Βραχυκύκλωμα.

Δεν έχω να πω τίποτα. Όχι ακριβώς άναυδη, αλλά τα έχουμε πει όλα. Κι αυτό που συμβαίνει πανταχόθεν είναι τόσο λυπητερό που δε σου αφήνει περιθώρια ούτε καν να φωνάξεις.

Βγήκαμε χτες με τη Wilma στην Πανόρμου για μια μπύρα. Φτάσαμε δώδεκα παρά και δεν είχε, όχι καρέκλα να κάτσουμε, ούτε πεζούλι να σταθούμε! Κόσμος, πιτσιρίκια, πολύχρωμα, χαρούμενα, μουσικές, κλαπατσίμπανα!

Και λέγαμε τα ίδια: λίγο τα δικά μας και πολύ των όλων. Που κόψαν τις συντάξεις (μα τις συντάξεις, γαμώ τον αντίθεό σας;), που ο πληθωρισμός τρέχει με 5,5%, που η αριστερά αυνανίζεται ποικιλοτρόπως, που το Ντιτρόιτ ερήμωσε και βρίσκεις σπίτι κομπλέ με κήπο και μη σου πω με σκύλο για 8.000 δολάρια, αλλά κανείς δεν αγοράζει γιατί τι να το κάνεις το σπίτι σε μια πόλη-φάντασμα. Κι άλλα πολλά – δε βαριέσαι!

Φεύγοντας, είδαμε τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, φίλος παλιός και κούκλος. Έλα δω, να σε φιλήσω, του λέω, που είσαι ωραίο αγόρι, να σου πω καλό καλοκαίρι. Κι αρχίσαμε τα κλασσικά πού θα πάτε, διακοπές, πότε θα φύγετε, πότε θα γυρίσετε κλπ. Και μας λέει το πιστεύετε πως είναι η πρώτη φορά φέτος που κάνω αυτή τη συζήτηση; Ντρέπομαι. Με σας τα λέω, επειδή μάλλον σας ξέρω τόσα χρόνια. Βλέπω ένα σωρό κόσμο κάθε μέρα και κανείς δε μιλάει για διακοπές. Απολύσεις, ότι έχουν να πληρωθούν έξι μήνες, ότι ψάχνουν δεύτερη δουλειά. Για καλοκαίρι τίποτα.

Γι αυτό σας λέω: τα ‘χουμε πει χίλιες φορές. Ένας ολόκληρος λαός κάθεται υπομονετικά και περιμένει. Ο καθένας τον Μεσσία του. Κι, όπως έγραφε παλιά η Λιλή Ζωγράφου:...γιατί ποτέ κείνος που περιμένει δε δημιουργεί. Και πολύ περισσότερο όταν περιμένει να θρέψουν οι άλλοι την πείνα του για ζωή, αν όχι την περιέργειά του γι αυτήν.

Γι αυτό σας λέω: καλό καλοκαίρι!