"JOHNNIE SOCIETY" του Γιάννη Φαρσάρη.

Ένας θεός ξέρει από πότε έχω ν’ ασχοληθώ με το μπλογκ (αν υποθέσουμε πως υπάρχει και είναι και μπλόγκερ – τώρα που το σκέφτομαι, αρκετά πιθανό). Οι δικαιολογίες μου τετριμμένες: έχω πολλή δουλειά, άρχισαν τα παιδικά πάρτι, βαριέμαι που ζω, έχει και κάτι λιακάδες που δεν μπορώ να στρωθώ με τίποτα! Τεμπέλα εκ γενετής, τι κατάρα!

Βαρέθηκα κι αυτήν την κρίση. Ό,τι είχαμε να πούμε, το ‘παμε. Αναλύσαμε, σχολιάσαμε, τσακωθήκαμε – φτάνει. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι μας, θα μας πούνε ότι τελείωσε και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (lol).

Σήμερα θα σας πω για τις διαδικτυακές μου τσάρκες και τα σπουδαία που ανακαλύπτω. Που, παρεμπιπτόντως, με δικαιώνουν. Πόσες φορές δεν έχω γράψει πως η τέχνη θα έπρεπε να είναι δωρεάν, όπως και το νερό, το ψωμί, ο έρωτας και όλες οι βασικές μας ανάγκες;

Ε, λοιπόν, στο ίντερνετ άρχισε να είναι! (Μόνο η τέχνη, προς το παρόν, για τα άλλα δεν ξέρω).

Ξεκίνησα να διαβάζω το JOHNNIE SOCIETY (κλικ στον τίτλο) στο γραφείο, ένα πικραμένο χειμωνιάτικο Σάββατο, ανάμεσα σε δύο «περίμενε». Δωρεάν μυθιστόρημα στο Διαδίκτυο από τον Γιάννη Φαρσάρη, κρητικό καθηγητή πληροφορικής και ενεργό πολίτη.

Όταν σήκωσα το κεφάλι μου, είχα φτάσει στη σελίδα 47. Όχι ότι μ’ άρεσε και ιδιαίτερα το στόρι. Για την ακρίβεια, μου φαινόταν λίγο αφελές. Ένας τύπος πανέμορφος, πανέξυπνος, επιτυχημένος, που οι γκόμενες λιποθυμούσαν επί τη εμφανίσει του, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια κελαηδούσαν και ο κόσμος ήταν στρογγυλός κι αγγελικά πλασμένος.

Όμως, ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα στρωτή και καλόβολη που έδειχνε ότι ο συγγραφέας όχι μόνο γνωρίζει άρτια, αλλά και αγαπάει τα ελληνικά. Κι αυτό με συγκινεί, τις ελάχιστες φορές που το βρίσκω. Κι επιπλέον, μου έδινε την εντύπωση πως δεν μπορεί να είναι όλα τόοοσο συμπαθητικά, κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα.

Να μην τα πολυλογώ, διάβασα το μισό από την οθόνη και το υπόλοιπο τυπωμένο, όταν ο Φαρσάρης, ευγενέστατος, μου το έστειλε με το ταχυδρομείο και αφιερωμένο.

Ο λάκκος έχει φάβα, φυσικά. Και ο συγγραφέας θέση, άποψη και πρόταση. Τα τελευταία δύο χρόνια ξανάρχισα να διαβάζω σύγχρονους έλληνες άντρες συγγραφείς, κάτι που απέφευγα για να διαφυλάξω την πνευματική μου υγεία, και η απογοήτευσή μου ήταν απόλυτη. Φλυαρία, παλινδρόμηση, ένας τύπος δήθεν ψαγμένος που βολοδέρνει σε απίθανες καταστάσεις και αμπελοφιλοσοφεί, γυναίκες πρόθυμες στα όρια της πορνοστάρ και ματαιοδοξία, ματαιοδοξία, ματαιοδοξία. Ειλικρινά, τους διάβασα σχεδόν όλους και κάθε φορά έκλεινα το βιβλίο απελπισμένη.

Το JOHNNIE SOCIETY είναι το ακριβώς αντίθετο. Γλυκό, τρυφερό, ρομαντικό – συμφωνείς ή διαφωνείς με την ιδεαλιστική και όμορφα ντεμοντέ άποψη του συγγραφέα, καταλαβαίνεις πως δεν το ΄γραψε ούτε για να κάνει τον καμπόσο, πόσο μάλλον τον ωραίο διανοούμενο.

Το έγραψε γιατί είχε κάτι να πει. Και το λέει ευγενικά, με τέχνη και πανέμορφα ελληνικά. Φτιάχνει μια ιστορία που κυλάει αβίαστα και φυσικά, εκτυλίσσεται σε μέρη αληθινά και αναγνωρίσιμα και οι χαρακτήρες του είναι ζωντανοί και ανθρώπινοι.

Τίποτα δεν προσπαθεί να σ’ εντυπωσιάσει σ’ αυτό το βιβλίο. Μάλλον να σε καλωσορίσει επιθυμεί. Να σου δώσει να απολαύσεις μια ιστορία ακέραιη που σε απορροφά και δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις. Και να σου κάνει μια ξεκάθαρη πρόταση που αν θες κρατάς, αν θες την αφήνεις. Πάντως, αναγνωρίζεις τη γενναιότητα με την οποία ο συγγραφέας την εκθέτει προς συζήτηση και κρίση.

Ο κυνικός εαυτός μου μειδιά σκωπτικά με όλη αυτήν την καλοσύνη. Αλλά το βιβλίο το ευχαριστήθηκα. Και σας προτείνω ολόψυχα να το διαβάσετε. Δωρεάν.