Η αμπελοφιλοσοφία, όταν βαίνει ατελείωτη.

[Μαζεύτηκα άρον-άρον απ’ τα δάση κι έπεσα με τα μούτρα στο μαγγανοπήγαδο. Τι δουλειά, τι αργίες (χειρότερα), τι γιορτές, τι ιώσεις – όλα τα καλά αυτή τη βδομάδα. Μην τολμήσω να κάνω σχέδια, ακούγεται ένα γέλιο δυνατό απ’ το υπερπέραν…άλλο πράγμα. Παρόλα αυτά, μαζεύτηκα].

Διάβασα τα σχόλια που γενναιόδωρα μου αφήσατε στο προηγούμενο ποστ και γέλασα πολύ. Με την έμπνευση των γραφομένων, το χιούμορ και, κάποιες φορές, τον κυνισμό που αποπνέουμε πια ως ενήλικες.

Κάποιοι απόλυτα αρνούνται να δεχτούν οποιαδήποτε απ’ τις δύο περιπτώσεις έστω και ως ενδεχόμενο· άλλοι, πιο ευέλικτοι το δέχονται για την πάρτη τους αλλά όχι για τον άλλο· οι πιο έμπειροι κλίνουμε προς το αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αρκεί να μείνει μεταξύ μας· και κάποιοι άλλοι προτείνουν ενδιαφέρουσες εναλλακτικές για όλα τα γούστα.


Κανείς μας, όμως, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, δεν «τολμά» ν’ αμφισβητήσει την έννοια ζευγάρι. Όλοι μας, μικροί-μεγάλοι, ρομαντικοί ή κυνικοί, στρέιτ και γκέι, συντάσσουμε τους προβληματισμούς μας με βάση την κοινωνική επιταγή που μας ενώνει ανά δύο. Και τους εντάσσουμε σ’ αυτήν.

Το ανακάλυψα έκπληκτη εκ των υστέρων, διαβάζοντας αυτά που έγραψα, αυτά που γράψατε κι εσείς και φτιάχνοντας στο μυαλό μου τα σχόλια μου που θα απαντούσαν στα δικά σας.


Οκ, η απαίτηση της ερωτικής αποκλειστικότητας γεννήθηκε από την ανάγκη να κληρονομούν την περιουσία του πατέρα τα νόμιμα τέκνα του – χονδροειδώς, αλλά κάπως έτσι είναι.

Η απαίτηση να πορευόμαστε στη ζωή μας ανά δύο, από ποια ανάγκη γεννήθηκε; Γιατί δεν «τα φτιάχνουμε» ανά τρεις, τέσσερις ή έξι; Με κοινά οικονομικά και κληρονομικά. Ή γιατί δε ζούμε ανά φύλο; Οι γυναίκες με τις γυναίκες, για να μεγαλώνουν ευκολότερα και τα παιδιά, και οι άντρες με τους άντρες, να βλέπουν μπάλα με την ησυχία τους; Ή ο καθένας μόνος του; Ή με τους γονείς και τ’ αδέλφια μας; Ή…προσθέστε όποια εκδοχή σας κατέβει στο κεφάλι.

Η βιβλιογραφία της κοινωνιολογίας φαντάζομαι θα μου δώσει την απάντηση. Πως στον καπιταλισμό μπλα, μπλα, μπλα και μετά στο σοσιαλισμό άλλα τόσα μπλα κι έτσι μας έγινε έθιμο/συνήθεια και μπλα, ώσπου φτάσαμε να θεωρούμε βασικό και αποκλειστικό κοινωνικό πυρήνα το σχήμα άντρας-γυναίκα με τα κοινά τους παιδιά.

Εδώ, φαντάζομαι πάλι, πως θα χρειαστεί να καταφύγω στη βιβλιογραφία της ψυχολογίας, με την ανάγκη μας γι αποδοχή; ασφάλεια; σταθερότητα; Δεν ξέρω. Γιατί αυτές τις ανάγκες μπορεί να μας τις καλύψει μόνο ένα άτομο του αντίθετου φύλου με το οποίο συνδεόμαστε σεξουαλικά;


Πραγματικά δεν ξέρω. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους που ορίζονται (οριζόμαστε) πρωτίστως μέσα απ’ τη σχέση με κάποιον άλλο. Ή, ακόμα χειρότερα, τη έλλειψή της.

Ούτε την ερώτηση δεν κατάφερα να διατυπώσω. Πάω να κατεβάσω τα βιβλία μου (τα βιβλία του, βασικά).

Για πείτε.

Και Μικροαστές σήμερα, μην ξεχνάτε.

(Η φωτο είναι από τη Βυτίνα: Ξωτικό απομακρυνόμενο).