Όπως λέει και ο αγαπητός ΜΖ, τα φαινόμενα απατούν. Και το μπλογκ αυτό είναι πρωτίστως προβοκατόρικο.
Σήμερα, λοιπόν, παραμονή Πρωτοχρονιάς, όπου όλοι ετοιμάζεστε για το βραδινό γλέντι, αποφάσισα να σας κοινωνήσω το απόσταγμα της σοφίας που αποκόμισα από το 2008:
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ.
Λόγω τιμής, σας λέω. Πολύ απλά. Γι αυτό ας μην τα περιπλέκουμε. Γιατί δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε.
Προς γνώση και συμμόρφωση παραθέτω απόσπασμα ταινίας μετά μουσικής – όσοι δεν το έχετε δει, κάντε τον κόπο. Αν το πάρετε σοβαρά μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή σας. Προς το καλύτερο, εννοείται.
Και να περάσετε όμορφα. Να πιείτε, να φλερτάρετε και να χορέψετε. Με κλειστά τα μάτια και λυμένο κορμί.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ το χτες. Κι από αύριο ξαναρχίζουμε την προσπάθεια ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Ανήκω στο ποσοστό εκείνο που ανέβασε τους δείκτες τηλεθέασης των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών. Το τι μαλακία άκουσα αυτές τις μέρες δεν περιγράφεται.
Όχι μόνο από την τηλεόραση. Και δια ζώσης. Από ανθρώπους που θεωρούσα σοβαρούς και σεβόμουν την άποψή τους. Και ξαφνικά τους ακούω να παπαγαλίζουν τσιτάτα απ’ αυτά που ταιριάζουν σε κάθε περίσταση. Ξαφνικά τους βλέπω να μη μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν μια δική τους ατάκα.
Γι αυτό δεν μιλάω. Τι να πω; Έχω χάσει όλη την υπομονή και κάθε αίσθηση χιούμορ. Τέλος.
Σας αφήνω κι εσάς ήσυχους να σκεφτείτε. Και να κάνετε σχέδια για την καινούρια χρονιά. Που μακάρι να μας φέρει τα απαραίτητα και να μας απαλλάξει από τα περιττά.
...Όλα εντάξει, καλά μου παιδιά. Έκαψα έναν φασίστα, τρία αυτοκίνητα και ένα ΑΤΜ – μόνη μου, με τους άλλους πάνω από εφτά. Ο φασίστας είναι μια χαρά - άρπαξε λίγο στην πλάτη, αλλά αν τον ξύσεις ελαφρά τρώγεται ωραιότατα.
Χτες ήμουν στους περιβόητους «εγκλωβισμένους του Μετρό». Εκούσια. Κατέβηκα να πιω καφέ μόνη στα Εξάρχεια και να δω τα καμένα. Πιο πολύ το υπέροχο δέντρο. Και πέτυχα τον πετροπόλεμο στο Σύνταγμα. 50 μωρά με 150 μπάτσους και 800 αργόσχολους γύρω-γύρω να φωτογραφίζουμε με τα κινητά και να ρωτάμε «ποιος κερδίζει».
Και κατάλαβα γιατί το κάνουν: γιατί είναι τεράστια κάβλα. Τεράστια, μιλάμε. Το ‘χα ξεχάσει, έχω χρόνια να τρέξω με το ντου, να φάω δακρυγόνο, να τους δείξω τα τέτοια μου. Κι αν καβλώνω εγώ στα 36 μου, φαντάσου αυτοί.
Αυτοί που έχουν ακόμα καθαρό μυαλό και διαχωρισμένα τα πράγματα. Ποιοι είναι εχθροί και ποιοι φίλοι. Ποιοι είναι μαζί μας και ποιοι εναντίον μας. Ποιοι μας εκπροσωπούν και ποιοι μας γαμάνε.
Όποιος νομίζει πως η πλειοψηφία αυτών που κατέβηκαν στον δρόμο είναι ασφαλίτες και προβοκάτορες, δεν ξέρει τι του γίνεται. Όποιος τους απαξιώνει και τους υποτιμά θα φάει τα μούτρα του και θα πονέσει.
Μια ολόκληρη γενιά ζυμώνεται με τον ταξικό πόλεμο. Το στοίχημα για την Αριστερά, και μιλάω κυρίως για το ΚΚΕ που έχει μια οργάνωση και μια μαζικότητα, είναι να τους αγκαλιάσει. Να μην τους καπελώσει. Να τους αφήσει να μιλήσουν. Να τους ακούσει. Προσεκτικά. Και να τους λάβει σοβαρά υπόψη. Έχουν τόσα σημαντικά πράγματα να πουν.
Γιατί μας δείχνουνε τον δρόμο. Δεν υπάρχει ειρηνική επανάσταση. Δεν υπάρχει «συγνώμη, κύριε καπιταλιστή, κάντε λίγο πιο κει για να κοινωνικοποιήσω τα μέσα παραγωγής». Μόνο φωτιά και τσεκούρι υπάρχει.
Αλλά το ξωτικό κουράστηκε. Είναι ζόρικο πράγμα να είσαι μικροαστός. Κι ακόμα χειρότερο είναι να το αποδέχεσαι και να το καμαρώνεις. Τα μωρά που χτες τραγουδούσαν μπροστά στα μούτρα μου «Μπάτσοι, ρουφιάνοι, κοτόπουλα με κράνη» κι έκαναν ευγενικά στο πλάι για να περάσει μια κυρία με ένα μωρό, μου θύμισαν αυτά που ονειρευόμουν να γίνω. Και αυτά που πούλησα φτηνά. Πολύ φτηνά.
Δεν αξίζει αυτό που «κερδίσαμε». Είναι πολύ πολύ λίγο. Και μπορεί να χαθεί μέσα σε μια νύχτα (φωτιάς).
Έπειτα, έχω κι ένα γιο να μεγαλώσω. Θέλω να είναι περήφανος για τη μάνα του. Με τους δικούς μου όρους περηφάνιας.
Γι αυτό θα εξαφανιστώ λίγο καιρό. Θα σταματήσω να μιλάω. Θα κάτσω μια στιγμή ν’ ακούσω. Και να πάρω τις αποφάσεις μου. Σας φιλώ.
ΥΓ. Εντωμεταξύ, προσέχετε τι γράφετε. Γιατί θα σας διαβάζω κάθε μέρα. Είμαι πολύ περήφανη για το μπλογκρόλ μου.
Αρχές του αιώνα, όταν το Πρόσωπο έμενε ακόμα σπίτι του και το Μετρό είχε μόλις εγκαινιαστεί. Είχαμε ραντεβού στην Εθνική Άμυνα και ήταν η πρώτη φορά που θα το χρησιμοποιούσα.
Θυμάμαι πως βγήκα από το βαγόνι, γεμάτη ευρωπαϊκή περηφάνια. Και τότε είδα μπροστά μου τον ειδικό φρουρό. Είκοσι χρόνων το πολύ, ένα αδύνατο κακάσχημο με μεγάλα αυτιά και το αυτόματο κάτω από το μπράτσο να με σημαδεύει. Όχι εμένα ειδικά. Όλους μας σημάδευε. Ήταν τόσοι πολλοί απ’ αυτούς μέσα στον σταθμό που πίστεψα πως, όση ώρα εγώ διέσχιζα την Αθήνα για να συναντήσω τον έρωτά μου, είχε γίνει πραξικόπημα.
Και θυμάμαι πεντακάθαρα πως σκέφτηκα «μα, καλά, πως του ‘δώσαν όπλο, αυτός είναι ικανός να φτερνιστεί και να με γαζώσει».
Οι ειδικοί φρουροί προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ με μόρια (τέλος πάντων). Απαιτούμενα προσόντα είναι το απολυτήριο λυκείου, ηλικία μέχρι 28, ύψος πάνω από 1,70 και άριστη σωματική διάπλαση, να μην έχουν καταδικαστεί για κακούργημα και να έχουν πίστη στο Σύνταγμα και την Πατρίδα.
Όσους δεχτούν, με το καλό, τους εκπαιδεύουν 3 μήνες στις Σχολές Αστυφυλάκων και στη συνέχεια τους δίνουν τη στολή τους κι ένα γεμάτο όπλο και τους αμολάνε στους δρόμους για να μας προστατεύσουν από το κακό.
Τρεις μήνες. Χρόνια ολόκληρα φωνάζουμε πως οι Αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι, οι κανονικοί αστυνομικοί, και δεν έχουν τα προσόντα να αντιμετωπίσουν κρίσιμα περιστατικά.
Κι αυτούς τους παίρνουν απ’ τα χωριά τους επειδή ξέρουν τον τοπικό πολιτευτή, τους φανατίζουν τρεις μήνες και τους εμπιστεύονται την απόφαση να με σκοτώσουν. Ή όχι.
Η επάνδρωση, η λειτουργία, η εκπαίδευση και η χρησιμότητα της Αστυνομίας είναι μια τεράστια συζήτηση. Οι εντολές και τα περιθώρια που δίνει το κράτος στους μπάτσους, επίσης.
Όμως, ακόμα και στις αστικές, κατασταλτικές και εχθρικές σύγχρονες γαμωδημοκρατίες, πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης φρόνηση για το ποιος οπλοφορεί. Νόμιμα.
Μια τεράστια συζήτηση είναι, επίσης, τα Εξάρχεια. Μια «ανεκμετάλλευτη» περιοχή στο κέντρο της πόλης, που θα μπορούσε να αποφέρει ένα σκασμό λεφτά.
Και μια τελευταία, είναι η δράση και το αποτέλεσμα, τελικά, των επιλογών των αντεξουσιαστών. Και οι συνδέσεις τους με το παρακράτος.
Όμως, δεν έχω όρεξη για κουβέντα. Ένα μωρό 15 χρόνων κατρακύλησε στο οδόστρωμα, δικασμένο και καταδικασμένο επιτόπου. Μια μαμά σήκωσε το τηλέφωνο στις 10 η ώρα Σαββατόβραδο και γαμήθηκε η ζωή της. Και μια ολόκληρη πατρίδα έμεινε για άλλη μια φορά αμήχανη μπροστά στο αυτονόητο και το αναμενόμενο. Ξανά.
Όταν σκοτώθηκε ο Καλτεζάς πήγαινα Γυμνάσιο. Κατεβήκαμε στο προαύλιο και κάναμε αποχή για να δείξουμε σε όλους τους μεγάλους πως δεν μπορούν να μας σκοτώνουν έτσι. Μου στοίχισε την πρώτη μου συνειδητή πράξη αντίστασης κι ένα 13 στα Μαθηματικά, σε έναν έλεγχο γεμάτο εικοσάρια.
Προχτές το βράδυ, παρακολουθώντας τη δολοφονία από την τιβί ρώτησα τον άντρα μου «τι θα έκανες αν ήταν ο γιος μας».
Κι εκείνος χωρίς να με κοιτάζει μου απάντησε χρησιμοποιώντας ακριβώς τις λέξεις που είχα στο μυαλό μου:
«Τίποτα. Θα δεχόμουν τα συλληπητήρια, θα τον έθαβα και μετά θα την έστηνα σε μια γωνιά και θα τον σκότωνα τον πούστη».
…Έπειτα τράβηξε μηχανικά την κουρτίνα κι άνοιξε, όπως κάθε μέρα, το παράθυρο. Τη χτύπησε ο αέρας δυνατά στα μούτρα σα χαστούκι. Έμεινε ακίνητη για μια στιγμή κι ύστερα πήρε βαθιά ανάσα για να πιστέψει αυτό που αντίκριζε σαστισμένη: είχε ξημερώσει.
(Θα το γράφω μέχρι να το πιστέψω και να στρωθώ! Το μπανεράκι παραμένει γιατί μ’ αρέσει πολύ).
Βάλτε το βίντεο κλιπ να παίζει και πάμε παρακάτω.
Προχτές ήμουν έξω μ’ ένα φίλο και ακουγόταν αυτό το τραγούδι. Ως συνήθως έπιασα να το τραγουδάω. Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει, μάλλον όχι τελικά, αλλά το ακούω 282 φορές την ημέρα στο ραδιόφωνο, το έχω μάθει απέξω. (Αυτό κι ένα άλλο προϊστορικό που έχει διασκευάσει ένας τυπάκος και λέει «με πιάνει μια στενοχώρια που στο δρόμο έχουνε γιορτή κι εμείς ζούμε χώρια». Ήμαρτον, πουλάκι μου!).
Μ’ αρέσει, όμως, πολύ η φωνή της Ζουγανέλη και ο τρόπος που το λέει. Και τα απανταχού πιτσιρίκια το έχουν κάνει ύμνο των ερωτευμένων.
Δεν είναι πολύ σπαρακτικό αυτό το έλα; ρωτάω τον φίλο μου. Αυτός με κοιτάει με μισό μάτι. Συνεχίζω πειρακτικά. Εσύ δεν θα πήγαινες αν στο έλεγε;
Ο φίλος είναι μούρη. Μου απαντάει: Ξέχνα το έλα κι άκου το υπόλοιπο. Τι του λέει; Πως βγαίνει συνέχεια, ελεύθερη κι ωραία και κεφάτη, πως διασκεδάζει, πως κοιτάζει άλλους, πως πίνει, χορεύει και δεν ξέρει πού κοιμάται. Τελικά, έλα γιατί νυστάζω και βαριέμαι να σηκωθώ να σβήσω το φως. Σιγά μην πήγαινα!
Γέλασα πολύ με την ανάλυση τι-θέλει-να-πει-ο-ποιητής. Και με το τελευταίο του μάγκικο ψέμα. Γιατί θα πήγαινε. Ακριβώς επειδή του λέει έλα ως ωραία, κεφάτη και φευγάτη. Θα πήγαινε για να τη διεκδικήσει απ’ αυτούς που έχει μαζέψει. Θα της έκανε λίγο τον δύσκολο, θα της έλεγε πως βγαίνει, πίνει, διασκεδάζει εξίσου αλλά του έλειψε να της σβήνει το φως. Θα συνέχιζε να παριστάνει τον μάγκα, αλλά θα πήγαινε. Γιατί η κοπελιά το έχει πιάσει το νόημα.
Ενώ ο άλλος με την κλάψα, με πνίγει ετούτη η σιωπή, τούτη η στενοχώρια, δεν έχει καμία τύχη, γλυκά μου παιδιά. Εκεί θα κάτσει να κλαίει και να κοπανιέται, μίζερος και μπακούρης!
