Είμαι παγιδευμένη στα προάστια, ανάμεσα σε ανθρώπους που ντύνονται και φέρονται ολόιδια και μια γυναίκα μπορεί να θεωρηθεί εκκεντρική όταν αράζει μόνη στην καφετέρια διαβάζοντας αθλητική εφημερίδα.
Προσπαθώ να αποδράσω διεκδικώντας (ενοχικά) να πιω μια στο τόσο έναν καφέ στα Εξάρχεια, όπου ακόμα θεωρούνται εκκεντρικές εκείνες που πάνε συστηματικά κομμωτήριο και δεν ξεχνούν να συνταιριάξουν την τσάντα τους με τα παπούτσια.
Είναι οχτώ η ώρα, βράδυ Παρασκευής και κάθομαι στο Φλοράλ (όπως παλιά) εδώ και καμιά ώρα. Έχω ήδη πιει ένα διπλό εσπρέσο με μπόλικη ζάχαρη και γάλα και τώρα απολαμβάνω τη μπύρα μου. Τουρτουρίζω γιατί επιμένουν να βάζουν τον κλιματισμό στο φουλ κι εγώ (όπως πάντα) επιμένω να κάθομαι ακριβώς από κάτω.
Δε με θεωρεί κανείς εκκεντρική - τουλάχιστον στα μούτρα μου - αν και θα μπορούσε γιατί, εδώ και αρκετή ώρα, όσο και να προσπαθώ, αδυνατώ να συγκρατήσω το ακατάσχετο, κακαριστό μου γέλιο.
Είμαι, βέβαια, πανέμορφη με το λευκό, ρομαντικό μου φουστανάκι - που αναδεικνύει το τροπικό μου μαύρισμα - και τα πορτοκαλί φλατ γοβάκια - που αναδεικνύουν τον ελαστικό επίδεσμο στον αριστερό μου αστράγαλο. Παρένθεση: Η μαμά μου λέει πως όσο χρονών είσαι, τόσες μέρες κάνει να περάσει το διάστρεμμα. Αν έχει δίκιο, βαδίζω αισίως στα 46.
Είμαι πανέμορφη (ανακεφαλαιώνω γιατί το χάσαμε λίγο) αλλά πόση σημασία έχει αυτό για μια γυναίκα που κάθεται μόνη σ' ένα καφέ και γελάει σα χάνος;
Όμως, καλοί μου φίλοι, όλα τα φαινόμενα, ακόμα και τα πιο παράδοξα, σέρνουν πίσω τους και την εξήγησή τους. Γελάω, η πανέμορφη, σα χάνος γιατί διαβάζω το δεύτερο βιβλίο του, πολυαγαπημένου μου πλέον, Κωστάκη Ανάν "Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)" που μόλις σήμερα αξιώθηκα ν' αγοράσω.
Και πείτε μου τώρα πώς είναι δυνατό να παραμείνει κανείς σοβαρός διαβάζοντας τη φράση "...Κατ' αρχάς, ένα φοξ τεριέ που είχε το δώρισε στο 156ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης, όπως και πολλοί άλλοι ζωόφιλοι με ημερομηνία λήξης."
Έχω ξαναγράψει για τον Κωστάκη Ανάν όταν διάβαζα το πρώτο του βιβλίο "...και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες..." και εντυπωσίασα τον ίδιο μου τον εαυτό ξεκινώντας να το ξαναδιαβάζω με το που το τελείωσα.
Το ίδιο θα κάνω και μ' αυτό. Είμαι μόλις στη σελίδα 84, αλλά η κριτική μου είναι ήδη έτοιμη και αμετάκλητη (και λακωνική): Διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
(το κείμενο αυτό κατατέθηκε χειρόγραφα σε κόκκινο Moleskin οχτώ η ώρα βράδυ Παρασκευής, ενώ έπινα μπύρες και διάβαζα το βιβλίο του Κωστάκη Ανάν. Η επιρροή και των δύο συνιστωσών είναι, νομίζω, ολοφάνερη).
Σήμερα, Δευτέρα εννιά το πρωί, και αφού διάβασα νηφάλια το υπόλοιπο βιβλίο, επιμένω φανατικά στην προτροπή μου: διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Δεν είναι καθόλου αστείο κατά βάθος, βασικά σε αφήνει με μια γεύση ψαρίλας κι ένα ανακάτεμα στο στομάχι, αλλά κάπως έτσι δεν είναι η ζωή;
Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα και καλά να πάθουμε!
Προσπαθώ να αποδράσω διεκδικώντας (ενοχικά) να πιω μια στο τόσο έναν καφέ στα Εξάρχεια, όπου ακόμα θεωρούνται εκκεντρικές εκείνες που πάνε συστηματικά κομμωτήριο και δεν ξεχνούν να συνταιριάξουν την τσάντα τους με τα παπούτσια.
Είναι οχτώ η ώρα, βράδυ Παρασκευής και κάθομαι στο Φλοράλ (όπως παλιά) εδώ και καμιά ώρα. Έχω ήδη πιει ένα διπλό εσπρέσο με μπόλικη ζάχαρη και γάλα και τώρα απολαμβάνω τη μπύρα μου. Τουρτουρίζω γιατί επιμένουν να βάζουν τον κλιματισμό στο φουλ κι εγώ (όπως πάντα) επιμένω να κάθομαι ακριβώς από κάτω.
Δε με θεωρεί κανείς εκκεντρική - τουλάχιστον στα μούτρα μου - αν και θα μπορούσε γιατί, εδώ και αρκετή ώρα, όσο και να προσπαθώ, αδυνατώ να συγκρατήσω το ακατάσχετο, κακαριστό μου γέλιο.
Είμαι, βέβαια, πανέμορφη με το λευκό, ρομαντικό μου φουστανάκι - που αναδεικνύει το τροπικό μου μαύρισμα - και τα πορτοκαλί φλατ γοβάκια - που αναδεικνύουν τον ελαστικό επίδεσμο στον αριστερό μου αστράγαλο. Παρένθεση: Η μαμά μου λέει πως όσο χρονών είσαι, τόσες μέρες κάνει να περάσει το διάστρεμμα. Αν έχει δίκιο, βαδίζω αισίως στα 46.
Είμαι πανέμορφη (ανακεφαλαιώνω γιατί το χάσαμε λίγο) αλλά πόση σημασία έχει αυτό για μια γυναίκα που κάθεται μόνη σ' ένα καφέ και γελάει σα χάνος;
Όμως, καλοί μου φίλοι, όλα τα φαινόμενα, ακόμα και τα πιο παράδοξα, σέρνουν πίσω τους και την εξήγησή τους. Γελάω, η πανέμορφη, σα χάνος γιατί διαβάζω το δεύτερο βιβλίο του, πολυαγαπημένου μου πλέον, Κωστάκη Ανάν "Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)" που μόλις σήμερα αξιώθηκα ν' αγοράσω.
Και πείτε μου τώρα πώς είναι δυνατό να παραμείνει κανείς σοβαρός διαβάζοντας τη φράση "...Κατ' αρχάς, ένα φοξ τεριέ που είχε το δώρισε στο 156ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης, όπως και πολλοί άλλοι ζωόφιλοι με ημερομηνία λήξης."
Έχω ξαναγράψει για τον Κωστάκη Ανάν όταν διάβαζα το πρώτο του βιβλίο "...και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες..." και εντυπωσίασα τον ίδιο μου τον εαυτό ξεκινώντας να το ξαναδιαβάζω με το που το τελείωσα.
Το ίδιο θα κάνω και μ' αυτό. Είμαι μόλις στη σελίδα 84, αλλά η κριτική μου είναι ήδη έτοιμη και αμετάκλητη (και λακωνική): Διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
(το κείμενο αυτό κατατέθηκε χειρόγραφα σε κόκκινο Moleskin οχτώ η ώρα βράδυ Παρασκευής, ενώ έπινα μπύρες και διάβαζα το βιβλίο του Κωστάκη Ανάν. Η επιρροή και των δύο συνιστωσών είναι, νομίζω, ολοφάνερη).
Σήμερα, Δευτέρα εννιά το πρωί, και αφού διάβασα νηφάλια το υπόλοιπο βιβλίο, επιμένω φανατικά στην προτροπή μου: διαβάστε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Δεν είναι καθόλου αστείο κατά βάθος, βασικά σε αφήνει με μια γεύση ψαρίλας κι ένα ανακάτεμα στο στομάχι, αλλά κάπως έτσι δεν είναι η ζωή;
Πολλά φιλιά, καλή βδομάδα και καλά να πάθουμε!
14 σχόλια:
Ειθαι πανέμορφη και με διάθτρεμα...
Εγώ αυτό κατάλαβα...
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Καλή εβδομάδααααααααααα!!!!!!!!
"σε κόκκινο Moleskin"... όπως και η επιρροή των προαστίων...
Το βιβλίο είναι όντως καταπληκτικό. Όπως ο Κωστάκης Ανάν βέβαια.
Kαλήμέρα !
Μεγάλη μορφή ο Ανάν, τον θυμάμαι απο τις αρχές που έγραφε στην Βαβέλ.
Το πρώτο του βιβλιαράκι το είχα διαβάσει σε 2 μέρες !
Πολύ καλό.
Κάποια στιγμή θα ''ρουφήξω'' και το δεύτερο.
Δεν ήξερα οτι έχει βγει...
Ουουουουιιι!!
Βγήκε το 2ο του Κωστάκη;;;
Τρέχω να το πάρω! Κι εγώ είχα ανθουσιαστεί με το "κι ύστερα ήρθες και μ' έλυσες"!!
(περαστικάααα στο ποδάρι σου!) :)
Γεια σου και περαστικά!:)
Και μόνο ο τίτλος μ΄ έκανε και γέλασα. Με την πρώτη ευκαιρία θα το διαβάσω!
Μα κι εσύ ρε πουλάκι μου στο Φλοράλ;
Θα μου πεις έτσι όπως έχουν γίνει τα Εξάρχεια, που να πας κι εσύ;
Απίστευτα βιβλία και τα δύο του!! Ο άνθρωπος είναι σε άλλη διάσταση αλλά πόσο αληθινά τα λέει και πόσο σε πιάνει απελπισία όταν ξεπεράσεις το γελοίο του πράγματος...
Απίστευτα βιβλία και τα δύο του!! Ο άνθρωπος είναι σε άλλη διάσταση αλλά πόσο αληθινά τα λέει και πόσο σε πιάνει απελπισία όταν ξεπεράσεις το γελοίο του πράγματος...
αχχ μη μου τα κάνεις αυτά και έχω να πάρω πτυχίο! Μια οι μικροαστές που επέστρεψαν, μια το βιβλίο που πρέπει να διαβάσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ. Αχ αχ
Το ΦΛΟΡΑΛ είναι το πρώτο καφέ που ανακάλυψα όταν ήρθα στην Αθήνα. Το συγκριτικό του πλεονέκτημα σε σχέση με τον ανταγωνισμό ήταν ο απίστευτος φραπές του (τι άλλο θα ανακάλυπτα ο βορειοελλαδίτης). Το είδα ανοικτό ξανά, μια μέρα που περνούσα από τα Εξάρχεια και θέλω να ξαναπάω αλλά μέχρι στιγμής δεν…
Και μία μεγάλη παράκληση… Μπορείς να μην αναφέρεις ξανά σε παρακαλώ τη λέξη “συνιστώσες” ;;; Κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό αυτές τις μέρες με τις συνηστώσες… :-)
Αν είναι να ληθ-ώ στα γέλια, θα το κυττάξω οπωσδήποτε.
Έχετε μαζευτεί για τα καλά και πόσο χαίρομαι που σας βλέπω - αυτό ισχύει και για τους καινούριους: Καλώς όρισες "καλό παιδί αλλά..."!
Το βιβλίο είναι όντως καλό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Όσο για το Μoleskin, για τον αντίδραση+σεξ το λέω, υπάρχει μεγάλη ιστορία, αν δεν βαρεθώ θα σας τα γράψω.
Επίσης, το Φλοράλ είναι πάντα το αγαπημένο μου, ειδικά τα τραπέζια τα κολλητά στην αριστερή τζαμαρία. Νομίζω πως πρόκειται για το τέλειο μέρος να γράφει κανείς. Και τώρα έχουν φτιάξει και μια μεγάλη ξύλινη μπάρα....
Φιλιά. Πολλά. Πάω να γράψω μικροαστές.
Καλό μου φαίνεται το βιβλίο!
Για να περάσω μια βόλτα απο το βιβλιοπωλείο.
Απο τους αγαπημένους μου κι εμένα ο Κωστάκης Ανάν! Τον έμαθα απο τις ιστορίες του στη βαβέλ, και έτρεξα να πάρω το πρώτο του βιβλίο με το που κυκλοφόρησε! Δεν παίζεται ο άνθρωπος, κρίμα που δεν είναι τοσο του "κοινωνικού", να τον απολαμβάναμε συχνότερα και σε κανα blog..
Δημοσίευση σχολίου