Πάντα την άνοιξη με πιάνει μια μελούρα...

Λέω σήμερα να ξεκινήσουμε ένα νέο παιχνίδι. Μουσικές και τραγούδια που μας κάνουν να κλαίμε. Αν τα βρούμε σε video (ναι, ανακάλυψα το youtube) ή, αλλιώς, όπως τα βρούμε. Ας βάλουμε ένα όριο: να είναι τρία, ελληνικά ή αλλοδαπά. Και, φυσικά, να καλέσουμε κι άλλους. Εγώ, λοιπόν, ανεβάζω τρία τραγούδια που πάντα με κάνουν να κλαίω, όπου κι αν τα ακούσω, μέρα ή νύχτα. Το πρώτο για τη μουσική και τον σπαραγμό του - έτσι κι αλλιώς δεν έχω ιδέα τι λένε οι στίχοι - και το δεύτερο για τους στίχους που τα λένε όλα. Το τρίτο είναι ένα σπουδαίο ποίημα, που λέει γιατί πρέπει να γίνονται τα ποιήματα για να λογίζονται ως τέτοια.
Καλώ, λοιπόν, συμπαίκτες τους: christina noe, wilma, adomiel, gavaka και gianni.
Για να καλωσορίσουμε την άνοιξη και τη μελαγχολία της. Και για να γνωριστούμε καλύτερα μέσα από τις εμμονές μας.



1."Film d'amore e d'anarchia"
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Λίνα Βερτμίλερ
Μουσική: Νίνο Ρότα


2."Μικρές Νοθείες"
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος


3.Γιάννης Ρίτσος, Καπνισμένο τσουκάλι, 88-97. Μετακινήσεις (1942-1949). Ποιήματα, Β´. Εκδόσεις «Κέδρος», 1961. 250.
Τραγουδισμένο από τον Νίκο Ξυλούρη.
Και νά, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα-ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα ― δε χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί
θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουν το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη
έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη,
κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: «τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα». Αυτό θέλουμε και μεις.

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
(copy από το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, www.snhell.gr)