Το απόλυτο γλύψιμο. Σλουουουρπ! (Για να μου πάρει και κανένα φουστανάκι).

Γνωριστήκαμε το 1990, τέτοια εποχή περίπου, καλοκαιράκι. Ήταν ο καινούριος γκόμενος της φίλης μας, απ’ το Πανεπιστήμιο. Τον έφερε να τον εγκρίνουμε, οι υπόλοιπες σοφές, για να χωρίσει επιτέλους τον παλιό.

Ωραίος, στο στυλ που πάντα μ’ άρεσε. Σαν αυτούς που είχα κολλημένους στις αφίσες στους τοίχους μου. Λίγο ροκ, λίγο «δε βαριέσαι, εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά», βλέμμα ευθύ, χαμόγελο λοξό και δύσκολο, γλώσσα που τσακίζει. Και, φυσικά, μηχανή Honda. Street.

Τον αντιπάθησα στα δέκα πρώτα λεπτά. «Τι ξερόλας κάφρος» είπα μέσα μου και ξαναχώθηκα στην αγκαλιά του τότε αγιάτρευτού μου έρωτα. Κι εκείνος επίσης. «Τι τσουλί!» είπε με τη σειρά του και μου την έμπαινε επιδεικτικά όλο το υπόλοιπο βράδυ.

Στα επόμενα χρόνια συνέβησαν πολλά στις ζωές μας. Εγώ χώρισα τον αγιάτρευτο έρωτα, βρήκα άλλον, τον παντρεύτηκα, άνοιξα ένα μαγαζί με κατεψυγμένα ψάρια και τον χώρισα κι αυτόν.

Εκείνος πήγε στρατό, παράτησε το Πολιτικό για να γίνει οικοδόμος κι ετοιμαζόταν να παντρευτεί τη φίλη μου.

Είχε έρθει στον γάμο μου και ραβόμουν για τον δικό του. Ήμασταν φίλοι πια. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, πίναμε καφέδες και ουζάκια, πλακωνόμασταν για τα πολιτικά και τα ποδοσφαιρικά, τον έλεγα Κνίτη και μ’ έλεγε μικροαστή.

Και χορεύαμε. Στα ρεμπετάδικα και τα κλαμπ. Πάντα. Οι δυο μας. Ταιριάζουν οι ρυθμοί μας, λέγαμε στους άλλους. Έχω μια φωτογραφία από τα Χριστούγεννα του ‘91 που χορεύουμε γκαρσιλαμά. Αν τη δείτε, θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω.

Στις 26 Μαΐου του 1994 σκοντάψαμε σ’ ένα κρεβάτι. Υποτίθεται θα ήταν ένας από τους κλασικούς μας καφέδες. Αποδείχτηκε προμελετημένο έγκλημα. Κι από τους δυο μας. Εγώ έδιωξα άρον-άρον την A. που είχε έρθει να μου πει τα δικά της βάσανα με τον…ούτε θυμάμαι ποιον κι εκείνος μου είχε γράψει μια κασέτα με τον Αύγουστο και το Κόκκινο φεγγάρι, θάλασσες τεκίλα. Φορούσα ένα μπλε φανελάκι και μια εμπριμέ σχεδόν φούστα της Β. Φορούσε τζιν και το αγαπημένο μου ροζ, ξεβαμμένο του τίσερτ.

Μετά εγώ παράτησα το ψαράδικο, σπούδασα και έγραψα ένα βιβλίο. Εκείνος τελείωσε το Πολιτικό, έκανε μεταπτυχιακό κι άρχισε να δουλεύει και να προσπαθεί να φτιάξει τον κόσμο.

Έχουν περάσει 14 χρόνια κι είμαστε ακόμα μαζί. Συνεχίζω να μην τον χωνεύω. Είναι Κνίτης, βάζελος κι ακούει ρεμπέτικα. Εγώ είμαι Ό,τι να ‘ναι, ΑΕΚάρα και ακούω Red Hot Chili Peppers.

Ούτε αυτός με χωνεύει. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Για την ακρίβεια, είμαι πολύ μαλακισμένο. Ειδικά τις περιόδους που γράφω.

Αλλά τον αγαπάω αφόρητα. Και μ’ αγαπάει εντελώς. Είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μ’ έμαθε ν’ αγαπάω, να δίνω, να κρίνω και να σκέφτομαι, να ανασαίνω πριν μιλήσω. Μ’ έμαθε ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω απ’ την αφεντιά μου, πως χρειάζεται να παλέψεις και να κουραστείς για να νικήσεις, πως δεν υπάρχουν χαμένοι αγώνες, ούτε χαμένα κορμιά. Μερικές φορές με κρίνει πολύ αυστηρά, δεν μου χαρίζεται, με μαλώνει και μου τη στήνει για να με βρει αφηρημένη και να μου την πει. Με γυμνάζει.

Είναι ο καλύτερος άνθρωπος που ξέρω. Σταματάει για να βοηθήσει έναν άγνωστο που έμεινε με το αυτοκίνητο στην εθνική και τραβιέται στους κτηνίατρους με τα αδέσποτα γατιά. Τρέχει σε όλους μας τους φίλους για να τους βάψει τα σπίτια και σ’ όλες τις άχρηστες φίλες μου για να τους συναρμολογήσει τα έπιπλα απ’ το ΙΚΕΑ.

Είναι ο πιο σέξι άντρας της γης.

Τότε, στις αρχές, που οι γυναίκες λέμε τα μύρια όσα στους εραστές μας για να τους καλοπιάσουμε και να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη ηδονή, του ψιθύρισα πως θα ‘θελα να τον έχω γεννήσει. Πριν τρία χρόνια τον γέννησα. Και τώρα τους έχω δύο.

Προχτές στη γιορτή μου, γύρισε απ’ τη δουλειά με κείνο το πονηρό του χαμόγελο, που τον κάνει να μοιάζει λες και είναι εφτά ετών, και μου βαλε στο σιντί ένα τραγούδι προϊστορικό που ξετρύπωσε και λέει «μ’ έχεις τρελάνει με τα νάζια σου Ελενάκι μου, Ελενάκι μου»-Ελενάκι με λέει όταν μ’ αγαπάει.

Σήμερα θα του αφιερώσω ένα τραγούδι εγώ.

Γιατί πάντα, μωρό μου, οι νύχτες μας θα είναι πιο όμορφες απ’ τις μέρες τους. Και του χρόνου.