καταφέρουμε να βρεθούμε τα λέμε στο Facebook όπου, ως ψωνάρες, είμαστε μαζεμένοι σχεδόν όλοι.

Το περασμένο Σάββατο στη Νάξο, η αγαπημένη μας Γεωργία, διακεκριμένη επιστήμονας στις ΗΠΑ και ιδρυτικό μέλος των Αφάντων, παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της. Κι επειδή υποψιάζομαι πως του το παίζει σεμνή και χαμηλοβλεπούσα και επειδή λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (παιδιά, σκυλιά, γατιά, κότες) δεν κατάφερα να πάω στον γάμο ώστε να την «ξεσκεπάσω», της αφιερώνω με όλη μου την αγάπη το παρακάτω τραγούδι που χορεύαμε με όλη τη σοβαρότητα που του αρμόζει.

Το αφιερώνω σε όλους μου τους Άφαντους φίλους γιατί μαζί τους πέρασα τα πέντε ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Χρήστο, Θοδωρή, Ειρήνη, Παντελή, Ευαγγελία, Στέλλα, Αντώνη, Έλενα, Ηλέκτρα, Γιάννη, Κατερίνα, Βασίλη, Νάντια, Ιουλία, Σοφοκλή, Κώστα, Δημήτρη, Αλέξανδρε

ραντεβού τον Σεπτέμβρη στην ταράτσα του Τραμ!





11 σχόλια:

Laplace είπε...

ραντεβου απο σεπτεμβρη λοιπον :))

Turdus Merula είπε...

"...χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,μόνο τρόπο να κοιτάνε"
...Στα ίδια μέρη,λοιπόν, θα ξαναβρεβούμε...
Υ.Σ πως έχω την εντύπωση,οτι κάπου έχουμε συναντηθεί;

dr.SeenG είπε...

Αααααα τι ωραία πράματα είναι αυτά? Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές με ανθρώπους που ζουν στο ίδιο μήκος κύματος με σένα, που έχετε κοινά ενδιαφέρονται κα την ίδια... πετριά στο κεφάλι. Είναι τόσο ωραία αυτά τα μέρη που ανέφερες? Θέλω εκεί να με πας! Α... στο ταξί που μπήκα στο γυρισμό... έχασα δέκα χρόνια απ'τη ζωή μου... Ο οδηγός ήταν θεότρελος... Έκανε προσπεράσεις πάνω στις στροφές :P
(Ήταν και άθεος, φαντάζεσαι μπινελίκια στα Θεία...) αλλά είχε απίστευτο γέλιο.

elf είπε...

@ laplace78: Μαγικό ρομπότ μου, και μόνο για το τελευταίο ποστ σου σε συγχωρώ που μας έλειψες τόσον καιρό.
Κακός πεθερός θα γίνεις :)!!!

@ MZ: Στα ίδια μέρη, το ελπίζω κι εγώ.
Δεν ξέρω αν γνωριζόμαστε, δεν αποκλείεται, πάντως. Τελευταία διαπιστώνω όλο και περισσότερο πως η Αθήνα, μη σου πω η Ελλάδα, είναι τελικά ένα μεγάλο χωριό.
Δώσε συντεταγμένες μπας και βγάλουμε άκρη.
(Εκτός αν με έχεις παρακολουθήσει να μεγαλουργώ επί σκηνής! Αλλά, τι λέω; Ήμουν τόσο καλή που θα σου είχα μείνει αλησμόνητη :)

@ dr.Seeng: Γιατρέ μου, τι κάνεις; Πώς ήταν η Χαλκιδική; Πού είναι η φωτογραφία μου; Ποιος έβαλε φωτιά στην αποθήκη του Σαμ και κινδυνεύει η Λόλα;
Ώστε έτσι ο ταξιτζής, τώρα είναι που δεν θα τη θέλεις με τίποτα την Αθήνα!
Λοιπόν, την επόμενη φορά ετοιμάσου κι εσύ για την ταράτσα του Τραμ. Θα οργανώσουμε μπλογκογλέντι! (Και, φυσικά, μετά Ράδιο για να χορέψουμε πάνω στα τραπέζια!).

Φιλιά σε όλους!

Mara Lisha είπε...

Σε ζηλεύω!!!
Η δική μου παρέα, ως εκκολαπτόμενοι επιστήμονες, λάμψαμε δια της απραξίας μας..
Μόνο τάβλι, Θανάση (χαρτόμουτρα) και τον τελευταίο χρόνο με Tomb Raider στο Play Station. :)

Spy είπε...

Μπα, φεύγω. Μη σας χαλάσω την ωραία αυτή οικογενειακή μάζωξη...
Αν και μύρισε γλυκό του κουταλιού και τσίπουρο εδώ μέσα, και είναι τραβηχτικά τα άτιμα, δε λέω.

"Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε..."
Καλησπέρα.

kikop80 είπε...

Πάντα τέτοια!
Να κάνουν τον κύκλο τους τα παλιά και να γεννιούνται καινούργια!
Όπως ακριβώς με τα πιτσιρίκια που πήραν τη σκυτάλη σας!

"Όλα καλααααα θα μας πάνε,
όλα καλα, ολά καλά,
όλα καλά, όλα καλα,
όλα καλά θα μας πανε όλα καλά"
(Το φανταστικό άσμα του Sakis)
ΧΕΧΕΧΕ!!!

scarface είπε...

Το ποστ ήταν ωραίο και θύμισε σε όλους πιστεύω ανάλογες απόπειρες όχι απαραίτητα θεατρικές που κάναμε νεότεροι.
(γιατί και τώρα νέοι είμαστε άλλωστε).

Αλλά αυτό το τραγουδάκι στο τέλος τι το ΄θελες?
Μου θυμίζει πολύ early 80's και κακά τα ψέματα ήταν η χειρότερη εποχή (γυναίκες με περμανάντ, βάτες και άλλες χαριτωμένες αηδίες).

Συγγνώμη αν στη χάλασα αλλά δεν είναι ανάγκη και να συμφωνούμε πάντα. Έτσι ?

Spy είπε...

Συγχωρήστε μου και πάλι την παρέμβαση, αλλά μήπως πρέπει να ανησυχώ για την γλυκήτατη κυρία wilma;
Δεν έχω από που αλλού να μάθω νέα της γιαυτό ρωτώ εσάς.
Aν θέλετε μου απαντάτε εδώ (αν όχι στο δικό μου). Θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως.

elf είπε...

Είχα γράψει μια απάντηση-υπερθέαμα, γύρω στις 3.000 λέξεις, όπου σας έλεγα πως πως χτες γυρνούσα μέχρι το πρωί στα μπαράκια του Γκαζίου αγκαλιά με φίλους, καϊπιρόσκες και μαύρα ρούμια και σήμερα σας βλέπω διπλούς - ειδικά εσάς, αγαπητέ spy.

Επειδή, όμως, το Γκάζι-του Γκαζίου είναι άτιμο πράγμα προφανώς, το σχόλιο αυτό ακολούθησε τους φίλους του στον Πλανήτη των Χαμένων Σχολίων. Τώρα αδυνατώ να το ξαναγράψω, καμένος εγκέφαλος γαρ. Ελπίζω κάποτε να φιλοτιμηθεί να εμφανιστεί από μόνο του.

Μπείτε στο http://www.youtube.com/watch?v=KE2orthS3TQ
κι ακούστε τη μουσική με την οποία ξεβιδώθηκα χτες. Νομίζω θα με συγχωρήσετε.

SPY ειδικά για σας: Να μην ανησυχείτε, είναι καλά. Θα έρθω από κει να σας τα πω. Θέλω να ξανακούσω το απίθανο τραγούδι σας.

Dimitris είπε...

Πολλές φορές προσφέρει τόσα πολλά ένα απλό μειδίαμα προκαλούμενοα από την αναμόχλευση παλιών αναμνήσεων.Είχα καιρό να σε διαβάσω λόγω δουλειάς και το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι δεν αναρτείς νέα επεισόδια στις μικροαστές...δεν θα το άντεχα!!
Τις καλημέρες μου

Υ.Γ.Χρήστο είσαι σπίτι;;;
τότε ετοιμάσου για ούζα στου Ψυρρή!!!

Blog ποικίλης ύλης...

...και μάλλον προβοκατόρικο.