Οι Mikroastes ξανάρχονται. Διαδώστε το!!!!

(Το λογότυπο είναι δημιουργία του γνωστού σε όλους μας dr.Seeng)

Το ξωτικό πήζει. Σας τ' ορκίζομαι. Μετά βίας σας διαβάζω, αλλά σας διαβάζω. Όλους. Κι ας μην προλαβαίνω να σχολιάσω.

Έλεγα να ξαναρχίσω τις Μικροαστές από Γενάρη που θα έχω χαλαρώσει λίγο. Αλλά τις τελευταίες μέρες μου τριβελίζουν το μυαλό. Τις πεθύμησα. Και θα τις ξαναρχίσω τώρα.

Παρακάτω επισυνάπτω επιγραμματικά τους χαρακτήρες της νουβέλας ώστε να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι. Πατώντας πάνω στο λογότυπο του δόκτορα μπορείτε, αν νιώθετε τολμηροί, να διαβάσετε και τα 19 περσινά κεφάλαια. Δεν το θεωρώ απαραίτητο, κάθε επεισόδιο είναι σχεδόν αυτοτελές και μπορείτε μια χαρά να αρχίσετε να τα παρακολουθείτε από φέτος.

Όμως, πρέπει να προσθέσω πως αυτό το εγχείρημα ξεκίνησε πειραματικά, με σκοπό να διαπιστώσουμε αν μπορεί να υπάρξει διαδραστική συγγραφή στο διαδίκτυο. Δηλαδή, τις ιστορίες να τις γράφουμε μαζί. Και έχω να πω πως τις προηγούμενες 19 τις έγραψα όλες μόνη μου.

Άρα περιμένω, είτε στα σχόλια, είτε στο μέηλ, προτάσεις, βιώματα, προβληματισμούς, λύσεις των μυστηρίων και ό,τι άλλο σας έρθει στο κεφάλι. Αν θέλετε να τα πάμε καλά. Αλλιώς, θα γράφω ό,τι μου κατεβαίνει και δεν κάνει.

Νομίζω πως σας απείλησα αρκετά. Ακολουθεί η περιγραφή των πρωταγωνιστών και κομπάρσων. Αν όλα πάνε καλά, την ερχόμενη εβδομάδα θα προβληθεί το πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν. Διαδώστε το!!!!

Τα πρόσωπα του έργου.

Οι πρωταγωνίστριες:

Ιωάννα: Ζει στη Μαυρομιχάλη, οδηγεί μηχανή, πάει γυμναστήριο και έχει ένα μικρό βιβλιοπωλείο στο κέντρο. Θα ήθελε να γίνει μια βαρβάτη επανάσταση που θα ανατρέψει οριστικά τις υφιστάμενες κοινωνικές δομές, αλά δεν το βλέπει και πολύ πιθανό. Συμπαθεί όλα τα αδέσποτα αριστερά, ακροαριστερά και αναρχικά στοιχεία και κρεμάει στη βιτρίνα της όλες τις αφίσες των εκδηλώσεών τους, αλλά σπανίως συμμετέχει. Βαριέται.

Δέσποινα: Εγκατέλειψε τον άντρα της και το Χαλάνδρι για να μετακομίσει στην πολυκατοικία που μένει κι η Ιωάννα. Έχει μια πεντάχρονη κόρη, τη Χαρά, και μια μάνα που ανακατεύεται στη ζωή της σε κάθε ευκαιρία. Είναι καλόκαρδη, αφελής, θρήσκα και υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία. Τα φέρνει βόλτα δύσκολα και στα οικονομικά και στα προσωπικά της. Πιστεύει πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λένε στην τηλεόραση και ονειρεύεται να κερδίσει ένα ρημάδι Τζόκερ ώστε να πάψει ν’ ανησυχεί για τον επιούσιο.

Κάτια: Είναι ωραία και σέξι σαν Ιταλίδα σταρ του σινεμά αλλά η εξυπνάδα και οι σπουδές της δεν της επιτρέπουν να το χαίρεται. Μονίμως τσαντισμένη κι επιθετική, δεν εμπιστεύεται κανέναν, ειδικά αρσενικό, και προσπαθεί να φτιάξει έτσι τη ζωή της ώστε να μην την ενοχλεί κανένας κερατάς. Πάνω που πήγε να πιστέψει πως μπορεί ο έρωτας να της χτυπήσει την πόρτα έγινε κοσμοχαλασιά: ο εραστής της απήχθη από άγνωστους τρομοκράτες, η αρραβωνιαστικιά του βγήκε στα κανάλια να τον ψάχνει και την ίδια την παρακολουθούν συστηματικά κάποιοι άγνωστοι άντρες.

Ο περίγυρος:

Βασίλης: Ο δήθεν γκόμενος της Ιωάννας, αιώνιος φοιτητής της Νομικής, part time υπάλληλός της και επίδοξος ποιητής. Καλλιτεχνίζων και διαρκώς αφηρημένος, δεν είναι ακριβώς υπόδειγμα αυτού που θα λέγαμε «άντρας για σχέση». Ούτε για να τον εμπιστευτείς.

Άγγελος: Ο πρώην άντρας της Δέσποινας και πατέρας του παιδιού της. Επιμένει να τις βλέπει πρωί-μεσημέρι-βράδυ και δε λέει να χωνέψει ότι χωρίσανε. Η Ιωάννα τον λέει «βδέλλα».

Ζερόμ: Ή ο Απέναντι. Γαλλοαλγερινός σέφ που ζει στο απέναντι διαμέρισμα και φλερτάρει με τη Δέσποινα. Σχεδόν φρικιό, πάντα χαμογελαστός και εξπέρ στο Αϊκίντο. Η Κάτια ισχυρίζεται πως είναι μόνιμα μαστουρωμένος.

Νικήτας: Φίλος αγαπημένος των κοριτσιών, 25 χρόνων, ωραίος και γλύκας, ο κρυφός τους πόθος και το φανερό τους καμάρι. Ζωγράφος, από γνωστή αστική και πλούσια οικογένεια, ονειρεύεται να πολεμήσει στο πλευρό των Ζαπατίστας αλλά προς το παρόν προσπαθεί να μη συλληφθεί για τις πέτρες που πετάει στους μπάτσους.

Βάλια και Λευτέρης: Φιλικό ζευγάρι, καλιφορνέζικης αισθητικής και ομορφιάς, έχουν ένα μαγαζί με υγιεινά προϊόντα και διάγουν βίο ανάλογο. Χαμογελαστοί, καλοπροαίρετοι και αθώοι, πολύ ερωτευμένοι – μια όαση «κανονικότητας» στο τρελοκομείο των Εξαρχείων.

Γιώτα: Η σοφή γκαρσόνα. Σερβίρει στο στέκι των κοριτσιών και τις πρήζει κάθε φορά επεμβαίνοντας στην κουβέντα τους με εύστοχα, κακεντρεχή σχόλια και σνομπ διάθεση.

Λεωνίδας: Ο μπάχαλος της γειτονιάς τους. Αναρχικός, οργανωμένος σε ακατονόμαστο στέκι, κρύβεται επιμελώς από την Ασφάλεια που, κατά τα λεγόμενά του, τον παρακολουθεί νυχθημερόν. Καλό παιδί, αλλά πολύ γκαντέμης.

Θέμης: Ο πρόσφατος παράνομος έρωτας της Κάτιας, αφού συζεί εδώ και χρόνια με την ξινή Λίνα. Γνώριμος από τα φοιτητικά τους χρόνια, καθηγητής πια στο Πανεπιστήμιο, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς αφήνοντάς μας όλους μαλάκες. Πού είναι ο Θέμης;

ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Χτες βράδυ έβαλα τον σπόρο για ύπνο στις εννιά παρά κι αποφάσισα να κάτσω να δω ειδήσεις.

Βλέπω σπάνια τηλεόραση και σχεδόν ποτέ ειδήσεις.

Με ενοχλεί η φασαρία, είπαμε.

Και οι φάτσες των δελτίων.

Κάθε φορά μένω άναυδη με την ασχήμια αυτών των ανθρώπων, λες και για να βγεις σε «παράθυρο» πρέπει απαραίτητα να είσαι κακομούτσουνος, κακοντυμένος, γλοιώδης και αγενής.

Τα ίδια και στο θηλυκό, φυσικά.

Προτιμώ να ακούω τα νέα επιγραμματικά στο ραδιόφωνο και να τα διαβάζω στις εφημερίδες και το νετ (επίσημοι «ενημερωτές» μου ο dr.Seeng και ο apos).

Μια στο τόσο, όμως, με πιάνει να ενημερωθώ από το γυαλί.

Έτσι χτες στολίστηκα στον καναπέ κι έβαλα το κανάλι του ΣΚΑΙ.

Κι έμαθα κατά σειρά τα εξής:

1. Οι ειδικοί και υπεύθυνοι επί των Οικονομικών παγκοσμίως φοβούνται τώρα για πιθανό αποπληθωρισμό – εκτός από τον Αλογοσκούφη που δε φοβάται τίποτα, είναι ατρόμητος.

(σ.σ. Ο αποπληθωρισμός είναι το αντίθετο του πληθωρισμού, δηλαδή η φάση εκείνη της οικονομίας κατά την οποία οι τιμές των προϊόντων πέφτουν.

Αυτό συνήθως οφείλεται στην επιφυλακτικότητα των καταναλωτών που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει.

Έτσι δεν ψωνίζουν, η ζήτηση μειώνεται, τα στοκ μεγαλώνουν, οι επιχειρήσεις μειώνουν τις τιμές μπας και πουλήσουν, οι καταναλωτές συνεχίζουν ν’ αδιαφορούν, οι επιχειρήσεις μειώνουν την παραγωγή μπας κι ανεβάσουν τις τιμές, οι καταναλωτές το βιολί τους κοκ – οι οικονομολόγοι λένε πως άπαξ και πέσεις στην παγίδα του αποπληθωρισμού άντε να ξαναβγείς).

Αυτό εκ πρώτης όψεως δεν μου φαίνεται και τόσο τραγικό, θα πέσουν επιτέλους οι τιμές που μας είχαν πρήξει τόσο καιρό με την ακρίβεια.

Όχι, μου λένε, γιατί οι επιχειρήσεις θα πάψουν να παράγουν άμα δεν έχουν τι να τα κάνουν και θ’ αρχίσουν τις απολύσεις, το κράτος δε θα μαζεύει λεφτά από φόρους και θ’ αρχίσει τις περικοπές δημόσιων δαπανών (εδώ γελάνε, χα χα χα) και γενικώς, οι τιμές θα είναι χαμηλές αλλά εγώ δεν θα έχω λεφτά να ψωνίσω.

Τι να σας κάνω, ρε μάγκες, σας συμπονώ αλλά τα λέμε τόσα χρόνια: αυτά είναι τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.

Οι οικονομολόγοι πάντως είναι πολύ στενοχωρημένοι.

2. Ο μοναχός/ηγούμενος/κτηματομεσίτης/λαμόγιο Ευφραίμ πήγε στη Βουλή δήθεν να καταθέσει, γέλασε τρανταχτά στα μούτρα τους κι έφυγε καμαρωτός μαζί με τον φίλο του τον δεν-θυμάμαι-πώς-τον-λένε.

Οι βουλευτές όλων των κομμάτων έξω φρενών σε εθνική ομοψυχία και σιγά μην τον ξαναδούνε!

Δεν έχω καταλάβει τίποτα από το σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου, δηλαδή δεν έχω καταλάβει τις λεπτομέρειες που συζητάνε όλοι.

Γιατί σε γενικές γραμμές οι πολιτευτές μαζί με τους παπάδες τρώγανε ανεμπόδιστα και ανερυθρίαστα τα λεφτά του κοσμάκη.

Σιγά το νέο να το πεις και στις ειδήσεις!

3. Ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ είδε ή δεν είδε ένα dvd και μια οριεντάλ χορεύτρια ζητούσε ρουσφέτια απ’ τον νομάρχη Ψωμιάδη.

Από αυτό πραγματικά δεν έχω καταλάβει τίποτα.

4. Ήρθε ο Κινέζος πρόεδρος να αγοράσει το λιμάνι του Πειραιά.

Ούτε αυτό το κατάλαβα.

Γιατί δεν αγοράζει μια και καλή ολόκληρη την Ελλάδα να γλιτώσει και τα πήγαινέλα;

5. Ολόκληρη πτέρυγα του Γενικού Κρατικού Νίκαιας, πλήρως εξοπλισμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και της μόδας, δε λειτουργεί εδώ και 4 χρόνια γιατί δεν έχει προσωπικό.

Γενικώς, τα περισσότερα Δημόσια Νοσοκομεία έχουν περίπου το μισό από το προσωπικό που απαιτείται ώστε να λειτουργήσουν περίπου σωστά.

Ο υπουργός Υγείας είναι πολύ στενοχωρημένος.

6. Στη Βενεζουέλα έγιναν εκλογές και ο πρόεδρος Τσάβες δήλωσε τρισευτυχισμένος που τις κέρδισε. Το ίδιο και η αντιπολίτευση.

7. Η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς ήρθε ισόπαλη 1-1 με τον ΟΦΗ.

(Καλά, αυτό δεν το σχολιάζω γιατί έχω πάθει ένα 1988 dejavu και νιώθω την ανάγκη να διαβάσω τα μαθηματά μου - αύριο θα γράψουμε τεστ στη Βιολογία).

Μετά απ’ αυτά ένιωσα πλήρως ενημερωμένη. Άνοιξα μια μπυρίτσα κι έκατσα να δω τον Ιντιάνα Τζόουνς. Του χρόνου πάλι.

Εμείς οι κρατούμενοι

Σήμερα (σ.σ. 12/11/08)στις 9:00πμ κατατέθηκε η ανοιχτή επιστολή των κρατουμένων στον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Ο αριθμός πρωτοκόλλου είναι: 5419/ 12/11/08


Εμείς οι κρατούμενοι είμαστε οι μόνοι αρμόδιοι να διαπραγματευτούμε τα αιτήματά μας και να διαχειριστούμε τον αγώνα μας.

Πιστεύουμε οτι θα γίνει σεβαστό απο όλους.

Πανελλαδική Επιτροπή Κρατουμένων.

Πρός τον Υπουργό Δικαιοσύνης

12 Νοεμβρίου 2008

Ανοιχτή επιστολή

Κύριε Υπουργέ,

Αρχίσαμε έναν αγώνα σαν πολίτες διεκδικώντας τα δικαιώματα μας.

Η συμμετοχή των συγκρατούμενων μας ξεπέρασε κάθε προσδοκία αλλά και κάθε προηγούμενο.

Θέλουμε να διαχειριστούμε εμείς τον αγώνα μας.

Να μιλάμε εξ ονόματός μας με το όνομα μας.

Ζητούμε να γίνει συνάντηση του Υπουργού με την ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ των κρατουμένων που εκφράζουν το σύνολο των κρατουμένων και είναι οι πραγματικοί εκπρόσωποι των κρατουμένων.

Η συνάντηση να γίνει στον Κορυδαλλό και παρακαλούμε να διευκολυνθούν τα άτομα της επιτροπής να μεταχθούν στον Κορυδαλλό.


Η Πανελλαδική Επιτροπή των κρατουμένων είναι:

* Ράντζα Τζαμπάρ του Χοσέ (Φυλακές Τρικάλων)
* Αλεξάνδρας Κόλα (Φυλακές Τρικάλων)
* Αμπντέλ Χαλίμ Φατάχ του Μωάμεθ (Φυλακές Τρικάλων)
* Βαγγέλης Πάλλης (Κ.Φ.Χίου)
* Καραμπουλέα Ντάνι του Νικολάι (Φυλακές Κέρκυρας)




Αναδημοσίευση από το μπλογκ in love with life. Επίσης, στο μπλογκ Όχι στο όνομά μας θα βρείτε το κείμενο που προτείνεται να ανέβει σήμερα σε όσο περισσότερα ιστολόγια. Αναφέρω το λινκ για να μετρήσει, αλλά προτίμησα το πρωτότυπο κείμενο των κρατουμένων, ακριβώς γιατί δε θέλω να μιλάω στο όνομά τους. Τα λένε μια χαρά και μόνοι τους.

7000 άνθρωποι σε απεργία πείνας. Ποτέ δεν έχει ξανακουστεί κάτι παρόμοιο. Εδώ μετά βίας ακούγεται κι αυτό. Προφανώς δεν θεωρείται και πολύ είδηση.

7000 άνθρωποι, διανοείστε το μέγεθος; Μια μικρή πόλη. Για τα αυτονόητα: φαί της προκοπής, σαπούνι, χώρο, ζεστό νερό, όχι εξευτελισμούς και ξύλο, επικοινωνία με τους δικηγόρους τους. Ξέρω γω, ελπίζω να έχουν τουλάχιστον αέρα ν' αναπνεύσουν.

Τιμή και δόξα στους κρατούμενους. Τους αμόρφωτους, τους εγκληματίες, τους περιθωριακούς της κοινωνίας. Που εξέλεξαν Επιτροπή Αγώνα. Που μάχονται και μας βγάζουν τη γλώσσα κοροϊδευτικά. Γιατί αυτοί, απ' ό,τι φαίνεται, δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Αργεί λέτε η σειρά μας;

Τελειώνω συντασσόμενη με το αίτημα που προέβαλλε στην ανακοίνωσή του το γραφείο τύπου του ΚΚΕ: "Οι κρατούμενοι δεν πρέπει να στερούνται κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από την ελευθερία τους".


EDIT

Μόλις άκουσα (20.30) στις ειδήσεις του ραδιοφωνικού ΣΚΑΙ πως η απεργία των κρατουμένων έληξε. Ξέρει κανείς τίποτα; Ποιος κέρδισε; Αυτοί ή οι άλλοι;




EDIT II
(21.11.08, 09:10)

Αναδημοσίευση από τον tantoguanto

Ολόκληρη η ανακοίνωση της επιτροπής κρατουμένων έχει ως εξής:

«Ξεκινήσαμε τον αγώνα μας πριν από 18 μέρες.


10.000 κρατούμενοι και κρατούμενες με την αποχή συσσιτίου και στη συνέχεια με την απεργία πείνας αγωνιστήκαμε ενάντια στην αθλιότητα των φυλακών και την αδιαφορία του υπουργείου Δικαιοσύνης.


Από αύριο, Παρασκευή 21 Νοεμβρίου, οι κρατούμενοι των φυλακών της χώρας δηλώνουμε ότι αναστέλλουμε τις κινητοποιήσεις μας διακόπτοντας την απεργία πείνας.


Το νομοσχέδιο που καταθέτει στη Βουλή το υπουργείο Δικαιοσύνης αφορά λίγα από τα αιτήματά μας.
Ο υπουργός οφείλει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του για την άμεση αποφυλάκιση του αριθμού των κρατουμένων που εξαγγέλλει και παράλληλα να προχωρήσει σε συγκεκριμένα μέτρα που θα αφορούν το σύνολο των αιτημάτων μας.


Εμείς οι κρατούμενοι αυτό το νομοσχέδιο το αντιμετωπίζουμε σαν ένα πρώτο βήμα, αποτέλεσμα του αγώνα μας και της αλληλεγγύης της κοινωνίας, αλλά δεν μας καλύπτει, δεν λύνει τα βασικά προβλήματά μας.


Με τον αγώνα μας διεκδικήσαμε πάνω από όλα την αξιοπρέπειά μας.
Και αυτή την αξιοπρέπεια δεν τη χαρίζουμε σε κανέναν υπουργό και σε κανένα δεσμοφύλακα. Δεν θα ανεχτούμε καμία αυθαιρεσία, καμία εκδικητική μεταγωγή, κανένα εκφοβιστικό πειθαρχικό.


Είμαστε όρθιοι και θα μείνουμε όρθιοι.


Απαιτούμε από τη Βουλή να προχωρήσει στην ολοκληρωτική κατάργηση του ορίου των 4/5 στις ποινές για διάφορα αδικήματα, στην κατάργηση της άθροισης των πειθαρχικών ποινών και στην επέκταση των ευνοϊκών διατάξεων για τις άδειες και την υφ' όρον απόλυση σε όλες τις κατηγορίες καταδικασμένων.


Ακόμα, απαιτούμε οι γενικόλογες εξαγγελίες του υπουργού Δικαιοσύνης για τη βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές (κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, λειτουργία θεραπευτικών κέντρων για τους τοξικοεξαρτημένους, εφαρμογή της κοινωνικής εργασίας σε αντικατάσταση της φυλάκισης, αναβάθμιση της νοσοκομειακής περίθαλψης των κρατουμένων, ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία ευνοϊκών ευρωπαϊκών ρυθμίσεων κ.λπ.) να γίνουν νόμος μέσα στους επόμενους τρεις μήνες.


Τέλος, ευχαριστούμε το κίνημα αλληλεγγύης, κάθε φορέα, κόμμα, μέσο ενημέρωσης και αγωνιστή που μας συμπαραστέκεται με όποιον τρόπο διαλέγει και δηλώνουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στις χωματερές ανθρώπων για τη δικαίωση όλων των αιτημάτων μας συνεχίζεται».


Εμένα μου φαίνεται πως κάτι κερδίσανε, εκτός από την αυτονόητη εμπειρία. Το δικαίωμα να απαιτούν. Καλή συνέχεια. Και ό,τι χρειαστείτε, μη διστάσετε.

Προειδοποίηση: Το ποστ που ακολουθεί είναι εξόχως προβοκατόρικο.

Συνεχίζετε με δική σας ευθύνη. Και σχολιάζετε επί της ουσίας, μην ακούσω κοκοκό.

Συγχύστηκα πολύ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Κι ακόμα δεν μου ‘χει φύγει εντελώς. Έβαλα κάτι γκάζια στον σπόρο το πρωί, που μ’ άκουσε όλη η γειτονιά.

Καλά του ‘κανα, μη σας πιάνει το ευαίσθητο. Πριν ανοίξει το μάτι του είχε αρχίσει τη γκρίνια. Κι αφού γελούσα με τη στραβοχυμένη φάτσα του και τον κορόιδευα που κλαψουρίζει του λέω: «Πω πω, πρέπει να τη φωτογραφίσω αυτή τη φάτσα!». Ακαριαία σταματάει την κλαούνα και μου λέει σοβαρά: «Μπορείς να με φωτογραφίσεις τώρα;», η ψωνάρα ο γιος μου!

Του λέω πως δεν μπορώ κι η κλαούνα συνεχίζεται επί δέκα. Που τον ντύνω, τον πάω να κατουρήσει και να πλυθεί, του δίνω το γάλα κι ένα κομμάτι κέικ…

Κι εκεί που είμαι έτοιμη να τσιρίξω ακούγεται στο ράδιο αυτό και βλέπω το τέρας να σηκώνει τα χέρια και ν’ αρχίζει το χορό! «Μαμά, ωραίο τραγούδι!».

Ακόμα γελάω, δικό μου παιδί είναι αυτό, πάει και τελείωσε!

Την Κυριακή, λοιπόν, για να επιστρέψω στη σύγχυση, τον πήρα να πάμε στο Πολυτεχνείο. Του είχα διηγηθεί την ιστορία, του είχα δείξει φωτογραφίες, βίντεο και τραγούδια κι είχε μείνει μόνο να τον πάω εκεί.

Για να εντάξει όλες αυτές τις πληροφορίες στον τόπο.

Δεν ξέρω πόσοι πήγατε φέτος. Το Πολυτεχνείο ανακατασκευάζεται και είναι το μισό γιαπί. Το άλλο μισό, αυτό στο οποίο θα μπορούσε να κυκλοφορήσει ο κόσμος, ήταν πανηγύρι. Τα 2/3 του προαυλίου κατειλημμένα από τα τραπεζάκια της ΚΝΕ και των ΠΚΣ και το υπόλοιπο 1/3 από ΣΥΡΙΖΑ, ΣΕΚ, ΕΑΑΚ και κάθε επαναστάτη, σοβαρό ή πικραμένο.

Μετά βίας μπορούσες να προχωρήσεις δυο βήματα. Κι ένα μεγάφωνο που ούρλιαζε όλη την ώρα που ήμουν εκεί στ’ αυτιά μου πως ο ιμπεριαλισμός μπλα μπλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Συνθήκη του Σένγκεν, η κυβέρνηση, «…κι αυτή τη στιγμή καταθέτουν στεφάνι οι εκπρόσωποι του Πολιτιστικού Συλλόγου Πετρούπολης…» και εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, λέμε.

Ουρλιάζοντας. Παρόλα τα ηχεία. Μισώ αυτόν τον φασισμό του μικροφώνου. Που όποιος το κρατάει θεωρεί υποχρέωση και δικαίωμά του να μου φορέσει τις απόψεις του. Ουρλιάζοντας. Λες και δε φτάνουν τα ηχεία.

Το Πρόσωπο λέει πως το Πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος, είναι υπενθύμιση και συνέχιση των αγώνων. Πως αν λείψουν αυτά θα γίνει άλλη μία αποστειρωμένη, απολιτίκ και αντιδραστική γιορτή του κώλου.

Ναι, ρε συ, αλλά κι εγώ θέλω να σκεφτώ. Καμία εμπιστοσύνη δε μου έχεις πως μπορεί και να μπορώ να σκεφτώ μόνη μου; Και, όχι, δεν μπορώ μ’ αυτή τη φασαρία.

Τη δεκαετία του ‘80 ήταν οι Πασόκοι, τώρα είναι το ΚΚΕ. Αύριο θα βγουν και οι ΔΑΠίτες, αμφιβάλλετε;

Συσχετισμός δυνάμεων, μου λέει. Όποιος έχει τη δύναμη, παίρνει και τα τραπεζάκια και τη ντουντούκα.

Ναι, ρε συ, ξαναλέω, αλλά με θεωρείς ντιπ χαζή; Δεν ξέρω για τον ιμπεριαλισμό, τη συνθήκη Σένγκεν, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το μουνί της μάνας τους; – συγνώμη κιόλας. Τα ξέρω.

Το παιδί μου δεν ξέρει για το Πολυτεχνείο. Κι αυτά θέλω να του πω. Γιατί πρέπει να μου τα χορογραφήσεις;

Του χρόνου να ‘μαστε καλά – και με τα ίδια μυαλά γιατί μπορεί να έχω αλλάξει και να σας κυνηγάω με τις προκηρύξεις – θα πάρω τον φίλο μου τον Γιάννη που έχει άδεια μικροπωλητή και θα πάω να στήσω κι εγώ τραπεζάκι. Με μαλλί της γριάς. Τζάμπα. Πάρτε κόσμε. Χίλιες φορές να χαρίζω ζαχαρωτά παρά να παριστάνω πως.

ΥΓ. Στενοχωρήθηκα πολύ, στον λόγο της τιμής μου. Βγήκα στη Στουρνάρη κι έβρισα έναν δύστυχο οδηγό που δεν βάρεσε προσοχή για να περάσω.

Γιατί δεν θέλω να πιστέψω πως μας θεωρούν τόσο χαζούς που δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε μόνοι μας τις αναγωγές του τότε με το τώρα. Που είναι σίγουροι πως αν μας αφήσουν θα κάνουμε τον Πέτρουλα μπλουζάκι με παγιέτες σαν τον Τσε.

Και γιατί πως, περισσότερο απ’ όλα στη ζωή μου,φοβάμαι πως μπορεί να έχουνε και δίκιο.

Όπου την παρακολουθούμε να εξαφανίζεται (μέρος 2ον)

Έγραφες τότε:

"Θα ξαπλώνουμε στην παραλία τη νύχτα και θα τραγουδάμε στ’ αστέρια που θα πέφτουν, χωρίς να κάνουμε ευχές γιατί θα ‘χουμε εκπληρώσει μόνοι μας όλα μας τα όνειρα και τις επιθυμίες. Και θ’ αποχτήσουμε παιδιά όμορφα και γερά, παιδιά της αγάπης."

Κι έπειτα οι ευχές τελειώσαν.

Beth

Η beth είναι 20 χρόνων το πολύ. Ταλαντούχα, αυθόρμητη και παρορμητική. Ως avatar, στη ζωή της δεν ξέρω. Δεν την ξέρω. Μου προσάπτει πάντα τα καλύτερα. Και με κάνει να νιώθω σπουδαία.

Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα, λοιπόν, επειδή το ζήτησε:

Γεννήθηκα στην Αθήνα (παλιά...).
Σπούδασα Δημοσιογραφία και Επικοινωνία και χρωστάω ακόμα καμιά δεκαριά μαθήματα για να πάρω το πτυχίο Διοίκησης Επιχειρήσεων.
Πίνω καφέδες συνέχεια και αλκοόλ όποτε κάνω κέφι.
Καπνίζω, φυσικά, αλλά όχι πολύ. Στριφτά από το 1994.
Είχα πολλές κατακτήσεις (ακόμα έχω, χα χα) αλλά πάντα κάνω τη δύσκολη. Είμαι λίγο κοτούλα.
Στην ηλικία της παντρεύτηκα ένα πολύ καλό παιδί που χώρισα για τον ίδιο λόγο. Το 2000 ξαναπαντρεύτηκα ένα σκατόπαιδο, εξού και με κρατάει ακόμα. Το 2005 κάναμε έναν γιο τόσο όμορφο, έξυπνο και γοητευτικό που τον έχω ερωτευτεί εντελώς.
Δεν πιστεύω στα "όλα", τα "τίποτα", τα "για πάντα", τα "μόνο δικός σου", την ερωτική αποκλειστικότητα, τις κοινωνικές συμβάσεις που γίνονται βεβαιότητες, τις συλλογικές αυταπάτες, την κοινοβουλευτική δημοκρατία - δεν πιστεύω σχεδόν τίποτα από όσα ακούω. Αλλά παριστάνω πως τα πιστεύω.

Είμαι μια συνηθισμένη μικροαστή.

Η beth είναι το αγαπημένο μου πλάσμα στη μπλογκόσφαιρα.
Κυρίως γιατί, χωρίς να το καταλαβαίνει, αποτελεί το μαγικό μου ξόρκι: διαβάζοντας τα σχόλιά της, πολλές φορές, καταλαβαίνω με τη μία ακριβώς τι πρέπει να κάνω.
Όχι πως το κάνω, αλλά τουλάχιστον το ξέρω.
Της αφιερώνω, λοιπόν, με πολλή πολλή ψηφιακή αγάπη και φιλιά τα δύο τραγούδια που έντυσαν μουσικά το καλοκαίρι μου. Ενδελέχεια και Υπόγεια Ρεύματα.
Αν ήταν στην Αθήνα θα την έπαιρνα το Σάββατο να πάμε Δίπλα στο Ποτάμι όπου εμφανίζονται.
Δεν είναι, όμως, γι αυτό κι εγώ θα πάω, έστω κι αν δεν βρω κανέναν για παρέα τελικά, και θα χοροπηδάω σαν 20χρονο στην υγειά της!

ΚΑΤΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝΕΙ

ΠΟΤΑΜΙ ΜΑΥΡΟ.mp3

10.11.08

Peter Weatherill UKCPS

"Window Shopping"

Παίρνω ένα σουβλάκι-μόνο-ντομάτα-στο-χέρι και συνεχίζω.
Η μαύρη νύχτα.
Στον ώμο κρέμεται η τσάντα μου και η πείρα αιώνων.
Κοιτάζω τις βιτρίνες παπούτσια, βραχιόλια, βρακιά κι ένα αμάξι περνά με δυο αγόρια που μου φωνάζουν: "Σ' αρέσουν, μωρό μου; Πες μου τι θες να σου πάρω".
Χαμογελάω και του λέω: "Όλα".
Γκαζώνει κι εξαφανίζεται.
Γιατί το όλα είναι πολύ, το όλα είναι τίποτα, είναι η διαφυγή μου όταν δεν ξέρω τι να ζητήσω, ποτέ δεν ζητάω, μόνο καμιά φορά απαιτώ, και περιμένω.
Ν' αντέξει ο άλλος και να καταλάβει.
Πως μόνο να μου τάζουν θέλω. Τον ουρανό με τ' άστρα.
Και να μου χαμογελούν.
Και να μου μιλάνε.
Ακόμα και στα ψέματα.
Τι με νοιάζει η αλήθεια όταν μπορώ να βουτηχτώ σ' ένα ανέμελο, γενναίο ψέμα;

Να βρω αυτό που θα μου φέρει το σωστό μου όλα.
Ούτε παραπάνω, ούτε πιο λίγο.
Να ταιριάξουν τα όλα μας. Τραλαλά.

Πού είμαι και πού είμαι!

(Το ξωτικό σε ασκήσεις ισορροπίας,
στα μαγικά δάση της Μακεδονίας)


Να, εδώ είμαι, βρε. Δηλαδή πια στην Αθήνα. Απλώς αυτή η περίοδος του χρόνου είναι η μοναδική που έχω πραγματικά πολλή δουλειά. Θα έχω μέχρι τον Μάη, αλλά ως τις γιορτές θα έχει μπει σε ρέγουλα κι εγώ θα επιστρέψω στη συνηθισμένη μου τεμπέλικη ρουτίνα.

Περνάω και την κλασική μου φθινοπωρινή κρίση αυτογνωσίας – κάθε μα κάθε χρόνο τέτοιον καιρό αρχίζω τα ποια είμαι και πού πάω. Και κάθε χρόνο καταλήγω στα ίδια. Και τα μισώ αυτά που είμαι και που κάνω. Και κυρίως που ΔΕΝ κάνω. Κι αποφασίζω να τα αλλάξω. Και του χρόνου ξανά μανά.

Όπως λέει κι ο συγγραφέας: «Όταν έχεις υπερβολικά πολύ κόσμο γύρω σου, μπερδεύεσαι. Κι αρχίζεις να γίνεσαι μπαλάκι ανάμεσα σε αυτό που πρέπει και σ’ αυτό που γίνεται και σ’ αυτό που θέλεις. Κι ανάμεσα σ’ αυτό που δεν πρέπει, αυτό που δεν γίνεται κι αυτό που δεν θέλεις.»

Ξαναδιαβάστε το μία.

(Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας, Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, εκδ. Μεταίχμιο. Μην το επιχειρήσετε τώρα. Περιγράφει μια Κούβα βυθισμένη στη μιζέρια, τη φτώχεια, το έγκλημα και τα σκατά. Γεμάτη λούμπεν άντρες και γυναίκες πρόθυμους να κάνουν τα ΠΑΝΤΑ για λίγα πέσος. Μπορεί να είναι έτσι, πιθανότατα έτσι ήταν, τουλάχιστον τότε στις αρχές της δεκαετίας του '90 που το νησί πέρασε το χειρότερο λιμό της ιστορίας του. Αλλά εγώ, που διαβάζω πια μόνο το βράδυ στο κρεβάτι, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μαύρη στενοχώρια. Αφήστε το για όταν ξαναμεγαλώσουν οι μέρες κι οι αντοχές).

Κι εγώ έγραφα τέτοια εποχή το 2004: «Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Το ξέρω από τότε που ήμουν παιδί. Είμαι σκληρή με τους άλλους, επικριτική, δεσποτική, θέλω να γίνεται πάντα το δικό μου αφού πάντα έχω δίκιο, δεν ξέρω να ‘μαι τρυφερή, ξεχνιέμαι, φταίω ή είναι που φοβάμαι μην τρελαθώ; Γιατί το φοβάμαι. Πως αν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο θα με κλείσουν σε ίδρυμα. Δεν πα να γαμηθεί, αν με πιάσουν ας με κλείσουν».

Το καλό είναι πως παραμένω γρήγορη. Και ευέλικτη. Δεν παίζει να με πιάσουν. Αλλά δεν είναι φρίκη να παραπονιέμαι είκοσι χρόνια για τα ίδια πράγματα; Δεν πρέπει ν’ αλλάξω ρεπερτόριο λέτε; Θα σας πω του χρόνου τέτοια εποχή.

Εντωμεταξύ, ο κύριος Μανόλης Πασχαλίδης ανακάλυψε το μπλογκ μου κι έτσι ανακάλυψα κι εγώ το δικό του. Είναι 31 χρόνων, Θεσσαλονικιός και μουσικός. Μπείτε στο http://www.myspace.com/dyoband και ακούστε τα τραγούδια του γκρουπ του. Εμένα, λόγω πρότερων ακουσμάτων φαντάζομαι, μου άρεσαν περισσότερο τα Dreams και Fake life. Για πείτε κι εσείς.

Και μη γκρινιάζετε που εξαφανίζομαι. Το παίρνω απάνω μου και φουσκώνω σαν κοκόρι.


Edit

Μετά από απαίτηση χιλιάδων τηλεθεατών, δηλ. του Ιρλανδού, και για να νιώσει κι ο chmarni λίγο πως είναι στην πατρίδα του, ιδού τα μαγικά τοπία:

Στο βάθος κήπος!

Μια μεγάλη καλημέρα.

Και επιτέλους...καλό χειμώνα.

Ακούστε το τραγούδι κι έρχομαι.